Hollywood

20

Minęły 3 czy 4 tygodnie.

Któregoś wieczora zadzwonił telefon. Mówił Jon.

– Jak się masz? Jak się Sara miewa?

– W porządku. Żyjesz?

– Żyję, podobnie jak Taniec Jima Beama. Francine Bowers zakochała się w twoim scenariuszu. Zgadza się zagrać taniej, niż ma w zwyczaju. Tak samo zresztą Jack, ale nie mów o tym nikomu.

– Nie powiem, ale po co tak oszczędzacie?

– Przystąpiliśmy do współpracy z wytwórnią Firepower, czyli Harrym Friedmanem i Natem Fischmanem. Postawili trudne warunki, ale w końcu podpisaliśmy umowę. Nie obyło się bez przeszkód, bo agent Jacka zażądał w kontrakcie klauzuli „czy się stoi, czy się leży”.

– Co to znaczy?

– To znaczy, że Jack musi dostać pieniądze bez względu na to, czy film zostanie ukończony, czy nie. Większość gwiazd zastrzega sobie w umowach podobną klauzulę.

– Nie chce mi się wierzyć, że ten film dojdzie kiedykolwiek do skutku.

– Tom Pell bardzo się do tego przyczynił, kiedy zaproponował, że zagra za półdarmo. Dzięki temu projekt stał się realny.

– Szkoda, że Tom nie zagra…

– Tak czy tak, pomógł nam. Jack zainteresował się filmem, kiedy usłyszał, że Tom chce zagrać za symboliczną stawkę, z tego samego powodu zainteresowała się filmem Firepower. Mieliśmy szczęście.

– Wiesz, co mówił Lippy Leo Durocher?

– Kto to taki?

– Przedwojenny mistrz baseballa. Mówił: „Wolę mieć szczęście, niż być dobrym zawodnikiem”.

– Uważam, że mamy szczęście z jesteśmy dobrymi zawodnikami.

– Być może. Co to za jedni, ci z Firepower?

– Są dopiero od niedawna w Hollywood. Odsądzeni od czci i wiary, ale nie ma na nich rady. Zbili forsę na filmach w Europie. Potem zjawili się tu znienacka i zaczęli produkować filmy na kopy. Lecieli film za filmem. Są powszechnie znienawidzeni. Ale można się z nimi dogadać, chociaż stawiają twarde warunki.

– Co by nie mówić, zgodzili się nakręcić Jima Beama.

– Owszem, jako jedyni. Rezydują w ogromnym gmaszysku w północnym Hollywood. Poszedłem do ich biura. Przyjął mnie Harry Friedman. „Bledsoe i Bowers zgodzili się?” – pyta. „Tak” – odpowiadam. „No to świetnie, będziemy mieli film”. „Nie chcecie chociaż przejrzeć scenariusza?” – zdziwiłem się. „Nie” - on na to.

– Ciekawy gość.

– Całe Hollywood go nienawidzi. To straszne…

– Powinieneś go zobaczyć. Facet przy kości. A propos, w czwartek wieczorem wydaje w wytwórni przyjęcie urodzinowe. Powinniście się stawić z Sarą. Nate Fischman, jego wspólnik, też tam będzie.

– Przyjedziemy. Daj mi namiary…

Po dziesięciu minutach telefon zadzwonił znowu.

– Hank, mówi Tim Ruddy. Jestem jednym z producentów Jima Beama.

– Pracujesz dla Firepower?

– Nie, pracuję dla Jona. Jesteśmy współproducentami. Ja i Lance Edwards.

– Aha…

– Słuchaj, czy znasz Victora Normana?

– Czytałem jego książki.

– On też czytał twoje. Napisał scenariusz i reżyseruje film dla Firepower. Wybiera się na urodziny Friedmana. Pyta, czy byś po niego nie zajechał do Chateau Marmont. Poznalibyście się, a potem pojechali razem.

– Jaki jest numer jego apartamentu…?

We czwartek pojechaliśmy do Chateau Marmont. Boy hotelowy wziął od nas samochód. Ruszyliśmy do wejścia. Czekał na nas uśmiechnięty, łysiejący mężczyzna. Jak się okazało, był to Tim Ruddy. Dopełniliśmy wzajemnych prezentacji i poszliśmy za nim. Zastukał do drzwi apartamentu. W progu stanął Victor Norman. Miał fajne oczy. Sprawiał wrażenie mądrego, spokojnego gościa.

Kolejne prezentacje. Sara wyglądała bardzo ładnie. Norman skłonił się przed nią. Wymieniliśmy uścisk dłoni.

– Czołowy pisarz wita się z czołowym pijaczyną – zażartowałem.

Mój żart go rozbawił.

Victor Norman był bodaj najbardziej znanym pisarzem w Ameryce. Stale pokazywano go w telewizji. Wysławiał się gładko i z polotem. Najbardziej ceniłem go za to, że nic sobie nie robił z feministek. Był jednym z ostatnich obrońców męskich jąder w USA, co wymagało nie lada odwagi. Nie zawsze podobało mi się to, co pisał, ale też nie zawsze podobało mi się to, co sam pisałem.

– Dostałem największy apartament w hotelu po obniżonej cenie. Twierdzą, że robię im dobrą reklamę. Tak czy tak, płaci za to Firepower.

Wyprowadził nas na balkon, z którego rozciągał się niesamowity widok na miasto. Zrobiło mi się chłodno.

– Nie masz czegoś do picia, stary? – zainteresowałem się.

Poprowadził nas z powrotem na olbrzymie pokoje. Czuło się, że w takim miejscu nic nie może człowiekowi grozić. Miluchny bastionik bezpieczeństwa.

Victor wyłonił się z butelką wina.

– Mam wino, ale nie mogę znaleźć otwieracza do butelek. Korkociągu.

– O Boże – westchnąłem. Alkoholik amator.

– Potrzebujemy otwieracza do butelek. Korkociągu… – wołał Victor do słuchawki. – Więcej wina… Kilka butelek…

Odwrócił się do nas.

Upłynęło sporo czasu, zanim doniesiono wino.

– Pracuję dla Firepower przy dwóch filmach. W jednym jestem scenarzystą i reżyserem, w drugim sam występuję. Reżyseruje Jon – Luc Modard. Mam nadzieję, że współpraca dobrze się nam ułoży.

– Powodzenia – powiedziałem.

Potem rozmawialiśmy na tematy uboczne. Victor opowiadał, jak poznał Charlie Chaplina. Była to niezła historyjka, zabawna i niesamowita.

Przyniesiono wino. Siedliśmy. Sara zaczęła rozmawiać z Timem Ruddym. Zorientowała się, że Tim poczuł się zaniedbany, i próbowała go rozkrochmalić. Była dobra w tych sprawach. W przeciwieństwie do mnie.

– Robisz coś? – spytał Victor.

– Dłubię przy wierszach – odparłem.

Victor jakby posmutniał.

– Dawali mi milion dolców za następną powieść. Rok temu. Nie napisałem ani strony i forsę diabli wzięli.

– Jezu.

– Jezus tu nic nie pomoże.

– Słyszałem o alimentach, jakie płacisz tym wszystkim byłym żonom…

– Taa.

Podsunąłem Victorowi pusty kieliszek. Napełnił go.

– Słyszałem, że lubisz wypić…

– Taa.

– Co ty takiego palisz?

– Beedi. Zwijane przez trędowatych w Indiach.

– Naprawdę?

Wino płynęło. Czas mijał.

– Chyba powinniśmy już pojechać na to przyjęcie – powiedział w końcu Victor.

– Możemy wziąć mój samochód – zaproponowałem.

– O.K.

Zeszliśmy na dół. Tim wolał pojechać własnym wozem.

Boy hotelowy podstawił mój samochód. Dałem mu napiwek. Victor i Sara wsiedli do środka. Zjechałem z podjazdu na jezdnie i pognałem na przyjęcie urodzinowe Harry'ego Friedmana.

– Ja też mam czarne BMW – wyznał Victor Norman.

– Czarne BMW to samochód prawdziwych mężczyzn – podsumowałem.