Адукацыя

Як святкавалі шчэ Купалле

На берагах ракі маёй

З усходу воі прыскакалі

Смуглявай хіжаю гайнёй.

Я доўга чула віск і лямант —

Захопнікау ўсе клялі.

Ды людзі ўпэўніліся самі,

Што крыкам не вярнуць зямлі.

Мацнейшыя пабралі зброю,

Сплылі — куды чаўны нясуць.

Другія ж — пераймалі строі,

і мову прыхадняў, і суд.

Там, на гары, стаяу будынак -

Лічыла нават я — святы.

Плыў па вадзе яго адбітак,

Нібыта ветразь залаты.

Каб коса не глядзеў чужынец,

Туды баяліся хадзіць,

Пакуль тутэйшы баязлівец

Не загадау той храм спаліць.

Часала косы я ў чароце,

і чула чыйсь дрыжачы шэпт

Аб ваяунічым злым народзе,

Які скарыў цалюткі свет.

Яны яго хвалілі талент

і моц, дурныя пячкуры!

Бо іх майстроў найлешых бралі

Сабе

захопнікаў цары.

Цячэ вада... Чарот гайдае,

і зоры ззяюць скроаь чарот.

І ўжо іначай называе

Сябе зваёваны народ.

І на Купалле не лунаюць

Дзяучыны ў лозах ля ракі—

Прабабкі іх дауно аддалі

Чужынцам белыя вянкі...