Адукацыя

Натоуп наталяўся чужою пакутай.

Дзяцей падымалі на плечы бацькі.

А грэшнік, канчыны пазбаўлены лютай,

Ступаў на травінкі, нібы на цвікі .

Яшчэ не усвядоміў раптоўную волю,

Праз тлум прабіраўся, сусвету чужы,

Але — азірнуўся, як выйшаў у поле,

І убачыу — цяжкія ад целаў крыжы.

Паветра ліловым было ад спякоты,

І пыл залацісты стаяў над гарой.

Варрава, забойца і грэшнік,

ды хто ты,

Раз божаю смерцю купляеш спакой?

Канечне, ты мужна і горда трымаўся,

А той, на крыжы, не саромеўся слёз.

Ты моцны і злосны, і тым спадабаўся,

Не тое, што усім даравальнік Хрыстос.

Цяпер жа – чаму, успамінаючы гэта,

Ужо не ад шчасця ты плачаш, герой?

і убачыушы крыж, што ляціць над Сусветам,

Шкадуеш раптоўна —

чаму ён не твой?