Начны палёт

XX

Камадора-Рывадавія больш нічога не чуе, але праз дваццаць хвілін Байя-Бланка, размешчаная ад Камадора за тысячу кіламетраў, ловіць пасланне:

«Спускаемся. Уваходзім у хмары…»

Потым — два словы з цьмянага тэксту даходзяць да радыёстанцыі Трылью:

«…нічога не відно…»

Такія ўжо яны, кароткія хвалі. Там іх зловіш, тут нічога не чутна. Потым знячэўку ўсё мяняецца без усялякай прычыны. І экіпаж, які ляціць невядома дзе, узнікае перад жывымі так, быццам ён існуе па-за прасторай і часам, і словы, якія праступаюць на белых лістках ля апаратаў радыёстанцыі, напісаны ўжо рукой прывідаў.

Скончыўся бензін? Ці перад немінучай аварыяй пілот вырашыў зрабіць апошнюю стаўку: сесці на зямлю, не разбіўшыся аб яе?

Голас Буэнас-Айрэса загадвае Трылью:

«Запытайцеся ў яго пра гэта».

Апаратная радыёстанцыі нагадвае лабараторыю: нікель, медзь, манометры, сетка правадоў. Дзяжурныя радысты ў белых халатах маўкліва схіліліся над сталамі, і здаецца, што яны праводзяць нейкі дослед.

Чуйнымі пальцамі дакранаюцца радысты да прыбораў: яны вядуць разведку магнітнага неба, быццам намацваюць чароўнай палачкай залатую жылу.

— Не адказвае?

— Не адказвае.

Магчыма, ім удасца пачуць гук, які стаў бы прыкметай жыцця. Калі самалёт і яго бартавыя агні зноў паднімуцца да зор, магчыма, удасца пачуць, як спявае гэтая зорка… Цякуць секунды. Яны цякуць, як кроў. Ці яшчэ працягваецца палёт? Кожная секунда незваротна забірае з сабою нейкі драбок надзеі. І пачынае здавацца, што час, які зыходзіць, — знішчальная сіла. Час траціць дваццаць стагоддзяў на тое, каб пратачыць сабе шлях праз граніт і абярнуць храм у кучу друзу; цяпер гэтыя вякі руйнавання ўмясціліся ў секунды, і кожная секунда пагражае стаць апошняй для экіпажа.

Кожная секунда нешта незваротна забірае з сабой. Забірае Фаб'енаў голас, Фаб'енаў смех, яго ўсмешку. Усё пашыраецца ўлада маўчання. Яно наліваецца цяжарам, навальваецца на экіпаж, як тоўшча акіяна.

Нехта кажа:

— Гадзіна сорак. Бензін увесь. Не можа быць, каб яны яшчэ ляцелі.

Запаноўвае цішыня.

На вуснах нейкі горкі, непрыемны прысмак, як у канцы доўгай дарогі. Адбылося нешта невядомае, нешта такое, што выклікае цьмянае пачуццё агіды. Сярод усіх гэтых нікеляваных дэталяў, сярод гэтых медных артэрый адчуваецца той жа смутак, які пануе над зруйнаванымі заводамі. Абсталяванне выглядае цяжкім, бескарысным, непатрэбным: нагрувашчванне мёртвага галля.

Застаецца чакаць дня.

Праз некалькі гадзін Аргенціна ўсплыве з прадоння насустрач дню, і людзі застаюцца на сваіх месцах, як на пясчаным беразе, назіраючы, як паволі выступае з вады невад. І што ў ім — невядома…

Рыўер у сваім кабінеце адчувае тую горкую спустошанасць, якую спазнаеш толькі ў час вялікіх бедстваў, калі лёс вызваляе чалавека ад неабходнасці прымаць нейкае рашэнне. Ён падняў на ногі ўсю паліцыю. Болей ён нічога не можа зрабіць. Толькі чакаць.

Але парадак павінен панаваць у доме нябожчыка. Рыўер робіць знак Рабіно:

— Дайце тэлеграму паўночным аэрадромам: «Прадбачыцца сур'ёзнае спазненне патагонскага паштовага. Каб занадта не затрымліваць паштовы на Эўропу, патагонскую пошту адправім з наступным эўрапейскім».

Злёгку горбячыся, Рыўер схіляецца над сталом. Потым з намаганнем прымушае сябе ўспомніць нешта важнае… Ага, вось што. І, каб не забыцца, аклікае:

— Рабіно.

— Слухаю, месье Рыўер.

— Падрыхтуйце праект загада. Пілотам забараняецца перавышаць тысячу дзевяцьсот абаротаў: яны калечаць мне маторы.

— Добра, месье Рыўер.

Рыўер горбіцца яшчэ мацней. Найлепей бы цяпер пабыць аднаму.

— Ідзіце, Рабіно. Ідзіце, дружа…

Інспектара Рабіно жахае такая раўнадушнасць.