Гары Потэр і Філасофскі Камень

— РАЗДЗЕЛ VI — Вандроўка з платформы дзевяць і тры чвэрці

Апошні месяц у доме Дурслі быў не асабліва прыемным. Праўда, Дадлі зараз так баяўся Гары, што адмаўляўся заставацца з ім у адным пакоі, а цётка Пятуння і дзядзька Вернан мала таго, што перасталі замыкаць яго ў каморы, але і не прымушалі нічога рабіць і нават не крычалі на яго - па сутнасці, яны наогул з ім не размаўлялі. Часткова ад страху, а часткова ад нянавісці, яны рабілі выгляд, быццам бы нават крэсла, на якім сядзіць Гары, не існуе. І, хоць у параўнанні з мінулым такое жыццё была куды лепш, усё ж праз некаторы час гэта стала дзейнічаць прыгнятальна.

Гары праводзіў большую частку часу ў сябе ў пакоі, у кампаніі савы. Ён вырашыў назваць яе Хэдвіг, гэтае імя ён знайшоў у "Гісторыі магіі". Падручнікі аказаліся вельмі цікавымі. Гары падоўгу чытаў вечарамі ў ложку, а Хэдвіг па ўласным жаданні лётала туды-сюды праз адчыненае вакно. Добра яшчэ, цётка Пятуння перастала пыласосіць пакой, не то яна знайшла б дохлых мышэй, якіх прыносіла адусюль Хэдвіг. Кожны вечар перад сном Гары закрэсліваў яшчэ адзін дзень з застаўшыхся да першага верасня ў самаробным календарыку, які ён прыкнопіў да сценкі.

У апошні дзень жніўня Гары вырашыў, што, мабыць, лепш паказаць з дзядзькай і цёткай аб тым, як яму раніцой дабрацца да вакзала Кінгс-Крос, і спусціўся ўніз, у гасціную, дзе ўсё глядзелі шоу па тэлевізары. Ён пакашляў, каб даць аб сабе ведаць, і Дадлі з лямантам выляцеў з пакоя.

- Эээ… дзядзька Вернан…

Дзядзька Вернан буркатнуў нешта, абазначаўшае, што ён слухае.

- Ммм… заўтра мне трэба быць на вакзале Кінгс-Крос, я з'язджаю… у "Хогвартс".

Дзядзька Вернан зноў буркнуў.

- Вы зможаце адвезці мяне туды?

Бурк. Гары выказаў здагадку, што гэта значыць "так".

- Дзякуй.

Гары пачаў было падымацца па лесвіцы, як дзядзька Вернан нарэшце загаварыў:

- Што гэта за спосаб дабірацца да чароўнай школы, на цягніку! А дыван-самалёт дзе? У хімчыстцы?

Гары прамаўчаў.

- А дзе наогул гэтая школа?

- Не ведаю, - сказаў Гары, упершыню ўсведамляючы для сябе гэты факт. Ён дастаў з кішэні квіток, які яму даў Хагрыд.

- Мне проста трэба сесці на цягнік, які адыходзіць аб адзінаццатай раніцы ад платформы дзевяць і тры чвэрці, - прачытаў ён.

Дзядзька і цётка моўчкі ўтаропіліся на яго.

- Якой платформы?

- Дзевяць і тры чвэрці.

- Не мялі лухты, - раззлаваўся дзядзька Вернан. - Няма такой платформы, дзевяць і тры чвэрці.

- На квітку напісана.

- Глупства нейкае, - сказаў дзядзька Вернан, - трызненне сівой кабылы. Псіхі, вось хто вы ўсе такія. Пачакай, ты яшчэ ўбачыш. Добра, адвязем мы цябе на Кінгс-Крос. Усё роўна заўтра збіраліся ў Лондан, а то б я не павёз.

- А нашто вам у Лондан? - спытаў Гары дзеля падтрыманні гутаркі.

- Вязем Дадлі ў лякарню, - неахвотна пробурчэў дзядзька Вернон, - трэба жа яму выдаліць гэты жудасны хвост, да таго, як ён пойдзе ў "Вонінгс".

Наступнай раніцай Гары прачнуўся а пятай гадзіне і больш не мог заснуць. Ён быў занадта ўсхваляваны. Ён устаў і нацягнуў джынсы - ён не жадаў ехаць на вакзал у чароўнай вопратцы, лепш перапрануцца ў цягніку. Яшчэ раз прагледзеў спіс, упэўніўся, што ўзяў усё неабходнае, праверыў, ці надзейна зачыненая ў клетцы Хэдвіг і стаў мераць крокамі пакой, чакаючы, калі ўстануць Дурслі. Праз дзве гадзіны вялізны куфар Гары быў пагружаны ў багажнік машыны дзядзькі Вернана, цётка Пятуння ўказала Дадлі сесці побач з Гары, і яны паехалі.

На вакзал Кінгс-Крос яны прыбылі а палове на адзінаццатую. Дзядзька Вернан паклаў рэчы Гары на цялежку і пакаціў наперад. Гары падумаў, што гэта неяк залішне ласкава з яго боку, але тут дзядзька Вернан з гідкай ухмылкай на твары рэзка спыніўся перад выхадам на платформы.

- Ну што, прыяцель, глядзі. Платформа дзевяць - платформа дзесяць. Дзевяць тры чвэрці павінна быць дзесьці паміж імі, але, падаецца, яе яшчэ не пабудавалі?

І ён меў рацыю, зразумела. Над адной платформай вісела вялікая пластыкавая шыльда з нумарам дзевяць, над наступнай - з нумарам дзесяць, а пасярэдзіне нічога не было.

- Вучыся на выдатна, - пажадаў дзядзька Вернан з зусім ужо агіднай ухмылкай. Ён сыйшоў, не сказаўшы больш ані слова. Гары, абярнуўшыся, прасачыў, як ад’язджалі Дурслі. Усе трое ад душы рагаталі. У Гары перасохла ў роце. Што ж яму рабіць? На яго ўжо пачыналі глядзець са здзіўленнем, з-за Хэдвіг. Прыйдзецца ў каго-небудзь спытаць.

Ён спыніў службоўца, які праходзіў паблізу, але не вырашыўся згадаць платформу дзевяць тры чвэрці. Службовец ніколі не чуў пра "Хогвартс" і, калі Гары не змог растлумачыць, у якой частцы краіны знаходзіцца гэтая школа, пачаў раздражняцца, быццам Гары знарок прыкідваўся дурным. Страціўшы надзею, Гары спытаў пра цягнік, які адбывае ў адзінаццаць нуль-нуль, але службовец адказаў, што такога цягніка няма. Урэшце рэшт службовец пайшоў далей, абураючыся на "усялякіх там", якія толькі займаюць час і не даюць працаваць. Гары з усіх сіл імкнуўся не панікаваць. Вялікі гадзіннік над табло паказваў, што застаецца яшчэ дзесяць хвілін на тое, каб адшукаць цягнік на "Хогвартс", але ён зусім не ведаў, як гэта зрабіць; ён тупа стаяў пасярод платформы з куфарам, які ледзь мог падняць, кішэнямі, поўнымі чароўных грошай і вялікай савой у клетцы.

Пэўна, Хагрыд забыўся сказаць нешта важнае, што трэба зрабіць, накшталт таго, як яны стукалі па трэцяй цагліне злева, каб патрапіць на Дыягон Алею. Гары падумаў, ці не дастаць чароўную палачку і не пастукаць па стойцы правяраючага квіткі паміж платформамі дзевяць і дзесяць...

У гэты момант у яго за спіной прайшлі нейкія людзі, і ён злавіў некалькі слоў з іх гутаркі.

- Усё забіта магламі, вядома…

Гары рэзка абярнуўся. Аказалася, што гэта казала поўная жанчына, яна ішла з чатырма асляпляльна-рудымі хлопчыкамі. Кожны з іх піхаў перад сабою такі ж, як у Гары, куфар, - і ў іх была сава. Сэрца Гары ліхаманкава білася, калі ён пакаціў сваю цялежку ўслед за імі. Яны спыніліся, і ён спыніўся таксама, досыць блізка, каб чуць іх гутарку.

- Ну, якая платформа? - спытала маці ў хлопчыкаў.

- Дзевяць тры чвэрці! - піснула маленькая дзяўчынка, якая трымала яе за руку, таксама рудавалосая. - Маці, а можна я таксама паеду…

- Ты яшчэ маленькая, Джыні, калі ласка, паводзь сябе ціха. Давай, Персі, ты першы.

Хлопчык, на выгляд самы старэйшы, бадзёра накіраваўся да платформ дзевяць і дзесяць. Гары сачыў, імкнучыся не міргаць, каб нічога не прапусціць - але, як толькі хлопчык падышоў да бар'ера, які раздзяляў платформы, аднекуль ззаду высыпаў вялізны натоўп турыстаў і, калі апошні заплечнік знік з поля зроку, руды хлопчык ужо знік.

- Фрэд, ты наступны, - распарадзілася поўная жанчына.

- Я не Фрэд, я Джордж, - з дакорам сказаў хлопчык. - Паслухайце, дама, і вы адважваецеся зваць сябе маці? Хіба вы не бачыце, што я Джордж?

- Выбачай, Джордж, дзетка.

- Я пажартаваў, я Фрэд, - сказаў хлопчык і пайшоў. Яго брат крычаў яму ўслед, каб ён паспяшаўся, і мабыць, Фрэд так і зрабіў, таму што праз секунду яго ўжо не стала - але куды ж ён падзеўся?

І вось ужо трэці брат хутка накіраваўся да бар'ера - вось ён амаль дайшоў - і затым, у адно імгненне, яго таксама не стала.

Вось і ўсё.

- Выбачайце, - звярнуўся Гары да поўнай жанчыны.

- Дабрыдзень, - сардэчна адгукнулася тая, - першы раз едзеш у "Хогвартс"? Рон таксама пачатковец.

Яна паказала на апошняга, малодшага свайго сына. Ён быў высокі, худы, няскладны, увесь у вяснушках, з вялікімі рукамі і нагамі і з доўгім носам.

- Так, - сказаў Гары, - і разумееце, я… разумееце… я не ведаю, як…

- Як патрапіць на платформу? - дабразычліва падказала жанчына, і Гары кіўнуў.

- Не хвалюйся, - супакоіла яна, - табе трэба проста ісці прама на бар'ер між платформамі дзевяць і дзесяць. Не спыняйся і не бойся ўрэзацца, гэта вельмі важна. Лепш за ўсё зрабі гэта з разбегу, калі ты нярвуешся. Давай, ідзі зараз, перад Ронам.

- А… добра, - паспешна пагадзіўся Гары.

Ён пакаціў цялежку наперад, гледзячы на бар'ер. Бар'ер быў жалезны.

Гары пайшоў на яго. Людзі, што спяшаліся на платформы дзевяць і дзесяць, перашкаджалі яму хутка рухацца. Гары пайшоў хутчэй. Зараз ён урэжацца, вось будзе гісторыя - ён нагнуўся і пакаціў цялежку бягом - бар'ер быў усё бліжэй - ён не зможа спыніцца – цялежкай было ўжо стала немагчыма кіраваць - застаўся метр - ён заплюшчыў вочы, гатовы да ўдару…

Удару не было… ён працягваў бегчы… ён расплюшчыў вочы.

На платформе, забітай людзьмі стаяў малінавы паравоз. Шыльда на ім абвяшчала: "Хогвартс Экспрэс, адзінаццаць нуль-нуль". Гары абярнуўся і на месцы бар'ера ўбачыў чыгунную арку са словамі "платформа дзевяць і тры чвэрці". Атрымалася!

Над галовамі ажыўлена гутарыўшых людзей слаўся дым, а пад нагамі ў іх швэндаліся кошкі ўсіх масцей. Совы вухкалі, незадаволена перагаворваючыся адна з адной скрозь шум натоўпу і рыпенне куфараў.

Першыя некалькі вагонаў былі ўжо запоўненыя вучнямі, адны вывешваліся з вокнаў, каб паказаць з сям'ёй, іншыя ваявалі за лепшыя месцы. Гары піхаў цялежку наперад па платформе ў пошуках вольнага месца. Ён прайшоў паблізу круглатварага хлопчыка, які гаварыў:

- Бабуля, я зноў згубіў жабу.

- О, Нэвіл! - уздыхнула пажылая жанчына.

Невялікі натоўп абкружыў хлопчыка з куфэркам у руках.

- Дай паглядзець, Лі, ну калі ласка!

Хлопчык падняў вечка куфэрка, і народ вакол завішчаў, калі з-пад вечка вылезла доўгая валасатая лапа.

Гары з цяжкасцю прабіраўся скрозь натоўп, пакуль, нарэшце, не знайшоў пустога купэ амаль у самім канцы цягніка. Спачатку ён занёс туды Хэдвіг, а потым заняўся пагрузкай куфара. Ён паспрабаваў было занесці куфар па прыступках, але ў яго ледзь хапала сіл яго прыпадняць, і Гары двойчы ўраніў куфар сабе на нагу, што было вельмі балюча.

- Дапамагчы?

Гэта спытаў адзін з рудых двайнят, следам за якімі ён праходзіў скрозь бар'ер.

- Так, калі ласка, - папрасіў Гары, цяжка дыхаючы.

- Гэй, Фрэд! Ідзі сюды, дапамажы!

З дапамогай двайнят куфар Гары быў нарэшце зацягнуты ў купэ.

- Дзякуй, - падзякаваў Гары, прыбіраючы з вачэй вільготныя ад поту валасы.

- Што гэта? - раптам спытаў адзін з двайнят, паказваючы на зігзагападобны шнар.

- Д’ябал! - выклікнуў іншы. – Ты выпадкова не...

- Гэта ён, - сказаў першы. – Гэта ж ты? - спытаў ён у Гары.

- Хто - я? - не зразумеў Гары.

- Гары Потэр, - разам вымавілі двайняты.

- А, вы пра гэта, - сказаў Гары. – Ну, так, гэта я.

Хлопчыкі вылупіліся на яго, і Гары адчуў, што заліваецца фарбай. Тут, на яго палёгку, скрозь адчыненыя дзверы купэ данёсся голас:

- Фрэд? Джордж? Вы тут?

- Ідзем, мама!

Апошні раз зірнуўшы на Гары, двайняты саскочылі на платформу.

Гары сеў ля вакна, адкуль, напалову схаваны, ён мог назіраць за рудавалосым сямействам на платформе і слухаць, аб чым яны гавораць. Іх маці толькі што дастала насоўку.

- Рон, у цябе нешта на носе.

Малодшы сын паспрабаваў вырвацца, але яна моцна ўхапіла яго і прынялася адціраць бруд з кончыка яго носу.

- Мама, адпусці! - Рон вывярнуўся.

- Аааа, у маленькага Ронні брудны носік? - праспяваў адзін з двайнят.

- Змоўкні! - сказаў Рон.

- А дзе Персі? - спытала маці.

- Ды вунь ён ідзе.

Да іх элегантнай хадой набліжаўся старэйшы хлопчык. Ён ужо апрануўся ў пышную чорную Хогвартскую форму, і Гары прыкмеціў у яго на грудзёх зіхатлівы срэбны значык з літарай "С".

- Я не магу заставацца тут доўга, мама, - сказаў хлопчык. – Там асобны вагон для старастаў…

- Ах, ды ты, аказваецца, стараста, Персі? - выклікнуў адзін з двайнят з выразам найвялікшага здзіўлення. - Трэба было нам сказаць, а тое ж мы і не здагадваліся.

- Чакай, здаецца, я ўзгадваю, ён нешта гаварыў аб гэтым, - перабіў другі. - Адзін раз…

- Або два…

- Або тры…

- Або ўсё лета…

- Божа, змоўкніце, - замахаў рукамі Персі.

- А чаму ў Персі новая форма? - не супакойваўся першы блізнюк.

- Таму што ён - стараста, - з захапленнем сказала маці. - Ну ўсё, любасны, вучыся добра - не забудзься даслаць саву, адразу як даедзеце.

Яна пацалавала Персі, і той пайшоў назад. Затым яна звярнулася да двайнят.

- Ну, вы двое - сёлета вы павінны паводзіць сябе прыстойна. Калі я атрымаю яшчэ хаця б адну саву з паведамленнем аб тым, што вы штосьці нарабілі - падарвалі туалет або…

- Падарвалі туалет? Мы не падрывалі туалет!

- Але ж выдатная ідэя, мама!

- Не смешна. І глядзіце за Ронам.

- Не хвалюйся, мы нікому не дадзім крыўдзіць маленькага Ронні.

- Змоўкніце, - прабурчэў Рон. Ён быў амаль аднаго росту з двайнятамі, а на носе ў яго ўсё яшчэ пунсавела пляма.

- А, мама, ведаеш што? Здагадайся, каго мы толькі што сустрэлі ў цягніку?

Гары хутка адхіліўся ад акна, каб яны не прыкмецілі, што ён назірае за імі.

- Ведаеш, хто гэты чорнавалосы хлопчык, які быў побач з намі на вакзале? Здагадайся, хто гэта?

- Хто?

- Гары Потэр!

Гары пачуў галасок маленькай дзяўчынкі.

- Ой, мама, можна мне пайсці ў цягнік і паглядзець на яго? Ну, калі ласка!…

- Ты ўжо бачыла яго, Джыні, да таго ж бедны хлопчык не слон з заапарка, каб на яго таропіцца.

Але ж ці гэта сапраўды ён, Фрэд? Як ты яго пазнаў?

- Спытаў. І ў яго шнар. Сапраўды - як маланка.

- Небарака - не дзіўна, што ён адзін, я яшчэ падумала, як дзіўна. Такі ветлівы! Спытаў, як патрапіць на платформу.

- А як ты думаеш, ён памятае, як выглядае Сама-Ведаеш-Хто?

Маці нечакана зрабілася вельмі сур'ёзнай.

- Я забараняю табе аб гэтым пытацца, Фрэд. Не трэба. Нашто яму аб гэтым нагадваць у першы ж школьны дзень!

- Добра, не буду.

Раздаўся свісток.

- Паспяшайцеся! - сказала маці, і ўсе тры хлопчыкі ўскараскаліся на падножку. Потым яны высунуліся з акна, каб яна пацалавала іх на развітанне, а малодшая сястра пачала плакаць.

- Не плач, Джыні, мы засыпем цябе совамі!

- І дашлем вечка ад унітаза.

- Джордж!

- Я жартую, мама.

Цягнік крануўся. Гары ўбачыў, як маці хлопчыкаў махае рукой, а іх сястрычка, плачучы і смеючыся адначасова, бяжыць за цягніком. Потым цягнік разагнаўся, яна спынілася і таксама ўжо толькі махала.

Затым, пасля павароту, праважаючыя зніклі з далягляду. Паблізу вокнаў мільгацелі дамы. Гары быў вельмі ўзбудараджаны. Ён не ўяўляў, што яго чакае наперадзе - але, што б там ні было, усё-ткі гэта лепш за тое, што ён пакідае ззаду.

Дзверы купэ адчынілася, і ўвайшоў малодшы руды.

- Тут хто-небудзь сядзіць? - спытаў ён, паказваючы на сядзенне насупраць Гары. - А то ўсюды занята.

Гары пахістаў галавой, і хлопчык сеў. Ён хутка зірнуў на Гары і адразу ж адвёў позірк убок, робячы выгляд, быццам і не глядзеў зусім. Чорная пляма ў яго на носе так і не адшаравалася.

- Прывітанне, Рон.

Гэта ўвайшлі двайняты.

- Слухай, мы ідзем у сярэдзіну цягніка - Там Джордан паказвае гіганцкага тарантула.

- Добра, - буркнуў Рон.

- Гары, - сказаў адзін з двайнят, - мы не прадставіліся. Фрэд і Джордж Уізлі. А гэта Рон, наш брат. Ну, убачымся.

- Пакуль! - развіталіся Гары і Рон. Дзверы слізганулі на месца, зачыніўшыся за двайнятамі.

- Дык ты насамрэч Гары Потэр? - выпаліў Рон.

Гары кіўнуў.

- А… ну добра, а тое я думаў, што гэта чарговыя жартачкі, - прамармытаў Рон. - І у цябе сапраўды ёсць.. ну, ты разумееш…

Ён паказаў на лоб Гары.

Гары адвёў у бок пасму валасоў, каб стала відаць шнар. Рон глядзеў ва ўсе вочы.

- Гэта дзе Сам-Ведаеш-Хто?…

- Так, - кіўнуў Гары, - але я гэтага не памятаю.

- Зусім? - з цікавасцю спытаў Рон.

- Ну - я памятаю яркае зялёнае святло, і больш нічога.

- Ух ты! - выклікнуў Рон. Ён сядзеў і некаторы час глядзеў на Гары, а потым, як быццам апамятаўшыся, хутка павярнуўся да вакна.

- А у вас чароўная сям'я? - спытаў Гары.

- Эээ… так, па-мойму. Падаецца, у маці ёсць нейкі траюрадны брат - бугалтар, але мы аб ім ніколі не гаворым.

- Дык ты, пэўна, даўно ўмееш чараваць?

Ясна было, што Уізлі - адна з тых самых сем'яў, аб якіх гаварыў бледны хлапчук на Дыягон Алеі.

- Кажуць, ты выхоўваўся ў маглаў, - сказаў Рон. - Якія яны?

- Жудасныя. Ну, не ўсе, вядома. Але мае дзядзька, цётка і стрыечны брат жудасныя. Лепш бы ў мяне было тры браты-чараўнікі.

- Пяць, - паправіў Рон. Ён чамусьці зрабіўся змрочны. - Я - шосты ў сям'і, хто ідзе ў "Хогвартс". Хтосьці, можа, думае, што мне таму ёсць да чаго імкнуцца. Біл і Чарлі ўжо скончылі школу - Біл быў лепшым вучнем школы, а Чарлі - капітанам квідытчнай каманды. Зараз Персі стаў старастай каледжа. Фрэд і Джордж шмат хуліганяць, але ў іх усё роўна вельмі добрыя адзнакі, і ўсё гавораць, што яны вельмі вясёлыя. Ад мяне ўсе чакаюць, што я буду не горш за астатніх, але, нават калі я і буду не горш, то ніхто гэтаму не здзівіцца, таму што мае браты ўжо дамагліся таго ж самага, што ж дзіўнага, калі і я таксама... А потым, калі столькі старэйшых братоў, то ніколі не атрымаеш нічога новага. У мяне форма Білла, чароўная палачка Чарлі і пацук Персі.

Рон палез у кішэню і дастаў тоўстага шэрага пацука. Пацук спаў.

- Яго клічуць Скраберс, і ад яе ніякага сэнсу, спіць цэлымі суткамі. Тата падарыў Персі саву за тое, што той стаў старастай, але пасля гэтага яны ўжо не маглі сабе дазво… ну, то бок, мне дастаўся Скраберс.

Вушы ў Рона счырванелі. Ён, мабыць, вырашыў, што нагаварыў лішняга, таму адвярнуўся і зноў стаў глядзець у вакно.

Але Гары зусім не лічыў, што гэта сорамна, калі бацькі не могуць сабе дазволіць купіць лішнюю саву. Урэшце рэшт, у яго самога ніколі не было ніякіх грошай, калі не лічыць апошняга месяца, вядома. Ён так і сказаў Рону і яшчэ распавёў, як яму вечна прыходзілася даношваць за Дадлі старую вопратку і як яму ніколі нічога не дарылі на дзень нараджэння.

- … і, пакуль не з'явіўся Хагрыд, я і не ведаў, што я чараўнік і нічога не ведаў пра бацькоў і пра Вальдэморта...

Рон ахнуў.

- Што? - не зразумеў Гары.

- Ты назваў Сам-Ведаеш-Каго па імю! - выклікнуў Рон з жахам і захапленнем адначасова. - Я думаў, ужо хто-хто, а ты…

- Ды я зусім не жадаў паказаць, які я адважны і ўсё такое, - стаў апраўдвацца Гары, - проста я не ведаў, што гэта нельга. Разумееш, што я маю на ўвазе? Мне столькі ўсяго трэба пазнаць… Трымаю пары, - нерашуча дадаў ён, у першы раз за ўвесь час выказваючы ўслых раздзіраючыя яго асцярогі, - Я буду самы горшы ў класе.

- Нічога падобнага. У школе шмат дзяцей з сем'яў маглаў, і яны вучацца не горш за іншых.

Пакуль яны размаўлялі, цягнік ужо ад'ехаў далёка ад Лондана. У вакно зараз былі бачныя пашы са статкамі кароў і авечак. Дзеці памаўчалі, гледзячы на палі і сцяжынкі, што праносіліся побач.

Каля паловы на першую за дзвярыма пачулася грукатанне, і ўсмешлівая жанчына з ямачкамі на шчоках зазірнула ў купэ са словамі:

- Ці не жадаеце што-небудзь набыць, дзеткі?

Гары, які сёння не снедаў, адразу ўскочыў, а ў Рона зноў счырванелі вушы, і ён прамармытаў нешта наконт бутэрбродаў з дома. Гары выйшаў у калідор.

Калі ён жыў у Дурсляў, у яго ніколі не было грошай ані на прысмакі, ані на марозіва, а таму зараз, з кішэнямі, набітымі срэбрам і золатам, ён быў гатовы купіць столькі шакаладак "Марс", колькі знойдзецца ў цялежцы - але ў прадаўшчыцы не было шакаладак "Марс". У яе былі ляндрынкі ўсіх смакаў “Берці Ботс”, “ўзрыўная жуйка Друбліса”, шакалабкі (“шакаладныя жабкі”), гарбузенькі (пячэнне з гарбузоў), торцікі, лакрычныя чароўныя палачкі і шматлікія іншыя дзіўныя штучкі, якіх Гары ніколі ў сваім жыцці не бачыў. Не жадаючы нічога ўпусціць, ён набыў усяго патрошку і аддаў прадаўшчыцы адзінаццаць срэбных сіклей і сем бронзавых кнатаў.

Гары прыцягнуў усё гэта ў купэ і паклаў на пустое сядзенне. Рон здзівіўся:

- Такі галодны?

- Паміраю з голаду, - прызнаўся Гары і адкусіў вялізны кавалак гарбузенькі.

Рон дастаў пульхны скрутак і разгарнуў яго. Усярэдзіне апынуліся чатыры бутэрброды. Ён аддзяліў адзін бутэрброд ад іншых і прамармытаў:

- Вечна яна забывае, што я не люблю ялавічыну.

- Давай памяняемся, - прапанаваў Гары, паказваючы на гарбузенькі. - Давай…

- Табе не спадабаецца, гэтая ялавічына такая сухая, - сказаў Рон. – Мама проста забылася дадаць соўс...У яе так мала часу, - дадаў ён паспешліва, - разумееш, усё-ткі пяцёра дзяцей…

- Не саромейся, бяры, - падбадзёрыў яго Гары, якому ніколі раней не даводзілася нічым дзяліцца, ды і не было з кім, па праўдзе сказаць. І яму гэта здалося так выдатна, сядзець побач з Ронам і разам есці гарбузенькі, торцікі і цукеркі (бутэрброды былі забытыя).

- А гэта што такое? - спытаў Гары ў Рона, дастаючы пачак шакалабак. – Гэта не сапраўдныя жабы? - зрэшты, ён б не здзівіўся.

- Не, яны проста з шакаладу, - адказаў Рон. - Толькі картку не выкідвай. А то ў мяне Агрыпы няма.

- Чаго?

- Ой, ну вядома, ты ж не ведаеш - у шакалабках заўсёды карткі, разумееш, такія, якія можна збіраць, на іх знакамітыя чараўнікі і ведзьмы. У мяне іх ужо каля пяцісот, а ні Агрыпы, ні Пталямея так і не трапляецца.

Гары разгарнуў шакалабку і ўзяў картку. З карткі глядзеў твар чалавека ў акулярах у форме паўмесяца, са срэбнымі валасамі, барадой і вусамі. Пад малюначкам быў подпіс: "Альбус Дамблдор".

- Значыць, гэта Дамблдор! - выклікнуў Гары.

- Толькі не гавары мне, што ніколі не чуў пра Дамблдора! - адклікнуўся Рон. - Можна мне шакалабку? Можа, там Агрыпа… дзякуй…

Гары перавярнуў сваю картку і прачытаў:

- Альбус Дамблдор. Зараз з’яўляецца дырэктарам школы "Хогвартс".

Прызнаны найвялікшым чарадзеем сучаснасці, Дамблдор асабліва ўславіўся сваёй перамогай над злым ведзьмаком Грындэвальдам у 1945 годзе, вынаходствам дванаццаці спосабаў выкарыстання крыві дракона, а таксама супольнай з Нікаласам Фламелем працай у вобласці алхіміі. Прафесар Дамблдор захапляецца камернай музыкай і гульнёй у боўлінг.

Гары павярнуў картку назад і, да свайго здзіўлення, выявіў, што твар Дамблдора знік.

- Ён знік!

- Не будзе ж ён тут цэлы дзень тырчаць, - сказаў Рон. - Але ён вернецца. Глядзі, зноў Маргана, у мяне яе цэлых шэсць штук… Можа, возьмеш і пачнеш збіраць калекцыю.

Погляд Рона быў прыкаваны да яшчэ не раскрытага пачка шакалабак.

- Бяры, бяры, - кіўнуў Гары. - Але ведаеш, у маглаў людзі не сыходзяць з фатаграфій.

- Праўда? Што, ніколі-ніколі? - Рон быў здзіўлены. - Дзіўна!

Гары ў некаторым ступары прасачыў, як Дамблдор праслізнуў назад на картку і паслаў адтуль ледзьве прыкметную ўсмешку. Рону было значна цікавей есці шакалабкі, чым глядзець на карткі знакамітых чараўнікоў і ведзьмаў, а вось Гары не мог адвесці ад іх вачэй. Неўзабаве ў яго былі ўжо не толькі Дамблдор і Маргана, але і Чэнгіст Вудкрофт, Альберык Груніён, Цырцэя, Парацэльс і Мэрлін. Урэшце рэшт ён адклаў убок апошнюю картку з друідэсай Кліёднай, якая пачухвала нос, і пацягнуўся да пакуначка з ляндрынкамі ўсіх смакаў Берці Ботс.

- З гэтымі будзь паасцярожней, - папярэдзіў Рон. - Гэта не жарт, яны сапраўды ўсіх смакаў - разумееш, ёсць звычайныя, ну там, шакаладныя, або мятныя, або мармеладныя, але можна натыкнуцца і на шпінат, і на пячонку, і на трыбуху. Джордж клянецца, што аднойчы яму патрапіў лядзяш са смакам сопляў.

Рон дастаў зялёны лядзяш, падазрона агледзеў яго з ўсіх бакоў і асцярожна адкусіў кавалачак.

- Беее… Капуста!

Есці ляндрынкі ўсіх смакаў было вельмі весела. Гары патрапіў смак бутэрброда з сырам, какоса, смажаных бабоў, трускаўкі, травы, кавы, сардзін... Пад канец ён так расхрабрыўся, што вырашыўся надкусіть дзіўны шэры лядзяш, які Рон катэгарычна адмовіўся чапаць. Ён быў са смакам перцу.

Мясцовасць за вакном станавілася ўсё больш незаселеная. Акуратныя пашы засталіся ззаду. Зараз за вакном пранасіліся лясы, звілістыя рэкі і цёмна-зялёныя ўзгоркі.

У дзверы пастукалі. Увайшоў круглатвары хлопчык, паблізу якога Гары прайшоў на платформе дзевяць і тры чвэрці. Хлопчык выглядаў так, быццам вось-вось заплача.

- Выбачайце, - сказаў ён. - Вы выпадкова не бачылі жабу?

Рон з Гары адмоўна пагайдалі галовамі, а хлопчык захныкаў:

- Я яе згубіў! Яна ўвесь час уцякае!

- Знойдзецца, - паабяцаў Гары.

- Так, - выдушыў хлопчык няшчасным голасам, - калі вы яе ўбачыце…

І ён выдаліўся.

- Чаго ён так хвалюецца, не ведаю, - падняў брыво Рон. - Калі б у мяне была жаба, я б пастараўся яе згубіць як мага хутчэй. З іншага боку, у мяне ў самога Скраберс, дык хто б што казаў...

Пацук пасопваў ў Рона на каленях.

- Калі б ён памёр, мы б нават не заўважылі, - з агідай кінуў Рон. - Я учора спрабаваў перафарбаваць яго ў жоўты колер, каб ён стаў цікавейшым, але замова не спрацавала. Вось глядзі, зараз пакажу...

Ён парыўся ў куфары і дастаў моцна патрапаную чароўную палачку. Яна была ўся ў драпінах, а на канцы віднелася нешта белае.

- Поўсць аднарога ўжо амаль повылезла. Ну, усё адно…

Ледзь ён падняў палачку, дзверы купэ зноў адчынілася. Зноў увайшоў хлопчык без жабы, але затое, гэтым разам, з дзяўчынкай. Дзяўчынка ўжо перапранулася ў форму "Хогвартса".

- Жабу не бачылі? А тое Нэвіл згубіў, - сказала яна. У яе быў начальніцкі голас, густыя каштанавыя валасы і даволі буйныя пярэднія зубы.

- Мы ж сказалі: не бачылі, - трохі раздражнёна адклікнуўся Рон, але дзяўчынка ўжо не слухала, яна глядзела на чароўную палачку ў ягонай руцэ.

- А, значыць, магіяй займаецеся? Давайце паглядзім.

Яна села. Рон быў разгублены.

- Ну… добра.

Ён прачысціў горла.

- Вока пеўня, дзед сівы,

Жоўтым стань, пацук дурны!

Ён узмахнуў палачкай, але нічога не адбылося. Скраберс застаўся шэрай і працягвала спаць.

- Ты ўпэўнены, што гэтае сапраўдная замова? - спытала дзяўчынка. - У любым выпадку, яна не падзейнічала. Я спрабавала некалькі простых замоваў, і ў мяне ўсё атрымоўвалася. У маёй сям'і ніхто магіяй не займаецца, гэта была такая нечаканасць, калі прыйшоў ліст, і я была такая шчаслівая, такая шчаслівая, самі разумееце, гэта ж лепшая школа ведьмінскіх мастацтваў, мне так казалі - я ўжо ўсе падручнікі вывучыла напамяць, спадзяюся, вядома ж, гэтага будзе досыць - мяне клічуць Герміёна Грэйнджэр, а вас як?

Герміёна казала вельмі хутка, але Гары ўсё ж зразумеў сэнс сказанага.

Ён паглядзеў на Рона і з палёгкай зразумеў па ягонаму ашаломленаму выгляду, што той таксама не вывучыў напамяць усе падручнікі.

- Я - Рон Уізлі, - прамармытаў Рон.

- Гары Потэр, - сказаў Гары.

- Праўда?! - захапілася Герміона. - Я, вядома ж, усё пра цябе ведаю, у мяне былі кніжкі для дадатковага чытання, і пра цябе напісана ў "Гісторыі сучаснай магіі", і ў "Росквіце і падзенні цёмных сіл", і ў "Вялікіх чараўніцтвах дваццатага стагоддзя".

- Няўжо? - здзівіўся Гары, адчуваючы галавакружэнне.

- О, ды няўжо ты не ведаеш, я б высвятліла ўсё дасканала, калі б гэта датычылася мяне, - сказала Герміёна. - Вы ўжо ведаеце, у якім каледжы будзеце вучыцца? Я тут параспытвала, спадзяюся, мяне залічаць у "Грыфіндор", ён самы лепшы; кажуць, там сам Дамблдор вучыўся, але, мяркую, і "Рэйвенкло” таксама нічога… У любым выпадку, зараз трэба адшукаць жабу Нэвіла. А вам абодвум, ведаеце, лепш бы перапрануцца, па маіх падліках, мы хутка прыедзем.

Яна сыйшла, прыхапіўшы з сабою хлопчыка без жабы.

- Не ведаю, у якім я буду каледжы, абы не там, дзе яна, - прабурчэў Рон. Ён шпурлянуў палачку назад у куфар. - Ідыёцкая замова! Мне яе Джордж даў. Галаву даю на адсячэнне, ён ведаў, што гэта не замова, а глупства!

- А у якім каледжы твае браты? - спытаў Гары.

- У "Грыфіндоры", - адказаў Рон. І зноў спахмурнеў. - Маці з татам таксама там вучыліся. Не ведаю, што яны скажуць, калі мяне залічаць у які-небудзь іншы. Не думаю, што "Рэйвенкло" шмат горш, але ўяві, што будзе, калі я патраплю ў "Слізэрын".

- Гэта там вучыўся Валь… ой, Сам-Ведаеш-Хто?

- Ага, - Рон з няшчасным выглядам плюхнулся на сядзенне.

- Ведаеш, мне падаецца, кончыкі вусоў у Скраберс сталі прыкметна святлей, - паспрабаваў падбадзёрыць яго Гары. - А чым зараз займаюцца твае старэйшыя браты, пасля сканчэння школы?

Гары было цікава, чым наогул займаюцца чараўнікі, скончыўшы школу.

- Чарлі ў Румыніі, вывучае драконаў, а Біл у Афрыцы па справах "Грынгатса", - сказаў Рон. Чуў пра "Грынгатс"? Гэта было ў "Прароку", маглы яе, пэўна, не выпісваюць… хтосьці спрабаваў абрабаваць звышсакрэтны сейф.

Гары вытарапіў вочы.

- Праўда? І што? Што стала з рабаўнікамі?

- Ды нічога, таму ўвесь і шум. Іх не злавілі. Тата кажа, што толькі вельмі моцны злы вядзьмак можа абыйсці ахову "Грынгатса", хоць, па чутках, адтуль нічога не выкралі. Гэта вельмі дзіўна. І ведаеш, усе адразу палохаюцца, калі здараецца нешта падобнае - раптам за гэтым стаіць Сам-Ведаеш-Хто.

Гары спрабаваў пераварыць гэтую навіну. Зараз пры адным згадванні імя Самі-Ведаеце-Каго ў яго па спіне мурашкі паўзлі ад страху. Ён меркаваў, што так і павінна быць, цяпер ён быў часткай чароўнага свету, аднак раней было прасцей: ён спакойна гаварыў "Вальдэморт" і пры гэтым выдатна сябе адчуваў.

- А ты за якую квідытчную каманду балееш? - спытаў Рон.

- Эээ… а я ні адной не ведаю, - прызнаўся Гары.

- Што! - Рон не мог зразумець, як можна не ведаць ніводнай квідытчнай каманды. - Ой, чакай, я табе раскажу, гэта ж лепшая гульня на свеце… - і ён з захапленнем прыняўся тлумачыць пра чатыры мячы і пра пазіцыі сямёх гульцоў, апісваць ход вядомых матчаў, на якіх ён пабываў з братамі, і пералічваць мадэлі мётлаў, якія б ён набыў, калі б у яго было шмат грошай. Ён як раз распісваў Гары пра мінулагодні фінал кубка Англіі, калі дзверы купэ яшчэ раз адчыніліся, але гэтым разам прыйшоў не Нэвіл, хлопчык без жабы, і нават не Герміёна Грэйнджэр.

Увайшлі трое хлопцаў, і таго, што стаяў пасярэдзіне, Гары адразу пазнаў: гэта быў бледны хлапчук з крамы мадам Малкін. Ён глядзеў на Гары з куды большай цікавасцю, чым там, на Дыягон Алеі.

- Гэта праўда? - напышліва спытаў ён. - Усё ў цягніку гавораць, што ў гэтым купэ едзе Гары Потэр. Дык гэта ты?

- Так, - Гары акінуў поглядам іншых двух хлопчыкаў. Абодва яны былі даволі моцныя і мелі непрыемны выгляд. Яны стаялі па баках ад бледнага хлапчука, і нагадвалі целаахоўнікаў.

- Дарэчы, гэта Крэбб, а гэта - Гойл, - нядбайна прадставіў прыяцеляў бледны хлапчук, заўважыўшы, што Гары разглядае іх. - А мяне клічуць Малфой, Драко Малфой.

Рон паціху кашлянуў, падобна, спрабуючы схаваць смяшок. Драко Малфой пагардліва паглядзеў на яго.

- Па-твойму, у мяне смешнае імя? Між іншым, я цябе ведаю. Мой бацька сказаў, што ва ўсіх Уізлі рудыя валасы, а вяснушак і дзяцей больш, чым яны могуць сабе дазволіць.

Малфой зноў звярнуўся да Гары.

- Ты хутка пазнаеш, што некаторыя чароўныя сем'і значна лепш за астатніх, Потэр. Табе не варта вадзіць сяброўства з непрыдатнымі людзьмі. І тут я мог бы табе дапамагчы.

Ён працягнуў руку, але Гары не прыняў яе.

- Думаю, я і сам змагу адрозніць непрыдатных людзей, дзякуй, - халодна адрэзаў ён.

Драко Малфой не счырванеў, але лёгкі ружаваты водбліск усё ж з'явіўся ў яго на шчоках.

- На тваім месцы я быў б асцярожней, Потэр, - павольна прагаварыў ён. - Не будзеш ветлівым, пойдзеш услед за бацькамі. Яны таксама не ўмелі адрозніць карыснае ад бескарыснага. Будзеш мець зносіны з такім смеццем, як Уізлі або гэтым жудасным Хагрыдам, сам запэцкаешся.

Гары і Рон падняліся плячо да пляча.

- Што ты сказаў? - працадзіў Рон. Твар у яго стала такога жа колеру, што і валасы.

- Ах, ты збіраешся пабіць нас? - здзекліва спытаў Малфой.

- Калі толькі вы зараз жа не прыбярэцеся, - сказаў Гары значна больш адважна, чым насамрэч сябе адчуваў: і Крэбб, і Гойл былі куды буйней за іх з Ронам.

- А мы не жадаем сыходзіць, праўда? Мы ўжо ўсё з'елі, а ў вас яшчэ засталося…

Гойл працягнуў руку да шакалабкі - Рон ірвануўся, але, яшчэ да таго як ён паспеў схапіць Гойла, той выдаў нямы лямант.

У яго на пальцы вісеў Скраберс, глыбока ўпіўшыся маленькімі вострымі зубкамі ў сустаў. Крэб з Малфоем адступілі - Гойл, скуголячы, кругамі раскручваў пацука, спрабуючы стрэсці жывёліну з рукі, і, калі нарэшце Скраберс адляцела і стукнулася аб шыбу, усе трое неадкладна зніклі. Можа быць, яны спалохаліся, што ў цукерках ёсць яшчэ пацукі, а магчыма, пачулі крокі – праз секунду з'явілася Герміёна Грэйнджэр.

- Што ў вас адбываецца? - спытала яна, гледзячы на цукеркі, рассыпаныя па падлозе і на Скраберс, якога Рон за хвост падымаў з падлогі.

- Здаецца, яна у непрытомнасці, - сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. Потым ён паглядзеў больш уважліва. - Не - ты не паверыш - ён зноў заснуў.

Скраберс сапраўды спаў.

- Ты раней сустракаўся з Малфоем?

Гары распавёў аб сустрэчы на Дыягон Алее.

- Я чуў аб гэтай сям'і, - спахмурнеў Рон. - Яны першымі вярнуліся на наш бок, калі Сам-Ведаеш-Хто знік. Кляліся, што іх зачаравалі. Мой тата не верыць. Ён гаворыць, што бацька Малфоя толькі і чакае, каб перайсці да Цёмных Сіл. - Ён звярнуўся да Герміёны. - Табе нешта трэба?

- Лепш паспяшайцеся і надзеньце форму, я толькі што хадзіла ў першы вагон, да кандуктара, і ён сказаў, мы ўжо амаль прыехалі. Вы не біліся, не? А то патрапіце ў гісторыю, яшчэ да таго, як прыедзем у школу.

- Гэта Скраберс бізся, а не мы, - Рон кінуў на Герміёну злосны погляд. - Можа быць, ты выйдзеш, пакуль мы пераапранаемся?

- Зараз - я зайшла сюды толькі таму, што хлопцы ў калідоры паводзяць сябе як дзеці, бегаюць туды-сюды, - растлумачыла Герміёна пакрыўджана. - А у цябе на носе нейкі бруд, ты ведаеш?

Рон з нямым абурэннем праводзіў яе вачыма. Гары вызірнуў у вакно. Шарэла. На фоне цёмна-пурпуравага неба чарнелі сілуэты гор і лясных дрэў. Цягнік пачаў запавольваць ход.

Гары з Роном знялі курткі і нацягнулі доўгія чорныя мантыі. Старая вопратка брата была караткавата Рону, і з-пад яе былі бачныя красоўкі.

Па вагонах рэхам разнеслася аб'ява:

- Праз пяць хвілін цягнік прыбудзе на платформу "Хогвартс". Калі ласка, пакіньце багаж у купэ, яго даставяць у школу асобна.

Гары так занерваваўся, што ў яго звяло жывот, і, як ён зазначыў, Рон таксама збялеў пад вяснушкамі. Яны разапхнулі рэшткі прысмакаў па кішэнях і далучыліся да дзяцей, якія тоўпіліся ў калідоры.

Цягнік папоўз ціха-ціха і ўрэшце рэшт спыніўся. Дзеці кінуліся да дзвярэй і вываліліся на малюсенькую, цёмную платформу. Ад халоднага вячэрняга паветра Гары пачаў дрыжэць. Затым над галовамі хлопцаў з’явілася вялікая лямпа, і Гары пачуў знаёмы голас:

- Першакурснікі! Першакурснікі, сюды! Гары, у цябе ўсё добра?

Вялікі кашлаты твар Хагрыда ўсміхаўся над морам галоваў.

- Давайце, давайце, за мной - яшчэ пёршакурснікі ёсць? Глядзіце пад ногі! Пёршакурснікі, за мной!

Спатыкаючыся, дзеці пайшлі за Хагрыдам па ледзь бачнай вузкай сцяжынцы. Паабапал сцяжынкі было вельмі цёмна - Гары выказаў здагадку, што там, пэўна, адразу пачынаецца непраходны лес. Дзеці амаль не размаўлялі. Нэвіл, хлопчык, які ўвесь час губляў сваю жабу, зрэдку ўсхліпваў.

- Хутка стане бачны "Хогвартс", - праз плячо абвясціў Хагрыд, - тут, за паваротам.

Раздалося гучнае "Ооооо!"

Вузкая сцяжынка раптам вывяла іх на бераг вялікага чорнага возера. Узвышаючыся на вяршыні скалы, ззяючы вокнамі на фоне абсыпанага зоркамі неба, на супрацьлеглым беразе стаяў вялізны замак са шматлікімі вежамі і вежанькамі.

- Не больш чатырох у лодку! - распараджаўся Хагрыд, паказваючы на флатылію маленькіх лодачак, якія згрудзіліся на беразе. Нэвіл і Герміёна селі ў адну лодку з Гары і Ронам.

- Усе селі? - прароў Хагрыд, усаджваючыся ва ўласную лодку адзін. - Выдатна - НАПЕРАД!

Флатылія паплыла па гладкай, як люстэрка, паверхні возера. Дзеці маўчалі і ва ўсе вочы глядзелі на замак, што высіўся наперадзе. Ім прыходзілася задзіраць галовы ўсё больш па меры таго, як яны набліжаліся да берага.

- Прыхіліць галовы! - скамандваў Хагрыд, калі першая лодка дасягнула ўцёса, усё прыхіліліся, і маленькія лодачкі пранеслі іх скрозь заслону з плюшчу, за якім хаваўся ўваход у шырокую пячору. Яны праплылі па цёмным тунэлі, які, мабыць, знікаў у падзямеллях замка, і там, нарэшце, дасягнулі падземнага прычала. Яны вылучыліся на бераг, усеяны галькай.

- Гэй, ты! Твая жаба? - крыкнуў Хагрыд, правяраючы лодкі, пакуль дзеці выбіраліся на бераг.

- Трэвар! - ускрыкнуў абсалютна шчаслівы Нэвіл, працягваючы далонькі.

Потым усё пайшлі па пераходзе, арыентуючыся на лямпу Хагрыда, і нарэшце вышлі на роўны, пакрыты расой газон прама перад замкам.

Узыёшоўшы па каменных прыступках, падарожнікі згрудзіліся перад высачэзнымі дубовымі варотамі.

- Усе тут? Жаба на месцы?

Хагрыд падняў гіганцкі кулак і тройчы пастукаў у вароты замка.