XII


Так сышло вясельле

Нашай маладой, –

Засыпалі грудзі

Зямелькай сырой.

Над яе магілкай

Праз доўгія дні

Вырас клён і ліпа

Роўнай вышыні.

Зімой клён і ліпку

Засьцілае сьнег,

А мароз знаходзіць

Там сабе начлег.

Летам клён і ліпку

Зелень адзяе,

Сонца й вецер гулі

Заводзяць свае.

Людзі й тут па-свойму

Нейкі знак знайшлі:

Людскія назовы

Дзераўцам далі.


Загрузка...