Тамаша ў кайданы
Закулі ў той час
I ў Сібір саслалі;
Там ён, бедны, згас.
Доўга цягаў тачку
Пад звон ланцугоў
I памёр далёка
Ад родных куткоў.
Пан жа, як, вядома,
Як і кожны пан,
Панаваў час нейкі,
Цёнгле сыт і п'ян.
Пасьля ўсё ж са злосьці
Павесіўся ён,
Як на зямлі нашай
Мінуўся прыгон.
Палац стаіць пусткай,
Жыць няма ў ім як, –
Здані ў ім здаюцца,
Быццам помсты знак.