Адукацыя

Зямное шчасце— гэта толькі цень,

Калі святло чужое люстра зычыць.

Над Менскам— дзень,

і над Масквою— дзень,

І ў беларусаў— быццам два абліччы.

Браты, браты!

Па веры, па зямлі.

Нашто сабе прыўлашчылі старшынства?

Нашто свой сцяг над намі прыўзнялі?

Паблажлівасць — любоў не будзе чыстай.

Палякаў-продкаў

нам прыстойна мець,

А рускіх —

вельмі выгадна...

Мой божа?

Жанчыне мала трэба —

не старэць,

Кахаць і быць каханай,

род прадоўжыць.

Але такога шчасця

цёплы цень

Па твары

слізгануў —

і знік на сонцы.

У Менску— дзень,

і ў Маоковіі — дзень,

Але між імі —

ноч і ноч

бясконца.