XIV


Тамаша ў кайданы

Закулі ў той час

I ў Сібір саслалі;

Там ён, бедны, згас.

Доўга цягаў тачку

Пад звон ланцугоў

I памёр далёка

Ад родных куткоў.

Пан жа, як, вядома,

Як і кожны пан,

Панаваў час нейкі,

Цёнгле сыт і п'ян.

Пасьля ўсё ж са злосьці

Павесіўся ён,

Як на зямлі нашай

Мінуўся прыгон.

Палац стаіць пусткай,

Жыць няма ў ім як, –

Здані ў ім здаюцца,

Быццам помсты знак.


Загрузка...