Tajemnica Gór Czarnych

21

Utrzymanie się na powierzchni wody nie zawsze jest takie łatwe. Pojemniki ciążyły mu nieznośnie, ale przyciskał je rozpaczliwie do siebie. Nie mógł pozwolić na to, by utonęły i zostały tutaj, skoro już zdobył cudowną wodę. Za to ze swoimi rzeczami i wyposażeniem dawno stracił kontakt.

Nie, temu z pewnością nie podołam, myślał, zachłystując się raz po raz. Jeśli całą drogę powrotną mam przebyć w ten sposób, to w końcu utonę jak kamień.

Za nic jednak nie chciał się poddać. Wykonał przecież swoje nieludzko trudne zadanie i dotarł do źródła. Bardzo był z tego dumny. Czy więc wszystko miałoby pójść na marne tylko dlatego, że nie jest w stanie utrzymać nosa nad powierzchnią rzeki?

Najzupełniej na to nieprzygotowany znalazł się na świeżym powietrzu. Znowu w tej szaroburej ciemności, której tak serdecznie nienawidził.

Gdzie ja jestem? zdążył pomyśleć, zanim rzeka dość brutalnie wyrzuciła go na brzeg. Leżał tam i długo dyszał, w końcu był w stanie przynajmniej podnieść się na rękach. I wtedy zobaczył, że wyposażenie posuwa się w ślad za nim, a rzeka wypluwa z siebie wszystko po kolei, chlup, chlup, chlup! Dziękuję, dziękuję, żeby tylko woda w rzece nie była taka lodowata!

Powtórzył znowu to samo pytanie: gdzie jestem?

Tam… Czyż to nie jest grota, do której weszli obaj z Markiem i w której Marco miał na niego czekać? W takim razie ta nieznośnie zimna rzeka musi być tą samą, przez którą się z Markiem tak mozolnie przeprawiali, tak, jest też nad nią naturalne sklepienie. Nic dziwnego, że marznie, woda w rzece jest naprawdę nieprzyjemna.

Ale jak się tu dostał w tak krótkim czasie? Widocznie duchy mówiły prawdę, że idąc do źródła krążył, w swojej dręczącej podróży zataczał łuki i chodził w kółko po terenie bardziej ograniczonym, niż przypuszczał.

Dygocząc z zimna, naciągał na siebie skórzane indiańskie spodnie w frędzlami, co nie było prostą sprawą. On sam był mokry, spodnie były mokre, a w dodatku się skurczyły. Chciał jednak wyglądać jako tako przyzwoicie, kiedy spotka przyjaciela.

Jak to dobrze, że problem Berengaria – Mały Ptaszek został rozwiązany. W tym żałosnym stanie, w jakim się teraz znajdował, to prawdziwa pociecha.

Marco witał go zaskoczony i uradowany, próbował trochę go ogrzać, dał mu suche ubranie i masował plecy. Oko Nocy dostał też odrobinę jedzenia i uznał, że to najlepsze, co go dzisiaj spotkało. Akurat w tej chwili nie miał większych wymagań, był absolutnie wykończony, pragnął tylko położyć się byle gdzie i spać.

Marco oglądał pojemniki z wodą i nagle wykrzyknął:

– A ta piękna butelka skąd się wzięła?

Oko Nocy musiał opowiedzieć. O duchach i o tym, że butelka przeznaczona jest właśnie dla Marca. Książę słuchał z największą powagą.

– Niemal się czegoś podobnego spodziewałem. Faron i Dolg coś wspominali… Żadnych dyrektyw?

– Wiem tyle samo co ty. One…

Nie zdążył dokończyć zdania, bo w wejściu ukazały się duchy. Twarze miały uroczyste, niemal surowe.

– Pozdrawiamy cię, książę Czarnych Sal – rzekł Ogień swoim trzeszczącym głosem.

Marco odwzajemnił pozdrowienie z wielkim szacunkiem.

– Rozumiem, że zostałem wyznaczony. Podporządkowuję się. Ale czy moi przyjaciele mogliby najpierw stąd wyjść?

– Naturalnie. Czy młody Oko Nocy przedłożył już naszą prośbę?

– Przedłożył. I jestem więcej niż pewien, że zostanie rozpatrzona pozytywnie.

– Dziękujemy. To życie w niewoli u władców zła nam nie odpowiada. Nasze miejsce jest w Królestwie Światła.

– W rzeczy samej – potwierdził Marco, dobierając słowa. – W takim razie jestem gotów. Sądziłem! tylko, że nikt…

– To jest bardziej proste, niż myślisz – powiedziała Ziemia. – Oko Nocy, dzielny chłopcze, biegnij teraz do swoich przyjaciół, Shiry i Mara. A potem wszyscy uciekajcie stąd tak szybko, jak tylko was nogi poniosą albo jeszcze szybciej.

Oko Nocy, który zrozumiał, na co się zanosi, zawołał:

– Marco, nie!

– Wszystko będzie dobrze – uspokajał go przyjaciel. – A teraz spiesz się!

Indianin wahał się przez chwilę, potem uściskał Marca pospiesznie, łzy dławiły go w gardle. Pożegnał duchy uprzejmie, po indiańsku. Wiedział, że jasna woda musi dotrzeć na pokład J2.

Zabrał wszystkie cztery pojemniki i wkroczył do rzeki, by spieszyć do oczekujących go przyjaciół.

Zobaczyli go z daleka, widzieli, jak wspina się po zboczu, zgięty pod ciężkimi bukłakami. Nie był w stanie dojść do skały, upadł na stoku. Wyczerpał siły do ostatka. Shira i Mar przybiegli natychmiast, uwolnili go od ciężaru, ulokowali bezpiecznie pod skałą, nakarmili i napoili.

Z oczu Oka Nocy płynęły łzy, ale on się tego nie wstydził.

– Wypełniłem moją część zadania, ale nasze próby na tym się nie kończą – wykrztusił. – Utraciliśmy Marca.

Opowiedział dokładnie, na co się zanosi.

– Będę z Markiem – postanowił Mar bez wahania.

– Nie, duchy ci na to nie pozwolą – zaprotestował Oko Nocy. – A poza tym Shira i ja potrzebujemy pomocy, żeby dostarczyć wodę na miejsce. One nas błagały, żeby opuścić tę okolicę jak najprędzej.

– Ale czy zdołamy stąd wyjść? – spytała Shira zaniepokojona. – Istnieje przecież tylko jedna droga, przez Górę Zła. I czyż tego terytorium nie otacza niewidzialny mur? Przez niego też się chyba nie przedrzemy.

Oko Nocy zaczynał się niecierpliwić.

– Duchy mi powiedziały, co mamy robić. Spieszcie się, póki jeszcze czas! A poza tym w każdej chwili mogą nadlecieć ptaszyska!

Mar wciąż niechętnie zbierał się do drogi. Nie chciał zostawiać Marca samego.

– Czas nagli, Mar – błagała Shira. – My sami nie udźwigniemy worków z wodą. Nie zdążymy uciec!

I właśnie w tej chwili Oko Nocy zobaczył coś dziwnego. Tuż przy nim stało jego zwierzę opiekuńcze.

– Jesteś, mój.przyjacielu – ucieszył się. – Zastanawiałem się właśnie, gdzie cię szukać i jak zdołam spełnić obietnicę.

Shira i Mar nikogo nie widzieli.

– Z kim ty rozmawiasz, Oko Nocy?

Uśmiechnął się tylko w odpowiedzi. Zobaczyli jednak, że otwiera jeden pojemnik i nabiera garść wody. Niesłychanie ostrożnie poruszał ręką, bacząc, by ani jedna kropla drogocennego płynu niej spadła na ziemię.

Wyglądało to tak, jakby woda została przez coś wessana. Przed oczyma Shiry i Mara ukazał się ogromny niedźwiedź.

– Moje zwierzę opiekuńcze – przedstawił Oko Nocy.

– Dziękuję, że uczyniłeś mnie żywym – powiedział niedźwiedź, to znaczy w milczeniu przesłał mu swoje myśli.

– A oto i Shama – oznajmiła Shira dość zaskoczona tą nieoczekiwaną aktywnością po trzech dobach beznadziejnego oczekiwania.

Potężny duch śmierci przyglądał im się spod przymkniętych powiek.

– Chyba nie zapomnieliście o danej mi obietnicy?

– Nie, oczywiście, pojedziesz z nami do Królestwa Światła. Oko Nocy, domyślam się, że twój przyjaciel, niedźwiedź, też chciałby nam towarzyszyć.

Niedźwiedź skinął potężnym łbem i znowu zaczął do nich „przemawiać”, czyli przesyłać im myśli.

– Czas nagli! Wskakujcie na mój grzbiet, wszyscy troje!

– A Shama?

– Będę przy niewidzialnym murze przed wami. Poczekam tam na was.

– Znakomicie – stwierdził niedźwiedź. – Bardzo chętnie grzmotnę głową w coś niewidzialnego.

Roześmiali się. Żart w pełnej powagi chwili bardzo pomaga.

– Och, nie! Ptaszyska lecą! – zawołała Shira. – Nie zdążymy uciec!

– Zdążymy – zapewniał niedźwiedź, kiedy wdrapywali się na jego grzbiet. – Myślę, że masz jeszcze swój mały flecik, Oko Nocy?

– Mam, ale nie wolno mi go używać dwa razy.

– Teraz jesteś już poza źródłem – przypomniał niedźwiedź.

Oko Nocy pomyślał chwilę i uznał, że zwierzę ma rację. Trudna wędrówka się skończyła, cel został osiągnięty i teraz chodzi o to, żeby się jak najprędzej stąd wydostać.

Mar wciąż miał wątpliwości, chciał towarzyszyć Marcowi, Shira jednak powtarzała, że duchy na to nie pozwoliły i że to stwarzałoby tylko dodatkowe problemy dla wszystkich zainteresowanych. Może z wyjątkiem Marca, upierał się Mar. W końcu Shama zmusił go do zmiany stanowiska. Skoro jego, Shamy, szanowni koledzy wyznaczyli Marca, a nie Mara, to widocznie mieli w tym jakiś cel.

Oko Nocy upewnił się, czy wszyscy dobrze trzymają się niedźwiedziego futra, po czym zadął w flet.

Shama doznał szoku. Musiał się bardzo starać, żeby ich wyprzedzić.

Ale wygrał mimo wszystko. Triumfujący czekał na nich przed niewidzialnym murem.

W końcu nic dziwnego, poruszał się przecież z szybkością myśli, a w porównaniu z tym nawet sposób elfów był za mało skuteczny.

Oko Nocy poszedł za radą duchów i umoczył palce w jasnej wodzie. Pod ich dotknięciem mur się poruszył. Indianin wyczuwał, że powstaje duży otwór, przez który przeszli bez kłopotu.

Przedtem Oko Nocy zdjął swoją białą, teraz mocno przyszarzałą koszulę i powiesił ją na karłowatym drzewie tak, by duchy i Marco widzieli, gdzie jest wyjście z zamkniętego terytorium.

– Jesteś optymistą, jak widzę – rzekł Shama cierpko.

– Tak trzeba – odparł Oko Nocy z powagą. – Nie byłbym w stanie znieść myśli, że już nigdy nie zobaczymy Marca.

Shira obejrzała się gwałtownie.

– Ptaki – wykrztusiła. – Pędzą prosto do Góry Zła. Szybciej, nasz fantastyczny niedźwiedziu, szybciej, wybawicielu!

– Za to my bardzo zyskujemy na czasie – powiedział Mar. – Dzięki temu, że nie musimy pokonywać tej potwornej drogi poprzez Górę Zła.

Przesuwali się nad ziemią z szumem. Nikt nic nie mówił, musieli trzymać się mocno swego wierzchowca. Grzbiet niedźwiedzia to jednak nie jest najwygodniejsze siodło.

Ptaki krzyczały do kobiety w Górze Zła, jedynej znającej się na czarach istoty, która mogła je zrozumieć i przetłumaczyć ich komunikaty innym.

– Oni uciekają, uciekają – krzyczały. – Uciekają na jakimś olbrzymim kosmatym zwierzęciu. I Niezwyciężony też jest z nimi!

– Pewnie ich przepędza – rzekł Nardagus domyślnie, blady ze strachu.

– Nie, Niezwyciężony biegnie przed nimi. A jakie rozwijają niewiarygodne tempo! Ptaki mówią, że nie mogą za nimi nadążyć.

– Nie wydostaną się z naszego terytorium.

– Już są poza jego granicami. Pędzą do swojego żelaznego pojazdu.

Nardagus spoglądał na swoich władców. Bardzo nie lubił, kiedy ich twarze miały taki wyraz.

– Nie ma żadnego niebezpieczeństwa – próbował ich przekonywać. – Intruzi nie zdołali dotrzeć do źródła, to oczywiste.

Najwyższy władca syknął gniewnie:

– Mobilizacja! Niezależnie od tego, co zdołali zrobić!

Nardagus nie ustępował:

– Słyszycie przecież, że jest ich tylko troje. Czwarty widocznie starał się dostać do źródła i mu się nie udało. Więc troje pozostałych zmyka co tchu. Ciekawe tylko, jak przeszli przez mur?

Inny władca wtrącił:

– Powinno się powiadomić To we Własnej Osobie.

– Nie, nie – protestowali chórem jego koledzy z Nardagusem włącznie. – Sami damy sobie z tym radę.

Wszyscy bowiem śmiertelnie się bali reakcji „najpiękniejszego”.

Ktoś próbował ostudzić nastrój, to ta spragniona życia kobieta.

– Skoro tak – zaczęła przewlekle. – Skoro nawet zdobyli tę potworną wodę, to jest to ich problem, nie nasz. Nas to nic nie powinno obchodzić.

Zebrani w sali trochę się uspokoili. Niektórzy uważali wprawdzie, że to lekkomyślne podejście do sprawy, ale nie chcieli już tego roztrząsać

Najważniejszy oświadczył:

– Idziemy! Nie będziemy informować naszej niedostępnej wysokości. Ale mobilizację przeprowadzimy!