Соль і перац

ДЫСЕРТАНТ

У інстытуце аспірант Яфрэмау

Займаўся дужа важнаю праблемай.

Не спіць наш бедалага і не п'е, не есць —

Вісіць праблема, бы на шыі гіры:

Саскоў карова мае шэсць,

А доіцца з іх усяго чатыры.

Чаму чатыры?

А калі б даілася хоць пяць,—

3 праблемай гэтай трэба разабрацца!—

Дык вунь на колькі б можна ўдой падняць!

Яна б давала літраў дваццаць пяць,

Калі цяпер дае, напрыклад, дваццаць.

Дык то ж адна карова. А калі іх сто?

Была б прыбаўка літраў на пяцьсот.

За дзень — пяцьсот!

І ніякіх выдаткаў.

Рака малочная цякла выдатна

3 чарніліцы і — проста на паперу.

Фантазія ж не ведала ўжо ні мяжы, ні меры,

Круцілася, бы нейкі калаўрот.

Разлікі ўжо рабіліся на месяц і на год.

І не на сто кароў.

Яфрэмаў смела

Прыбаўку падлічыў і па рэспубліцы,

І па Саюзу ў цэлым.

Нарэшце, ўзяў не пяць, а шэсць саскоў.

Калі б усе давалі малако,

Яго было б, як той вады ў рацэ.

Ну, словам, хоць купайся ў малацэ.

І ўсё падлічана старанна,

Тэарэтычна усё абгрунтавана,

Хоць сёння навуковую давай ступень.

— Але ж тэорыя без практыкі

ёсць спарахнелы пень,—

Сябры сказалі.

І неяк раз

Яфрэмаў заспяшаўся у калгас,

Каб даказаць такім вось малаверам,

На практыцы тэорыю праверыць.

Прыехаў у калгас ранюткім часам.

(А старшьтня разумны быў у тым калгасе.)

Ён выслухаў Яфрэмава ды кажа:

— Прыбаўка дужа многа важыць.

Але не будзем ставіць вам рагатак:

А для навукі выдзелім вам статак.

Адна умова: тое малако,

Што з дадатковых атрымаеце саскоў,

Сабе бярыце, самі спажывайце,

А болей не дадзім, не наракайце.

Дык згодны?

— Згодзен! — адказаў Яфрэмаў.

Рашаць прыняўся ён сваю праблему.

Хадзіў ён ля кароў і так, і гэтак,

У калгасе прасядзеў амаль што лета,

Стаптаў там не адны пантоплі,

А малака не атрымаў ні кроплі.

Прызнацца, іншы раз

Такія дысертацыі страчаюцца і ў нас.

Ды з іх, як і з таго казла ўсё роўна,

Ні малака, ні воўны.