Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ V — Дыягон Алея

Наступнай раніцай Гары прачнуўся рана. Хоць ён і разумеў, што ўжо святло, але вачэй не расплюшчваў.

"Гэта быў сон", - пераконваў ён сам сябе, - "мне прысніўся волат па імені Хагрыд, які прыехаў паведаміць, што я іду ў школу чараўнікоў. Зараз я расплюшчу вочы і апынуся ў сваёй каморы".

Раптам раздаўся гучны стук.

"А вось і цётка Пятуння", - падумаў з горыччу Гары. Ён усё яшчэ трымаў вочы заплюшчанымі. Такі добры быў сон.

Тук-тук-тук.

- Добра, - прамармытаў Гары, - устаю.

Ён сеў, і з яго зваліўся цяжкі плашч Хагрыда. Халупа была залітая святлом, шторм скончыўся, сам Хагрыд спаў на зламанай канапе, а ў акно кагцістай лапкай стукала сава з газетай у дзюбе.

Гары ўскочыў на ногі. Яго так распірала ад шчасця, як быццам у ім надзьмулі вялізны паветраны шар. Ён падбег да вакна і з сілай распахнуў яго. Сава ўляцела ў пакой і выпусціла газету на Хагрыда. Той і не падумаў прачынацца. Трапечачы крыламі, сава апусцілася на пол і стала нападаць на плашч Хагрыда.

- Хопіць!

Гары паспрабаваў прагнаць саву, але тая толькі пагрозліва пстрыкала дзюбай і працягвала тэрарызаваць плашч.

- Хагрыд! - гучна паклікаў Гары. - Тут сава…

- Заплаці ёй, - прамыкаў Хагрыд у канапу.

- Што?

- Ёй трэба заплаціць за дастаўку. У кішэнях зірні.

Пры пошуках выявілася, што плашч амаль цалкам складаецца з адных кішэняў, а ў іх - звязкі ключоў, нейкія пулькі, разнакаліберныя скруткі вяровак, мятные цукеркі, пакецікі гарбаты… нарэшце, Гары выцягнуў жменю манетак дзіўнага выгляду.

- Дай ёй пяць кнатаў, - сонна прабурчаў Хагрыд.

- Кнатаў?

- Маленькія бронзавыя.

Гары адлічыў пяць маленькіх бронзавых манетак, сава працягнула лапку, і хлопчык паклаў грошы ў прывязаны да лапкі маленькі скураны кашалёчак. Пасля гэтага сава выляцела ў адчыненае акно.

Хагрыд гучна пазяхнуў, сел і пацягнуўся.

- Трэба ісці, Гары, працы ў нас на сёння шмат, у Лондан трэба, купіць розныя прычындалы для школы.

Гары круціў у руках чароўныя манеткі. Яму толькі што прыйшла ў галаву адна думка, з-за якой паветраны шарык усярэдзіне яго як быццам пракалолі.

- Эээ… Хагрыд?

- Ммм? - адклікнуўся Хагрыд, які ў гэты час нацягваў вялізныя чаравікі.

- У мяне няма ніякіх грошай… Вы ж чулі, што ўчора гаварыў дзядзька Вернан… ён не будзе плаціць за навучанне магіі.

- Аб гэтым не хвалюйся, - сказаў Хагрыд, устаючы, - думаеш, бацькі табе нічога не пакінулі?

- Але калі іх дом быў разбураны…

- Што ж, па-твойму, яны золата ў доме трымалі? Не. Перш за ўсё мы адправімся ў "Грынгатс". Чароўны банк. З'еш сасіску, яны і халодныя нічога… Ды і я не адмоўлюся ад торціка.

- А што, бываюць чароўныя банкі?

- Толькі адзін. "Грынгатс". Ім кіруюць гобліны.

- Гобліны?

- Ага - і, скажу я табе, няма такіх псіхаў, якія задумалі б гэты банк абрабаваць. З гоблінамі жарты дрэнныя, Гары. Калі што хаваць, "Грынгатс" - самае надзейнае месца на зямлі … ну, можа, яшчэ "Хогвартс". Між іншым, мне ў "Грынгатс" і так трэба было. Дамблдор загадаў. Школьныя справы. - прагаварыў Хагрыд . - Па важных справах ён звычайна мяне пасылае. Цябе вось прывезці - або там розныя штукі з "Грынгатса" - давярае, разумееш. Ну, сабраўся? Тады патупалі.

Гары ўслед за Хагрыдам выйшаў на вяршыню скалы. Неба было зусім светлае, і мора зіхацела на сонцы. Лодка, якую наняў дзядзька Вернон, па-ранейшаму стаяла ўнізе, але ў яе пасля шторму налілося шмат вады.

- А як вы сюды патрапілі? - спытаў Гары, аглядаючыся ў пошуках другой лодкі.

- Прыляцеў, - адказаў Хагрыд.

- Прыляцелі?

- Угу - але назад паплывем у лодцы. Зараз, калі ты са мной, чараваць мне больш нельга.

Пакуль яны ўсаджваліся ў лодку, Гары ўсё глядзеў на Хагрыда, спрабуючы ўявіць, як той лётае.

- Але, столькі ў вадзе бултыхацца, - пахіснуўшыся, нерашуча вымавіў Хагрыд. Ён кінуў погляд на Гары: - Калі б я трошкі паскорыў працэс, ты б не стаў казаць пра гэта ў "Хогвартсе", не?

- Вядома, не, - горача запэўніў яго Гары, згараючы ад жадання ўбачыць яшчэ якое-небудзь чараўніцтва. Хагрыд зноў выцягнуў ружовы парасонік, двойчы стукнуў ім па борце лодкі, і тая хутка заслізгала ў кірунку да берага.

- А чаму толькі псіх можа захацець рабаваць "Грынгатс"? - спытаў Гары.

- Чараўніцтва, замовы, - коратка растлумачыў Хагрыд, разгортваючы газету. - Гавораць, там каля сейфаў падвышанай сакрэтнасці драконы вартуюць. А потым яшчэ дарогу там не знойдзеш - "Грынгатс" пад зямлёй, пад Лонданам, на сотні міль, разумееш? Глыбока-глыбока пад Падземкай. Нават і скрадзеш што, дык потым адзін чорт - памрэш пад зямлёй з голаду.

Пакуль Хагрыд чытаў газету "Штодзённы прарок”, Гары сядзеў і думаў. Дзядзька Вернан навучыў яго, што людзі любяць, каб за гэтым заняткам іх пакідалі ў спакоі, але ўтрымацца было вельмі цяжка, у яго ў жыцці яшчэ не было столькі пытанняў.

- Зноў у міністэрстве магіі валяюць дурня, ну як заўсёды, - праварчаў Хагрыд, перагортваючы старонку.

- А што, ёсць такое міністэрства?! - ахнуў Гары, хоць і імкнуўся маўчаць.

- Ну так, - адказаў Хагрыд. - Зразумела, Дамблдора жадалі паставіць міністрам, ды ён "Хогвартс" нізашто не пакіне, ну, і ўзялі старога Фаджа. Карнеліўса Фаджа. Горшай кандыдатуры і не знайсці. Кожны дзень бамбуе Дамблдора совамі - рады просіць.

- А што робіць міністэрства магіі?

- Іхняя галоўная справа - сачыць, каб маглы не даведаліся пра тое, што ў краіне па-ранейшаму шмат ведзьмаў і чараўнікоў.

- Нашто?

- Нашто? Як нашто, Гары! Калі дазнаюцца, тут жа захочуць вырашыць усе свае праблемы чароўным спосабам. Не, хай ужо лепш нас пакінуць у спакоі.

У гэты момант лодка мякка ткнулася ў прычал, Хагрыд склаў газету, і па каменных прыступках яны вышлі на вуліцу.

Пакуль яны ішлі праз маленькае мястэчка на станцыю, мінакі ва ўсе вочы глядзелі на Хагрыда. І Гары не мог іх за гэта асуджаць. Хагрыд не толькі быў у два разы больш любога нармалёвага чалавека, ён яшчэ увесь час размахваў рукамі, паказваў на самыя звычайныя рэчы накшталт аўтамата з газаванай вадой і гучна выкрыкваў:

- Відаў, Гары? Чаго гэтыя маглы толькі не прыдумаюць, а?

- Хагрыд, - спытаў Гары, ледзь паспяваючы за Хагрыдам - даводзілася бегчы, каб не адстаць, - вы казалі, у "Грынгатсе" ёсць драконы?

- Ну, так гавораць, - адказаў Хагрыд. - Чорт, жадаў б я мець дракона!

- Вы б жадалі мець дракона?

- Усё жыццё жадаў, з маленства - нам сюды.

Яны дайшлі да станцыі. Цягнік на Лондан адпраўляўся праз пяць хвілін. Хагрыд, які не разбіраўся ў маглавых грошах, аддаў Гары купюры і загадаў купіць квіткі.

У цягніку людзі таропіліся на іх яшчэ больш. Хагрыд заняў два сядзення і выцягнуў вязанне. Вязаў ён нешта падобнае да цыркавога шатра канарэйкавага колера.

- У цябе ліст з сабою, Гары? - спытаў Хагрыд, не спыняючы свой занятак.

Гары выцягнуў з кішэні пергаментны канверт.

- Выдатна, - сказаў Хагрыд. - Там спіс усяго, што трэба.

Гары разгарнуў другую частку ліста, якую не заўважыў напярэдадні ўвечары, і прачытаў:

"ХОГВАРТС"

ШКОЛА ВЯДЗЬМАРСТВА і ЧАРАЎНІЦТВА

ФОРМА

Навучэнцам першага года навучання неабходна мець:

1. Простая працоўная мантыя (чорная) 3 шт.

2. Паўсядзённая востраканцовая шапка (чорная) 1 шт.

3. Ахоўныя пальчаткі (з драконавай скуры або аналагічныя) 1 шт.

4. Зімовая мантыя (чорная, з срэбнымі зашпількамі) 1 шт.

Пераканаўчая просьба прасачыць, каб на вопратку былі прышыты пазнакі з прозвішчам навучэнца.

СПІС НЕАБХОДНЫХ ПАДРУЧНІКАЎ

Кожны навучэнец павінен мець наступныя кнігі:

Міранда Гусокл "Зборнік замоваў (частка першая)"

Батыльда Бэгшот "Гісторыя магіі"

Адальберт Вафлінг "Тэорыя вядзьмарства"

Эмерык Світч "Ператварэнні. Кіраўніцтва для пачынаючых"

Філіда Спора "Тысяча чароўных зёлак і грыбоў"

Арсеніус Джыгер "Чароўныя адвары і зелля"

Ньют Саламандзер "Казачныя істоты і месцы іх рассялення"

Квенцін Трымбль "Сілы зла: кіраўніцтва па самаабароне"

ІНШАЕ АБСТАЛЯВАННЕ

Чароўная палачка, 1 шт.

Кацёл (алавяны, памер 2), 1 шт.

Набор флаконаў (шкло або крышталь), 1 шт.

Тэлескоп, 1 шт.

Медныя шалі, 1 шт.

Навучэнцам дазваляецца прывезці з сабою саву, кошку або жабу

ДА ЎВАГІ БАЦЬКОЎ: НАВУЧЭНЦАМ ПЕРШАГА ГОДА НАВУЧАННЯ НЕ ДАЗВАЛЯЕЦЦА МЕЦЬ УЛАСНЫЯ МЁТЛЫ

- І усё гэта можна набыць у Лондане? - здзівіўся Гары.

- Месцы трэба ведаць, - адказаў Хагрыд.

Гары яшчэ ніколі не хадзіў па Лондане. Хагрыд, хоць і ведаў месцы, але не празвычаіўся трапляць у іх звычайным шляхам. Спачатку ён захраснуў у турнікеце метро, потым гучна скардзіўся, што сядзенні занадта цесны, а цягнікі занадта павольныя.

- Ну, не ведаю, як маглы абыходзяцца без магіі, - бурчэў ён, караскаючыся ўверх па эскалатары да выхаду на вузкую ажыўленую вуліцу, якая цалкам складалася з крам.

Хагрыд быў такі вялізны, што лёгка рассякаў натоўп - Гары трэба было толькі ісці ззаду яго і не адставаць. Яны ішлі паблізу кніжных і музычных крам, закусачных і кінатэатраў, але нідзе не было відаць крамы, у якой прадавалі б чароўныя палачкі. Гэта была самая звычайная вуліца, па якой ішлі самыя звычайныя людзі. Няўжо праўда, што дакладна пад імі закапаныя груды чароўнага золата? І дзе гэтыя крамы, у якіх прадаюць зборнікі замоваў і мётлы? Можа быць, усё гэта наогул благі жарт, падбудаваны дзядзькам і цёткай? Калі б Гары не ведаў, што ў сям'і Дурслі спрэс адсутнічае пачуццё гумару, ён б западозрыў розыгрыш; і ўсё ж, нягледзячы на тое, што сказанае Хагрыдам было цалкам непраўдападобна, ён не мог яму не верыць.

- Дайшлі, - абвясціў Хагрыд, спыняючыся, - "Дзіравы кацёл". Знакамітае мястэчка.

Гэта была маленечкая, несамавітага выгляду ўстанова. Калі б Хагрыд не паказаў, Гары б і не заўважыў, што яна наогул тут ёсць. Дарэчы, людзі, якія спяшаліся па вуліцы, менавіта што не прымячалі яго. Іх погляд прасклізваў паблізу, з вялікай кнігарні на дыскарню, і яны зусім не бачылі "Дзіравы кацёл". У Гары стварылася вельмі дзіўнае адчуванне, што толькі яны з Хагрыдам здольныя бачыць гэты бар. Але не паспеў ён нічога сказаць, як Хагрыд ужо правёў яго ўнутр.

Для знакамітага мястэчка ў памяшканні было занадта цёмна і ўбога. У куце сядзелі некалькіх немаладых жанчын, яны пацягвалі шэрры з маленечкіх кубачкаў. Адна з іх паліла доўгую люльку. Нізенькі мужчына ў цыліндры размаўляў са старым бармэнам, які быў лысы і пахадзіў на бяззубы грэцкі арэх. Пры з'яўленні новых наведвальнікаў ціхае гудзенне галасоў спынілася. Па ўсім, Хагрыд не быў тут выпадковым наведвальнікам; яму замахалі і заўсміхаліся, а бармэн пацягнуўся за шклянкай, спытаўшы:

- Як звычайна, Хагрыд?

- Не магу, Том, справы - "Хогвартс", - растлумачыў Хагрыд, плюхнуў руку на плячо Гары, ад чаго ў хлопчыка падхіліліся калені.

- Бог ты мой, - выклікнуў бармэн, узіраючыся ў твар Гары, - гэта… ці можа такое быць…

"Дзіравы кацёл" раптам замёр.

- Захоўвай маю душу, - прашаптаў стары, - Гары Потэр… які гонар.

Ён, спяшаючыся, абмінуў барную стойку, кінуўся да Гары і, са слязьмі ўвачох, схапіў яго за руку.

- З вяртаннем, м-р Потэр, з вяртаннем.

Гары не ведаў, што сказаць. Усе глядзелі на яго. Жанчына з люлькай старана зацягвалася, не ўсведамляючы, што тытунь даўно ўвесь выйшаў. Хагрыд ззяў.

Затым раздаўся шум ўставання мноства людзей з крэслаў, і ў наступны момант Гары ўжо паціскаў рукі ўсім наведвальнікам "Дзіравага катла".

- Дорыс Крокфард, м-р Потэр, не магу паверыць, што нарэшце вас бачу.

- Мая павага, м-р Потэр, мая павага.

- Заўсёды марыў паціснуць вам руку - надзвычай усцешаны.

- Я у захапленні, м-р Потэр, проста не магу выказаць словамі, Дынгл мяне клічуць, Дзедалус Дынгл.

- Я вас ужо бачыў! - успомніў Гары, і ў Дзедалуса Дынгла ад захаплення звалілася шапка. - Вы мне аднойчы пакланіліся ў краме.

- Ён памятае! - ускрыкнуў Дзедалус Дыггл, аглядаючы ўсіх якія прысутнічаюць адначасова, - Чуеце? Ён мяне памятае!

Гары ўсё паціскаў рукі - Дорыс Крокфард уставала ў чаргу зноў і зноў.

Наперад прабраўся бледны малады чалавек, вельмі нервовы. У яго быў цік на адно вока.

- Прафесар Квіррэл! - сказаў Хагрыд. - Гары, прафесар Квіррэл будзе настаўнікам у цябе ў "Хогвартсе".

- П-п-п-Потэр, - заікаючыся, вымавіў прафесар Квіррэл, хапаючы Гары за руку. - Н-н-н-не магу п-перадаць, як я ш-ш-шчаслівы, што м-мне д-д-д-давялося в-вас с-с-сустрэць.

- А што вы выкладаеце, прафесар Квіррэл?

- А-абарону ад с-с-сіл з-з-зла, - прагаварыў прафесар Квіррэлл ціха, нібы не жадаючы пра гэтае згадваць. - Н-не тое, каб в-вам гэта б-было п-патрэбна, а, П-Потэр? - Ён нервова засмяяўся. – М-мяркую, в-вырашылі н-набыць усё для ш-школы? А м-м-мне трэба п-п-пашукаць н-н-новую кнігу аб вампірах. - Падавалася, сама думка аб гэтым забівала яго.

Але астатнія не далі прафесару Квірэлу цалкам завалодаць увагай Гары. Спатрэбілася хвілін дзесяць, каб вызваліцца ад жадаючых пагутарыць. Нарэшце, Хагрыду атрымалася перакрычаць гвалт:

- Нам трэба ісці - шмат спраў. Пайшлі, Гары.

Дорыс Крокфорд у апошні раз паціснула Гары руку, і яны з Хагрыдам наскрозь прайшлі праз бар і вышлі ў невялікі, агароджаны высокімі сценамі двор, дзе стаяў смеццевы бак і расло пустазелле.

Хагрыд з усмешкай глядзеў уніз на Гары.

- Гаварыў я табе? Гаварыў, ты знакамітасць. Прафесар Квіррэл аж увесь задрыжаў, як убачыў цябе - ды ён, праўда, амаль заўсёды дрыжыць.

- А чаго ён такі нервовы?

- Няшчасны хлапец. Быў у парадку, пакуль вучыў па кніжках, а потым з'ехаў на год, на практыку… Гавораць, сустрэў вампіраў у Чорналессі, і яшчэ была нейкая цёмная гісторыя з вядзьмаркай… З тых часоў такі. Баіцца вучняў, баіцца нават уласнага прадмета… Так, дзе парасонік?

Вампіры? Вядзьмарка? У Гары галава ішла кругам. Хагрыд тым часам лічыў цэглы ў сценцы, поруч якой стаяў смеццевы бак.

- Тры ўверх… Два ў бок… - мармытаў ён. - Так, адыдзі, Гары.

Ён тройчы пастукаў па сцяне лязом парасона.

Сцяна задрыжала - стала выгінацца - у цэнтры з'явілася невялікая адтуліна - яна расла і расла - і праз секунду перад імі ўтварыўся праход, дастатковы вялікі нават для Хагрыда, праход на брукаваную вуліцу, якая, пятляючы, знікала ўдалечыні.

- Сардэчна запрашаем, - сказаў Хагрыд, - на Дыягон Алею.

І лагодна ухмыльнуўся здзіўленню Гары. Яны прайшлі скрозь арку, Гары хутка аглянуўся праз плячо і ўбачыў, як праём паступова ператвараецца ў звычайную цагляную сцяну.

Сонца ярка зіхацела на сценках катлоў, выстаўленых у найблізкай крамы. "Катлы - усе памеры - латуневыя, медныя, алавяныя, срэбныя - самопамешвальныя - складныя", абвяшчала шыльда.

- Ага, гэта нам трэба, - прагаварыў Хагрыд, - але перш возьмем грошаў.

Гары шкадаваў, што ў яго няма яшчэ па меншай меры васьмі пар вачэй. Яны ішлі па вуліцы, і ён ва ўсе бакі круціў галавой, імкнучыся разглядзець усё адразу: крамы, тавары, выстаўленыя перад імі, людзей, робячых пакупкі. Праходзячы паблізу аптэк, ён пачуў, як поўная дама гаворыць, калыхаючы галавой: "Печань дракона па семнаццаці сіклей за ўнцыю! З глузду з’ехаць!…"

З цёмнай крамы з шыльдай "Гандлёвы цэнтр “Совы” - совы рудыя, свірнавыя, карычневыя, палярныя" даносілася прыглушанае нізкае вуханне. Некалькі хлапчукоў прыкладна таго ж узросту, што і Гары, прыціснулі насы да вітрыны, у якой былі выстаўленыя мётлы. Адзін з іх гаварыў: "Глядзіце! "Німбус 2000" - апошняя мадэль, самая хуткасная…". Яны ішлі паблізу крам, што прадавалі мантыі, паблізу крам, дзе прадаваліся тэлескопы і дзіўныя срэбныя прылады, якіх Гары ніколі раней не бачыў, паблізу вітрын, дзе былі выстаўленыя бочкі з печанню кажана і вачыма вугра, паблізу вітрын, заваленых стосамі кніг замоваў, гусінымі пёрамі, пергаментнымі скруткамі, шклянкамі таямнічых зёлкаў, глобусамі месяца…

- "Грынгатс", - абвясціў Хагрыд.

Яны падышлі да асляпляльна белага будынка, які ўзвышаўся высока над суседнімі крамкамі. Поруч паліраваных бронзавых дзвярэй у пурпурна-залатой ліўрэі стаяў…

- Угу, гэта гоблін, - ціха кіўнуў Хагрыд, калі яны, абыходзячы швейцара, узышлі ўверх па белых мармуровых прыступках. Гоблін быў прыкладна на галаву ніжэй Гары. У яго было смуглы, разумны твар, востраканцовая бародка і, як зазначыў Гары, вельмі доўгія пальцы і ступні. Калі яны ўваходзілі ўнутр, гоблін пакланіўся. Наведвальнікі апынуліся перад другімі, унутранымі, дзвярыма, на гэты раз срэбнымі, і на гэтых дзвярах былі выгравіраваныя наступныя словы:

Уваходзячы, трэба ў разлік прымаць:

Зайздрасць тут можа сустрэць пакаранне,

Багацце не можна “за так” атрымаць,

І скрасці спроба каштуе не танна.

Падземны скарб, што тут ляжыць,

Табе ён не належыць, помні.

Праходзь, калі сумленны ты,

І прэч адсюль, калі ты злодзей.

- Я ж кажу, толькі псіх сюды сунецца, - пракаментаваў Хагрыд.

Двое гоблінаў паклонамі праводзілі іх скрозь срэбныя дзверы, і наведвальнікі апынуліся ў вялізнай мармуровай залі. За доўгай стойкай на высокіх крэслах сядзела каля сотні гоблінаў, яны драпалі нешта ў гросбухах, узважвалі манеты на медных шалях, вывучалі каштоўныя камяні праз адмысловыя акуляры. З хола ў розныя бакі вяло незлічонае мноства дзвярэй, і поруч іх незлічонае ж мноства гоблінаў дзелавіта праводзіла і сустракала кліентаў. Хагрыд і Гары падышлі да стойкі.

- Добры дзень, - сказаў Хагрыд незанятаму гобліну, - Мы тут за грашыма з сейфа м-ра Гары Потэра.

- У вас ёсць ключы, сэр?

- Дзесьці былі, - Хагрыд пачаў выгружаць змесціва кішэняў прама перад гоблінам і тут жа засыпаў гросбух дробкамі ад сабачай галеты. Гоблін зморшчыў нос. Гары ў гэты час глядзеў, як іншы гоблін, справа, узважвае гару пярлін, кожная памерам з яйка.

- Вось ён! - Хагрыд нарэшце знайшоў і пераможна ўзняў перад сабою маленечкі залаты ключык.

Гоблін уважліва агледзеў яго.

- Усё ў парадку.

- У мяне тут яшчэ ліст ад прафесара Дамблдора, - важна вымавіў Хагрыд, - Наконт Самі-Ведаеце-Чаго ў сейфе нумар семсот трынаццаць.

Гоблін уважліва прачытаў ліст.

- Вельмі добра, - кіўнуў ён, вяртаючы ліст Хагрыду. - Вас праводзяць уніз у сховішча. Грыпхук!

Грыпхук таксама быў гоблінам. Хагрыд разапхнуў назад па кішэнях усе свае дробкі, і яны з Гары ўслед за Грыпхукам накіраваліся да адной з дзвярэй.

- А што гэта такое, Самі-Ведаеце-Што ў сейфе нумар семсот трынаццаць? - спытаў Гары.

- Не магу сказаць, - з загадкавым выразам на твары адказаў Хагрыд, - Страшны сакрэт. Гэтае ўсё справы "Хогвартса". Дамблдор мне давярае. У мяне праца наогул сакрэтная.

Грыпхук адчыніў перад імі дзверы. Гары, які чакаў убачыць яшчэ адзну мармуровую залу, здзівіўся, таму што гэтым разам яны патрапілі ў вузкі каменны калідор, асветлены падпаленымі паходнямі. Калідор даволі стромка сыходзіў уніз, і на падлозе былі пракладзеныя вузкія рэйкі. Грыпхук свіснуў, і на яго кліч па рэйках, грамыхаючы, пад'ехала маленькая цялежка. Яны забраліся ўнутр - Хагрыд з некаторымі складанасцямі - і адправіліся ў шлях.

Спачатку яны ехалі па заблытаным лабірынце падземных калідораў. Гары паспрабаваў было запамінаць дарогу, налева, направа, направа, налева, у сярэдзіне скрыжавання, направа, налева, але неўзабаве гэта зрабілася занадта складана. Цялежка, аглушальна бразгочучы, відаць, сама ведала, куды ехаць, таму што Грыпхук ёю не кіраваў.

Адзін раз ён убачыў сноп полымя, які вырваўся аднекуль з глыбінь калідора, і аглянуўся паглядзець, не ці дракон гэта, але было ўжо запозна. Яны апускаліся ўсё глыбей пад зямлю і ехалі зараз паблізу возера, вакол якога з падлогі і столі раслі сталакціты і сталагміты.

- Так і не ведаю, - крыкнуў Гары Хагрыду скрозь грукат цялежкі, - якая розніца паміж сталакцітам і сталагмітам?

- У сталагміте ёсць літара "м", - адказаў Хагрыд. - І не пытай больш нічога, а тое мяне званітуе.

Ён і праўда неяк пазелянеў. Калі каляска нарэшце спынілася каля маленькіх дзвярэй у сцяне, яму давялося пастаяць, прысланіўшыся да сцяны, каб калені перасталі дрыжаць.

Грыпхук адамкнуў дзверцы. Адтуль, круцячыся, вырваўся зялёны дым. Калі дым рассеяўся, Гары ахнуў. Усярэдзіне, на падлозе, ляжалі горы залатых манет. Калоны срэбных. Груды маленькіх бронзавых кнатаў.

- Усё тваё, - усміхнуўся Хагрыд.

Усё яго - гэта было ўзрушальна. Дурслі, хутчэй за ўсё, нічога аб гэтым не ведалі, а то б хуценька ўсё адабралі. Яны стала скардзіліся, што Гары ім вельмі дорага абыходзіцца. А аказваецца, увесь гэты час ён, сам таго не падазраючы, валодаў такім багаццем, схаваным глыбока пад зямлёй.

Хагрыд дапамог Гары паскладаць некаторую колькасць грошай у торбу.

- Залатыя - гэта галлеоны, - тлумачыў ён. - У адным галлеоне семнаццаць срэбных сіклей, а ў адным сікле - дваццаць дзевяць кнатаў, усё даволі проста. Вось так, гэтага на пару семестраў хопіць, а астатнія хай ляжаць тут, цалей будуць. - Ён звярнуўся да Грыпхука. - А зараз, будзь сябрам, да сейфа нумар семсот трынаццаць, і, можа, не будзеш так гнаць?

- Хуткасць толькі адна, - адрэзаў Грыпхук.

Яны несліся далей, углыб, набіраючы хуткасць. Усё халадней станавілася, усё мацней шпурляла цялежку на стромкіх паваротах. З грукатам пранесліся яны паблізу падземнай цясніны, і Гары пераважыўся праз борцік, каб паглядзець, што там, унізе, але Хагрыд з хваравітым стогнам за каўнер запіхнуў яго назад у цялежку.

Вочка семсот трынаццаць не мела замочнай свідравіны.

- Станьце ўбаку, - важна загадаў Грыпхук. Ён злёгку крануў паверхню доўгім пазногцем, і дзверцы папросту расталі ад дакранання.

- Калі так зробіць хто-небудзь старонні, яго ўцягне ўнутр, і ён апынецца ў зняволенні, - растлумачыў Грыпхук.

- А вы часта правяраеце, ці няма каго ўнутры? - спытаў Гары.

- Прыкладна раз на дзесяць год, - адказаў Грыпхук з ухмылкай.

Гары не сумняваўся, што ў такім сакрэтным сейфе павінна захоўвацца нешта вельмі-вельмі важнае, і, зацікаўлены, увесь выцягнуўся наперад, чакаючы ўбачыць па меншай меры груды дыяментаў - але памяшканне было пустое, прынамсі, на першы погляд. Толькі потым ён заўважыў на падлозе невялікі бруднаваты скрутак у карычневай паперы. Хагрыд узяў скрутак і засунуў яго кудысьці ў глыбіню свайго плашча. Гары жудасна карціла даведацца, што ж там такое, але ён усё ж стрымаў сваю цікаўнасць і не стаў пытацца.

- Ну, давай назад у гэтую пякельную грамыхалку, і не гавары са мной па дарозе, лепш мне трымаць рот зачыненым, - сказаў Хагрыд.

Сяк-так перажыўшы жахі зваротнай дарогі, яны стаялі за дзвярамі "Грынгатса", прыжмурваючыся ад яркага сонца. Гары не ведаў, куды і бегчы, зараз, калі ў торбе ў яго было шмат грошаў. Яму не трэба было ведаць, які абменны курс галлеона ў дачыненні да фунта, каб зразумець, што зараз у яго болей грошай, чым было калі-небудзь да гэтага - і нават больш, чым было калі-небудзь у Дурслі, калі ўжо на то пайшло.

- Трэба б форму прыкупіць, - Хагрыд матнуў галавой у бок "Мадам Малкін - Вопратка на ўсе выпадкі жыцця". - Слухай, Гары, ты не супраць, я заскочу прапусціць шкляначку ў "Дзіравы кацёл"? Ненавіджу гэтыя цялежкі.

Ён усё яшчэ быў вельмі бледны, і Гары, моцна хвалюючыся, пайшоў да мадам Малкін адзін.

Мадам Малкін аказалася прысадзістай, усмешлівай ведзьмай, апранутай у ліловае.

- Ідзеш у "Хогвартс", любы? - перабіла яна, калі Гары пачаткаў было казаць нешта невыразнае. – Тут ты знойдзеш усё, што трэба - і, дарэчы, у нас тут яшчэ адзін малады чалавек прымярае форму.

У глыбіні крамы на табурэтцы стаяў хлопчык з бледным, выцягнутым тварам, а другая ведзьма падшпільвала шпількамі падол яго доўгай чорнай мантыі. Мадам Малкін паставіла Гары побач на стульчык і стала вызначаць патрэбную даўжыню вопраткі.

- Прывітанне, - сказаў хлопчык, - таксама ў "Хогвартс"?

- Так, - кіўнуў Гары.

- Мой тата ў суседняй краме купляе падручнікі, а маці глядзіць чароўныя палачкі на тым канцы вуліцы, - паведаміў хлопчык. У яго быў сумны, манерны голас. - А потым я іх павяду глядзець на гоначныя мётлы. Не разумею, чаму першакласнікам нельга мець уласныя мётлы. Трэба будзе ўсёткі прымусіць бацьку набыць мятлу, я ўжо як-небудзь працягну яе ў школу.

Гары мімаволі ўспомніў пра Дадлі.

- А у цябе ёсць мятла? – працягваў хлапчук.

- Не, - адказаў Гары.

- А ты ў квідытч наогул гуляеш?

- Не, - зноў адказаў Гары, думаючы, што за штука гэты квідытч.

- А я гуляю - тата гаворыць, гэта злачынства, калі мяне не вылучаць гуляць за мой каледж, і, павінен сказаць, я таксама так думаю. Ты ўжо ведаеш, у які каледж ідзеш?

- Не, - з кожнай хвілінай Гары пачуваўся ўсё бязглуздзей.

- Ну, наогул ніхто дакладна не ведае, але я ўпэўнены, што патраплю ў "Слізэрын", у нас уся сям'я там вучылася - ты толькі ўяві, калі я патраплю ў "Хафлпаф", я сыйду са школы, сумленнае слова, а ты?

- Мммм, - прамыкаў Гары, шкадуючы, што не можа сказаць нічога больш змястоўнага.

- Паглядзі на гэтага дзядзьку! - выклікнуў раптам хлопчык, ківаючы ў бок вітрыны. За акном стаяў Хагрыд, ён шчэрыўся і трымаў у руках два вялікія ражкі марозева, каб паказаць, што не можа ўвайсці.

- Гэта Хагрыд, - сказаў Гары, задаволены, што ведае хоць нешта, чаго не ведае непрыемны хлапчук. - Ён працуе ў "Хогвартсе".

- А-а, - працягнуў хлопчык, - я аб ім чуў. Ён нейкі служка там, дакладна?

- Ключнік, - паправіў Гары. Хлапчук з кожнай секундай падабаўся яму ўсё менш і менш.

- Так, сапраўды. Як я чуў, ён нешта накшталт дзікуна - жыве ў халупе ў двары школы, часам напіваецца і пачынае чараваць, а заканчваецца ўсё тым, што ён падпальвае ўласны дом.

- А мне падаецца, ён выдатны, - халодна запярэчыў Гары.

- Няўжо? - вымавіў хлопчык, трохі напышліва. - А чаму ты з ім? Дзе твае бацькі?

- Памерлі, - сцісла адказаў Гары. Ён не збіраўся абмяркоўваць гэтую тэму, ва ўсякім разе, не з гэтым задавакай.

- Які жах, - сказаў той без эмоцый, - але яны былі з нашых, так?

- Яны былі чараўнікі, калі ты гэта маеш на ўвазе.

- Я думаю, тых, хто не з нашых, наогул прымаць нельга, праўда? Яны ж не такія, не так выхаваныя. Уяўляеш, некаторыя нават не ведаюць, што такое "Хогвартс", пакуль не атрымаюць ліст. Мне падаецца, трэба прымаць дзяцей толькі з старажытных чароўных сем'яў. Дарэчы, а як тваё прозвішча?

Але, перш чым Гары паспеў адказаць, мадам Малкін сказала: "Вось і гатова, любы”, і Гары, узрадаваны нагодай спыніць гутарку, саскочыў з крэсла.

- Добра, убачымся ў "Хогвартсе", - сказаў манерны хлопчык.

Гары паводзіў сябе вельмі ціха, пакуль еў марозева, якое прынёс Хагрыд (малінава-шакаладнае, з арэхамі).

- Што здарылася? – зазначыў залішнюю ціхмянасць хлопчыка Хагрыд.

- Нічога, - схлусіў Гары. Яны спыніліся купіць пергамент і пёры. Пры выглядзе чарнілаў, якія змяняюць колер у працэсе напісання, Гары злёгку павесялеў. Калі яны выходзілі з крамы, ён спытаў:

- Хагрыд, а што такое квідытч?

- О, Гары, я і запамятаваў, якая ты ў нас цемра - нават пра квідытч не ведаеш!

- Не трэба, я і так сябе адчуваю жудасна! - выклікнуў Гары. Ён распавёў Хагрыду пра бледнага хлопчыка ў краме мадам Малкін.

- … і яшчэ ён сказаў, што дзяцей з сем'яў маглаў не павінны нават прымаць…

- Ты не з сям'і маглаў. Ведаў бы ён, хто ты такі ёсць - ды ён з пялёнак пра цябе чуў, раз у самога сям'я чароўная. Ты ж бачыў, што адбывалася ў "Дзіравым Катле", калі ты там з'явіўся. І наогул, што ён, малы, у такіх справах кеміць! З тых, хто мне сустракаўся, лепшымі часцяком аказваліся нашчадкавыя маглы - магія ў іх усярэдзіне. Ды ўзяць хоць тваю маці! Параўнай з сястрою, а!

- Дык што такое квідытч?

- Такая спартовая гульня. Чароўная. Ну, як… як хакей на траве ў маглаў - гуляюць у паветры на метлах, там яшчэ такія чатыры мячы - увогуле, так адразу правілы не растлумачыш.

- А што такое "Слізэрын" і "Хафлпаф"?

- Каледжы ў нас у школе. Усяго іх чатыры. Кажуць, у "Хафлпафу" - адны тупені, але…

- Б'юся аб заклад, я апынуся ў "Хафлпафу", - сказаў Гары змрочна.

- Ужо лепш "Хафлпаф", чым "Слізэрын", - цяжка вымавіў Хагрыд. - Усе чараўнікі, якія пайшлі… па дрэннаму шляху, вучыліся ў "Слізэрыне". Ды і Сам-Ведаеш-Хто таксама.

- Валь… ой, гэта значыць, Сам-Ведаеш-Хто вучыўся ў "Хогвартсе"?

- Даўным-даўно, - адказаў Хагрыд.

Яны набылі падручнікі ў краме Завітуша і Клякца, дзе паліцы да самай столі былі абстаўленыя кнігамі самых розных памераў: і вялізнымі, як пліты маставой, зацягнутымі ў дарагую скуру; і малюсенькімі, памерам з паштовую марку, абцягнутымі шоўкам; і кнігамі, поўнымі загадкавых знакаў; трапляліся нават кнігі з пустымі старонкамі. Нават Дадлі, які ніколі нічога не чытаў, аддаў бы што заўгодна за магчымасць паглядзець на некаторыя з гэтых кніг. Хагрыд ледзь не сілай увалок Гары ад даведніка "Накладанне і здыманне заклёнаў: як затлуміць ворагаў і зачараваць сяброў. Сучасныя спосабы ўзяць рэванш: выпадзенне валасоў, ватныя ногі, заліпанне языка і шмат-шмат іншага" прафесара Віндзіктуса Вірусіана.

- Я хацеў даведацца, як заклясці Дадлі.

- Ідэя нядрэнная, ды толькі табе нельга чараваць у свеце маглаў, хіба што ў адмысловых выпадках, - сказаў Хагрыд. - І наогул, ты яшчэ не зможаш наводзіць псаванне, табе да гэтага вучыцца і вучыцца.

Хагрыд таксама не дазволіў Гары набыць кацёл з чыстага золата ("сказана, алавяны"), але затое яны набылі вельмі сімпатычныя шалі для ўзважвання інгрэдыентаў зелляў і складны медны тэлескоп. Потым яны наведалі аптэку, дзе было досыць цікава, каб перажыць жахлівы пах - сумесь тухлых яйкаў з гнілой капустай. На падлозе стаялі бочкі з нейкай сліззю; на паліцах грувасціліся слоікі з травой, сушаным карэннем і яркімі парашкамі; са столі звісалі пучкі пёраў, звязкі зубоў і кіпцюроў. Пакуль Хагрыд распытваў чалавека за прылаўкам аб базавых кампанентах для падрыхтоўкі зелляў, Гары ўважліва разглядаў рогі срэбнага аднарога (дваццаць адзін галлеон за штуку) і маленечкія, бліскуча-чорныя жучыные вочкі (пяць кнатаў шклянка).

Выйшаўшы з аптэкі, Хагрыд яшчэ раз праверыў спіс.

- Так, засталася палачка… ах, і яшчэ падарунак на дзень нараджэння.

Гары адчуў, што нястрымна чырванее.

- Вам не абавязкова…

- Яс'справа, не абавязкова. Ведаеш чаго? Набуду я табе якую-небудзь жывёліну. Толькі не жабу, жабы ўжо даўно не ў модзе, чаго добрага, над табой смяяцца стануць… а кошак я сам не цярплю, алергія ў мяне на іх. Я табе саву набуду. Усе дзеці жадаюць саву, да таго ж карысць ад іх, пошту носяць і ўсё такое.

Праз дваццаць хвілін яны ўжо выходзілі з "Гандлёвага цэнтра “Совы”", дзе было цёмна, раздаваўся шоргат крылаў і адусюль зіхацелі хуткія, алмазна-яркія вочкі. Гары беражліва нёс вялікую клетку з прыгожай беласнежнай савой, якая спала, засунуўшы галаву пад крыло. Гары, заікаючыся, бесперастанку дзякаваў Хагрыду, нагадваючы самому сабе прафесара Квіррэла.

- Хопіць, - рэзкавата адмахнуўся Хагрыд. - Дурслі наўрад ці табе чаго падаруюць. Ну ўсё, зараз да "Алівандэра" - там добрыя чароўныя палачкі, а табе патрэбна самая лепшая.

Чароўная палачка… вось што Гары марыў убачыць.

Гэтая апошняя крама была цесная і нейкая занядбаная. Золата на шыльдзе, якая абвяшчала: "Алівандэры: вытворцы чароўных палачак з 382 г да н.э" - даўно аблупілася. У вітрыне, на выгаралай пурпурнай падушцы, ляжала адна-адзіная палачка.

Калі яны пераступілі парог, дзесьці ў глыбіні крамы бразнуў званок. Усярэдзіне крама аказалася малюсенькай і пустой, калі не лічыць танканогага крэсла, на які Хагрыд тут жа і плюхнулся. Яны сталі чакаць. Гары пачуваўся як у бібліятэцы з вельмі строгімі правіламі; ён праглынуў тысячу толькі што прыйшоўшых яму на розум пытанняў і стаў моўчкі глядзець на доўгія вузкія скрынкі, складзеныя адна на адну ўздоўж сцен. Чамусьці па спіне ў яго пабеглі мурашкі. Падавалася, сам пыл і таямнічая цішыня ў гэтым памяшканні выпраменьвалі нейкае няўлоўнае чараўніцтва.

- Дабрыдзень, - вымавіў прыемны голас. Гары падскокнуў. Хагрыд, пэўна, таксама падскокнуў, таму што раздаўся гучны трэск, і волат паспешна адышоў ад крэсла.

Перад імі стаяў пажылы чалавек, вялікія бледныя вочы якога свяціліся ў цемры крамы, як два поўныя месяцы.

- Добры дзень, - ніякавата прывітаўся Гары.

- Ну зразумела, - сказаў прадавец. - Зразумела. Я меркаваў, што неўзабаве ўбачу вас. Гары Потэр. - Гэта не было пытанне. - У вас вочы вашай маці. Падумаць толькі, здаецца, ўсяго ўчора яна сама была тут, купляла сваю першую чароўную палачку. Іва, дзесяць з чвэрцю, гнуткая. Выдатная палачка для чараўніцы.

М-р Алівандэр падышоў бліжэй да Гары. Хоць бы ён міргнуў, падумаў пра сябе Гары, а тое вочы ў яго ўжо надта балюча серабрыстыя і пранізлівыя.

- А ваш тата, у сваю чаргу, упадабаў палачку з чырвонага дрэва. Адзінаццаць. Пластычная. Добра падыходзіць для ператварэнняў. Я сказаў, што ўпадабаў ваш тата - але насамрэч, вядома жа, выбірае сама палачка.

М-р Алівандэр падышоў так блізка, што яны з Гары апынуліся практычна нос да носу. У дымкавых вачох Гары бачыў уласнае адлюстраванне.

- А вось сюды, значыць…

Доўгім белым пальцам м-р Алівандэр крануў зігзагападобны шнар.

- З засмучэннем вымушаны прызнаць, што гэта я прадаў палачку, якая адважылася такое стварыць, - ціха прамармытаў ён. - Трынаццаць з паловай. Так… Магутная, вельмі магутная, да таго ж, у благіх руках… калі б я ведаў, што яна выйдзе ў свет для таго, каб…

Ён пахістаў галавой, але потым, да палёгкі Гары, заўважыў Хагрыда.

- Рубеюс! Рубеюс Хагрыд! Рады цябе бачыць зноў… дубовая, шастнадцаць, гнутая, так?

- Сапраўды так, сэр, - пацвердзіў Хагрыд.

- Добрая была. Але яе, мяркую, зламалі напалову, калі цябе выключылі? - спытаў м-р Алівандэр і раптам пасур’ёзнеў.

- Эээ… зламалі, сэр, - сказаў Хагрыд, клапатліва перамінаючыся з нагі на нагу. - Палоўкі, праўда, засталіся ў мяне, - радасна дадаў ён.

- Ты імі, спадзяюся, не карыстаешся? - строга ссунуў бровы м-р Алівандэр.

- Што вы, сэр, - хутка адказаў Хагрыд. Гары зазначыў, што, прамаўляючы гэтыя словы, Хагрыд моцна сціснуў свой ружовы парасонік.

- Хм, - вымавіў м-р Алівандэр, пранізваючы Хагрыда поглядам. - Што ж. Зараз, м-р Потэр. Дайце зірнуць. - Ён выцягнуў з кішэні доўгі краўцоўскі метр са срэбнымі насечкамі. - Якой рукой аддаеце перавагу чараваць?

- Эээ… я праўша, - сказаў Гары.

- Выцягніце руку. Вось так. - Прадавец вымераў руку ад пляча да пальцаў, затым ад запясця да локця, ад пляча да падлогі, ад калена да падпахі і яшчэ вымераў акружнасць галавы. Падчас гэтых маніпуляцый ён распавядаў:

- Усярэдзіне кожнай Алівандэраўскай чароўнай палачкі знаходзіцца наймагутная магічная субстанцыя, м-р Потэр. Мы выкарыстоўваем поўсць аднарога, пёры з хваста фенікса і сушанае сэрца дракона. Усе Алівандэраўскія палачкі розныя, таму што не можа быць двух цалкам аднолькавых аднарогаў або феніксаў. І, зразумела, вы ніколі не дасягнеце тых жа вынікаў, карыстаючыся палачкай іншага чараўніка.

Гары раптам зразумеў, што краўцоўскі метр, у гэты момант вымяраўшы адлегласць паміж ноздрамі, робіць гэта сам па сабе. Містэр Алівандэр хадзіў поруч паліц, здымаючы скрынкі.

- Досыць, - кінуў ён, і сантыметр згарнуўся ў клубок на падлозе. - Такім чынам, м-р Потэр. Паспрабуйце вось гэтую. Бяроза і сэрца дракона. Дзевяць. Добрая, нямулкая. Вазьміце і ўзмахніце.

Гары ўзяў і (прадчуваючы нядобрае) памахаў, але м-р Аліванадар амаль адразу ж выхапіў палачку.

- Клён і пёры фенікса. Сем. Хвосткая. Паспрабуйце…

Гары паспрабаваў - але не паспеў нават узмахнуць, як м-р Алівандэр выхапіў у яго з рук і гэтую палачку.

- Не-не… вось, чорнае дрэва і поўсць аднарога, восем з паловай, пругкая. Давайце, давайце, спрабуйце.

Гары спрабаваў. І спрабаваў. Ён не меў ні найменшага падання аб тым, што хоча ўбачыць м-р Алівандэр. Гара ўжо паспрабаваных палачак на крэсле расла і расла, але, чым больш тавара было знята з паліц, тым шчаслівей станавіўся м-р Алівандэр.

- Пакупнік з запытамі, а? Не турбуйцеся, дзесьці тут вас чакае ваша адзіная, і мы знойдзем яе… так, цікава… а чаму б і не… незвычайнае спалучэнне - востраліст і пёры фенікса, адзінаццаць, прыемная, згодлівая.

Гары ўзяў палачку ў рукі. І адразу адчуў, як па кончыках пальцаў пабегла цяпло. Ён падняў палачку над галавой і ўзмахнуў ёю, рассякаючы пыльнае паветра, у якім, следам за рухам палачкі, бег струмень чырвоных і залатых іскр, падобны феерверку. Хагрыд выдаў радасны вокліч і запляскаў у ладкі, а м-р Алівандэр закрычаў:

- Ай, брава! Вельмі добра! Выдатна! Так-так-так… цікава… вельмі цікава…

Ён паклаў палачку ў скрынку і загарнуў куплю ў карычневую паперу, усё яшчэ мармычучы:

- Цікава… цікава…

- Прабачце, - сказаў Гары, - але што цікава?

М-р Алівандэр утаропіў на Гары свой празрысты погляд.

- Я памятаю кожную з прададзеных мною чароўных палачак, м-р Потэр. Кожную. І так ужо здарылася, што фенікс, чыё хваставое пяро ўтрымоўваецца ў вашай палачцы, даў яшчэ адно пяро - усяго адно. І вы пагодзіцеся, што гэта і на самай справе цікава - што вам патрапілася менавіта гэтая палачка, у той час як яе сястра - божа, яе родная сястра адказная за ваш шнар.

Гары праглынуў.

- Так-так, трынаццаць з паловай... Падумайце! Забаўна, калі здараюцца падобныя рэчы. Палачка сама выбірае сабе чараўніка… Думаю, нам варта чакаць ад вас вялікіх здзяйсненняў, м-р Потэр… У рэшце рэшт, Той-Хто-Не-Павінен-Быць-Названы рабіў вялікія справы - жудасныя, але вялікія.

Гары здрыгануўся. М-р Алівандэр пакінуў дзіўнае ўражанне. Гары заплаціў за палачку сем залатых галеонаў, і м-р Алівандэр з паклонам праводзіў пакупнікоў да выхаду.

Вечаровае сонца стаяла нізка над гарызонтам, калі Гары з Хагрыдам ішлі назад па Дыягон Алеі, назад скрозь сцяну, назад праз спусцелы "Дзіравы кацёл". На зваротным шляху Гары зусім не размаўляў; ён нават не прыкмячаў, як разяўляе рты народ у метро пры выглядзе клеткі з палярнай савой у яго на каленах і ўсіх тых дзіўных пакетаў, якімі ён і яго спадарожнік былі абчэпленыя. Уверх па эскалатары, выхад на Паддзінгтон... Толькі калі Хагрыд папляскаў яго па плячу, Гары ўсвядоміў, дзе яны знаходзяцца.

- Ёсць час чаго-небудзь з’есці перад дарогай, - сказаў Хагрыд.

Ён набыў Гары гамбургер, і яны прыселі на пластыкавыя стульчыкі. Гары азіраўся па баках. Усё чамусьці выглядала такім нерэальным.

- Ты ў парадку, Гары? Чаго прыціх? - спытаў Хагрыд.

Гары не ведаў, як растлумачыць свае пачуцці. Гэта быў лепшы ў свеце дзень нараджэння… і ўсё ж… ён жаваў гамбургер, марна спрабуючы знайсці словы.

- Усе думаюць, што я асаблівы, - вымавіў ён нарэшце. - Усе гэтыя людзі ў "Дзіравым катле", прафесар Квіррэл, м-р Алівандэр … а я нават нічога не ведаю пра чараўніцтва. Як жа яны могуць чакаць ад мяне вялікіх здзяйсненняў? Я знакамітасць, а сам нават не памятаю, з-за чаго ёю стаў. Я не памятаю, што адбылося, калі Вал… выбачайце, я жадаў сказаць, той ночы, калі загінулі мае бацькі.

Хагрыд перахіліўся праз столік. За кашлатай барадой і кусцістымі бровамі былі бачныя вельмі добрыя вочы.

- Ды не хвалюйся ты, Гары. Навучышся. У "Хогвартсе" усе з нуля пачынаюць, і ты ў нас будзеш не горш іншых. Проста будзь сам сабою. Хоць і нялёгкая гэтае справа. Я разумею, цябе выдзялілі з астатніх, а гэта заўжды цяжка. Але ў "Хогвартсе" табе будзе добра - мне было – ды і зараз таксама добра.

Хагрыд пасадзіў Гары ў цягнік, які павінен быў даставіць яго назад да Дурслі, і працягнуў канверт.

- Твой квіток у "Хогвартс", - растлумачыў ён. - Першае верасня - Кінгс-Крос - там усё напісана. Будуць праблемы з Дурслі, дасылай саву, яна ведае, дзе мяне шукаць… Ну, убачымся, Гары.

Цягнік адышоў ад станцыі. Гары сачыў за Хагрыдам да самога апошняга моманту, пакуль той не схаваецца з выгляду; ён прыўстаў і прыціснуў нос да шкла, але, як толькі ён міргнуў, Хагрыд знік.