Соль і перац

НАБОЖНЫ ВОЎК

— Эх, шэры рабаўнік, стары ты стаў, стары!

Хоць і бадзяешся ў бары,

Ды спрыт не той, як гэта ты не ўтойвай,—

Звяры сказалі неяк раз Ваўку.—

Даволі награшыў ты на вяку.

Пара б табе падумаць і пра тое,

Як смерць сваю дастойна стрэціць,

Бо ў пекла можаш трапіць на тым свеце...

А там такіх, як ты, даўно чакаюць...

«Напэўна, правільна яны ўсе разважаюць?—

Падумаў Воўк.— Мне трэба прымірыцца

І за сябе самому памаліцца,

Каб не патрапіць у тым пекле на патэльню...»

І хоць ён зборышчы любіў не вельмі

(Бо воўчую з маленства звычку меў —

Што сам упаляваў, дык тое сам і з'еў),

На гэты раз парушыў звычку ён,

Прыклыпаў сам у малітоўны дом.

Ды вось бяда — малітвы там чытае,

Дык прыкмячае,

Як гэта ўжо было з ім неаднойчы:

Ён богу моліцца, а думае па-воўчы:

Каб дзесьці каля рэчкі

Зарэзаць хоць авечку.

Мілітарыст, калі яму паверыць,

Ён — дабрадзей,

Ён — за людзей,

На справе ж — мае воўчыя намеры.