На Куццю

Другі за першым князю сказ

I княжне скажа міласцівай:

«Я абышоў іх тройчы раз

I відзеў, што яны ўсе жывы.

А топчуць толькі ўсе той след,

Валочаць ёрмы за сабою;

Ці ўбачыць корч, ці ўбачыць цвет,

Адною жаляцца слязою.

А як чапнуў стралой аб лук,

Яны скрануліся ў прасонні,

I столькі, столькі крэпкіх рук

К маёй паціснулася броні.

За мною ўсцяж, і тут і там,

Іх вусны бледныя шапталі:

«Аддайце славу нашу нам!

Нашто схавалі-расхапалі?»