Аповесць пра князёўну Рагнеду

«ДЗЕ КАЗА РОГАМ....»

Восенню, пакуль не замерзлі рэкі, Рагвалод вярнуўся ў Полацк. З радасцю сустрэла князя маладая жонка. Пяшчотна прыхінулася да мужа і сказала, што хутка ў іх народзіцца дзіцятка.

Мінула яшчэ два месяцы. Насталі Каляды — бадай, самае вясёлае зімовае свята. Сонца перастала паміраць, зноў павярнула на вясну. Пад маленькімі акенцамі полацкіх рамеснікаў і купцоў спыняліся хлопцы і дзяўчаты, спявалі калядныя песні, збіралі пачастункі. Не абмінулі яны і княскія харомы. Нават прывялі з сабой рагатую казу — апякунку будучага шчодрага ўраджаю. Праўда, саму казу напярэдадні свята прынеслі ў ахвяру богу жывёлы Вялесу, а замест яе па святліцы тупаў з маскаю на твары і ў вывернутым кажуху хлопец-зух. Ён смешна бадаўся з княскай прыслугай, пачціва кланяўся полацкаму ўладару і яго жонцы. А тым часам павадыры казы пад дуду-самаграйку спявалі:

Шчодра адарыў Рагвалод каляднікаў: поўны мех загадаў насыпаць прысмакаў, каб механоша ледзь падняў пачастункі. Князь ганарыўся і ніколі не забываўся, што імя яго — Рагвалод — азначае валадар рога. Рога дзівоснага, багатага, пэўна, якраз такога, пра які расказваецца ў казцы «З рога ўсяго многа».

Пайшлі далей шчаслівыя каляднікі, а ўночы княгіня нарадзіла дзяўчынку. I па дзедаўскім звычаі полацкі князь даў маленькай дачцы частку свайго імя і назваў яе — Рагнедай.