Высокае неба ідэала

АБ ЖЫЦЦІ, АБ ЛЮДЗЯХ, АБ САБЕ...

Гэта і так, і не так: кроў можа мець розную тэмпературу — і нармальную, і павышаную, і вельмі высокую, у залежнасці ад грамадзянскага тэмпераменту паэта.

Але ёсць паэты «высокага раўнадушша», як нехта сказаў пра Баратынскага, якія ў сваім алімпійскім спакоі праходзяць над жыццём, як праходзіць над зямлёй ціхамірнае беласнежнае воблака. Ёсць паэты, якія на небасхіле жыцця мільгаюць і згараюць метэорам, пакінуўшы альбо не пакінуўшы след у нечай душы. І ёсць паэты, якіх ніяк не параўнаеш з беласнежным кучаравым воблакам, затое з поўным правам параўноўваеш з навальнічнай хмарай. Яны праходзяць не столькі над зямлёй, колькі па зямлі, па яе «градах» і «весях», праходзяць, як навальніца, якая прыносіць зямным жыхарам нямала турбот і нават страху, але пасля якой затое намнога лягчэй і свяжэй дыхаецца і аб якой надоўга застаецца памяць.

Словам, паэты — не адной крыві.

І гэта прыгадалася мне ў сувязі з ураянаннямі ад новай кнігі Пімена Панчанкі «Пры святле маланак» — кнігі, якую мы чакалі і прадбачылі, кнігі, у якой, мы ўжо ведалі, ёсць вершы «Чалавечнасць», «Капайце у сэрцы маім магілу...», «Сумленне», «Родная мова», «Паэма майго лесу», «За вогненнымі вякамі», «Мітынгі вялікай рэвалюцыі», і якая, з'явіўшыся да нас, апраўдала нашы прадбачанні і спадзяванні.

Скажу адразу: кніга «Пры святле маланак» прадыктавана сапраўднай любоўю паэта да жыцця і людзей — той любоўю, якая не можа мірыцца са злом, — і напісана яна, кніга, гарачай крывёю.

Дастаеўскі гаварыў, што не можа быць чалавек шчаслівым, што яго душа не прыме ніякай «сусветнай гармоніі», пакуль праліваецца недзе хоць адна сляза нявінна замучанага дзіцяці. Не можа жыць у шчаслівай лагоднасці і лірычны герой П. Панчанкі. Не можа. Не мае права. Не хоча. Толькі ў сне мроіцца яму часам,

Але сон ёсць сон. Мроі застаюцца мроямі. А жыццё застаецца жыццём — ва ўсёй яго супярэчлівасці, складанасці і трудпасці. З усімі яго трывогамі і пытаннямі. «Мучыць сумленне і памяць аб загінуўшых...», аб «самым страшным» (верш так і называецца — «Самае страшнае», і яно, гэтае «самае страшнае» — не адна сляза, а безліч слёз, пралітых і малымі, і дарослымі ў горкія дні мінулай вайны). Не дае спакою трывожнае пытанне: «Што нам прынясуць наступныя гады? Толькі б не сышлася сіла з сілай, толькі каб не сталі гарады атамнаю брацкаю магілай». Ну, і, вядома, прыходзіць усё часцей гэтае вось «праклятае» пытанне: «А па якой рацэ плыве к нам столькі пошасці? Як мельнік у муцэ, свет у хлусні і пошласці».

Няцяжка здагадацца, што абуджэнне ў паэта часта кантрастуе з яго снамі (дарэчы, калі паэт гаворыць пра свае сны — то, гэта значыць, што ён спрабуе разгадаць сны народа). Ён якраз пра гэта і піша ў вершы «І неба не праяснілася...»:

Гэтая трывога, гэтая неспакойная думка пра сэнс жыцця, пра тое, як жыць, каб гады не былі пражыты дарэмна, — вельмі характэрныя для кнігі. Заўважу, што ў паэта, у яго лірычнага героя — гэта таксама адна з асаблівасцей кнігі, — няма жыцця без жыцця народа, свае «гады агнявыя» ён ні на мінуту не аддзяляе ад гісторыі народнай.

Праграмным творам кнігі, нават яе своеасаблівым канспектам з'яўляецца верш «Жыццё маё...». Пачынаецца верш радкамі:

Гэта радкі, гаворачы словамі другіх твораў зборніка, пра «добрае, не дробнае жыццё», пра жыццё, у якім было ўсё — і «даль парахавая», і вернасць, што «адарала шчодрай мерай», і здрада, што «секла з-за пляча», дзе былі вера і нявер'е, узлёты і тлум. Словам, радкі пра нялёгкае жыццё. Пра нялёгкі вопыт. Пра нялёгкі, аплочаны вялікай цаной, набытак душы.

Натуральна, што далей паэт адмяжоўваецца катэгарычна ад «ныцікаў» (я прыводжу верш цалкам, радок за радком):

З «малаверамі, песімістамі, ныцікамі, скептыкамі і нігілістамі худасочнымі» паэт ужо палемізаваў у вершы «Добры настрой». Палемізаваў з усёй шчырасцю, пераконанасцю і доказнасцю. Прызнаваўся ў канцы, што і ў самога на сэрцы бывае «журботна і трывожна» і ўсё ж ён стаіць на сваім. («Патрэбна зубы сцяць, змагацца з муццю звыклай»), І ў «Жыцці маім...» ён звяртаецца да гэтай тэмы як бы мімаходзь, як бы для таго, каб яшчэ раз пацвердзіць сваю пазіцыю. (Яна была добра выказана ў вершы «Сумленне»: «Што ты зробіш?» — А рынемся ў бой.)

Гарантыю і ўмову поспеху ў змаганні з «муццю звыклай», крыніцу сіл і надзей аўтар «Жыцця майго...» бачыць у сувязі з другімі людзьмі, у еднасці з жыццём народа. Ідуць радкі прызнання:

Прызнанне невыпадковае і паказальнае. Чытаеш кнігу «Пры святле маланак» (я ўсё гавару «кнігу», бо слова «зборнік» неяк не стасуецца з вельмі адзінай, унутрана цэльнай кнігай паэта) і адчуваеш трапятанне жыцця, гарачую, чалавечую і грамадзянскую зацікаўленасць паэта, яго нястомны, напружаны роздум «аб жыцці, аб людзях, аб сабе».

Зазначу мімаходзь, што вастрыня ўспрыняцця жыцця і звязаная з ёй тэматычная разнастайнасць вызначаюць і разнастайнасць інтанацый, танальнасці вершаў, разнастайнасць іх рытмікі, іх моўна-стылёвыя асаблівасці. Мова ў П. Панчанкі вельмі гнуткая, экспрэсіўная, як кажуць, эмацыянальна афарбаваная, з лексікай самых розных стылёвых пластоў.

Але чытаем далей «Шыццё маё...»:

Гаворачы пра «жыццё сваё», паэт не мог не сказаць — на споведзі гавораць усю праўду — пра тое, пра што ён пачынаў ужо гаварыць у вершах «Чалавечнасць», «Мы выцерпелі многа», «За вогненнымі вякамі» і асабліва ў «Паэме майго лесу», не мог не сказаць пра тое, што набалела. А набалела многа, бо «сэрца паэта ўмясціла ўвесь боль чалавечы і плач» («Памяці М. Святлова»).

«Дзе няма злосці і смеху, — пісаў у артыкуле «Генрых Гейнэ» Д. Пісараў, — там няма і надзеі на абнаўленне. Дзе няма сарказмаў, там няма і сапраўднай любві да чалавецтва. Калі хочаце пераканацца ў гэтай ісціне, прыпомніце, напрыклад, цудоўныя сарказмы супраць кніжнікаў і фарысеяў. Тады вы ўбачыце, да якой ступені неразлучныя з сапраўднай любоўю нянавісць, абурэнне і пагарда».

Кніга «Пры святле маланак» дыктавалася, як я ўжо гаварыў, сапраўднай любоўю, і натуральна, што ў ёй б'ецца жывое сумленне, што на яе старонках мы знаходзім знішчальныя сарказмы, што ў ёй гучаць «нянавісць, абурэнне і пагарда». Аўтар яе — паэт-грамадзянін, мастак-рэаліст, і ён бязлітасна зрывае ўсе і ўсялякія маскі (у кнізе ёсць верш, які так і называецца «Маскі» і ў якім паэт паказвае вельмі багатую калекцыю масак), выкрывае ўсе і ўсялякія падробкі (прыгадаем таксама верш «Асцерагайцеся падробкі»).

Вернемся зноў да «Жыцця майго...». Ідзе, мопса быць, самая пранікнёная, самая задушэўная частка «споведзі». Інвектыва, высокія гнеўна-выкрывальніцкія ноты абарваліся шматкроп'ем і саступілі месца радкам іншай танальнасці, іншага зместу:

Гаворыць само сумленне. Гучыць голас абвостранага да мяжы пачуцця адказнасці за ўсё на зямлі і звязанага з гэтым пачуцця віны за ўсё, у чым вінаваты і ў чым не вінаваты, быць можа, паэзія і паэт.

Атрымалася так, што кнігу «Пры святле маланак» я чытаў у адзін і той жа час з вершамі Сесара Вальеха, сабранымі ў кнігу «Чорныя герольды» і нядаўна выдадзенымі на рускай мове ўпершыню. Я знайшоў у гэтых кнігах шмат агульнага, сугучнага. Яны пераконвалі, што ясенінскія словы «Паэты — усе адной крыві...» маюць усё ж пад сабой глебу. Трэба ўдакладніць хіба — сапраўдныя паэты. Паэты, наш і паўднёваамерыканскі, перагаворваліся паміж сабой на ўзаемна блізкай мове, кожны з іх памагаў мне лепш зразумець адзін аднаго. Праўда, Пімен Панчанка з яго грамадзянскай моцай не дазваляе сабе «слодыч болю» («слодыч болю ядам залівае маю гартань» — піша Вальеха). Але абодва паэты ідуць, «спатыкаючыся сярод зор» (словы Вальеха, але яны так стасуюцца да верша «За вогненнымі вякамі» П. Панчанкі), і ў абодвух паэтаў бывае такое адчуванне, «калі ўсе грудзі — суцэльнае сэрца». Гэтыя словы таксама належаць Вальеха. Ён піша ў вершы «Хлеб наш»:

Бачыце, як блізкі «Хлеб наш» да «Жыцця майго...». А вось поўныя таго ж палкага альтруізму, самаахвярнай адданасці людзям радкі з другога верша П. Панчанкі — «Капайце ў сэрцы маім магілу...»:

І, нарэшце, апошні, заключны акорд верша «Жыццё мае...»:

Для паэта характэрны зварот да племя «младого, незнакомого», да юнацтва, характэрна гэтае вось: «Жыві і вер». Ён верыць. У справядлівасць. У лепшае заўтра. У высокі ідэал чалавечага жыцця. У паэта, я сказаў бы, вельмі развіта пачуццё «трэцяй рэчаіснасці», г. зн. будучыні, інакш кажучы, пачуццё ідэалу. І для яго будучыня — не ружовая утопія, не манілаўскі лужок і не гучныя словы «языкачосаў безадказных», аматараў «бадзёра каркаць». Яна для паэта — зямное жыццё, дзе паспяваюць да чалавека «раней за гора па дзве хвіліны», дзе ведаюць «сінюю роснасць», дзе няма «рабства чаркі, паперкі, блату, біркі званняў і крэслаў чынуш», дзе людзі пазбавіліся «ад шаблонных слоў, ад папугайных паўтарэнняў», дзе ў пашане «ісціны простыя, як хлеб, і праўдзівыя, як плач дзіцяці».

Паэт зноў і зноў звяртаецца да сваёй галоўнай тэмы — як жыць, і раіць нам, пераконвае нас:

У сваіх нататках пра сустрэчу з Міхаілам Святловым, змешчаных у леташнім нумары нашага «Дня паэзіі», Б. Бур'ян прыгадвае, як М. Святлоў сказаў, адкрываючы кнігу П. Панчанкі: «Давайце і мы разам з ім «пополним запас доброты». Мне таксама хочацца звярнуцца да чытача: давайце возьмем кнігу «Пры святле маланак» і «пополним запас доброты».

1966