Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ XV — Забаронены лес

Нічога горш нельга было і прыдумаць.

Філч адвёў парушальнікаў у кабінет прафесара МакГонагал на першым паверсе, дзе яны селі і сталі чакаць сваёй долі, не прамаўляючы ані слова. Герміёна дрыжэла дробнай дрыготкай. Нейкія выбачэнні, алібі, апраўдальныя гісторыі нагрувашчваліся адно на адно ў галаве ў Гары, і кожная наступная версія была горш папярэдняй. Гэтым разам ён не бачыў спосабу выблытацца з непрыемнасцяў. Яны загнаныя ў кут. Як жа яны маглі апынуцца настолькі неасцярожныя і забыцца на плашч-нябачнік? Няма абсалютна нічога, што б было апраўданнем у вачах прафесара МакГонагал іх знаходжання па-за спальняй і падазронага блукання па школе сярод ночы, не кажучы ўжо аб астранамічнай вежы - туды наогул забаранялася хадзіць інакш як на заняткі. Дадайце сюды Норберта і плашч-нябачнік - і можна збіраць рэчы.

Калі Гары думаў, што нічога горш і прыдумаць нельга, ён памыляўся. З'явілася прафесар МакГонагал і прывяла з сабою Нэвіла..

- Гары! - вырвалася ў Нэвіла, як толькі ён убачыў сваіх аднакласнікаў. - Я хацеў цябе знайсці і папярэдзіць, я чуў, як Малфой пагражаецца злавіць цябе, ён сказаў, што ў цябе дра…

Гары адчайна затрос галавой, спрабуючы перасцерагчы Нэвіла ад неабдуманых слоў, але прафесар МакГонагал гэта зазважыла. Яна навісла над усімі трыма дзецьмі, і, калі б яна была драконам, дык ужо б спапяліла ўсіх полымем.

- Я б ніколі не паверыла, што хтосьці з вас адважыцца на падобны ўчынак. Містэр Філч сказаў, што вы былі на астранамічнай вежы. Зараз гадзіна ночы. Патлумачце, з якой мэтай вы былі там.

Герміёна ўпершыню не магла адказаць на пытанне настаўніка. Яна апусціла вочы і была нерухомая як статуя.

- Думаю, я і сама магу растлумачыць, што адбылося, - сказала прафесар МакГонагал. - Для гэтага не трэба быць геніем. Вы прымусілі Драко Малфоя паверыць у дурацкую гісторыю з драконам, з тым, каб выцягнуць яго ўначы з ложку і паглядзець, як ён патрапіць у непрыемнасці. Я ўжо злавіла яго. Трэба меркаваць, вам падаецца вельмі смешным, што Лонгбатам таксама пачуў вашыя размовы і паверыў ім?

Гары злавіў погляд Нэвіла. і паспрабаваў знакамі паказаць яму, што ўсё сказанае - няпраўда, настолькі ў таго быў забіты выгляд. Бедны, нязграбны Нэвіл - ужо Гары ведаў, чаго яму каштаваў гэты начны шпацыр дзеля выратавання сяброў ад бяды.

- Я абураная, - працягвала прафесар МакГонагал. - Чатыры вучні адначасова знаходзяцца па-за спальняй у такую гадзіну! Нечувана! Ужо аб вас, міс Грэйнджэр, я была лепшага меркавання. Што ж датычыцца вас, містэр Потэр, дык я думала, у вас значна больш павагі да "Грыфіндора". Вы ўсе трое атрымаеце пакаранне - так-так, і вы таксама, містэр Лонгбатам, нішто не з'яўляецца апраўданнем для знаходжання па-за спальняй уначы, асабліва ў наш час, гэта вельмі небяспечна - акрамя таго, я здымаю з "Грыфіндора" пяцьдзесят балаў.

- Пяцьдзесят? - усклікнуў Гары. Зараз яны страцяць лідыруючае становішча, якое занялі дзякуючы перамозе ў квідытчным матчы.

- Пяцьдзесят кожнаму, - вымавіла прафесар МакГонагал, раздзімаючы ноздры доўгага, вострага носу.

- Прафесар… калі ласка…

- Вы не можаце…

- Не вучыце мяне, што я магу, а чаго не магу, Потэр. Вяртайцеся ў ложкі, вы ўсе. Ніколі раней мне не даводзілася так чырванець за Грыфіндорцаў.

Яны страцілі сто пяцьдзесят ачкоў. "Грыфіндор" апынуўся на апошнім месцы. За адну ноч яны здолелі разбурыць усе надзеі свайго каледжа на атрыманне кубка ў школьным спаборніцтве. Гары пачуваўся так, быццам жыццё яго на гэтым скончылася. Што ж зараз рабіць, як загладзіць сваю віну?

Гары не спаў усю ноч. Ён слухаў, як Нэвіл доўга-доўга рыдаў у падушку і не ведаў, чым яго суцешыць. Ён разумеў, што Нэвіл, як і ён сам, з жахам думае аб заўтрашнім дні. Што будзе з астатнімі Грыфіндорцамі, калі стане вядома аб тым, што яны нарабілі?

Спачатку Грыфіндорцы, якія праходзілі на наступную раніцу паблізу гіганцкіх пясочных гадзіннікаў, якія паказвалі колькасць балаў, набраных каледжамі, думалі, што адбылася нейкая памылка. Куды маглі за ноч падзецца сто пяцьдзесят балаў? Потым па школе стала распаўсюджвацца навіна: віной усяму Гары Потэр, герой двух квідытчных матчаў, ён і двое іншых першакурснікаў.

З самога любімага Гары раптам зрабіўся самым ненавісным усім чалавекам. Нават рэйвенклоўцы і хафлпафцы злаваліся на яго, ужо вельмі ўсёй школе хацелася, каб "Слізэрын" страціў кубак. Куды б Гары ні пайшоў, усё паказвалі на яго пальцамі і адкрыта абражалі яго. Слізэрынцы, наадварот, віталі яго апладысментамі і крычалі: "Дзякуй, Потэр, мы табе гэтага не забудзем!".

Адзін толькі Рон заставаўся на яго баку.

- Праз пару тыдняў яны ўсё забудуць. Каледж столькі раз губляў балы з-за Фрэда з Джорджам, а іх усё роўна ўсё любяць.

- Але ж ніхто з іх не зарабляў сто пяцьдзесят балаў штрафу за адзін раз, праўда? - гаротна адказваў Гары.

- Ммм… не, - згаджаўся Рон.

Позна было ратаваць становішча пакаяннем, але Гары тым не менш пакляўся сам сабе, што больш ніколі не будзе ўмешвацца не ў свае справы. Хопіць гуляць у шпіка-аматара. Яму было так сорамна, што ён пайшоў да Вуда і сказаў, што сыходзіць з каманды.

- Сысці? - прагрукатаў Вуд. - І што будзе добрага? Як мы набярэм хоць нейкія балы, калі яшчэ і ў квідытч перастанем выйграваць?

Але і ад квідытча было мала радасці. Ніхто ў камандзе з Гары не размаўляў, а калі хлопцам усё-ткі прыходзілася казаць аб ім, яго звалі "Лавец".

Герміёна з Нэвілам таксама пацярпелі. Ім, вядома, было не так дрэнна, як Гары, таму што яны не былі гэтак вядомыя, але і з імі ніхто не размаўляў. Герміёна перастала выяўляць актыўнасць на занятках, сядзела, апусціўшы галаву і працавала ў адзіноце.

Гары быў амаль што рады, што набліжаліся іспыты. Падрыхтоўка да іх дапамагала трохі забыцца. Яны з Ронам і Герміёнай мелі зносіны толькі паміж сабою, займаліся дапазна, імкнуліся запомніць склады складаных зёлкаў, вучылі напамяць заклёны і праклёны, зубрылі даты найважных чароўных адкрыццяў і гоблінскіх паўстанняў…

Затым, прыкладна за тыдзень да пачатку іспытаў, рашэнне Гары не ўмешвацца не ў свае справы было падвергнута нечаканаму выпрабаванню. Ён адзін вяртаўся з бібліятэкі і раптам пачуў нейкае хныканне ў кабінеце крыху далей па калідоры. Падыйшоўшы бліжэй, ён разабраў голас Квірэла:

- Не - не - толькі не гэта, калі ласка…

Як быццам хтосьці пагражаў яму. Гары нячутна наблізіўся.

- Добра, добра… - пачуў ён усхліпванні Квірэла.

У наступную секунду Квірэл паспешліва выйшаў з класа, папраўляючы цюрбан. Ён быў бледны і блізкі да істэрыкі. Ён хутка выдаліўся; Гары сумняваўся нават, што прафесар заўважыў яго. Хлопчык пачакаў, пакуль сціхнуць крокі, і зазірнуў у клас. Там нікога не было, але дзверы ў іншым канцы пакоя засталіся прыадчыненымі. Аб тым, што ён вырашыў ні ў што не ўмешвацца, Гары ўспомніў толькі калі быў ужо на сярэдзіне пакоя.

У любым выпадку, ён паставіў бы тузін філасофскіх камянёў на тое, што гэта Снэйп толькі што выйшаў з класа, да таго ж, у самім гуку сціхаўшых крокаў было штосьці такое, што Гары зразумеў - Квірэл або ўжо здаўся, або вось-вось здасца.

Гары паспяшаўся назад у бібліятэку, дзе Герміёна правярала Рона па астраноміі. Гары распавёў сябрам, што ён толькі што пачуў.

- Значыць, Снэйп дамогся свайго! - выклікнуў Рон. - Калі Квірэл сказаў яму, як разбурыць замову супраць сіл зла…

- Але ж яшчэ застаецца Флуфі, - нагадала Герміёна.

- Можа быць, Снэйп і без Хагрыда пазнаў, як абыйсці Флуфі, - сказаў Рон, абводзячы позіркам паліцы з кнігамі. - Не сумняваюся, тут кніжка, у якой гаворыцца, як абыйсці гіганцкага трохгаловага сабаку. Што рабіць, Герміёна?

У вачах Рона запаліўся гарэзны агеньчык, яго відавочна вабілі новыя прыгоды, але Герміёна адказала раней, чым Гары паспеў вымавіць хоць слова.

- Ісці да Дамблдора. Нам трэба было зрабіць гэта даўным-даўно. Калі мы зноў пачнем прадпрымаць нешта самі, нас вышпурнуць са школы.

- Але ў нас няма доказаў! - сказаў Гары. - Квірэл занадта напужаны, каб пацвердзіць нашыя словы. А Снэйп толькі скажа, што не ведае, якім чынам троль пракраўся ў школу на Хэлоўін і што ён і блізка не падыходзіў да трэцяга паверху - і каму, вы думаеце, павераць, яму або нам? Не сакрэт, што мы яго ненавідзім, Дамблдор вырашыць, што мы гэта прыдумалі, каб Снэйпа звольнілі. Філч на наш бок не стане, яны занадта дружныя са Снэйпам, і наогул, для яго, чым меней у школе вучняў, тым лепей. А акрамя таго, не забывайцеся, па ідэі, мы нічога не можам ведаць ані пра камень, ані пра Флуфі. Нам доўга прыйдзецца ўсё тлумачыць.

Гэтыя словы ўпэўнілі Герміёну, але не Рона.

- Калі мы трохі выведаем становішча…

- Не, - абарваў Гары, - мы ўжо наразведваліся.

Ён прысунуў да сабе карту Юпітэра і стаў завучваць назвы яго месяцаў.

На наступную раніцу за сняданкам Гары, Герміёна і Нэвіл атрымалі занатоўкі з аднолькавым тэкстам:

Ваша пакаранне будзе мець месца сёння ў адзінаццаць гадзін вечара.

Містэр Філч будзе чакаць вас у вестыбюлі.

Прафесар МакГонагал.

У жаху ад страты ста пяцідзесяці балаў, Гары і забыўся, што ім, акрамя ўсяго іншага, трэба адбываць пакаранне. Ён думаў, Герміёна пачне скардзіцца, што з-за гэтага страціць час, неабходны для заняткаў, але тая не вымавіла ні слова. Як і Гары, яна лічыла, што пакаранне справядлівае.

У адзінаццаць вечара яны развіталіся з Ронам у Грыфіндорскай гасцінай і, захапіўшы Нэвіла., спусціліся ў вестыбюль. Філч быў ужо там - як і Малфой. Гары зусім забыў, што Малфой таксама атрымаў пакаранне.

- Ідзіце за мной, - раўкнуў Філч, запальваючы лямпу і выводзячы дзяцей з замка.

- Ну што, зараз будзеце добранька думаць, перш чым парушаць школьныя правілы, а? - ён зласліва скасіў вочы. - Так-так… цяжкая праца і моцны боль - вось лепшыя настаўнікі, калі вы спытаеце маё меркаванне… Шкада, што адмянілі ранейшую сістэму пакаранняў… Падвесіць бы вас за рукі да столі на пару дзянькоў, у мяне і ланцугі захаваліся, я іх трымаю ў парадку, змазваю алеем, раптам зноў спатрэбяцца… М-так… Ну, пайшлі, ці што… і не спрабуйце ўцячы, ад гэтага вам толькі горш будзе.

Яны перасякалі цёмны двор. Нэвіл усхліпваў. Гары думаў, аб пакранні, якое іх чакала. Пэўна, нешта сапраўды жудаснае, інакш Філч не быў бы так задаволены.

Месяц быў яркі, але з-за аблокаў, што набягалі на яго, маленькая працэсія перыядычна знікала ў цемры. Наперадзе Гары бачыў асветленыя вокны халупы Хагрыда. Потым яны пачулі падалены крык:

- Гэта ты, Філч? Давай хутчэй, трэба б ужо і пачаць.

Гары ўздыхнуў з палёгкай. Калі яны будуць працаваць з Хагрыдам, усё не так дрэнна. Пэўна, ягоныя пачуцці адбіліся на твары, таму што Філч працадзіў:

- Ты, мабыць, думаеш, што вы будзеце валяць дурня з гэтым ідыётам? Памыляешся, хлопец - вы пойдзеце ў лес і - папраўце мяне, калі я памыляюся – вам наўрад ці гэта падасца вясёлай вандроўкай.

Тут Нэвіл гучна застагнаў, а Малфой спыніўся як укапаны.

- У лес? - перапытаў ён, прычым ягоны голас гучаў зусім не так абыякава, як звычайна, - Нам туды ўначы нельга - там усякія гэтыя… пярэваратні.

Нэвіл учапіўся ў рукаў Гарынай мантыі і выдаў задушаны хрып.

- А гэта ўжо вашыя праблемы, - адказаў Філч, струменячы зласлівую радасць. - Трэба было раней думаць аб гэтых… пярэваратнях.

Насустрач з цемры хуткай хадой выйшаў Хагрыд, за ім ішоў Фанг. Хагрыд нёс у руках вялікі арбалет, а праз плячо ў яго вісеў калчан са стрэламі.

- Ну нарэшце, - сказаў ён. - Чакаю ўжо, мабыць, з паўгадзіны. Гары, Герміёна - вы ў парадку?

- Няма чаго з імі няньчыцца, Хагрыд, - ледзяным тонам зазначыў Філч, - урэшце рэшт, яны тут для пакарання, а не для сяброўскай гутаркі.

- Таму ты і спазніўся, так? - Хагрыд неўхваляльна нахмурыўся. - Маралі чытаў? Не твой гэта клопат. Зрабіў сваю справу і валі адсюль. Далей я сам іх павяду.

- Вярнуся досвіткам, - адказаў Філч, - за тым, што ад іх застанецца, - дадаў ён гнюсна, а затым звярнуўся і пайшоў назад у замак, і ў цемры доўга было відаць, як падскоквае лямпа ў яго ў руцэ.

Малфой звярнуўся да Хагрыда.

- Я не пайду ў лес, - заявіў ён, і Гары з задавальненнем улавіў у яго голасе ноткі панікі.

- Прыйдзецца, калі жадаеш застацца ў "Хогвартсе", - люта адказаў Хагрыд. - Напаскудзіў - умей адказваць.

- Хадзіць у лес - праца служачых, вучням не належыць гэтага рабіць! Я думаў, нас прымусяць што-небудзь перапісваць! Ды калі б мой бацька ведаў, чым мяне прымушаюць займацца, ён бы…

- Ведаеш што, ужо такі ў нас тут парадак, у "Хогвартсе", - рыкнуў Хагрыд, - Скажыце на літасць, перапісваць! А сэнс у гэтым які? Прыйдзецца зрабіць што-небудзь карыснае або гэць адсель. Калі твайму тату больш падабаецца, каб цябе выгналі, дык ідзі назад і збірай манаткі, зразумеў? Давай!

Малфой не зварухнуўся. Ён гнеўна паглядзеў Хагрыду ў твар, але вельмі хутка апусціў вочы.

- Ну вось, - сказаў Хагрыд, - а зараз слухайце сюды. Тое, што мы сёння будзем рабіць, вельмі небяспечна. Я не хачу, каб вы рызыкавалі жыццём. Падыдзіце сюды.

Ён падвёў іх да самога ўскрайку лесу і, узняўшы лямпу вышэй, асвятліў вузкую, няроўную сцяжынку. Хлопцы зазірнулі ў лес, і лёгкі ветрык закратаў ім валасы.

- Глядзіце, - прагаварыў Хагрыд. - Бачыце на зямлі? Свеціцца? Срэбная такая? Гэта кроў аднарога. Хтосьці параніў аднарога… Другі раз за тыдзень. У мінулую сераду ўжо знайшоў аднаго мёртвага. Зараз нам трэба пастарацца адшукаць небараку. Можа, атрымаецца выратаваць.

- А калі той, хто параніў аднарога, знойдзе нас першым? - спытаў Малфой, не ў сілах схаваць страх.

- Тут у лесе няма нічога такога, што магло б нашкодзіць вам, калі будзеце трымацца поруч мяне або Фанга, - супакоіў Хагрыд. - І не сыходзьце са сцяжынкі. Так. Дзелімся на дзве групы і ідзем па следзе ў розныя бакі. Кроў паўсюль, дзесьці тут ён і круціцца са ўчорашняга дня.

- Я пайду з Фангам, - паспешна заявіў Малфой, гледзячы на вострыя зубы сабакі.

- Добра, - пагадзіўся Хагрыд, - толькі папярэджваю, ён труслівы надзвычай. Значыць, Гары і Герміёна ідуць са мной, а Драко і Нэвіл - з Фангам. Зараз - хто знойдзе аднарога, высякае зялёныя іскры, дамовіліся? Дастаньце палачкі і патрэніруйцеся - вось так, малайчыны - а калі каму спатрэбіцца дапамога, няхай высякае чырвоныя, і мы яго адшукаем - карацей, будзьце асцярожныя - пайшлі.

Лес быў чорны і маўклівы. Прайшоўшы зусім трохі, яны дасягнулі скрыжавання. Гары, Герміёна і Хагрыд пайшлі налева, а Малфой, Нэвіл і Фанг - направа.

Яны ішлі моўчкі, гледзячы пад ногі. Тут і там месячны промень, што прабіваўся скрозь галіны дрэў, запальваў серабрыста-блакітным святлом кроў аднарога на апалай лістоце.

Гары ўбачыў, што Хагрыд вельмі занепакоены.

- А можа пярэварацень забіваць аднарогаў?

- Не з такой хуткасцю, - адказаў Хагрыд. - Аднарога злавіць не так проста, у іх магутная чароўная сіла. Я наогул нколі раней не бачыў параненага аднарога.

Яны абмінулі заімшэлы пень. Гары пачуў, як дзесьці струменіцца вада; пэўна, недалёка адсюль працякаў ручай. На сцяжынцы перыядычна траплялася кроў аднарога.

- Ты як, Герміёна? - шэптам спытаў Хагрыд. - Не бойся, ён не мог зайсці далёка, раз так моцна паранены, а значыць, мы зможам яго… ХАВАЙЦЕСЯ ЗА ДРЭВА!

Хагрыд згроб дзяцей, з неверагоднай хуткасцю адцягнуў іх ад сцяжынкі і схаваў за магутным дубам. Ён дастаў стралу, уставіў яе ў арбалет і ўзняў зброю, у любую хвіліну гатовы стрэліць. Усе трое замерлі, прыслухоўваючыся. Хтосьці або штосьці бясшумна перасоўвалася па сухой лістоце зусім побач: гук быў такі, як быццам доўгая мантыя злёгку дакранаецца да зямлі. Хагрыд прыжмурыўся, узіраючыся ў цемру, адкуль вілася сцяжынка, але праз некалькі секунд гук сціх.

- Так і ведаў, - прамармытаў Хагрыд, - ёсць тут штосьці, што быць тут не павінна.

- Гэта пярэварацень? - спытаў Гары.

- Не, ніякі гэта не пярэварацень, - змрочна адказаў Хагрыд. - Ну, чаго ж, хадзем за мной, толькі зараз ужо паасцярожней.

Яны пайшлі цішэй, прыслухоўваючыся да найменшага шоргату. Раптам наперадзе, на палянцы, нешта прамільгнула - дакладна нешта жывое.

- Хто там? - крыкнуў Хагрыд. - Здавайся - я ўзброены!

І на палянцы з'явіўся - чалавек або конь? Да пояса чалавек, з рудымі валасамі і барадой, але ніжэй пояса ў яго было ільснянае гнядое конскае тулава, з доўгім, рудаватым хвастом. Гары і Герміёна так і адкрылі роты ад здзіўлення.

- А, гэта ты, Ронан, - з палёгкай усклікнуў Хагрыд. - Як справы?

Ён падышоў і прывітаўся з кентаўрам за руку.

- Добры табе вечар, Хагрыд, - адказаў Ронан глыбокім сумным голасам. - Жадаў мяне застрэліць?

- Асцярожнасць першым чынам, Ронан, - усміхнуўся Хагрыд, паляпваючы па арбалеце. - Тут у вас у лесе завялася нейкая поскудзь. Так, між іншым, гэта Гары Потэр і Герміёна Грэйнджэр. Вучацца ў нас у школе. А гэта Ронан, дзеткі. Кентаўр.

- Мы здагадаліся, - слабым голасам адказала Герміёна.

- Добры вечар, - прывітаўся Ронан. - У школе, значыць? І што ж вы там вывучылі, у школе?

- Эммм….

- Трошкі ўсяго, - сціпла адказала Герміёна.

- Трошкі. Што ж, гэта ўжо сёе-тое. - уздыхнуў Ронан. Ён закінуў галаву і паглядзеў на неба. - Марс сёння яркі.

- Ага, - адказаў Хагрыд, таксама закідаючы галаву. - Слухай, добра, што мы цябе сустрэлі, Ронан, тут дзесьці паранены аднарог бадзяецца… Ты нічога не бачыў?

Ронан адказаў не адразу. Ён доўга не міргаючы глядзеў уверх, а потым зноў уздыхнуў.

- Нявінныя заўсёды становяцца першымі ахвярамі, - прагаварыў ён. - Так заўсёды было і заўсёды будзе.

- Ага, - не пярэчыў Хагрыд. - Але ты чаго-небудзь бачыў, Ронан? Чаго-небудзь незвычайнага?

- Марс сёння яркі, - паўтарыў Ронан, не звяртаючы ўвагі на нецярплівыя погляды Хагрыда. - Надзвычай яркі.

- Ага, але я маю на ўвазе незвычайнае тут, бліжэй да зямлі, - растлумачыў Хагрыд. - Значыць, ты нічога не прыкмячаў.

І зноў, Ронан памарудзіў перш чым даць адказ. Нарэшце, ён вымавіў:

- У лесе ўтойваецца шмат сакрэтаў.

Варушэнне за дрэвамі прымусіла Хагрыда зноў ускінуць арбалет, але гэта аказаўся ўсяго толькі яшчэ адзін кентаўр, чорнавалосы і вараны, больш дзікага выгляду, чым Ронан.

- Прывітанне, Бэйн, - сказаў Хагрыд. - Усё ў парадку?

- Добры вечар, Хагрыд, спадзяюся, ты здаровы.

- Здаровы, здаровы. Слухай, я ўжо пытаўся ў Ронана… Можа, ты бачыў што-небудзь незвычайнае апошнім часам? Аднарога ранілі - чуў пра гэта?

Бэйн падышоў і ўстаў побач з Ронанам. Паглядзеў на неба.

- Марс сёння яркі, - проста адказаў ён.

- Ведаю, - злёгку раздражніўся Хагрыд. - Добра, калі з вас хто чаго ўбачыць, скажыце мне, добра? А мы патупалі.

Гары і Герміёна пайшлі ўслед за ім, штохвілінна аглядаючыся праз плячо на кентаўраў, пакуль тыя не схаваліся за дрэвамі.

- Ніколі, - сказаў Хагрыд зараз ужо з непрыхаваным раздражненнем, - не даможашся прамога адказу ад кентаўра. Астраномы, разумееш. Калі чаго бліжэй месяца, яно ім да лямпачкі.

- А іх шмат тут? - спытала Герміёна.

- Ды нямала… Яны наогул трымаюцца асабняком, але заўсёды прыйдуць, калі мне трэба слоўцам перакінуцца. Яны, кентаўры, разумныя, між іншым… усё ведаюць… толькі не кажуць…

- А тады, як ты думаеш, мы таксама чулі кентаўра? - спытаў Гары.

- Хіба гук быў як у капытоў? Не-а, я так скажу: гэта і быў той, хто забівае аднарогаў, і я нічога падобнага раней не чуў.

Яны прабіраліся скрозь густы лес, які ўвесь складаўся з велічэзных чорных дрэваў. Гары ўвесь час нярвова аглядаўся цераз плячо. Яго пераследвала вельмі прыкрае пачуццё, што за імі сочаць. Ён быў страшна рады, што побач Хагрыд разам з яго арбалетам. Яны толькі што абмінулі чарговы паварот, як раптам Герміёна схапіла Хагрыда за руку.

- Хагрыд! Глядзі! Чырвоныя іскры, яны патрапілі ў бяду!

- Вы абое чакайце тут! - прароў Хагрыд. - Заставайцеся на сцяжынцы, я за вамі прыйду!

Яны пачулі, як ён разбурае малады параснік, і засталіся стаяць гледзячы адно на аднаго, перапуджаныя. Урэшце рэшт усе гукі замерлі, акрамя ціхага шамацення лістоты над галовамі.

- Як ты думаеш, іх не паранілі? - прашаптала Герміёна.

- Калі паранены Малфой, пляваць, але вось калі што-небудзь здарыцца з Нэвілам… Бо гэта ж мы яго ўцягнулі.

Пакутліва цягнуліся хвіліны. Пачуццё слыху шматкроць абвастрылася. Гары ўлоўліваў найменшы ўздых ветра, найціхае храбусценне галінкі. У чым справа? Дзе астатнія?

Нарэшце, гучны трэск узвясціў аб прыбыцці Хагрыда. За ім цягнуліся Малфой, Нэвіл і Фанг. Хагрыд проста дыміўся ад злосці. Аказваецца, Малфой, жартуючы, схапіў Нэвіла ззаду, той спалохаўся і паслаў чырвоныя іскры.

- Зараз будзе вялікі поспех, калі мы наогул хоць чаго-небудзь зловім, такога вы шуму панарабілі. Так. Давайце мяняцца. Нэвіл, застаешся са мной і Герміёнай, а ты, Гары, пайдзеш з Фангам і гэтым ідыётам. Прабач, - дадаў Хагрыд шэптам на вуха Гары, - цябе яму цяжэй будзе напалохаць, а нам трэба справай займацца.

Такім чынам, Гары адправіўся ў нязведаную цемрадзь разам з Малфоям і Фангам. Яны ішлі амаль паўгадзіны, усё глыбей і глыбей у лес, датуль, пакуль сцяжынка не зрабілася практычна непраходнай, так густа раслі дрэвы. Гары здалося, што зямля тут больш багата палітая крывёй. Яе як быццам расплюхалі з вядра. Павінна быць, няшчаснае стварэнне кідалася з боку ў бок ад болю. Скрозь густа пераплеценыя галіны велічэзнага дуба Гары ўбачыў наперадзе прагал.

- Глядзі, - прамармытаў ён, працягваючы руку, каб спыніць Малфоя.

На зямлі ззяла штосьці ярка-белае. Ціха-ціха хлопчыкі падышлі бліжэй.

Гэта сапраўды быў аднарог, і ён быў мёртвы. Ніколі яшчэ Гары не даводзілася бачыць такое прыгожае і такое сумнае відовішча. Жывёліна застыла ў той паставе, у якой звалілася на зямлю, доўгія, стройныя ногі дзіўна тырчалі ў бакі, а прыгожая галава свяцілася пярлінным святлом на фоне чорнай апалай лістоты.

Гары асцярожна падышоў яшчэ на адзін крок бліжэй, і ў гэты момант нейкі дзіўны гук прымусіў яго замерці на месцы. Кусты ля прагала заварушыліся… Потым, аднекуль з цемры, выпаўзла фігура ў каптуры, болей падобная на жывёліну, ды якая ўсё ж належала хутчэй чалавеку. Гары, Малфой і Фанг застылі на месцы як скамянелыя. Схаваная пад плашчом істота падышла да аднарога, схіліла галаву над ранай і стала піць яго крывю.

- ААААААААА!

Малфой выдаў адчайны лямант і пабег - і тое ж самае зрабіў Фанг. Істота пад каптуром ўзняла галаву - кроў аднарога капала з падбароддзя - і зірнула Гары прама ў вочы. Потым узнялася на ногі і рашуча накіравалася да хлопчыка - а той не мог і паварушыцца ад страху.

Раптам яго галаву пранізаў пякельны боль. Нічога падобнага ён яшчэ ніколі не адчуваў; падавалася, шнар гарыць агнём. Напаўаслепшы, Гары адхіснуўся. Ззаду пачуўся стук капытоў. Хтосьці падляцеў наўскач і, перамахнуўшы праз Гары, атакаваў фігуру ў плашчы.

Боль у ілбу стаў такі моцны, што Гары зваліўся на зямлю. Спатрэбілася хвіліна або дзве, каб прыступ прайшоў. Калі Гары змог падняць вочы, фігура ўжо знікла. Над ім стаяў кентаўр, але не Ронан і не Бэйн; гэты выглядаў маладзей, у яго былі светлыя валасы і цела белай масці.

- З табой усё ў парадку? - спытаў кентаўр, дапамагаючы Гары падняцца на ногі.

- Так - дзякуй - а што гэта было?

Кентаўр не адказаў. У яго былі дзіўныя блакітныя вочы - два бледныя сапфіры. Ён уважліва агледзеў Гары, і погляд яго затрымаўся на шнары, які пачырванеў і больш выразна выступіў на ілбе.

- Ты - хлопчык Потэр, - сказаў кентаўр, - табе лепш пайсці да Хагрыда. У гэты час сутак лес небяспечны - асабліва для цябе. Ты ўмееш ездзіць конна? Так будзе хутчэй.

- Мяне клічуць Флорэнц, - дадаў кентаўр, апускаючыся на пярэднія ногі, каб Гары мог ускараскацца да яго на спіну.

З іншага боку прагалу зноў раздаўся стук галапуючых капытоў. З гушчару на прагал уварваліся Ронан і Бэйн.

- Флорэнц! - прагрукатаў голас Бэйна. - Што я бачу! У цябе чалавек на спіне? Як ты мог апусціцца так нізка? Ты прыпадобніўся звычайнаму мулу!

- А ты разумееш, хто гэта такі? - спытаў Флорэнц. - Гэта хлопчык Потэр. Чым хутчэй ён пакіне лес, тым лепш.

- Што ты яму расказаў? - грозна прароў Бэйн. - Флорэнц, мы пакляліся не ўмешвацца ў волю нябёсаў. Хіба ты не прачытаў у руху планет, што павінна адбыцца?

Ронан нярвова таптаўся на месцы.

- Я упэўнены, Флорэнц жадаў як лепш, - сказаў ён сумна.

Бэйн у лютасці брыкнуў заднімі нагамі.

- Як лепш! А якое гэта да нас мае дачыненне? Кентаўраў датычыцца толькі тое, што прадказана! І не наша справа хадзіць пад сядлом!

Нечакана Флорэнц ў гневе прыпаў на заднія ногі, і Гары прыйшлося схапіцца за яго плечы, каб не зваліцца.

- Ты што, не бачыў гэтага аднарога? - раззлавана закрычаў ён Бэйну. - Ты не разумееш, чаму яго забілі? Або планеты схавалі ад цябе гэты сакрэт? Супраць таго, хто хаваецца ў нашым лесе, я буду дужацца на адным баку з людзьмі, калі спатрэбіцца.

І, развярнуўшыся, Флорэнц паскакаў прочкі. Гары ўчапіўся ў яго з усіх сіл, і яны панесліся скрозь зараснікі, пакінуўшы Ронана і Бэйна далёка ззаду.

Гары цалкам нічога не разумеў.

- Чаму Бэйн так раззлаваўся? - спытаў ён. - І ад чаго гэта вы мяне ратуеце?

Флорэнц пайшоў цішэй, загадаўшы Гары прыгінаць галаву, каб не натыкнуцца на ніжнія галіны, але на пытанне не адказаў. Яны прабіраліся між дрэў, і маўчанне доўжылася так доўга, што Гары было падумаў - Флорэнц больш не жадае з ім размаўляць. Аднак, апынуўшыся сярод асабліва густых зараснікаў, Флорэнц раптам спыніўся.

- Гары Потэр, ці ведаеш ты, для чаго выкарыстоўваецца кроў аднарога?

- Не, - адказаў Гары, здзіўлены дзіўным пытаннем. - На зеллеварэнні мы праходзілі толькі рогі і хваставыя валасінкі.

- Гэта таму, што забіваць аднарогаў - жахлівае злачынства, - сказаў Флорэнц. - На падобнае ліхадзейства здольны пайсці толькі той, каму няма чаго губляць, але хто жадае здабыць усё. Кроў аднарога дапаможа застацца ў жывых, нават калі ты апынешся на валасінку ад немінучай смерці, але... вельмі дарагім коштам. Каб выратаваць сябе, табе прыйдзецца загубіць стварэнне гэтак нявіннае і безабароннае, што, з таго моманту, як яго кроў дакранецца тваіх вуснаў, жыццё тваё будзе жыццём толькі напалову, гэта будзе жыццё праклятай істоты.

Гары глядзеў на патыліцу Флорэнца, якая адліваўла срэбрам у месяцовым святле.

- Але хто здольны на такі адчайны ўчынак? - услых падумаў ён. - Чым быць навекі праклятым, лепш ужо памерці.

- Цалкам дакладна, - пагадзіўся Флорэнц. - Але дакладна толькі ў тым выпадку, калі няма магчымасці выпіць сёе-тое яшчэ - тое, што верне сілу і ўладу - тое, што даруе вечнае жыццё. Хлопчык Потэр, ці вядома табе, што схавана зараз у сценах вашай школы?

- Філасофскі камень! Вядома ж - Эліксір Жыцця! Але я не разумею, хто…

- Няўжо ты не ведаеш нікога, хто чакаў доўгія гады, каб вярнуць сабе ўладу, хто чапляўся за жыццё ў чаканні сваёй гадзіны?

Жалезны кулак сціснуў сэрца хлопчыка. У шолаху лістоты ён быццам бы ізноў пачуў словы Хагрыда, сказаныя той ноччу, калі яны ўпершыню сустрэліся: "Нехта кажа, памёр. Лухта! Я так скажу, у ім ужо і чалавечага не было нічога, каб памерці".

- Вы маеце на ўвазе, - асцярожна пачаў Гары, - што гэта Вал…

- Гары! Гары, з табой усё ў парадку?

Да іх па сцяжынцы бегла Герміёна. Хагрыд, пыхкаючы, ішоў побач з ёй.

- Усё выдатна, - механічна адказаў Гары, наўрад ці разумеючы, што гаворыць, - Хагрыд, аднарог памёр, ён там, на паляне.

- Тут я цябе пакіну, - прагаварыў Флорэнц, у той час як Хагрыд паспяшаўся да аднарога. - Тут ты ў бяспецы.

Гары саслізнуў у яго са спіны.

- Поспехаў табе, Гары Потэр, - пажадаў Флорэнц. - І раней здаралася, што прадказанае планетамі разумелася няправільна, нават кентаўрамі. Спадзяюся, гэта менавіта такі выпадак.

Ён павярнуўся і, пакінуўшы Гары ззаду сябе, стрыманай рыссю паскакаў да лесу.

Чакаючы вяртання сяброў, Рон заснуў у агульнай гасцінай. Ён выгукнуў нешта аб парушэнні квідытчных правілаў, калі Гары затормошыў яго, каб абудзіць. За нейкія секунды, аднак, Рон цалкам прачнуўся і разам з Герміёнай стаў слухаць аповед Гары аб тым, што адбылося ў лесе.

Гары быў не ў стане сесці. Ён хадзіў туды-сюды перад камінам. Яго ўсё яшчэ трэсла.

- Снэйп палюе за каменем для Вальдэморта… а Вальдэморт адседжваецца ў лесе… а мы ўвесь гэты час думалі, што Снэйп усяго толькі жадае разбагацець…

- Не называй ягонага імя! - выклікнуў Рон спалоханым шэптам, нібы баяўся, што Вальдэморт іх пачуе.

Гары не звярнуў увагі.

- Флорэнц мяне выратаваў, але ён не павінен быў гэтага рабіць… Бэйн страшна раззлаваўся… Ён сказаў, нельга ўмешвацца ў прадказанні планет… Пэўна, планеты паказалі, што Вальдэморт вяртаецца… Бэйн лічыць, што Флорэнц не павінен быў замінаць Вальдэморту забіць мяне… Думаю, гэта яны таксама прачыталі па зорках.

- Ды спыніш ты зваць яго па імі! - прашыпеў Рон.

- Зараз мне застаецца толькі чакаць, калі Снэйп здабудзе камень, - ліхаманкава гаварыў Гары, - тады Вальдэморт зможа выйсці з лесу і прыкончыць мяне… Што ж, хоць бы Бэйн будзе задаволены.

Герміёна сядзела з перапуджаным выглядам, але ўсё ж пастаралася суцешыць Гары:

- Гары, усё кажуць, што Дамблдор - адзіны, каго баіцца Сам-Ведаеш-Хто. Пакуль Дамблдор побач, Сам-Ведаеш-Хто не адважыцца цябе крануць. І потым, хто сказаў, што прадказанні кентаўраў заўсёды дакладныя? Гэта ж як варажба або астралогія, прафесар МакГонагал кажа, што гэта вельмі недакладныя галіны магічных навук.

Неба пасвятлела, а хлопцы ўсё размаўлялі. Спаць яны адправіліся цалкам выдахшыміся і ахрыплымі. Аднак, начныя неспадзеўкі яшчэ не скончыліся.

Калі Гары адкінуў коўдру, пад ім апынуўся акуратна згорнуты плашч-нябачнік. Да плашча была прышпіленая занатоўка:

“На ўсякі выпадак.”