Poezje

Muzo, nie być bokserem to jest nie być wcale.

Ryczącej publiczności poskąpiłaś nam.

Dwanaście osób jest na sali,

już czas, żebyśmy zaczynali.

Połowa przyszła, bo deszcz pada,

reszta to krewni. Muzo.

Kobiety rade zemdleć w ten jesienny wieczór,

zrobią to, ale tylko na bokserskim meczu.

Dantejskie sceny tylko tam.

I wniebobranie. Muzo.

Nie być bokserem, być poetą,

mieć wyrok skazujący na ciężkie norwidy,

z braku muskulatury demonstrować światu

przyszłą lekturę szkolną – w najszczęśliwszym razie –

o Muzo. O Pegazie,

aniele koński.

W pierwszym rządku staruszek słodko sobie śni,

że mu żona nieboszczka z grobu wstała i

upiecze staruszkowi placek ze śliwkami.

Z ogniem, ale niewielkim, bo placek się spali,

zaczynamy czytanie. Muzo.