Poezje

Mój poległy, mój w proch obrócony, mój ziemia,

przybrawszy postać, jaką ma na fotografii:

z cieniem liścia na twarzy, z muszlą morską w ręce,

wyrusza do mojego snu.

Wędruje przez ciemności od nigdy zagasłe,

przez pustki otworzone ku sobie na zawsze,

przez siedem razy siedem razy siedem cisz.

Zjawia się na wewnętrznej stronie moich powiek,

na tym jednym jedynym dostępnym mu świecie.

Bije mu serce przestrzelone.

Zrywa się z włosów pierwszy wiatr.

Zaczyna istnieć łąka między nami.

Nadlatują niebiosa z chmurami i ptactwem,

na horyzoncie cicho wybuchają góry

i rzeka spływa w dół w poszukiwaniu morza.

Już tak daleko widać, tak daleko,

że dzień i noc stają się równoczesne,

a wszystkie pory roku zaznawane naraz.

Księżyc czterokwadrowy wachlarz rozpościera,

wirują płatki śniegu razem z motylami

i z kwitnącego drzewa spadają owoce.

Zbliżamy się do siebie. Nie wiem, czy we łzach,

i nie wiem, czy w uśmiechach. Jeszcze jeden krok

i posłuchamy razem twojej muszli morskiej,

jaki tam szum tysiącznych orkiestr,

jaki tam nasz weselny marsz.