Kochaj albo rzuć

Rozdział 36

Tym razem Ania pozwoliła Franciszkowi Przyklękowi wziąć się za rękę. Zeszła na dół do basementu poprosić stroiciela, by zagrał coś polskiego na fortepianie. Może Szopen czy Paderewski przekonaliby ciocię Shirlej do polskości? Ona ma żal do swego ojca, a równocześnie czuje, że dla wszystkich w tym domu jest kimś obcym. Trzeba poszukać jakiejś drogi porozumienia…

– Od razu wiedziałem, że ten cały September-Junior tylko zamieszania narobi – stwierdził stroiciel, by przy okazji pognębić rywala. Owszem, może zagrać, ale nie dla tej czarnej, a tylko dla Ani. Może jej grać całą noc. Może jej grać całe życie, bo w chwili, kiedy ją ujrzał, zrozumiał, że dotąd nikogo tak nie kochał jak ją! Miętosił jej rękę w swoich spoconych dłoniach. Jego okulary zaszły mgłą wzruszenia. Zaczął gorączkowo przekonywać Anię, że byli sobie przeznaczeni przez los: odkrywając nieznany list mistrza Paderewskiego z adresem domu, który teraz należał do Johna, wyszedł jakby naprzeciw Ani. To było zapisane w gwiazdach, że spotkają się w tym czasie i miejscu i że ona, Ania, przywróci mu sens życia, odwróci pech, który prześladował go całe życie…

– Pecha ma ten, kto chce zwalić na coś swoje wady – stwierdziła rzeczowo Ania, chcąc ostudzić zapał Franciszka Przyklęka. Stroiciel wciąż ściskał jej rękę drżącymi dłońmi.

– Czy to moja wada, że mam absolutny słuch?! – wykrzyknął prawie z rozpaczą.

– Przez to, że stroiłem organy w kościołach, to partia zamknęła przede mną drogę kariery. Wyjechałem na życzenie żony, żeby tu się odkuć…

– I dlaczego się nie odkułeś? – Bo tu przez ten absolutny słuch mają mnie za agenta tamtego reżimu. I to jest właśnie ten mój pech! – teraz tak się rozżalił, że objął Anię i przytulił ją do piersi: od pierwszej chwili przypominała mu jego żonę, ma taki sam szelmowski uśmiech. Kiedy ujrzał Martę po raz pierwszy, wiedział, że przepadł…

– Cóż prostszego, jak do niej wrócić? Stroiciel opuścił głowę jak człowiek, który wie, że jego pech jest silniejszy niż wola czynu: w pościgu za sukcesem opuścił nielegalnie Polskę jeszcze za Gomułki, a miałby wracać za Gierka równie goły, jak wyjechał? Żona uznałaby go za kompletnego nieudacznika! Przestał do niej pisać. Nie podał nawet adresu Johna Pawlaka, u którego już mieszkał ponad pół roku. Rodzina nie liczy na niego, on przestał myśleć o powrocie.

– A dzieci? – Ania wysunęła się z jego objęć.

– One są już pełnoletnie – zabrzmiało to jak usprawiedliwienie pożądania, jakie budziła w nim Ania.

– Za to ty wciąż jesteś jak dziecko! Ja cię z tego wyciągnę! W oczach Frania zapaliła się nadzieja: za Anią pójdzie wszędzie! Zrobi wszystko, co ona zechce! -Wszystko? – Absolutnie wszystko! – Więc zagraj Paderewskiego dla Shirlej, a mnie podaj numer telefonu swojej żony w Polsce.

– Co chcesz zrobić? – Zadzwonię do niej i powiem, że wracasz.

– A jak ona powie, że nie chce? – Ona na pewno powie, że czeka…

– I to jest właśnie pech!

Na ekranie telewizora śmigają po obwodzie toru dziewczyny na rolkach: w hełmach na głowach suną w szalonym pędzie, co chwila zderzają się z innymi zawodniczkami, przypierając rywalki do poręczy drewnianej bandy; rozlega się huk, postacie w obcisłych kostiumach rzucają się na siebie jak hieny nad ścierwem, starając się paznokciami wydłubać z oczodołów gałki oczne rywalki, równocześnie kopiąc ją uzbrojoną w rolki stopą prosto w goleń… Shirlej wyszła właśnie z łazienki i teraz w płaszczu kąpielowym nieomal uczestniczy w wydarzeniach na ekranie: wychyla biodra, jakby sama w tej chwili „bodiczkiem” przypierała rywalkę do bandy, unosi kolano równocześnie z tą blondyną w żółtym hełmie, która chce trafić rywalkę w najbardziej czułe miejsce, wraz z nią wyciąga przed siebie rozcapierzone palce, gotowa przeorać nimi oblicze smukłej niczym wąż zawodniczki z numerem 27 na plecach… Zapatrzona w ekran nie słyszy dźwięków fortepianu, nad którym pastwi się na dole załamany swym pechem stroiciel. Kiedy kończy się sprawozdanie z roller-skatingu, Shirlej palcem u nogi włącza inny program. Kaźmierz Pawlak przycupnął cichcem na podeście schodów śledzi każdy ruch Shirlej: teraz czarnoskóra dziewczyna przegląda się w lustrze, na którym Ania narysowała szminką krwawą sylwetkę kostuchy z kosą; przygląda się fotografii Johna Pawlaka, która w skórzanej ramce stoi pod lustrem na gzymsie kominka; przenosi wzrok na reprodukcję przedstawiającą pastuszka, który z zadartą głową obserwuje lecące na niebie bociany… Shirlej tanecznym krokiem przesuwa się w stronę magnetofonu i uruchamia go. Może chce się zorientować, czego lubił słuchaćjej ojciec, o którym tak niewiele wie? I nagle – ku jej zaskoczeniu – rozlega się ryczenie krów, beczenie baranów, gdakanie kur i rżenie konia. Shirlej zastyga w bezruchu. Po chwili – rozpoznając te dźwięki – zaczyna się śmiać. Opada na kanapę, przekładając przez poręcz swoje długie, gołe nogi… Te znajome dźwięki poderwały z łóżka Kargula. Przez chwilę zdawało mu się, że jest w Rudnikach i że cały jego żywy inwentarz przypomina mu głośno, że już nadszedł czas obrządków. Zerwał się z pościeli i w nocnej koszuli wyjrzał na podest schodów. Kaźmierz nadal tkwił przy balustradce. Obejrzał się przez ramię i oczyma wskazał wsłuchaną w ten przedziwny koncert Shirley: – Awo, patrzaj. Ma ona coś z Jaśka… Przekrzywił głowę, żeby lepiej przyjrzeć się profilowi dziewczyny. Kargul wzruszył ramionami, litując się nad złudzeniami Pawlaka.

– Żeby ja był bleszczaty na oba oczy, to może by i uwierzył.

– A co tobie nie pasuje, a? Kargul pochylił się ku Kaźmierzowi i położył mu na ramieniu rękę jakby z góry chciał go przeprosić za tę przykrą prawdę, którą gwoli uczciwości musi mu powiedzieć: – Kaźmierz, raz my kabana w potrzebie szuwaksem na dzika przerabiali, no ale w przeciwne strone nie da rady! Pawlak wsłuchiwał się w płynące z dwóch głośników dźwięki, wpatrywał się w dziewczynę w Jaśkowym płaszczu kąpielowym i nagle wyrwało mu się z samych głębin duszy westchnienie: – Aj,

Bożeńciu, ile nas jeszcze czeka roboty, żeby jej się zaczęło po polsku śnić… Absolutny słuch Franciszka Przyklęka jeszcze raz się potwierdził zwabiony głosami inwentarza Kargula i Pawlaka porzucił fortepianu i zjawił się w livingu. Stał w drzwiach, z widocznym wzruszeniem wsłuchując się w te ryczenie, gdakanie, kwiczenie i rżenie, jakby to był koncert fortepianowy f moll Szopena w wykonaniu Witolda Małcużyńskiego. Z zasłuchania wyrwał go głos Ani wzywający go do telefonu.

– A kto może tu do mnie dzwonić? – zdziwił się stroiciel.

– Nikt! – oświadczyła Ania. -Bo to ty dzwonisz do swojej żony! W basemencie na dole leżała na barze odłożona słuchawka, z której jakiś kobiecy głos powtarzał głośno pytanie: „Halo! Franek! Jesteś tam?!” Franciszek Przyklęk spojrzał na Anię wzrokiem jelenia, który wpadł w zastawione przez kłusownika sidła. Spoconą ręką ujął słuchawkę… Pawlak z Kargulem leżeli pod jedną pierzyną niczym stare małżeństwo. W pokoju było już ciemno, ale obaj wiedzieli, że żaden z nich jeszcze nie zasnął. Pawlak przewracał się niespokojnie, ściągając kołdrę z Władka. Wreszcie wsparł się plecami o poduszkę i powiedział z westchnieniem: – Jak nam Pan Bóg pomógł tę dziewuchnę znaleźć, znaczy jakoś tam Jaśko z niebem dogadał sia.

– Ty lepiej Pana Boga do rui i porubstwa swego brata nie mieszaj! – Ot, radzak się znalazł! Ty, Władek, lepiej w rozporku se mieszaj jak w mojej rodzinie.

– Awo, rodzina! Co ty o niej wiesz? Na pomieszkanie ją wziął, a może to złodziejka albo lunatyczka? – Sierota! – A czy ona choć chrzczona? – O Jezuuu – Kaźmierz aż jęknął wzburzony wątpliwościami sąsiada – spuść nogę i kopnij tego bambaryłę, żeby mu się w tej łepecie przejaśniło, że świętej pamięci brat mój nie zaparł się Ciebie na tyle, co by z poganką grzeszyć! Z tym apelem zamknął dyskusję na tematy światopoglądowe. Szarpnął kołdrę ku sobie, owinął się w nią, zostawiając Kargula w samej tylko koszuli.