Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ II — Зніклае шкло

Амаль дзесяць гадоў мінула з таго часу, як Дурслі прачнуліся рана раніцай і знайшлі на ганку ўласнага дома ўласнага пляменніка, а Прайвет Драйв зусім не змянілася. Сонца, устаўшы раніцай, асвятляла ўсё той жа акуратны садок, запальвала бронзавым святлом шыльду з нумарам чатыры на ўваходных дзвярах іх дома, забіралася ў гасціную, якая абсалютна не змянілася з тых часоў, як містэр Дурслі глядзеў па тэлевізары лёсавызначальную праграму навін пра соў. Адны толькі фатаграфіі на каміннай паліцы дазвалялі зразумець, як шмат вады ўцякло. Дзесяць гадоў таму тут стаялі дзесяткі здымкаў нечага, падобнага да вялікага ружовага мячыка ў разнакаляровых чэпчыках - але Дадлі Дурслі ужо не быў немаўляткам, і зараз з фатаграфій глядзеў укормлены светлагаловы хлопчык, які упершыню садзіцца на веласіпед, катаецца на каруселі, гуляе на камп’ютары з татам, якога абдымае і цалуе маці. У пакоі не было ніякіх прыкмет прысутнасці ў сям'і яшчэ аднаго дзіцяці.

І усё жа Гары Потэр па-ранейшаму жыў тут. У гэты момант ён спаў, але спаць яму заставалася нядоўга. Цётка Пятуння ўжо ўстала, і ейны голас стаў для Гары першым гукам надыходзячага дня:

- Уставай! Уставай! Хутка!

Гары так і падскокнуў у ложку. Цётка забарабаніла ў дзверы.

- Уставай! - галасіла яна. Гары пачуў, як яна прайшла ў кухню і бразнула патэльняй па пліце. Ён перакаціўся на спіну і паспрабаваў успомніць сон, які толькі што бачыў. Добры сон. У сне ён лётаў на матацыкле. Падаецца, аднойчы яму ўжо снілася штосьці падобнае.

Цётка зноў апынулася за дзвярамі.

- Ну што, ужо ўстаў? - грозна прагукала яна.

- Амаль што, - адказаў Гары.

- Варушыся, мне трэба, каб ты прыгледзеў за беконам. І глядзі, каб ён не прыгарэў - у дзень нараджэння Дадлі ўсё павінна быць ідэальна.

Гары прамармытаў штосьці невыразнае.

- Што ты сказаў? - рэзкім голасам перапытала цётка Пятуння з-за дзвярэй.

- Нічога, нічога.

У Дадлі дзень нараджэння - як гэта ён мог забыць? Гары сонна вываліўся з ложку і прыняўся шукаць шкарпэткі. Яны былі пад ложкам і, прагнаўшы павука, Гары надзеў іх. Ён не баяўся павукоў, ён даўно звыкся з імі - у каморы пад лесвіцай было шмат павукоў, а менавіта там Гары спаў.

Апрануўшыся, ён пайшоў праз хол на кухню. Стол амаль цалкам хаваўся пад скрынкамі і скруткамі. Мяркуючы па ўсім, Дадлі, як і жадаў, атрымаў у падарунак новы камп’ютар, не кажучы ўжо пра другі тэлевізар і гоначны веласіпед. Навошта Дадлі гоначны веласіпед, заставалася загадкай для Гары, бо Дадлі быў страшэнна тоўсты і ненавідзеў спорт - акрамя, хіба што, барацьбы, калі гаворка ішла аб тым, каб уляпіць каму-небудзь. Любімай баксёрскай грушай Дадлі быў Гары, праўда, каб гэта выкарыстаць, апошняга трэба было спачатку злавіць. Хоць гэтага і не скажаш па знешнім выглядзе, але Гары вельмі хутка бегаў.

Незразумела чаму - магчыма, гэта было неяк звязана з жыццём у цёмнай каморы - Гары заўсёды быў занадта маленькім і худым для свайго ўзросту. А выглядаў яшчэ менш і худзей, з-за таго, што яму прыходзілася даношваць за Дадлі старую вопратку, а Дадлі раза ў чатыры пераўзыходзіў Гары па ўсіх параметрах. У Гары быў худы твар, вострыя каленкі, чорныя валасы і яркія зялёныя вочы. Ён насіў круглыя акуляры, перамотаныя пасярэдзіне тоўстым пластом клейкай ленты - аправа часта ламалася, таму што Дадлі ўвесь час імкнуўся урэзаць Гары па носе. Адзінае, што падабалася Гары ва ўласнай знешнасці, дык гэта вельмі тонкі шнар на ілбе ў форме зігзагу маланкі. Гэты шнар быў у яго з тых часоў, як ён сябе памятаў, і першае пытанне, які ён задаў цётцы Пятунні, датычыўся гэтага шнара, адкуль той узяўся.

- Гэта з-за той аварыі, у якой загінулі твае бацькі, - адказала цётка Пятуння, - і не задавай лішніх пытанняў.

"Не задавай лішніх пытанняў" - галоўнае правіла дома Дурслей.

Дзядзька Вернан увайшоў у кухню ў той момант, калі Гары пераварочваў бекон.

- Прычашыся! - раўнуў ён у якасці ранішняга прывітання.

Прыблізна раз у тыдзень дзядзька Вернан глядзеў на Гары і крычаў, што хлапца трэба падстрыгчы. Гары стрыглі часцей, чым усіх астатніх хлопчыкаў у класе разам узятых, але без аніякага плёну, бо ягоныя валасы ігненна адрасталі зноўку, і зноўку - ва ўсе бакі.

Калі Дадлі са сваёй маці прыбыў на кухню, Гары ўжо кінуў на патэльню яйка. Дадлі быў вельмі падобны да дзядзькі Вернана: у яго быў вялікі чырванаваты твар, амаль ніякай шыі, маленькія вадзяністыя блакітныя вочкі і густыя светлыя валасы, якія роўна ляжалі на вялікай тоўстай галаве. Цётка Пятуння часта звала Дадлі анёлкам - Гары лічыў, што той быў падобны да свінні, на якую надзелі парык.

Гары з цяжкасцю расставіў талеркі з яечняй - бо на стале амаль не было месца. Дадлі, тым часам, пералічваў падарункі. Твар яго спахмурнеў.

- Трыццаць шэсць, - абвінавачвальна сказаў ён, падымаючы вочы на бацькоў. - На два менш, чым летась.

- Міленькі, ты не палічыў падаруначка ад цёткі Мардж, бачыш, ён тут, пад вось гэтай вялікай скрыначкай ад мамулі з папуляй.

- Ну добра, значыць, трыццаць сем, - Дадлі пачаткаў барвавець тварам. Гары, які адразу распазнаў прыкметы істэрыкі, пачаткаў, як воўк, заглынаць яечню, каб з'есці пабольш, пакуль Дадлі не паспеў перавярнуць стол.

Цётка Петунья, безумоўна, таксама пачула небяспеку і адразу ж забалбатала:

- І мы купім табе яшчэ два падарункі, калі пойдзем у заапарк, так, пончык? Як табе гэта? Яшчэ два падарункі. Добра?

Дадлі задумаўся. Цяжка задумаўся. І нарэшце павольна вымавіў:

- Так што ў мяне будзе трыццаць… трыццаць…

- Трыццаць дзевяць, мой сладзенькі, - падказала цётка Петунья.

- Ага. - Дадлі апусціўся на крэсла. - Тады добра.

Дзядзька Вернан захіхікаў.

- Гэты малы ведае сабе кошт - увесь у тату. Малайчына, Дадлі!

У гэты час зазваніў тэлефон. Цётка Пятуння кінулася да апарату, а Гары і дзядзька Вернан назіралі, як Дадлі здымае пакаванне з гоначнага веласіпеда, відэамагнітафона, відэакамеры, планёра з дыстанцыйным кіраваннем, дастае са скрынкі шаснаццаць новых камп’ютарных гульняў. Ён ужо пачаў распакоўваць залаты наручны гадзіннік, як ўвайшла цётка Пятуння, злосная і заклапочаная.

- Дрэнныя навіны, Вернан, - сказала яна. - Місіс Фігг зламала нагу. Яна не зможа пасядзець з ім. - І цётка Пятуння матнула галавой у бок Гары.

Дадлі ў жаху разявіў рот, затое сэрца Гары падскокнула ад радасці. Кожны год бацькі ўладкоўвалі Дадлі свята ў дзень нараджэння, бралі яго самога і каго-небудзь з яго сяброў у парк пакатацца на атракцыёнах, вадзілі іх есці гамбургеры, хадзілі ў кіно. І кожны год Гары на гэты час заставаўся з місіс Фігг, старой бабкай, якая жыла праз дзве вуліцы ад Дурслі. Гары ненавідзеў заставацца з місіс Фігг. У яе ў доме моцна пахнула капустай, і яшчэ, яна прымушала Гары разглядаць альбомы з фатаграфіямі шматлікіх кошак, якія ў розны час былі ў яе на працягу яе доўгага жыцця.

- І што цяпер? - цётка Пятуння абурана глядзела на Гары, нібы ўсё гэта былі яго інтрыгі. Гары разумеў, што павінны быў паспачуваць місіс Фігг, але яму цяжка было сябе прымусіць, улічваючы, што зараз наперадзе быў цэлы год, перш чым ізноў давядзецца ўбачыць Сняжынку, Пуфіка, дзядзьку Лапку і Туфці.

- Давай патэлефануем Мардж, - прапанаваў дзядзька Вернан.

- Не гавары дурасцяў, Вернан, ты ж ведаеш, яна ненавідзіць хлапчука.

Дзядзька з цёткай часцяком казалі пра Гары ў яго прысутнасці так, быццам яго не было побач - дакладней, так, быццам ён быў зусім дурным і няздольным іх зразумець.

- А як наконт гэтай, як там яе, тваёй сяброўкі - Івонн?

- Адпачывае на Майорцы, - адрэзала цётка Пятуння.

- Вы можаце пакінуць мяне дома, - з надзеяй умяшаўся Гары (ён зможа паглядзець па тэлевізары, што яму захочацца, а можа быць, нават пагуляць на камп’ютары).

Цётка Пятуння скрывілася, быццам толькі што разжавала лімон.

- А потым вярнуцца і ўбачыць, што дом падарваны? - прагыркала яна.

- Я не падарву дом, - паабяцаў Гары, але яны не слухалі.

- Думаю, мы возьмем яго ў заапарк, - павольна заказала цётка Пятуння, - …і пакінем у машыне…

- Машына, новая, я яго ў ёй аднаго не пакіну…

Дадлі громка зарумзаў. Не, насамрэч ён зусім не плакаў, апошні раз слёзы ліліся з ягоных вачэй шмат гадоў таму - але ён ведаў, што, калі скрывіць рот і завыць, маці зробіць усё, што заўгодна.

- Дадлі, не плач, матуля не дасць сапсаваць табе свята! - усклікнула цётка Пятуння, абвіваючы рукамі шыю сына.

- Я… не… жадаю… каб… ён… ішоў… з… намі! - выкрыкваў Дадлі ў прамежках паміж спазмамі няшчырых рыданняў. - Ён у-заўсёды ў-усё псуе! - і зларадна усміхнуўся Гары з-пад мамчыных рук.

У тую ж секунду раздаўся званок у дзверы - "Божа мой, яны ўжо прыйшлі!", - ускрыкнула цётка Пятуння - і на парозе з'явіўся лепшы сябар Дадлі, Пірс Полкіс, у суправаджэнні маці. Пірс быў няскладны хлопчык з тварам павука. Гэта менавіта ён скручваў рукі за спіну тым, каму Дадлі збіраўся "ўляпіць".

Дадлі адразу перастаў плакаць.

Праз паўгадзіны Гары, які дагэтуль не верыў свайму шчасцю, сядзеў на заднім сядзенні разам з Дадлі і Пірсам і ехаў у заапарк, упершыню ў жыцці. Дзядзька з цёткай так і не прыдумалі, куды б яго сплавіць. Перад выхадам дзядзька Вернон адвёў Гары ў бок.

- Папярэджваю, - прашыпеў ён, наблізіўшы вялікі барвяны твар да твару Гары, - папярэджваю цябе, хлопец - які-небудзь фокус, якая-небудзь з тваіх штучак - і ты не выйдзеш з каморы да Калядаў.

- Ды я і не збіраўся, - запэўніў яго Гары, - сапраўды…

Але дзядзька Вернон не паверыў яму. Ніхто ніколі не верыў.

Бяда ў тым, што з Гары вечна адбывалася нешта дзіўнае, і было бяссэнсоўна, што ён тут ні пры чым.

Аднойчы, напрыклад, цётка Пятуння, убачыла, што Гары заўсёды прыходзіць з цырульні такім, быццам і не стрыгся зусім, абкарнала яго кухоннымі нажніцамі настолькі, што ён стаў амаль зусім лысым, калі не лічыць пасмы, пакінутай, "каб прыхаваць гэты агідны шнар". Дадлі ледзь не апісаўся ад смеху пры выглядзе Гары, а той правёў бяссонную ноч, уяўляючы, як на наступны дзень пойдзе ў школу, дзе з яго і так усе смяяліся з яго вопраткі не па памеры і залепленых акуляраў. Аднак, на наступную раніцу выявілася, што валасы сталі дакладна такімі ж, як і раней, да эксперыментаў цёткі Пятунні. За гэта яго на тыдзень схавалі ў камору, хоць ён і спрабаваў запэўніць, што не можа растлумачыць, як валасы змаглі адрасці так хутка.

Іншым разам цётка Пятуння жадала апрануць яго ў агідны стары швэдар, які належыў Дадлі (карычневы з рудымі грыбамі-порхаўкамі). Чым больш высілкаў яна прыкладала, каб нацягнуць швэдар Гары на галаву, тым менш, падавалася, станавіўся швэдар, пакуль не зрабілася зразумела, што ён не налезе нават на ляльку, не тое што на Гары. Цётка Пятуння вырашыла, што швэдар, мабыць, сёў пры мыцці і Гары, з палёгкай зразумеў, што пазбегне пакарання.

А вось апынуўшыся на страсе школьнай сталовай і не здолеўшы патлумачыць як такое адбылося, Гары патрапіў у вельмі цяжкае становішча. Дадлі са сваёй бандай, як звычайна, ганяўся за ім, і раптам - для Гары гэта апынулася не меншай неспадзеўкай, чым для ўсіх астатніх - Гары ўжо сядзеў на трубе. Сямейства Дурслі атрымала вельмі незадаволены ліст ад класнай кіраўніцы, які сведчыў, што хлопчык выяўляе ў вышэйшай ступені падазронае імкненне да даследавання стрэх школьнага будынка. А хлопчык усяго толькі (як ён спрабаваў патлумачыць дзядзьку Вернану праз зачыненыя дзверы каморы) жадаў заскочыць за смеццевыя бакі, што стаялі за сталовай. Гары меркаваў, што вецер, пэўна, быў занадта моцны і падхапіў яго ў паветры.

Але сёння не павінна было здарыцца нічога дрэннага. Можна было нават змірыцца з прысутнасцю Дадлі і Пірса, дзеля задавальнення правесці дзень не ў школе, і не ў каморы, і не ў капуснай гасцінай місіс Фігг.

Кіруючы машынай, дзядзька Вернон адначасова скардзіўся цётцы Пятунні. Ён наогул любіў паскардзіцца. Падпарадкаваныя, Гары, мясцовая рада, Гары, банк, Гары - вось толькі некаторыя з яго ўпадабаных тэм. Аднак сёння галоўнай прэтэнзіяй апынуліся матацыклы.

- … носяцца як маньякі, хуліганы чортавы, - прагыркаў ён, калі паблізу прамчаўся байкер.

- А я ў сне бачыў матацыкл, - раптам успомніў Гары, - ён лётаў.

Дзядзька Вернон ледзь не ўрэзаўся ў машыну наперадзе. Ён рэзка абярнуўся і закрычаў, тварам нагадваючы гіганцкі бурак з вусамі:

- МАТАЦЫКЛЫ НЕ ЛЁТАЮЦЬ!

Дадлі з Пірсам хрукнулі.

- Я ведаю, што не лётаюць, - пагадзіўся Гары. - Гэта ж быў сон.

Ён ужо пашкадаваў, што загаварыў аб гэтым. Калі і было на свеце нешта, больш ненавіснае яго сваякам, чым пытанні, якія ён задаваў, дык гэта яго гутаркі аб чымсьці, што паводзіла сябе не так, як след, і ўсё адно, было гэта ў сне або ў мультфільме - ім падавалася, што ў яго з'яўляюцца небяспечныя думкі.

Субота выдалася на рэдкасць сонечнай, і ў заапарку было шмат народу. Дадлі і Пірсу купілі па вялікім шакаладным марозеве, а потым – з тае прычыны, што ўсмешлівая прадаўшчыца паспела спытаць Гары, чаго ён жадае, раней, чым яго адцягнулі ад латка - Дурслі прыйшлося і яму купіць садавінны лёд. Таксама нядрэнна, вырашыў Гары, аблізваючы лёд і назіраючы за гарылай, якая часала галаву і якая нагадвала Дадлі, хіба што апошні быў бландын.

Гэта была лепшая раніца ў жыцці Гары. Ён увесь час памятаў, што трэба трымацца крыху ўбаку ад астатніх, каб Дадлі і Пірс, якім заапарк ужо пачаў надакучваць, не замануліся б звярнуцца да свайго ўлюблёнага занятку і не пачалі б яго піхаць. Яны паабедалі ў рэстаране ў заапарку і, калі Дадлі ўчыніў скандал, сцвярджаючы, што ў дэсерце, які зваўся "Паласатая панчоха", зверху пакладзена занадта мала марожанага, дзядзька Вернон купіў яму іншую порцыю, а Гары дазволілі даесці першую.

Гары думаў, пасля, што ўсё было занадта добра і проста не магло працягвацца доўга.

Пасля абеду яны адправіліся ў тэрарыўм. Там было цёмна, прахалодна, і ўздоўж сценаў цягнуліся шэрагі асветленых вітрын. За шклом, між камення і бярвення, поўзалі і выгіналіся разнастайныя змеі і яшчаркі. Дадлі з Пірсам імкнуліся ўбачыць вялізных атрутных кобр і тоўстых пітонаў, здольных задушыць чалавека. Дадлі хутка адшукаў самую вялікую змяю. Яна магла б двойчы абвіцца вакол машыны дзядзькі Вернана і раздушыць яе - але ў гэты момант яна была не ў настроі.

Дадлі пастаяў, прыціснуўшы нос да шкла, гледзячы на бліскучыя карычневыя кольцы.

- Хай яна папоўзае, - заканючыў ён. Дзядзька Вернан пастукаў па шкле, але змяя не зварухнулася.

- Пастукай яшчэ, - загадаў Дадлі. Дзядзька Вернон моцна пастукаў па шкле кулаком. Змяя працягвала спаць.

- Неціка-а-ава, - праенчыў Дадлі. І, вяслуючы нагамі, пайшоў прочкі.

Гары падышоў да вітрыны і пільна паглядзеў на змяю. Ён не здзівіўся, калі б дазнаўся, што тая памерла - аніякай кампаніі, акрамя дурных людзей, якія цэлы дзень барабаняць па шкле, каб абудзіць яе. Гэта нашмат горш, чым спаць у каморы – яго будзіць адна толькі цётка Пятуння, і ён можа перасоўвацца па доме.

Раптам змяя расплюшчыла круглыя вочы. Павольна, вельмі павольна паднімала яна галаву, пакуль яе вочы не падняліся да ўзроўню вачэй Гары.

Яна падміргнула.

Спачатку Гары не мог адвесці вачэй. Потым хуценька агледзеўся наўкол, каб упэўніцца, што ніхто за ім не назірае. Тады ён павярнуўся да змяі і таксама падміргнуў ёй.

Змяя кіўнула галавой у бок дзядзькі Вернана і Дадлі, а пасля ўзвяла вочы да столі. Яна паглядзела на Гары поглядам, які казаў: "І так увесь час."

- Разумею, - прамармытаў Гары ў шкло, хоць і не быў упэўнены, што змяя пачуе яго, - жудасна надакучвае.

Змяя павольна кіўнула.

- А ты наогул адкуль? - пацікавіўся Гары.

Змяя пастукала хвастом па шыльдачцы, прымацаванай побач з клеткай. Гары прачытаў: "Баа-констрыктар, Бразілія".

- Там добра, у Бразіліі?

Баа-канстрыктар зноў пастукала па шыльдачцы, і Гары прачытаў далей: "Гэты экзэмпляр нарадзіўся ў заапарку".

- Вось як? Значыць, ты ніколі не была ў Бразіліі?

Змяя адмоўна затрэсла галавой, і адначасова за спіной у Гары раздаўся такі аглушальны крык, што абодва, і ён, і змяя, падскокнулі. "ДАДЛІ! МІСТЭР ДУРСЛІ! ІДЗІЦЕ СЮДЫ! ПАГЛЯДЗІЦЕ НА ГЭТУЮ ЗМЯЮ! ВЫ НЕ ПАВЕРЫЦЕ, ШТО ЯНА РОБІЦЬ!"

Дадлі падбег, перавальваючыся.

- Прэч з дарогі, ты, - крыкнуў ён, ткнуўшы Гары пад рэбры. Ад нечаканасці Гары зваліўся на бетонную падлогу. Далей усё адбылося настолькі хутка, што ніхто нават не зразумеў, што здарылася - толькі што Пірс з Дадлі стаялі, уткнуўшыся насамі ў шкло, а ў наступную секунду яны ўжо адскочылі ў бок лямантуючы ад жаху.

Гары сядзеў на падлозе, хапаючы ротам паветра; шкляная вітрына знікла. Вялізная змяя, імкліва разгортваючы кольцы, выпаўзала на падлогу. Па ўсім тэрарыўме людзі екаталі і несліся да выхаду.

У той момант, калі змяя хутка і бясшумна праслізнула паблізу Гары, ён пачуў - ён мог бы паклясціся, што пачуў - ціхі, свісцячы голас, які прамовіў-прашыпеў: "У Бразілію… дзякуй, аміга".

Загадчык тэрарыўма быў у шоку.

- Шкло, - паўтараў ён як заведзены. - Куды падзелася шкло?

Дырэктар заапарка ўласнаручна заварыў для цёткі Пятунні моцнай салодкай гарбаты, у соты раз впросячы прабачэння. Дадлі і Пірс ледзь маглі казаць, у іх трэсліся вусны. Наколькі бачыў Гары, баа-канстрыктар усяго толькі гулліва стукнула іх хвастом па пятках, прапаўзаючы паблізу, але калі ўсе селі ў машыну, Дадлі ўжо захлёбваючыся распавядаў, як пітон ледзь не адкусіў яму нагу, а Пірс бажыўся, што яго ледзь не задушылі. Але самае горшае, прынамсі для Гары, пачалося тады, калі злёгку заспакайнелы Пірс запытаўся: "А Гары размаўляў з ім, праўда, Гары?".

Дзядзька Вернан дачакаўся, пакуль Пірса забралі, і адразу ж пачаткаў крычаць на Гары. Дзядзька быў так злы, што ледзь мог казаць. Ён здолеў толькі выдавіць з сябе: "Прэч - у камору - будзеш сядзець - без ежы", і ён паваліўся ў крэсла - цётцы Пятунні давялося прынесці вялікую шклянку брэндзі.

Шмат пазней Гары ляжаў у каморы, марачы аб гадзінніку. Ён не ведаў, колькі цяпер было часу і не мог быць упэўнены, што ўсе паснулі. Да гэтага ён не мог выйсці з каморы і прабрацца на кухню, каб хоць што-небудзь з'есці.

Ён жыў у Дурслі ужо амаль дзесяць гадоў, дзесяць нешчаслівых гадоў, з таго часу, як сябе памятаў, з таго часу, як яго бацькі загінулі ў аўтакатастрофе. Ён не памятаў, што таксама быў у той машыне. Часам, калі ён моцна напружваў памяць падчас доўгатэрміновых зняволенняў у каморы, да яго прыходзіў дзіўны ўспамін: асляпляльны пробліск зялёнага святла і пякельны боль у ілбе. Гэта, па ўсім, і быў успамін аб аварыі, хоць ён і не мог сабе ўявіць, што гэта быў за пробліск. Ён зусім не памятаў бацькоў. Дзядзька і цётка ніколі не казалі аб іх і, ужо вядома, яму было забаронена задаваць пытанні. Фатаграфій іх у доме таксама не было.

Калі Гары быў маленькі, ён усё марыў аб якіх-небудзь невядомых сваяках, якія прыедуць і забяруць яго, але такога не магло здарыцца; акрамя дзядзькі і цёткі, у яго нікога не было. І усё ж часам яму падавалася (або, можа быць, ён жадаў, каб так было), што незнаёмыя людзі на вуліцы пазнаюць яго. Вельмі, дарэчы, дзіўныя незнаёмыя людзі. Аднойчы, калі яны хадзілі па крамах з цёткай Пятунняй і Дадлі, яму пакланіўся малюсенькі чалавечак у фіялетавым цыліндры. Пасля лютых роспытаў, адкуль Гары ведае гэтага чалавека, цётка поцягам выцягнула дзяцей на вуліцу, так нічога і не набыўшы. Іншым разам, у аўтобусе, яму весела памахала рукой дзікага выгляду старая, уся ў зялёным. Не далей чым заўчора лысы мужчына ў вельмі доўгім пурпурным плашчы прывітаўся з ім за руку і, не сказаўшы ні слова, сышоў. Самае дзіўнае, што ўсе гэтыя людзі знікалі, як толькі Гары спрабаваў разгледзець іх лепей.

У школе ў Гары сяброў не было. Усё ведалі, што Дадлі з прыяцелямі трываць не могуць дурня Потэра з яго мехаватай вопраткай і пабітымі акулярамі, а ніхто не жадаў ісці супраць Дадлі і яго банды.