Соль і перац

ЛІСА І МОДА

Вядома, што Лсіцы любяць моду.

А гэтая — звышмодніцай была

(Такая удалася ўжо ад роду).

Пражыць і дня Лісічка не магла,

Каб дзе чаго не начапляць,

Каб на сябе чаго не начапляць.

І днём, і ноччу модамі без толку

Была занятая лісіная галоўка.

«Фу, рыжыя! —

3 пагардаю сястрычкам

Казала модніца-лісіцы.—

Ад суму з вамі я памру тут...»

І вапнай выбеліла футра.

І да чаго пасля дайшла, дурніца! —

Надумала з хвастом, нарэшце,

Разлучыцца:

Маўляў, хвастатыя цяпер не ў модзе.

І вось аднойчы ў карагодзе

Схапіла — раз! —

Адсекла хвост дашчэнту!

І стала моднаю на ўсе

На сто працэнтаў.

За што і паплацілася аднойчы

Сабакам трапіла на вочы.

І тыя, як вядома, не зявалі —

Лісу пагналі.

З хвілінай кожнаю

Больш страху наганяюць,

Вось-вось, здаецца, даганяюць.

Каб хвост —

Ліса б управа ім вільнула,

Сама ж — налева павярнула —

І ўспамінай, як звалі.

А так сабакі модніцу дагналі...

Калі разважыць аб усім цвяроза,

Дык трэба мець і ў модзе розум.

ПЕВЕНЬ І АНКЕТА

Аднойчы Певень запаўняў анкету

Пры ўладкаванні на работу

(Патрэбна дзеля формы гэта).

Размашыста і са стараннем

Ён напісаў і прозвішча сваё,

І ўзрост,

І званне.

На кожны пункт даваў адказы.

І раптам разгубіўся нейк адразу,

Замітусіўся без патрэбы.

Наліўся чырванню ягоны грэбень. Пачырванела і пад падбародкам.

І адступаць хоць быў ён неахвочы,

А тут пакінуў кабінет таропка,

Не глянуўшы нікому прама ў вочы.

«Хай спрахне назусім, праклятая анкета!» —

Ішоў і абураўся Певень гэтак,—

Нібы бяльмо, вось гэты пункт пракляты:

Ці халасцяк я, ці жанаты.

Які ж я халасцяк? Чубатак

Нямала на вяку сваім я перасватаў?.

А ў іх жа, пэўна, ёсць і кураняты.

Ды напішы вось так,— задумаўся,

падняў угору вейкі:

— Дык застанешся і без гонару,

І без капейкі!..

Не, дудкі!»

І пайшоў, задраўшы грэбень,

Шукаць сабе другое месца Певень.