De Cock en moord in reclame

14

Lichtelijk nerveus en met een sluimerend gevoel van onzekerheid slenterde De Cock een paar maal heen en weer in een ruimte die qua inrichting duidelijk als kantoor diende. Links was een monumentale deur, die leidde naar een grote zaal waar, zo had hij gepland, de ontknoping moest plaatsvinden.

Vledder ging in zijn pad staan.

‘Waar zijn we hier?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Op de Brink in Betondorp in Amsterdam.’

Vledder grinnikte.

‘Dat weet ik.’ Hij duimde over zijn schouder. ‘Maar wat is dit voor een zaal?’

‘In die zaal houdt de geloofsgemeenschap De Steenen Tafelen wekelijks haar bijeenkomsten.’

‘Waarom mag jij van deze zaal gebruikmaken?’

De Cock glimlachte.

‘Omdat ik toestemming heb van Peter van Waardenburg. Hij is een van de leiders van het genootschap. Aanvankelijk wilde ik hem persoonlijk als lokaas gebruiken.’

‘Lokaas… waarvoor?’

De Cock schudde zijn hoofd om zoveel onbegrip.

‘De dader van de drie moorden.’

‘Wat heeft Van Waardenburg daarmee te maken?’

‘Niets.’

Vledder keek hem verward aan.

‘Hoe kan hij dan een lokaas zijn?’

De Cock zuchtte.

‘Omdat ik dat van hem heb gemaakt.’

‘Leg mij dat eens uit!’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Later.’

Vledder liep naar een van de twee kijkgaatjes in de muur.

‘Die pop daar in die rode fauteuil stelt Peter van Waardenburg voor?’

De Cock knikte.

‘Van Waardenburg weigerde zelf in die fauteuil plaats te nemen… zelfs niet met een kogelvrij vest. De technische dienst heeft wel foto’s van hem mogen maken en zijn maten opgenomen. Aan de hand van die maten en foto’s is die pop gemaakt.’

Vledder glimlachte.

‘Hij is bedrieglijk echt.’

De Cock lachte.

‘Zelfs het gezicht is perfect in was nagemaakt. En dat alles in enkele uren.’

‘Fantastisch.’

De Cock gebaarde.

‘Ik heb de enscenering zo geregeld, dat de situatie lijkt op hetgeen wij in de woningen van Hendrik Zuiderman, Christiaan Adriaansen en Alex van de Boogaard hebben aangetroffen. Tegenover de pop staat een tweede rode fauteuil uitnodigend klaar om de dader van de moorden te ontvangen. Op de ronde tafel heb ik een schemerlamp met diffuus licht laten plaatsen. Het starre gezicht van de pop blijft daarbij enigszins in de schaduw.’

‘Wat is mijn taak?’

De Cock keek Vledder onderzoekend aan.

‘Je hebt toch dat kogelvrije vest aangedaan?’

‘Ja.’

De Cock stak waarschuwend zijn wijsvinger omhoog.

‘De dader heeft in ieder geval een Nagant revolver bij zich en we weten dat het een goede schutter is. Ook Appie Keizer en Fred Prins lopen buiten met zo’n vest.’

De oude rechercheur grijnsde.

‘Ik kan mij niet veroorloven dat er tijdens deze actie slachtoffers vallen.’

‘Hoe laat verwacht je de dader?’

De Cock keek op zijn polshorloge.

‘De afspraak is negen uur. We hebben nog een paar minuten. Neem je plaats bij het kijkgaatje in. Denk erom… niet reageren voordat er geschoten is.’

‘En als de dader het bedrog merkt?’

‘Je bedoelt als de dader ziet dat daar een pop zit?’

‘Ja.’

De Cock zuchtte diep.

‘Dan wordt er vermoedelijk niet geschoten en moet de Nagant revolver voor het bewijs zorgen.’

‘Ik moet dus wel ingrijpen.’

De Cock knikte.

‘Wees voorzichtig. Appie Keizer en Fred Prins schermen de vluchtweg af.’

De oude rechercheur slenterde naar zijn eigen kijkgat in de muur. Hij vroeg zich af of hij op alle eventualiteiten was voorbereid, of alle gaten in zijn plan waren gedicht. Een vergeten detail kon fatale gevolgen hebben.

Hij blikte nog eens op zijn horloge en voelde hoe de spanning bezit van hem nam. Het tintelde in de toppen van zijn vingers. Hij kon niet anders doen dan wachten… wachten op het geluid van zijn mobilofoon.

Nog onverwachts kwam het piepgeluid en klonk de stem van Fred Prins.

‘Er gaat een vrouw het gebouw binnen.’

Het duurde luttele seconden… toen klonk het geluid van laarsjes op de houten vloer van de zaal. De voetstappen kwamen dichterbij.

Vledder hijgde.

‘Het is een vrouw.’

De Cock reageerde niet. Hij zag hoe de vrouw in de rode fauteuil tegenover de pop plaatsnam. Zonder haar mond te bewegen, zonder enige toenadering tot de pop, nam ze een revolver uit haar handtasje en vuurde driemaal. Koel, blijkbaar zonder enige emotie.

De oude rechercheur trok met kracht aan een touw. De pop duikelde voorover en klapte met de kop van was op de tafel. Met een snerpende gil sprong de vrouw op uit de fauteuil en rende naar de uitgang van de zaal.

Vledder rende via de monumentale deur de zaal in. Nog voor de vrouw de uitgang had bereikt, wierp de jonge rechercheur zich boven op haar. Ze viel voorover op de grond met haar armen recht naar voren. Vledder griste de revolver uit haar rechterhand.

De Cock slofte naderbij.

De jonge rechercheur kwam half overeind en draaide de vrouw met haar gezicht naar zich toe.

Verbijsterd keek hij omhoog naar De Cock.

‘Het is… eh,’ stamelde hij. ‘Het is Josee van de Weetering.’

De oude rechercheur knikte met een somber gezicht.

‘Eens gefotografeerd door Hendrik Zuiderman.’