Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ IV — Ключнік

БУМ! Пастукалі яшчэ раз. Дадлі прыскокнуў.

- Хто страляў? - сонна спытаў ён.

Ззаду раздаўся шум - гэта дзядзька Вернан недарэчнымі скокамі прабіраўся па пакоі. У руках у яго была стрэльба - зараз стала зразумела, што хавалася ў доўгім плоскім пакеце.

- Хто там? - прагукаў ён. - Я узброены!

Наступіла паўза. А потым –

ШАРАХ!

У дзверы стукнулі з такой зруйнавальнай сілай, што яна заляцела ў хаціну і з грукатам звалілася на падлогу.

На парозе стаяў самы сапраўдны гігант. Вялізная фізіяномія амаль цалкам хавалася пад густой грывай зблытаных валасоў і доўгай неахайнай барадой, але вочы ўсё-ткі можна было разгледзець, яны блішчэлі з-пад усяго гэтым валосся нібы два вялікія чорныя жукі.

Гігант праціснуўся ў халупу, нізка схіліўшы галаву, але ўсё роўна здымаючы павуціну са столі. Ён нахіліўся, падняў дзверы і без высілкаў паставіў яе на месца. Скуголенні буры сталі меней гучныя. Гігант агледзеў прысутных.

- Гарбаты не знойдзецца, а? - спытаў ён. - Выматаўся як сабака.

Ён прайшоў да канапы, дзе, паміраючы ад страху, сядзеў Дадлі.

- Пасунься, тоўсты, - сказаў незнаёмец.

Дадлі завішчаў і ўцёк. Ён схаваўся за спіну маці, якая, у сваю чаргу, ціснулася за спіной у дзядзькі Вернана.

- Ага, вось і Гары! - выклікнуў волат.

Гары зазірнуў у суровы, дзікі, цёмны твар і ўбачыў маршчынкі вакол усміхаўшыхся вока-жукоў.

- А я цябе в-о-о-о-сь такім памятаю, - паказаў рукамі волат. – Глядзі ж ты, выліты тата, а вочы - маміны.

Дзядзька Вернан са скрыгатам уцягнуў паветра.

- Я патрабую, каб вы неадкладна пакінулі гэты дом, сэр! - запатрабаваў ён. - Вы ўрываецеся… урываецеся…

- Адстань, - адмахнуўся гігант; перахіліўся праз спінку канапы, адабраў стрэльбу ў дзядзькі Вернана, з лёгкасцю завязаў яе ў вузел і зашпурнуў у далёкі кут пакойчыка.

Дзядзька Вернан, падобна раздушанай мышы, ціха піскнуў.

- Карацей, Гары, - загаварыў волат, паварочваючыся спіной да Дурсляў, - віншую з днём нараджэння! Вось, прыцягнуў тут табе нештачка - толькі, пэўна, сеў на яго недзе па дарозе - ну, ды нічога, усё адно смачна.

З унутранай кішэні чорнага плашча ён выцягнуў злёгку памятую скрынку. Гары дрыготкімі пальцамі адкрыў яе і знайшоў там вялікі ліпкі шакаладны торт, на якім былі выведзеныя зялёныя літары: "З днём нараджэння, Гары!"

Задраўшы галаву, Гары паглядзеў у твар вялізнаму чалавеку. Ён хацеў сказаць дзякуй, але словы захраснулі ў горле, і замест "дзякуй" ён прашаптаў:

- Вы хто?

Волат хахатнуў.

- Сапраўды, не пазнаёміліся. Рубеюс Хагрыд, ляснік і ключнік у "Хогвартсе".

Працягнуўшы неверагодных памераў далонь, ён цалкам увабраў у яе руку Гары і моцна сціснуў.

- Ну, як з гарбатай там? - нагадаў ён, паціраючы рукі. - Дарэчы, калі ёсць што пакрапчэй, таксама не адмоўлюся.

Яго погляд упаў на пусты комін, дзе валяліся скурчаныя пакецікі з-пад чыпсаў. Ён пагардліва і схіліўся над комінам; ніхто так і не ўбачыў, што ж ён зрабіў, але, калі праз секунду гігант разагнуўся, там ужо шугаў вясёлы агонь. Па халодным пакоям адразу ж разлілося цяпло, і ў Гары з'явілася адчуванне, што ён ляжыць у гарачай духмянай ванне.

Гігант разваліўся на канапе, якая прасела пад яго цяжарам, і пачаў выкладваць з кішэняў плашча розныя рэчы: медны імбрычак, слізкі пакунак сасісак, качаргу, заварачны імбрычак, некалькі абколатых кружак і бутэльку бурштынавай вадкасці, да якой ён сур’ёзна прыклаўся, перш чым прыступіць да падрыхтоўкі вячэры. Неўзабаве хатка напоўнілася пахам смажыўшыхся на вагні сасісак. Пакуль Хагрыд працаваў, усё маўчалі, але, як толькі ён зняў з качаргі першыя шэсць штук апетытных, пахкіх, злёгку падгарэўшых сасісак, Дадлі ледзьве прыкметна паварушыўся. Дзядзька Вернан паспешна перасцярог:

- Не бяры ў яго нічога, Дадлі!

Гігант пагардліва хмыкнуў.

- Твайму пончыку, Дурслі, ужо і так няма куды далей тлусцець, так што не тузайся.

Ён працягнуў сасіскі Гары. Хлопчык невыносна прагаладаўся, і яму здалося, што ён у жыцці не еў нічога смачней. Падчас ежы Гары не зводзіў вока з волата. Паколькі ніхто нічога не тлумачыў, Гары вырашыўся спытаць сам:

- Выбачыце, я так і не зразумеў, вы хто?

Гігант дасканала адсярбнуў з кубка і выцер рот тыльным бокам рукі.

- Кліч мяне Хагрыд, - сказаў ён, - як усе. Я ужо гаварыў, я - ключнік у "Хогвартсе" - ты, яс'справа, ведаеш пра "Хогвартс".

- Ммм… не, - прызнаўся Гары.

Хагрыд быў узрушаны.

- Выбачайце, - хутка дадаў Гары.

- Выбачайце? - прароў Хагрыд, грозна гледзячы на Дурслі, якія, відавочна марылі хутчэй праваліцца скрозь зямлю.

- Гэтая яны павінны прасіць прабачэння! Ну, лісты да цябе не даходзілі, добра, але каб дзіця не ведала пра "Хогвартс"! Ну а сам ты што, ніколі не пытаў, дзе твае продкі ўсяму навучыліся?

- Чаму ўсяму? - спытаў Гары.

- ЧАМУ УСЯМУ? – раз’юшана паўтарыў Хагрыд. - Ну, пачакайце, Дурслі!

Ён ускочыў на ногі. У гневе ён, падавалася, запоўніў пакой цалкам. Дурслі уціснуліся ў сцяну.

- Гэта ж як разумець?! - заараў Хагрыд. – Гэта што значыць, гэты хлапец - вось гэты вось самы - нічога не ведае - НІ ПРА ШТО?!

Гары вырашыў, што гэта ўжо залішне. У рэшце рэшт, ён жа хадзіў у школу, і адзнакі ў яго заўсёды былі нядрэнныя.

- Сёе-тое я ведаю, - умяшаўся ён, - я ўмею лічыць і ўсё такое.

Хагрыд толькі адмахнуўся:

- Пра наш свет, я гавару. Твой свет. Мой свет. Свет тваіх бацькоў.

- Які свет?

Відаць было, што Хагрыд гатовы падарвацца.

- Ну, Дурслі! - правуркатаў ён.

Дзядзька Вернан, змярцвела-бледны, прашаптаў нешта накшталт: "тыры-пыры". Хагрыд узрушана глядзеў на Гары.

- Як жа гэта ты не ведаеш пра мамку з татай! - ускрыкнуў ён. - Яны ж знакамітасці! І ты - знакамітасць!

- Што? Хіба мае… мае маці з татам знакамітасці?

- Не ведае… не ведае… - Хагрыд, запусціўшы руку ў валасы, утаропіўся на Гары з непадробным спачуваннем.

- І табе не сказалі, хто ты такі? - спытаў ён пасля доўгай паўзы.

Дзядзька Вернан раптам набраўся адвагі.

- Маўчыце! - запатрабаваў ён. - Маўчыце, сэр! Я забараняю вам распавядаць хлопчыку што б там ні было!

І больш адважны чалавек, чым Вернан Дурслі, завагаўся б пад лютым позіркам, якім узнагародзіў яго Хагрыд у адказ, а калі волат загаварыў, літаральна кожная літара ў кожным яго слове дрыжала ад гневу.

- Ты яму не сказаў? Не чытаў ліст Дамблдора? Я там быў! Я бачыў, як Дамблдор яго пісаў! Ясна табе, Дурслі? І ты пра гэта столькі маўчаў?

- Пра што маўчаў? - узбуджана перабіў Гары.

- МАЎЧАЦЬ! ЗАБАРАНЯЮ! - у паніцы пракрычаў дзядзька Вернон.

Цётка Пятуння задрыжала ад жаху.

- Схадзі, падыхай паветрам, можа астынеш, - параіў дзядзьцы Вернану Хагрыд. - Гары! Карацей, ты - чараўнік.

У халупе запанавала маўчанне. Чуваць было, як грукоча мора і свішча вецер.

- Я - хто? - ахнуў Гары.

- Чараўнік, вядома ж, - паўтарыў Хагрыд, зноў усаджваючыся на канапу, якая са стогнам правалілася яшчэ ніжэй, - і яшчэ які! З такімі продкамі, кім табе і быць? Ну, чаго ж… мабыць, самы час прачытаць вось гэта.

Гары працягнуў руку да жаданага жаўтлявага канверта, адрасаванаму "Мора, Хаціна-на-скале, м-ру Г. Потэру". Ён разгарнуў ліст і прачытаў:

"ХОГВАРТС"

ШКОЛА ВЯДЗЬМАРСТВА І ЧАРАЎНІЦТВА

Дырэктар: АЛЬБУС ДАМБЛДОР

(Кавалер Ордэна Мерліна першай ступені, Вялікі Чараўнік, Вярхоўны Чарадзей, Прэзідэнт міжнароднай канфедэрацыі чараўнікоў)

Паважаны м-р Потэр!

З радасцю паведамляем, што Вы прынятыя ў Школу вядзьмарства і чараўніцтва "Хогвартс".

Спіс неабходнай літаратуры і абсталявання прыкладаецца.

Пачатак заняткаў - 1 верасня. Чакаем саву з адказам не пазней за 31 ліпеня.

Шчыра Вашая,

Мінерва МакГонагал,

Намеснік дырэктара

У галаве ў Гары, як феерверк, успыхнуў цэлы шэраг пытанняў, і ён не мог вырашыць, у якой паслядоўнасці іх задаваць. Пасля некаторага роздуму, ён выдавіў з сябе:

- А што значыць, "чакаем саву з адказам"?

- Гангрэн хуткаплынны, ледзь не запамятаваў! - выклікнуў Хагрыд, пляснуўшы сябе па ілбу з сілай, дастатковай, каб збіць з ног каня, і адначасова дастаючы з чарговай кішэні саву – сапраўдную, жывую, ускудлачаную саву, - доўгае пяро і пергаментны скрутак. Ён пісаў, высунуўшы язык, а Гары ўважліва чытаў напісанае:

Паважаны прафесар Дамблдор!

Уручыў Гары ліст.

Заўтра едзем за пакупкамі.

Надвор'е жудаснае.

Спадзяюся, з Вамі ўсё добра.

Хагрыд.

Хагрыд скруціў пасланне і аддаў саве. Тая заціснула пергамент ў дзюбе. Потым Хагрыд аднёс саву да дзвярэй і вышпурнуў у шторм. Затым вярнуўся і сеў на канапу з такім выглядам, як быццам здзейсніў штосьці самае звычайнае, накшталт размовы па тэлефоне.

Тут Гары ўсвядоміў, што сядзеў з шырока адкрытым ротам - і закрыў яго.

- Аб чым гэта я? - пачаткаў было Хагрыд, але ў гэты момант дзядзька Вернан, па-ранейшаму попельна-шэры ад хвалявання, але жудасна злосны, уступіў у круг святла перад комінам.

- Ён не паедзе, - выгукнуў дзядзька Вернан.

Хагрыд вылаяўся.

- Хацеў б я паглядзець, як такі магл як ты, яго спыніць.

- Хто? - з цікавасцю перапытаў Гары.

- Магл, - паўтарыў Хагрыд, - так мы клічам усіх нечараўнікоў. Табе, яс'справа, не подфарціла, вырас у такіх жудасных маглаў, якіх яшчэ пашукаць трэба.

- Калі мы ўзялі яго, мы пакляліся пакласці канец усяму гэтаму мярзоццю, - заявіў дзядзька Вернан, - пакляліся знішчыць у ім гэта! Чараўнік, ці бачыце!

- Вы ведалі? - уразіўся Гары. - Ведалі, што я - чараўнік?

- Ведалі?! - раптам завішчала цётка Пятуння. - Яшчэ б мы не ведалі! Вядома, ведалі! Кім жа яшчэ ты мог быць, пры такой маці, як мая трыклятая сястрычка! Яна таксама ў свой час атрымала такі ліст і адправілася ў гэтую - гэтую школу - а потым з'яўлялася дома толькі на вакацыі! Заўсёдная лягушачая ікра ў кішэнях! Кубкі, якія ператваюцца ў пацукоў! І толькі я адна бачыла, якая яна… ненармалёвая! А бацькі, ну што вы, яны без канца захапляліся, ах, Лілі то, Лілі сё, былі шчаслівыя - у іх у сям'і, ці бачыце, нарадзілася ведзьма!

Яна перавяла дыханне і завялася зноў. Відаць, ёй даўно, доўгія гады, карціла выказацца.

- А потым яна пазнаёмілася з гэтым жудасным Потэрам, у школе, яны збеглі і ажаніліся. Нарадзіўся ты, і, вядома, я не сумнявалася, што ты будзеш сапраўды такі ж… такі ж дзіўны і… і… ненармалёвы, а потым яна дазваляе сябе укакошыць і - наце вам - у нас на руках чараўнік!

Гары збялеў. З цяжкасцю узяўшы сябе ў рукі, ён спытаў:

- Укакошыць? Вы ж мне казалі, што яны загінулі ў аварыі?

- У АВАРЫІ? - абурэнню Хагрыда не было мяжы. Сіла яго гневу прымусіла і без таго перапуджанае сямейства Дурсляў забіцца далей у кут. - Паглядзеў б я, якая аварыя магла б забіць Лілі з Джэймсам! Абуральна! Бязладдзе! Гары Потэр сам пра сябе не ведае! Ды ў нас любое дзіцятка пра яго напамяць распавядзе!

- Як гэта? Адкуль? Чаму? - настойліва пытаў Гары.

Гнеў знік з твару Хагрыда, саступіўшы месца турбоце.

- Не чакаў я такога, - сказаў ён збянтэжаным, ціхім голасам. - Дамблдор гаварыў, могуць узнікнуць некаторыя цяжкасці, ды я не чакаў, што ты наогул нічога не ведаеш… Ох, Гары, Гары… не ведаю, ці добра, ці дрэнна, калі я табе ўсё распавяду, але, з іншага боку, хтосьці ж павінен, не пойдзеш ж ты ў "Хогвартс" гэткім недарэкай.

Ён кінуў на Дурслей ліхі погляд.

- Ды і вам не грэх паслухаць - праўда, я і сам не ўсё ведаю, гісторыя цёмная …

Ён сеў і некаторы час глядзеў у агонь, а потым загаварыў:

- Відаць, пачаць трэба з… з таго… не, вось жудасць! Вы і імя такога не чулі, а ў нас усё ведаюць…

- Каго?

- Ну… не люблю яго ўспамінаць. Ніхто не любіць.

- Чаму?

- Клянуся драконам, Гары, баяцца, вось чаму! Дагэтуль баяцца. Чорт, як жа ўсё гэта цяжка. Разумееш, Гары, быў адзін чараўнік, ён стаў… дрэнны. Горш няма куды. Яго клікалі… - Хагрыд праглынуў, словы не ішлі з языка.

- Можа быць, вы напішаце яго імя? - прапанаваў Гары.

- Ды ну, пісаць яшчэ горш. Добра - Вальдэморт. - Хагрыд здрыгануўся, - І не прымушай мяне паўтараць. Ну вось, гэты самы… чараўнік, гадоў дваццаць таму, пачаў шукаць прыхільнікаў. І знайшоў, яс'справа - адны яго баяліся, іншыя прымазваліся да ўлады, таму што яна ў яго была, улада, вельмі вялікая. Смутныя былі часы, Гары. Ніхто не ведаў, каму верыць, ніхто не вырашаўся вадзіць сяброўства з чужынцамі… здараліся розныя жудасныя рэчы. Патроху ён стаў перамагаць. Яс'справа, хтосьці спрабаваў супраціўляцца - такіх ён забіваў. Страшнай смерцю. Заставалася адно бяспечнае месца - "Хогвартс". Відаць, Ты-Ведаш-Хто баяўся аднаго толькі Дамблдора. Не адважваўся захапіць школу, прынамсі, тады.

- Вось... Твае маці з татам былі самыя лепшыя чараўнікі, якіх я толькі ведаў. Лепшыя вучні ў "Хогвартсе"! І чаго Ты-Ведаеш-Хто ні разу не паспрабаваў перацягнуць іх на свой бок?… Адчуваў, відаць: не стануць яны вадзіцца з Цёмнымі Сіламі, яны былі з Дамблдорам, разумееш?

- Можа, тады ён вырашыў іх указаць… а можа, заставіць… Хто ведае… Толькі дзесяць гадоў таму, на Хэлоўін, заявіўся ён у вёску, дзе вы жылі. Ты быў маленькі, гадок усяго. Ён прыйшоў да вас у дом і…і…

Хагрыд раптам спыніўся, выцягнуў з кішэні вельмі брудную насоўку і высмаркаўся так гучна, бы завыла сірэна.

- Прашу прабачэння, - сказаў ён вінавата. - Але гэта так смутна - любіў я тваіх бацькоў, лепшых людзей не было - а ён, ну, гэта значыць…Ты-Ведаеш-Хто іх забіў. А потым - і тут уся закавыка і ёсць - ён паспрабаваў прыкончыць цябе. Ці тое жадаў, каб не засталося сведак, а можа, ужо проста так любіў забіваць. Але не змог! Ведаеш, з чаго ў цябе шнар на ілбе? Гэта табе не які-небудзь парэз. Такое застаецца, калі каго крануць моцныя злыя закляцці - а закляцці былі такія, што і тваіх бацькоў забілі, і ваш дом зруйнавалі - а на табе не спрацавалі, таму ты і знакаміты, Гары. Каго ён вырашаў забіць, ніхто не выжыў, ніхто, акрамя цябе, бо ён тады загубіў лепшых чараўнікоў і чараўніц - МакКінанаў, Боўнсаў, Прэветаў - а ты, маленькі, выжыў.

У мазгу ў Гары прамільгнуў нейкі вельмі хваравіты ўспамін. Калі Хагрыд дарасказваў сваю гісторыю, хлопчык раптам зноў убачыў асляпляльны пробліск зялёнага святла, прычым значна выразней, чым раней - і ўспомніў яшчэ адну рэч, упершыню ў жыцці: пранізлівы, халодны, жорсткі смех.

Хагрыд глядзеў на яго з смуткам.

- Я цябе на руках вынес з руін. Дамблдор загадаў. Прывёз цябе да гэтых вось….

- Абсалютная лухта! - выклікнуў дзядзька Вернан. Гары так і падскокнуў; ён цалкам забыў аб прысутнасці Дурслі. Пры поглядзе на дзядзьку Вернана стала ясна, што да яго вярнулася яго звычайная самаўпэўненасць. Ён задзірліва глядзеў на Хагрыда і сціскаў кулакі.

- А зараз паслухай мяне, юнак, - раздражнёна сказаў дзядзька Вернон, - я згодны, у табе ёсць сёе-тое дзіўнае - я, праўда, упэўнены, што добрае лупцаванне хуценька б цябе вылечыла - што ж датычыцца тваіх бацькоў, яны былі псіхі, гэта ўжо дакладна, і, па-майму меркаванню, у свеце лягчэй дыхаецца без такіх, як яны - яны атрымалі па заслугах, чаго было чакаць ад усіх гэтых чараўнікоў, з якімі яны вадзіліся - я папярэджваў, што так і будзе, што яны рана або позна патрапяць у гісторыю…

Пры апошніх яго словах Хагрыд не вытрымаў і, ускочыўшы на ногі, выхапіў з-пад плашча патрапаны ружовы парасон. Наставіўшы яго, як шпагу, на дзядзьку Вернана, Хагрыд адчаканіў:

- Папярэджваю, Дурслі - я цябе папярэджваю - яшчэ адно слова…

Апынуўшыся тварам да твару з небяспекай быць насаджаным на лязо парасона барадатага страшыдла, дзядзька Вернан згубіў сваю рашучасць; ён распластаўся па сцяне і змоўк.

- І каб болей ані гуку, - Хагрыд, цяжка дыхаючы, сеў назад на канапу, дно якой на гэты раз не вытрымала і правалілася да самога ніза.

У Гары, тым часам, спелі ўсе новыя і новыя пытанні.

- А што здарылася з Валь… з Самі-Ведаеце-Кім?

- Добрае пытанне, Гары. Не ведаю. Знік. Праваліўся. У тую ж ноч, як паспрабаваў цябе забіць. Таму ты стаў яшчэ знакаміцей. Гэта, разумееш, загадка з загадак… Ён тады набіраў усё больш сілы, усё больш улады - чаго ж яму было знікаць? Нехта гавораць, памёр. Лухта! Я так скажу: у ім ужо і чалавечага не было анічога, каб памерці. Іншыя думаюць, ён усё яшчэ дзесьці тут, чакае, але ў гэта я таксама не веру. Людзі, якія былі з ім, вярнуліся да нашых. Гавораць, былі, маўляў, як бы ў трансе. Не адважыліся б яны прыйсці назад, калі б чакалі, што ён зноў вернецца. Я сабе так думаю: ён жывы, сядзіць дзесьці, але чароўную сілу страціў. І зараз занадта слабы, каб змагацца. Штосьці ў табе ёсць, Гары, што яго прыкончыла. Той ноччу здарылася такое, чаго ён не чакаў - хто яго ведае, праўда, што гэта такое было, - толькі нейкія твае чары забілі яго.

Хагрыд паглядзеў на Гары з асаблівай цеплынёй і павагай, але Гары, замест таго, каб адчуць сябе ўсцешаным, падумаў, што ўсё , што зараз адбываецца - жахлівая памылка. Чараўнік? Ён? Ды як такое можа быць? Усё жыццё яго даймаў Дадлі, тыранілі дзядзька Вернан і цётка Пятуння; калі б ён і на самой справе быў вядзьмак, чаму яны не ператвараліся ў жаб кожны раз, як замыкалі яго ў каморы? Калі калісьці ён перамог самага магутнага чарадзея на свеце, чаму тады Дадлі вечна штурхаў яго нагамі, як футбольны мячык?

- Хагрыд, - прагаварыў ён ціха, - мне падаецца, вы памыляецеся. Я не думаю, што магу быць чараўніком.

На яго здзіўленне, Хагрыд толькі хіхікнуў.

- Не можаш быць чараўніком, значыць? І што, ніколі нічога не рабілася па тваім жаданні, ну, да прыкладу, калі ты сердаваў або палохаўся?

Гары паглядзеў у агонь. Зараз, калі яго аб гэтым спыталі… сапраўды, усе дзіўныя падзеі адбываліся менавіта тады, калі ён, Гары, быў чымсьці засмучаны або раз’юшаны… за ім ганяліся прыяцелі Дадлі, і ён раптам апынуўся па-за межамі дасяжнасці, незразумела як… ён не жадаў ісці ў школу з гэтай кашмарнай стрыжкай, і валасы адраслі… а ў самы апошні раз, калі Дадлі піхнуў яго, хіба ён не ўзяў рэванш, сам таго не ўсведамляючы? Хіба не ён напусціў на Дадлі ўдава?

Гары падняў вочы на Хагрыда і ўбачыў, што той увесь прамянее ад радасці.

- Чуеш? - падміргнуў Хагрыд. - Гары Потэр не чараўнік! Ха! Пачакай, яшчэ будзеш гонарам "Хогвартса".

Але дзядзька Вернан не збіраўся здавацца без бою.

- Хіба я не гаварыў, што ён не пойдзе туды? - прашыпеў ён. - Ён пойдзе ў "Хай Камеронс" і яшчэ будзе ўдзячны за гэта. Чытаў я вашы лісты - яму, ці бачыце, спатрэбіцца ўся гэтая лухта - кнігі замоваў, чароўная палачка і…

- Калі ён чаго захоча, такі ідыёт, як ты, яму не перашкода, - рыкнуў Хагрыд. - Не пусціць сына Лілі і Джэймса Потэраў у "Хогвартс"! Здурнелі? Ды ён туды запісаны з нараджэння. Ён ідзе ў лепшую на свеце школу вядзьмарства і чараўніцтва. Сем гадоў, і ён не пазнае сам сябе. Будзе вучыцца з такімі ж, як сам, у самага знакамітага чараўніка, Альбуса Дамблдора.

- Я НЕ БУДУ ПЛАЦІЦЬ ЗА ТО, КАБ НЕЙКІ БЯЗМОЗГЛЫ СТАРЫ ДУРАНЬ ВУЧЫЎ ЯГО УСЯКІМ ЧАРОЎНЫМ ШТУЧКАМ! - прароў дзядзька Вернан.

Але ён зайшоў занадта далёка. Хагрыд схапіўся за парасон і прыняўся раскручваць яго над галавой.

- НІКОЛІ, - загрукатаў ён, - НЕ - АБРАЖАЙ - АЛЬБУСА - ДАМБЛДОРА - У - МАЁЙ - ПРЫСУТНАСЦІ!

З размаху ён апусціў парасон, кончык якога паказаў на Дадлі - успыхнула фіялетавае святло, раздаўся гук выбухнуўшай петарды, металёвы скрыгат - і праз секунду Дадлі затанцаваў на месцы, прыціскаючы рукі да тоўстага заду і скуголячы ад болю. Калі ён павярнуўся спіной, стаў бачны завіток парасячага хвосціка, які высунуўся з прарэхі ў штанах.

Дзядзька Вернан заараў. Ён зацягнуў цётку Пятунню і Дадлі ў іншы пакой і, кінуўшы на Хагрыда зацкаваны погляд, зачыніў за сабою дзверы.

Хагрыд паглядзеў на парасон і прабег пальцамі па барадзе.

Нельга выходзіць з сябе, - прамармытаў ён з вельмі, зрэшты, ліхадзейскім выглядам, - ну, ды ўсё адно не спрацавала. Думаў ператварыць яго ў свінню, але, відаць, ён і так ужо амаль свіння, толькі хваста не хапала.

З-пад кашлатых брывей ён крыва кінуў погляд на Гары.

- Ты не расказвай пра гэта ў "Хогвартсе", - як бы між іншым, папрасіў ён. - Я… мне…ммм…. Нельга мне займацца магіяй, разумееш. Мне, праўда, дазволілі сёе-тое, каб высачыць цябе, даставіць ліст і ўсё такое… ну, я таму так і ўхапіўся за гэтую справу…

- А чаму вам нельга займацца магіяй? - спытаў Гары.

- Ох. Ну, я ж і сам вучыўся ў "Хогвартсе", але, па праўдзе сказаць, мяне гэта… выгналі. На трэці год. Зламалі чароўную палачку напалову, вось так вось. Але Дамблдор дазволіў мне застацца лесніком. Добры чалавек, Дамблдор.

- А зашто вас выключылі?

- Позна ўжо, а заўтра спраў шмат, - загаварыў Хагрыд гучна. - У горад трэба, кніжкі там купіць і ўсё такое іншае.

Ён зняў з сябе тоўсты чорны плашч і кінуў яго Гары.

- На, накінь, - сказаў ён. - Не бойся, калі будзе калоцца, у мяне там у кішэні вожыкі сядзяць.