Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ XIV — Норберт, нарвежскі дракон

Квірэл, аднак, аказаўся болей стойкім, чым яны думалі. Тыдзень праходзіў за тыднем, прафесар бляднеў і худнеў, але было непадобна, што ён хутка здасца.

Кожны раз, праходзячы па калідоры трэцяга паверху, Рон, Гары і Герміёна прыкладвалі вуха да дзвярэй, каб пераканацца, што адтуль па-ранейшаму даносіцца бурчанне Флуфі. Снэйп расхаджваў па школе ў звычайным сваім благім настроі, і гэта быў дакладны знак, што камень пакуль знаходзіцца ў бяспецы. Пры сустрэчах з Квірэлам Гары імкнуўся ўсміхацца як мага больш падбадзёрвальна, а Рон зараз сароміў усякага, хто кпіў над заіканнем прафесара.

У Герміёны, між тым, былі і іншыя клопаты апроч філасофскага камня. Яна пачала складаць навучальныя планы, малявала ўсялякія таблічкі, рабіла ў сшытках пазнакі каляровымі чарніламі. Гары з Ронам нічога не мелі б супраць гэтага, ды толькі Герміёна з вялікім занудствам спрабавала прымусіць іх рабіць тое ж самае.

- Герміёна, іспыты яшчэ праз сто гадоў.

- Праз дзесяць тыдняў, - адрэзала Герміёна. - Гэта зусім не сто гадоў, хутчэй адна секунда, Нікалас Фламель мяне б зразумеў.

- Але нам няма шасці соцень гадоў, - нагадаў ёй Рон. - У любым выпадку, нашто табе ўсё гэта вучыць, ты і так усё ведаеш.

- Нашто вучыць? Ты з глузду з’ехаў? Ты што, не разумееш? Калі не здаць гэтыя іспыты, нас не перавядуць на другі курс! Гэта вельмі адказныя іспыты, даўно ўжо трэба было пачаць рыхтавацца, аб чым я толькі думала, дзе была мая галава…

Нажаль, пункт гледжання Герміёны цалкам падзялялі настаўнікі. Яны так завалілі студэнтаў заданнямі, што велікодныя вакацыі, у адрозненне ад калядных, прайшлі амаль непрыкметна. Ды і нялёгка было адключыцца ад вучобы, калі над душой увесь час вісела Герміёна, то паўтараючы дванаццаць спосабаў выкарыстання драконавай крыві, то адпрацоўваючы ўзмахі чароўнай палачкай. Гары і Рон, пазяхаючы і енчачы, праводзілі большую частку вольнага часу ў бібліятэцы з Герміёнай і імкнуліся хоць неяк разабрацца з дадатковымі заданнямі.

- Ніколі мне ўсяго гэтага не запомніць, - сумна ўздыхнуў аднойчы Рон, кінуў пяро і з нудой утаропіўся ў бібліятэчнае акно. За акном ззяў першы па-сапраўднаму вясновы дзень. Неба было поўна чыстага блакіту, і ў паветры адчувалася набліжэнне лета.

Гары, які ў гэты час адшукваў "бадзян дзікі" у "Тысячы чароўных траў і грыбоў", не ўздымаў галавы ад кніжкі, пакуль Рон не крыкнуў:

- Хагрыд! А ты што робіш у бібліятэцы?

Хагрыд шаркаючай хадой вылез з-за паліц, хаваючы нешта за спінай. Прызнацца, у сваім кратовым кажуху ён выглядаў вельмі недарэчна.

- Ды глядзеў тут адну дробязь, - сказаў ён штучна-абыякава, імкнучыся адцягнуць увагу дзяцей, што неадкладна выклікала ў іх пякучая цікавасць. - А вам чаго тут спатрэбілася? - І ён раптам спытаў падазрона: - Вы не па Фламелеву душу, не?

- Ды мы сто гадоў назад высвятлілі, хто ён такі, - адмахнуўся Рон. - А яшчэ мы ведаем, што ахоўвае твой сабачка, ён ахоўвае філасофскі ка…

- Шшшш! - Хагрыд хутка агледзеўся вакол, каб упэўніцца, што ніхто не падслухоўвае. - Чаго гарлапаніш на ўсю бібліятэку, здурнеў?

- Дарэчы, мы жадалі задаць табе некалькі пытанняў, - умяшаўся Гары, - Хто або што яшчэ, акрамя Флуфі, ахоўвае камень?

- ШШШШШ! - зноў шыкнуў Хагрыд. - Слухайце сюды. Прыходзьце да мяне папазней. Не абяцаю, што ўсё распавяду, толькі няма чаго аб гэтым на кожным кроку крычаць, навучэнцы не павінныя пра гэтае ведаць. Падумаюць яшчэ, што гэта я вам сказаў…

- Тады ўбачымся, - сказаў Гары.

Хагрыд выдаліўся, нядбайна валакучы ногі.

- Што гэта ён хаваў за спіной? - задуменна працягнула Герміёна.

- Думаеш, што-небудзь пра камень?

- Схаджу я зірну, у якім аддзеле ён капаўся, - Рон быў толькі рады адпачыць ад вучобы. Ён вярнуўся праз хвіліну са стосам кніг у руках і зваліў іх усе на стол.

- Пра драконаў! - зашаптаў ён. - Хагрыд чытаў пра драконаў! Вы толькі паглядзіце: "Драконы Вялікабрытаніі і Ірландыі", "Ад яйка да д'ябла", "Даведнік драканавода".

- Хагрыд заўсёды жадаў мець дракона, ён мне сам сказаў, у першую ж сустрэчу, - успомніў Гары.

- Але гэта незаконна, - сказаў Рон. - Утрыманне драконаў забароненае Чароўнай Канвенцыяй 1709 года, гэта ўсім вядома. Як ведзьмакам хавацца ад маглаў, калі яны будуць трымаць драконаў у двары? Ды і, акрамя таго, драконаў немагчыма прыручыць, яны небяспечныя. Бачылі бы вы апёкі, якія засталіся ў Чарлі ад румынскіх дзікіх драконаў!

- Але ж у Англіі няма дзікіх драконаў? - з надзеяй спытаў Гары.

- Вядома ж, ёсць, - адказаў Рон. - Звычайныя валійскія і гібрыдныя чорныя. І задаюць жа яны працы міністэрству магіі, скажу я вам! Чараўнікам рэгулярна даводзіцца змяняць памяць маглаў, якія бачылі драконаў, каб яны нічога не памяталі.

- Што ж такое задумаў Хагрыд?

Наблізіўшыся да халупы ключніка праз гадзіну, хлопцы з здзіўленнем выявілі, што вокны шчыльна завешаны. Хагрыд крыкнуў: "Хто там?", перш чым упусціць іх унутр, а потым адразу жа дбайна зачыніў дзверы.

Усярэдзіне было горача як у лазні. Нягледзячы на цёплае надвор'е, у коміне шугаў агонь. Хагрыд заварыў гарбату і прапанаваў зрабіць бутэрброды з казляцінай, але дзеці адмовіліся.

- Ну, чаго жадалі даведацца?

Не было сэнсу хадзіць вакол. І Гары адказаў:

- Ты можаш нам сказаць, хто або што акрамя Флуфі ахоўвае філасофскі камень?

Хагрыд нахмурыўся.

- Яс'справа, не магу, - адрэзаў ён. - Па-першае, сам не ведаю. Па-другое, вы і так ужо надта разумныя, так што, і ведаў бы, не сказаў. Калі камень тут, значыць, так трэба. Яго ледзь не скралі з "Грынгатса" - ну, гэта вы ўжо зразумелі? Ды і пра Флуфі даведаліся, хопіць вам інфармацыі.

- Ой, Хагрыд, кінь! Нам ты, можа, і не жадаеш казаць, але ўжо сам жа ўсё ведаеш. Тут нічога не можа адбыцца без цябе, праўда? - ласкавым голасам вымавіла Герміёна. Барада Хагрыда тузанулася, і стала зразумела, што ён заўсміхаўся. - Нам толькі цікава, хто забяспечваў ахову, - працягвала Герміёна. - Нам цікава, каму Дамблдор давярае настолькі, каб папрасіць аб дапамозе, ну, акрамя цябе, вядома.

Пры гэтых апошніх словах Хагрыд зламаўся . Гары і Рон з захапленнем і падзякай паглядзелі на Герміёну.

- Ну… Гэта, пэўна, не страшна, калі я вам скажу… Дайце-ка ўспомніць… Ён узяў у мяне Флуфі… Потым сёй-той з настаўнікаў наклаў закляцці… Прафесар Спроўт - прафесар Флітвік - прафесар МакГонагал, - Хагрыд як быццам прыбіваў прафесараў да далоні, загінаючы пальцы, - прафесар Квірэл - ну, і сам Дамблдор таксама, яс'справа. Пачакайце, кагосьці запамятаваў… А ну так, і прафесар Снэйп яшчэ.

- Снэйп?

- Ага. Слухайце, што вы ніяк не супакоіцеся? Зразумейце, Снэйп дапамагаў абараніць камень, чаго яму камень красці!

Гары ведаў, што і Рон, і Герміёна падзяляюць яго меркаванне: раз Снэйп сам прымаў удзел у забеспячэнні абароны каменя, то яму нічога не каштуе высвятліць, якімі заклёнамі абаранілі камень астатнія настаўнікі. Магчыма, ён ужо ўсё ведае - акрамя, падаецца, заклёна Квірэла і спосабу абыйсці Флуфі.

- А ты адзіны, хто ведае, як прайсці паблізу Флуфі, Хагрыд? - трывожна спытаў Гары. - І ты нікому не скажаш, так? Нават каму-небудзь з настаўнікаў?

- Ні-ні, ні адной жывой душы! Ведаем толькі я і Дамблдор.

- Што ж, гэта ўжо нешта, - ціха сказаў Гары сваім сябрам. - Хагрыд, а можна адчыніць акно? А тое я ўжо закіпаю.

- Нельга, Гары, прабач, - адмовіў Хагрыд. Ён кінуў погляд у комін. Гары таксама паглядзеў туды.

- Хагрыд! Што гэта?

Але ён ужо і так здагадаўся, што гэта такое. У полымі, пад імбрычкам, ляжала вялікае чорнае яйка.

- Ах, гэта! - працягнуў Хагрыд, цяробячы бараду, - Гэта… э-э-э…

- Адкуль ты гэта ўзяў, Хагрыд? - Рон прысеў на кукішкі ў агню, каб лепей разгледзець яйка. - Гэта ж каштуе вельмі вялікіх грошай!

- Выйграў, - сказаў Хагрыд. - Надоечы ў вёсцы. Пайшоў прапусціць пару кілішачкаў, ну, і перакінуліся ў карцішкі з адным мужычком. Ды ён, падавалася, быў толькі рады збыць гэта з рук.

- Але што ж ты з ім будзеш рабіць, калі ён вылупіцца? - з жахам спытала Герміёна.

- Ну, я тут гэта… у кніжках парыўся, - Хагрыд выцягнуў з-пад падушкі здаравенны том, - у бібліятэцы ўзяў. "Аб выгодах утрымання драконаў у хатняй гаспадарцы" - састарэлая, факт, але ўсё тут ёсць, і што яйка трэба трымаць у агні - таму мамкі дыхаюць на іх, ясна? - і што, калі вылупіцца, раз у паўгадзіны даваць коўшык сумесі каньяку з цыплячай крывёй. І вось яшчэ - як вызначаць пароду па яйку - у мяне нарвежскі гарбаты. Рэдкі экзэмпляр.

Ён быў страшэнна задаволены сабою, але Герміёна не падзяляла яго радасці.

- Хагрыд, ты жывеш у драўляным доме, - нагадала яна.

Але Хагрыд не слухаў. Ён шчасліва напяваў нешта пад нос, варушачы вуглі.

Такім чынам, хлопцам дадалося турботы: як бы хто не пазнаў, што Хагрыд трымае ў сябе ў халупе забароненага дракона.

- Цікава, якое яно, спакойнае жыццё? - уздыхнуў Рон, пасля таго, як ужо шмат дзён, вечар за вечарам, яны гераічнымі высілкамі дараблялі хатнія заданні. Герміёна зараз складала навучальныя планы і для Гары з Ронам - чым даводзіла хлопцаў да шаленства.

Аднойчы за сняданкам, Хэдвіг прынесла Гары занатоўку ад Хагрыда. Занатоўка складалася ўсяго толькі з двух слоў: "Ён вылупляецца".

Рон прапанаваў прагуляць гербалогію і пахутчэй адправіцца ў халупу. Але Герміёна і чуць аб гэтым не захацела.

- Герміёна, як ты думаеш, калі ў нас у наступны раз будзе магчымасць праназіраць, як вылупляецца дракон?

- Нам трэба ісці на ўрокі, інакш у нас будуць непрыемнасці, прычым гэта дробязі ў параўнанні з тым, што чакае Хагрыда, калі высвятліцца, чым ён займаецца…

- Ціха! - шэптам прыкрыкнуў Гары.

Непадалёк, усяго ў некалькіх метрах, стаяў Малфой - і ён замёр, прыслухваючыся. Што ён паспеў пачуць? Выраз яго твару цалкам не спадабаўся Гары.

Рон з Герміёнай спрачаліся ўсю дарогу да кабінета гербалогіі, і, урэшце рэшт, Герміёна згадзілася збегаць да Хагрыда падчас вялікай перамены. Калі раздаўся ўдар звана, які азначаў канец уроку, яны хутка пакідалі мерныя савочкі і пабеглі на ўзлесак. Хагрыд быў з чырвоным ад радаснай узрушанасці тварам:

- Амаль вылупіўся.

Ён правёў іх унутр.

Яйка ляжала на стале. Па шкарлупіне ішлі глыбокія расколіны. Усярэдзіне нешта варушылася, і адтуль даносіліся пацешныя гукі, якія нагадвалі пстрычкі.

Усе ўчатырох яны прысунулі крэслы бліжэй да стала і, імкнучыся не дыхаць, сталі назіраць.

Нягледзячы на пільнае чаканне, яны тым не менш здрыгануліся, калі раптам раздалося гучнае храбусценне, пасля чаго шкарлупіна развалілася на часткі. На стол выпаў немаўля-дракон. Толькі з вялізнай нацяжкай можна было назваць яго прыгожым. Гары падумалася, што больш за ўсё ён падобны на чорны, складзены, мяты парасонік. Драцяныя крылы падаваліся вялізнымі ў параўнанні з кашчавым кампактным цельцам, у яго было доўгі лычык з шырокімі ноздрамі, зачаткавыя ражкі і вытарашчаныя памяранчавыя вочкі.

Дракончык чхнуў. З ноздраў выляцелі іскрынкі.

- Ну ці не прыгажун? - варкатнуў Хагрыд. Ён працягнуў руку і хацеў пакалашмаціць немаўля па галаве. Той адгыркнуўся і ледзь не адхапіў Хагрыду палец, паказаўшы пры гэтым востранькія зубкі.

- Вось які ты, малы! Зірніце - прызнаў мамку!

- Хагрыд, - спытала Герміёна, - а з якой хуткасцю растуць нарвежскія гарбатыя?

Хагрыд збіраўся было адказаць, але раптам твар яго спалатнеў - ён ускочыў і кінуўся да акна.

- Што здарылася?

- Хтосьці падглядваў, там, за фіранкамі - нейкі хлопец – усё, пабег назад да школы...

Гары стрымгалоў кінуўся да дзвярэй і вызірнуў на вуліцу. Нават на адлегласці ён пазнаў гэтую фігуру.

Малфой бачыў дракона.

Нешта такое з'явілася ва ўсмешцы Малфоя, з-за чаго на працягу ўсяго наступнага тыдня Гары, Рон і Герміёна не знаходзілі сабе месца ад турботы. Большую частку вольнага часу яны праводзілі ў прыцемненай халупе Хагрыда і спрабавалі заклікаць да яго розуму.

- Яго трэба выпусціць, - пераконваў Гары, - выпусціць на волю.

- Не магу, - упіраўся Хагрыд, - ён яшчэ маленькі, ён не выжыве.

Хлопцы паглядзелі на дракона. Усяго за тыдзень той вырас у тры разы. З ноздр у яго ішоў дым. Хагрыд быў так з ім заняты, што закінуў усе іншыя абавязкі. Па падлозе ў бязладдзі валяліся пустыя бутэлькі з-пад брэндзі ўперамешку з курынымі пёрамі.

- Я назваў яго Норберт, - замілавана распавёў Хагрыд, не адрываючы ад дракона вільготных вачэй. - Ён мяне ўжо пазнае, глядзіце: Норберт! Дзе матуля?

- З глузду з’ехаў, - канстатаваў Рон на вуха Гары.

- Хагрыд, - гучна паклікаў Гары. - Праз два тыдні твой Норберт перарасце па памеры твой дом. А Малфой у любы момант напаклёпнічае Дамблдору.

Хагрыд прыкусіў губу.

- Я… я ведаю, мне нельга пакінуць яго тут, але пакуль… не магу я без яго.

Гары раптам звярнуўся да Рона.

- Чарлі, - сказаў ён.

- Ты ўжо таксама таго, - абвясціў Рон. - Я Рон.

- Ды не - Чарлі - твой брат, Чарлі. Які ў Румыніі. Які вывучае драконаў. Можна паслаць Норберта да яго. Чарлі яго выкарміць, а потым выпусціць на волю.

- Добрая ідэя! - узрадаваўся Рон. - Як табе, Хагрыд?

Урэшце рэшт, Хагрыд пагадзіўся, што, прынамсі, можна паслаць Чарлі саву, параіцца.

Наступны тыдзень цягнулася немагчыма доўга. У сераду ўвечары Герміёна і Гары ў адзіноце сядзелі ў гасцінай, астатнія даўно ўжо разыйшліся спаць. Гадзіннік на сцяне толькі што прабіў апоўначы, калі з шумам расхінулася адтуліна за партрэтам. Адтуль як чорт з табакеркі з'явіўся Рон, сцягваючы плашч-нябачнік. Ён вярнуўся ад Хагрыда, якому дапамагаў карміць Норберта. Норберт зараз сілкаваўся дохлымі пацукамі, прычым еў іх цэлымі кошыкамі.

- Ён мяне ўкусіў! - паскардзіўся Рон, паказваючы руку, перабінтаваную прапітанай крывёй насоўкай. - Я зараз немаведама колькі пяро не змагу трымаць! Нічога жудасней гэтага дракона я ў жыцці не бачыў, а паслухаць, як кудахтае над ім Хагрыд - гэта і зайка, і кіска, і рыбка! Калі я сыходзіў, ён спяваў гэтаму пудзілу калыханку!

З акна данеслася асцярожнае паляпванне.

- Гэта Хэдвіг! - выклікнуў Гары, спяшаючыся ўпусціць саву. - Яна прынесла адказ ад Чарлі!

Тры галавы схіліліся над пасланнем:

“Дарагі Рон!

Як жыццё? Дзякуй за ліст - я буду вельмі рады ўзяць нарвежскага дракона, аднак, даставіць яго сюды будзе нялёгка. Мне падаецца, самым разумным будзе перадаць дракона з маімі сябрамі, якія збіраліся прыехаць наведаць мяне. Праблема толькі ў тым, што іх могуць затрымаць пры ўвозе забароненай жывёліны.

Не маглі б вы занесці дракона на самую высокую вежу ў суботу апоўначы? Яны будуць чакаць вас там і забяруць дракона ўначы, каб ніхто не ўбачыў.

Дашліце адказ як мага хутчэй.

З любоўю,

Чарлі”

Дзеці пераглянуліся.

- У нас ёсць плашч-нябачнік, - сказаў Гары. - Гэта не павінна быць вельмі складана - мне падаецца, плашч досыць вялікі, каб пад ім маглі схавацца двое з нас разам з Норбертам.

Сябры з ім пагадзіліся - што паслужыла лішнім доказам таго, наколькі няўдалым быў для іх апошні тыдзень. Яны былі гатовыя на ўсё, каб пазбавіцца Норберта - і Малфоя.

На шляху выканання плану паўстала нечаканая перашкода. Да раніцы ўкушаная рука Рона распухла так, што зрабілася разы ў два больш свайго нармалёвага памеру. Рон сумняваўся, ці варта ісці да мадам Помфры - раптам яна адразу пазнае ўкус дракона? Аднак, па ўсім, выбару ўжо не было. Месца ўкусу набыла злавесны зеленаваты колер. Мабыць, зубы Норберта былі атрутныя.

У канцы дня Гары і Герміёна пабеглі ў бальнічнае крыло наведаць Рона і знайшлі яго ў ложку ў жудасным стане.

- Гэта не толькі з-за рукі, - прашаптаў ён, - хоць яна так баліць, што, падаецца, хутка адваліцца. Малфой сказаў мадам Помфры, што хоча ўзяць у мяне кнігу, яна яго ўпусціла, і ён жудасна нада мной здзекаваўся. Усё пагражаў, што распавядзе, хто мяне насамрэч укусіў - я сказаў, сабака, але мадам Помфры падобна, не паверыла - не трэба было мне яго біць на квідытчым матчы, зараз ён мне помсціць.

Гары з Герміёнай па меры сіл пастараліся супакоіць Рона.

- Затое ў суботу апоўначы ўсё будзе ззаду, - сказала Герміёна, але гэта цалкам не суцешыла Рона. Наадварот, ён рыўком сеў у пасцелі і ўвесь пакрыўся халодным потым.

- У суботу апоўначы! - застагнаў ён хрыпла. - Не - толькі не гэта! Я толькі што ўспомніў - ліст ад Чарлі ляжаў у той самай кнізе, якую ўзяў Малфой! Зараз ён будзе ведаць, што мы збіраемся вывезці Норберта.

Ні Гары, ні Герміёна не паспелі адказаць. Увайшла мадам Помфры і загадала пакінуць хворага - Рону, паводле ейных словаў, патрабаваўся адпачынак.

- Занадта позна што-небудзь змяняць, - сказаў Герміёне Гары. - У нас няма часу, каб даслаць Чарлі яшчэ адну саву, і наогул, гэта, можа быць, наш адзіны шанец пазбавіцца ад Норберта. Давядзецца рызыкнуць. І давядзецца ўзяць плашч, Малфой пра яго не ведае.

Калі яны прыйшлі да Хагрыда са справаздачай аб апошніх навінах, Фанг сядзеў поруч халупы з перавязаным хвастом. Хагрыд размаўляў з імі праз акно.

- Не магу вас упусціць, - прасоп ён. - У Норберта пераходны ўзрост - але я з ім зладжу.

Пачуўшы пра ліст ад Чарлі, Хагрыд ледзь не заплакаў, хоць, магчыма, і не толькі ад суму - Норберт у гэты час цяпнуў яго за нагу.

- Уууух! Нічога, нічога, проста чаравік пракусіў - гуляецца! - дурны яшчэ, разумееце.

Дурны біў хвастом па сцяне халупы, і ад гэтага ў вокнах дрыжала шкло. Гары і Герміёна вярталіся ў замак з адзінай думкай - дачакацца суботы.

Мабыць, калі б яны не так моцна хваляваліся з-за таго, што ім трэба зрабіць, яны б пашкадавалі Хагрыда ў момант раставання з Норбертам. Ноч была цёмнай і хмурнай, і дзеці злёгку спазніліся, таму што ім прыйшлося чакаць, пакуль Півз прыбярэцца з вестыбюля, дзе ён сам з сабою гуляў у тэніс.

Хагрыд падрыхтаваў Норберта да адпраўкі, і той быў клапатліва спакаваны ў вялікую скрыню.

- Я там паклаў і пацукоў, і брэндзі, яму хопіць на дарогу, - у голасе Хагрыда выразна гучалі з цяжкасцю падаўляемыя рыданні. - І мішка яго ўлюблёны таксама там.

У скрынцы нешта затрышчала - падаецца, мішцы адарвалі галаву.

- Да пабачэння, Норберт! - ўсхліпваў Хагрыд, пакуль Гары з дапамогай Герміёны хаваў кошык пад плашчом-нябачнікам, - матуля цябе ніколі не забудзе!

Як ім атрымалася данесці кошык да замка, яны і самі не маглі зразумець. Хвіліны, цікаючы, няўхільна набліжалі іх да паўночы, і яны ўпарта цягнулі Норберта ўверх па мармуровай лесвіцы ў вестыбюль і далей, па цёмных калідорах. Уверх па яшчэ адной лесвіцы, яшчэ - нават кароткі шлях, нядаўна адчынены Гары, не занадта палегчыў задачу.

- Амаль дашлі! - перарывіста ўзвясціў Гары, калі яны падышлі да пераходу ў самую высокую вежу замка.

Нешта мільганула наперадзе, ледзь не прымусіўшы іх выпусціць кошык. Забыўшы аб тым, што яны нябачныя, дзеці кінуліся глыбей у цень, імкнучыся разгледзець цёмныя сілуэты двух людзей, зусім недалёка ад іх.

Прафесар МакГонагал, у халаце з шатландкі і з сетачкай на валасах, за вуха трымала Малфоя.

- Парушэнне! - крычала яна. - Мінус дваццаць балаў у "Слізэрына"! Блукаць тут сярод ночы, ды як ты асмеліўся…

- Вы не разумееце, прафесар. Сюды павінен прыйсці Гары Потэр - з драконам!

- Якая несусветная лухта! Як ты смееш так хлусіць! Пайшлі - я павінна паведаміць пра цябе прафесару Снэйпу, Малфой!

Пасля гэтага здарэння стромкая шрубавая лесвіца на вяршыню вежы падалася найлягчэйшай дарогай на свеце. Але, датуль, пакуль яны не вышлі вонкі, на халоднае начное паветра, дзеці не вырашаліся зняць плашч-нябачнік, а калі нарэшце знялі, то былі шчаслівыя, што могуць зноў дыхаць вольна. Герміёна сплясала джыгу.

- Малфоя пакаралі! Я зараз заспяваю!

- Толькі не гэта, - паспешна сказаў Гары.

У выдатным настроі з нагоды Малфоя, яны чакалі сяброў Чарлі, а Норберт тым часам шалеў у кошыку. Прыкладна праз дзесяць хвілін з цемры ліха і бясшумна вырулілі чатыры мятлы.

Сябры Чарлі аказаліся развясёлай кампаніяй. Яны паказалі Гары і Герміёне крапленне, якое змайстравалі, каб разам несці Норберта. Дружнымі высілкамі яны запакавалі дракона, а потым Гары і Герміёна за руку развіталіся з імі і сказалі вялікае-вялікае дзякуй.

Нарэшце, Норберт ляцеў… ляцеў…

Гары з Герміёнай паціху спусціліся па лесвіцы, адчуваючы лёгкасць і ў руках, і ў галаве, зараз, калі на іх не вісеў Норберт. Ніякіх больш драконаў - Малфой пакараны - чым можна азмрочыць такое шчасце?

Адказ на апошняе пытанне чакаў іх унізе лесвіцы. Як толькі яны выйшлі ў калідор, з цемры раптам вымалявалася фізіяномія Філча.

- Так-так-так, - нягучна вымавіў ён, - вось мы і патрапілі.

Яны забыліся на вежы плашч-нябачнік.