На Куццю

Сказаўшы так, маўчаць ганцы,

Маўчыць і князь крыху часіны,

I дасць адказ такі ў канцы

Ганцам на іхнія навіны:

«Не ўмруць, не ўмруць ужо яны,

Раз хочуць сонца, славы, песні;

Заб'юць ім зычныя званы

Прабудным звонам напрадвесні.

Сваёй забранай старане,

Скаванай мучаніцы-княжне,

Ўзнясуць пасад на кургане

На панаванне недасяжне.

На дзеле — кожны йшчэ слугой,

У думках — вольныя ўжо людзі;

Над сэрцам іх, над іх душой

Наш дух лунаці вечна будзе.