Соль і перац

КАРОВА НА ПРЫЁМЕ

Іван Пятровіч —

Старшыня калгаса —

Засеў за стол ранюткім часам,

Каб зводку у раён падрыхтаваць

Па мясу і па малаку, вядома.

Ён працаваў да стомы,

А лічбы аніяк падтасаваць не мог.

Як ні круці — адны прарэхі.

А тут, як кажуць, не да смеху:

Калі паказчыкі ніжэйшыя, чым летась,

То не пахваліць аніхто за гэта.

Гарыць, як кажуць, план.

— Дзе выйсце? —

3асмуціўся старшыня Іван.—

Спаслацца на надвор'е, на умовы,

Якія выручалі, і не раз?

І ў гэты час якраз

У кабінет да старшыні зайшла Карова,

Замыкала яшчэ з парога,

Наставіўшы на старшыню, як пікі, рогі.

— Дык вось дзе акапаўся ты, мой мілы?

Дзе той сянаж, дзе сілас,

Які нам летам

Ты абяцаў бесперастанку?

Абрыдлі нам твае ўжо абяцанкі!

Адказвай! Нацешыліся — годзе!

Ці варта тут даводзіць,

Што языком паабяцаць

Той старшыня заўжды гатовы,

Ды толькі малако на языку — ў каровы.

ЧАЙКА І ПАМОРНІК

Ішоў аднойчы цеплаход ў адкрытым моры.

Ляталі чайкі, чуўся іхні крык.

Між іх шныраў Паморнік —

Вядомы чаек рабаўнік.

Ён быў у чаек на віду

І не выказваў анічым сваіх намераў,

Маўляў, дружыць хачу я з вам?!

Можаце мне верыць!..

Ды тут астаткі ад абеду

выкінулі з камбуза ў ваду.

І чайкі кінуліся ў мора па здабычу.

Адна, спрытнюшчая надзвычай,

Схапіўшы добры мяса кус,

Змяніла тут палёту курс

І кінулася ўбок, што мела сілы.

Паморніка тут быццам падмянілі

Адразу страціў дружалюбнасць ён —

Пагнаўся за той Чайкай наўздагон.

(Рабаўніка прачнулася натура.)

І ну атакаваць яе,—

То збоку дзеўбане,

То зверху наляціць віхурай,

То заляціць наперад акурат,

То ззаду атакуе, бы пірат.

Пятляла наша Чайка сяк і так,

Не выкруціцца ад Паморніка ніяк.

А ён, злаўчыўшыся, прахвост,

Як хопіць Чайку нашую за хвост,

Што той балюча стала.

І Чайка нема закрычала —

Здабыча з дзюбы паляцела у мора,

Якую на ляту перахапіў Паморнік,

І тут паласаваўся ёю сам.

«Народны капітал»,

«Зрастанне капіталу з працай»,

Спрабуюць з-за мяжы пераканаць. Ды нам

Даводзіцца з такой хлусні хіба здзіўляцца,

Ды пасмяяцца, калі мы у гуморы:

Заўжды з сабою капітал прыносіў гора,

Трымае ўчэпіста здабыткі капіталу спрут.

На словах ён, вядома, за працоўны люд,

На справе ж —

дзейнічае так, як той Паморнік.