На Куццю

I першы князю гэткі сказ

I княжне скажа міласцівай:

«Я абышоў іх тройчы раз

I відзеў, што яшчэ ўсе жывы.

А толькі ўсё той самы лад:

З вачэй не зняты йшчэ павязкі,

Ці йдуць уперад ці назад,

Відны сляды цямрычнай ласкі.

А як ішоў між іх з святлом,

Яны пачулі, ах, пачулі:

Сляпым замораныя сном,

Худыя рукі ўвысь цягнулі.

За мною ўсцяж, і тут і там,

Іх вусны бледныя шапталі:

«Аддайце сонца наша нам!

Нашто схавалі-расхапалі?»