Wymyślne zachcianki

Rozdział 5

Dallie i Skeet pędzili drogą numer 49, w stronę Hattiesburga w Missisipi. Dallie zdrzemnął się trochę na tylnym siedzeniu, ale teraz chętnie z powrotem usiadł za kierownicą. Miał jeszcze mnóstwo czasu, zanim znów stanie na polu golfowym. Nie znosił nocnych przejazdów z jednego turnieju na drugi. W ogóle niczego nie znosił. Gdyby grube ryby z PGA musiały kilka razy przejechać przez pół kraju, zmieniliby te cholerne zasady.

Na polu golfowym Dallie nie zwracał uwagi na to, co ma na sobie, pod warunkiem że ubranie nie było różowe i ozdobione wizerunkami zwierząt. Natomiast w czasie wolnym najchętniej nosił sprane, obcisłe dżinsy, kowbojki ręcznej roboty i koszulki tak stare, że w każdej chwili mógł nimi wytrzeć maskę samochodu i nie martwić się, że jąporysuje. Czasami fanki wręczały mu kapelusze kowbojskie, ale nigdy ich nie nosił, wolał czapki bejsbolowe. Twierdził, że otyli agenci ubezpieczeniowi w garniturach z poliestru pozbawili stetsony całego uroku. Właściwie nie miał nic przeciwko poliestrowi, pod warunkiem że wyprodukowano go w Stanach.

Dallie ziewnął i zastanawiał się, jak dzisiaj zagra. Wczoraj nie poszło mu najlepiej i sam nie wiedział, dlaczego. Od zeszłorocznej klęski w turnieju Orange Blossom szło mu nieźle, jednak nadal nie wygrał żadnego wielkiego turnieju.

Skeet jak zwykle studiował jakiś brukowiec.

– Pamiętasz, jak ci pokazywałem zdjęcie tamtej Angielki? Tej małej, która chodziła z księciem, a później z takim aktorem?

Może powinienem dłużej celować, zastanawiał się Dallie. Może w tym tkwi problem.

Skeet mówił dalej:

– Mówiłeś, że wygląda na taką, co nie poda ci ręki, chyba że miałbyś sygnet rodowy na małym palcu. Pamiętasz?

Dallie burknął coś niezrozumiale.

– No, w każdym razie w zeszłym tygodniu jej mama wpadła pod taksówkę. Mają tu jej zdjęcie z pogrzebu, jak szlocha. „Osierocona Francesca Day opłakuje śliczną mamę", tak napisali. Jak myślisz, skąd oni to biorą?

– Co?

– „Osierocona". Takie słowa.

Dallie sięgnął do tylnej kieszeni dżinsów.

– Jest bogata. Gdyby nie to, napisaliby: smutna. Masz gumę?

– Tylko owocową.

Dallie pokręcił głową.

– Zaraz będzie stacja benzynowa. Zatrzymamy się na chwilę, rozprostujemy nogi.

Napili się kawy i wrócili do samochodu. Zdążyli do Hattiesburga na czas. Dallie zakwalifikował się do turnieju. W drodze do miasta wstąpili na pocztę i odebrali sporąpaczkę korespondencji. Były to przede wszystkim rachunki, ale i listy. Jeden z nich wywołał kłótnię, która ciągnęła się aż do hotelu.

– Nie sprzedam się i koniec – huknął Dallie. Zdjął czapkę, cisnął ją na łóżko i ściągnął koszulkę przez głowę.

Skeet był już spóźniony na randkę ze śliczną kelnerką, ale podniósł głowę znad listu i przyjrzał się szerokiej klatce piersiowej Dalliego.

– Wiesz co, w życiu nie znałem równie upartego skurczybyka – oznajmił. – Twoja śliczna buzia i ta klata przyniosłyby nam więcej kasy, niż wygrasz przez cały sezon.

– Nie będę pozował do kalendarza dla pedałów.

– O.J. Simpson się zgodził – zauważył Skeet. -1 inni. Dallie, to zaszczyt, jesteś jedynym golfistą, któremu to zaproponowali.

– Nie zrobię tego! – krzyknął. – Nie sprzedam się i koniec.

– Ale reklamowałeś Foot-Joy.

– To co innego i dobrze o tym wiesz. – Dallie wszedł do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Po chwili krzyknął: – Foot-Joy produkuje dobre buty do golfa!

Rozległ się szum prysznica. Skeet pokręcił głową. Mamrocząc pod nosem, poszedł do siebie. Od dawna wiadomo, że Dallie jest tak przystojny, że w jednej chwili mógłby znaleźć się w Hollywood, ale ten głupek uparcie odmawiał. Agenci wydzwaniali do niego bez przerwy, a on zbywał ich, mówiąc, gdzie mogą sobie wsadzić swoje propozycje i co sądzi o ich matkach. Co jest złego w zarabianiu takiej forsy, pytał go Skeet? Póki Dallie nie wygra kilku ważnych zawodów, nie ma co liczyć na lukratywne reklamy.

Skeet poprawił fryzurę i zmienił koszulę. Nie widział nic złego w pozowaniu do kalendarza, nawet jeśli na sąsiednich kartach będągogusie. Dallie emanował, jak to określali łowcy talentów, seksualnym magnetyzmem. Nieważne, jak kiepsko grał, zawsze towarzyszył mu tłum fanów, z których dobre osiemdziesiąt procent używało szminki. Ledwie zszedł z pola, kobiety otaczały go wiankiem. Holly Grace twierdziła, że kobiety szaleją za nim, bo instynktownie wiedzą, że nie dobiera sobie bielizny pod kolor oczu. Powtarzała, iż Dallas Beaudine to ostatni prawdziwy teksaski mężczyzna. Skeet schował klucz do kieszeni i uśmiechnął się pod nosem. Kiedy ostatnio rozmawiał z Holly Grace przez telefon, powiedziała, że jeśli Dallie wkrótce nie wygra znaczącego turnieju, Skeet ma skrócić jego męki i palnąć mu w łeb.

Coroczne przyjęcie Mirandy Gwynwyck, odbywające się jak zawsze w ostatnim tygodniu września, trwało w najlepsze. Gospodyni czujnym okiem lustrowała półmiski z krewetkami, malutkimi karczochami i homarami.

Miranda, autorka feministycznego traktatu Kobieta Wojowniczka, uwielbiała wydawać przyjęcia, choćby po to, żeby udowodnić całemu światu, że feminizm i wygodne życie nie wykluczają się wzajemnie. Poglądy nie pozwalały jej się malować czy stroić, ale w wydawaniu przyjęć znalazła ujście swoich, jak to określiła w książce, domatorskich zapędów.

Obserwowała gości zgromadzonych w salonie. Muzycy i intelektualiści, kilku parlamentarzystów, niemała grupka znanych pisarzy i, dla kontrastu, kilku oszustów i szarlatanów, żeby dodać nieco pikanterii. Idealna mieszanka. I wtedy zobaczyła przysłowiową łyżkę dziegciu w beczce miodu – drobniutką Francescę Serritellę Day, jak zwykle świetnie ubraną, jak zwykle otoczoną wianuszkiem mężczyzn.

Francesca w turkusowym komplecie wyglądała ślicznie, jak z obrazka. Beztrosko odrzuciła ciemne włosy i wdawała się w rozmowę ze wszystkimi, a przecież cały Londyn wie, że została bez grosza przy duszy. Pewnie nieźle się zdziwiła, kiedy się okazało, że Chloe tkwiła po uszy w długach.

Nawet z daleka Miranda słyszała jej perlisty śmiech i zdyszany głos, jakby nie mogła się doczekać, by opowiedzieć przezabawną historyjkę w ten swój charakterystyczny sposób, który doprowadzał Mirandę do szaleństwa. A jednak mężczyźni, ci idioci, jeden po drugim ulegali jej urokowi. Niestety, jednym z nich był Nicky, jej ukochany brat.

Miranda zmarszczyła brwi i wzięła orzeszek z półmiska od Lalique'a. Nicholas to dla niej najważniejszy człowiek na świecie, cudownie wrażliwy i mądry. To on namawiał ją do napisania Kobiety Wojowniczki. Pomagał jej ubrać myśli w słowa, w środku nocy podawał kawę i, co najważniejsze, trzymał jej stronę w kłótniach z matką, która nie pojmowała, czemu jej córka, mająca roczny dochód rzędu stu tysięcy funtów, zajmuje się takimi bzdurami. Miranda nie mogła bezczynnie stać z boku i patrzeć, jak Francesca Day łamie serce Nicholasowi. Od kilku miesięcy obserwowała Francescę – zmieniała partnerów jak rękawiczki, a w przerwach wracała do Nicky'ego. Za każdym razem witał ją z otwartymi ramionami. Może nieco bardziej ostrożnie, może z większą rezerwą, ale witał.

– Kiedy mam ją przy sobie – tłumaczył Mirandzie – wydaje mi się, że jestem najmądrzejszym, najdowcipniejszym mężczyzną na ziemi. – Po chwili dodał zgryźliwie. – Oczywiście, jeśli humor jej dopisuje, bo w przeciwnym razie czuję się jak ostami śmieć.

Jak ona to robi, zastanawiała się Miranda. Jakim cudem ktoś tak płytki i powierzchowny zwraca na siebie uwagę? Oczywiście, to przede wszystkim zasługa jej nieziemskiej urody, ale nie tylko. Francesca emanowała energią; wydawało się, że powietrze dokoła niej jest naładowane elektrycznością. Tania sztuczka, stwierdziła Miranda z lekceważeniem, przecież Francesca nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Wystarczy na nią spojrzeć! Nie ma pracy ani grosza przy duszy, a zachowuje się, jakby wszystko było w porządku. I może jest, pomyślała Miranda niespokojnie – przecież Nicholas Gwynwyck i jego miliony są na wyciągnięcie ręki.

Miranda o tym nie wiedziała, ale nie ona jedna walczyła z ponurymi myślami. Francesca, choć pozornie beztroska i radosna, była w kiepskim humorze. Nie dalej jak wczoraj poszła do Stewarda Bessetta, właściciela najsłynniejszej londyńskiej agencji modelek, w poszukiwaniu pracy. W jej kręgach towarzyskich praca modelki to nic hańbiącego. Uznała, że tym sposobem rozwiąże najbardziej palące problemy finansowe.

Ku jej zdumieniu Steward oznajmił, że jest za niska.

– Modelka może być nieziemsko piękna, ale jeśli nie ma co najmniej metra siedemdziesięciu pięciu wzrostu, nie wystąpi na wybiegu – wyjaśnił. -A pani jest o wiele niższa. Oczywiście może pani brać udział w sesjach zdjęciowych i reklamach, ale i tak najpierw musimy zrobić zdjęcia próbne.

I wtedy nie wytrzymała. Wrzasnęła, że jej zdjęcia były w najsłynniejszych pismach świata i nie musi robić żadnych zdjęć próbnych, jak jakaś debiu-tantka. Teraz już wiedziała, że niepotrzebnie się uniosła, ale wtedy nie zdołała się opanować.

Od śmierci Chloe upłynął już rok, a Francesca nadal nie mogła się pogodzić z jej utratą. Czasami miała wrażenie, że żal to żywe stworzenie, które oplotło ją silnymi mackami.

Początkowo przyjaciele okazywali współczucie i zrozumienie, ale po kilku miesiącach dali jej do zrozumienia, że powinna odrzucić żałobę, jak zeszłoroczną kreację. Obawiała się, że przestanąją zapraszać, jeśli nadal będzie smutna, a bała się samotności, nauczyła się więc ukrywać rozpacz. W towarzystwie śmiała się i flirtowała, jak gdyby nigdy nic.

O dziwo, śmiech pomógł. Czuła, że powoli dochodzi do siebie. Czasami nawet ogamiał ją gniew na Chloe. Jak mogła wpakować ją w coś takiego? Opadły ją stada wierzycieli. Jednak złość zaraz mijała. Dopiero teraz stało się dla Fran-ceski jasne, dlaczego ostatnio matka była taka zmartwiona i roztargniona.

Nie minęło kilka tygodni od śmierci Chloe, a mężczyźni w trzyczęściowych garniturach zaczęli pukać do jej drzwi. Mieli dokumenty w ręku i chciwość w oczach. Najpierw zniknęła biżuteria Chloe, potem jej aston martin, obrazy… W końcu sprzedała dom. Tym sposobem spłaciła wszystkie długi, ale została z kilkoma setkami funtów w kieszeni, z których już niewiele zostało. Pomieszkiwała na razie u Cissy Kavendish, jednej z najstarszych przyjaciółek Chloe, ale Cissy i Francesca nigdy się nie lubiły. Na początku września Cissy postawiła sprawę jasno: Francesca musi się szybko wyprowadzić. Francesca nie wiedziała, jak długo uda jej sieją zwodzić mglistymi obietnicami.

Zmusiła się, by się roześmiać z żartu Talmedge'a Butlera. Brak pieniędzy to przejściowa sytuacja, powtarzała sobie. Zobaczyła Nicholasa po drugiej stronie salonu. Gdyby za niego wyszła, miałaby pieniędzy w bród, ale to rozwiązanie przyszło jej na myśl tylko raz, przez chwilę, gdy zadzwonił do niej jakiś okropny człowiek i domagał się, by spłaciła przynajmniej część zadłużenia na karcie kredytowej, bo inaczej spotkają ją same przykrości. Nie, Nicholas Gwynwyck nie rozwiąże jej problemów. Gardziła kobietami, które wychodzą za mąż dla pieniędzy. Ma dopiero dwadzieścia jeden lat, a przed nią zbyt świetlana przyszłość, by wszystko popsuć w chwili rozpaczy. Wkrótce zdarzy się coś wspaniałego. Musi tylko poczekać.

– … stek bzdur, który wyniosę na wyżyny sztuki. – Te słowa zwróciły jej uwagę. Wypowiedział je elegancki mężczyzna. Rozmawiał z Mirandą Gwynwyck, a teraz podszedł do niej.

– Witaj, moja droga – zaczął. – Jesteś prześliczna. Cały wieczór czekam na okazję, żeby mieć cię dla siebie. Miranda mówiła, że będę zachwycony.

Z uśmiechem podała mu rękę.

– Francesca Day – przedstawiła się. – Mam nadzieję, że warto było czekać.

– Lloyd Byron. O, tak. Poznaliśmy się już, choć pewnie tego nie pamiętasz.

– Ależ tak, bardzo dobrze. Jesteś znajomym Mirandy, znanym reżyserem.

– Sprzedawczykiem, niestety, który kolejny raz sprzedał duszę za janke-skie dolary. – Westchnął dramatycznie i spojrzał w sufit. Wypuścił przy tym idealnie okrągłe kółko dymu z ust. – Pieniądze to przekleństwo ludzkości. Robimy dla nich najgorsze rzeczy.

W oczach Franceski pojawił się błysk.

– A jakich to okropieństw dopuściłeś się dla pieniędzy, jeśli można zapytać?

– Zbyt wielu. – Podniósł do ust szklankę pełną czystej whisky. – Całe Hollywood jest okropne, jednak ja staram się odcisnąć moje piętno nawet na najgorszej szmirze.

– Jakie to wspaniałe. – Uśmiechnęła się, miała nadzieję, że z podziwem, choć w rzeczywistości bawiło ją, że Lloyd Byron udaje wielką osobowość zmuszoną do kompromisu w imię sztuki.

Reżyser błądził wzrokiem po jej twarzy z zainteresowaniem, ale bez pasji, i domyślała się, że woli towarzystwo mężczyzn. Wydął usta i nachylił się do jej ucha:

– Droga Francesco, za dwa dni lecę do zapyziałego Missisipi, nakręcić film Delta we krwi, szmirę, z której zrobię arcydzieło o przemianie duchowej.

– Uwielbiam arcydzieła o przemianie duchowej – zaszczebiotała i wzięła kieliszek szampana. Spojrzała na«Sarah Fargate-Smyth w kreacji z tafty. Adolfo czy Valentino?

– Delta we krwi to alegoria, hołd oddany życiu i śmierci. – Zamaszyście machnął ręką, nie wylewając przy tym ani kropli. – Odwieczny cykl. Natura… Rozumiesz?

– Odwieczny cykl to coś, co lubię najbardziej.

Przez chwilę przewiercał ją wzrokiem.

– Wyczuwam twoją witalność. Każdy twój ruch wysyła silne wibracje. – Podniósł dłoń do policzka. – Nigdy się nie mylę co do ludzi. Zobacz, aż się spociłem.

Roześmiała się.

– Może zjadłeś nieświeżą krewetkę.

Pocałował ją w dłoń.

– To miłość. Zakochałem się. Musisz zagrać w tym filmie. Od kiedy cię zobaczyłem, wiedziałem, że będziesz idealną Lucindą.

Francesca uniosła brew.

– Nie jestem aktorką. Skąd ten pomysł?

Zmarszczył brwi.

– Nie szufladkuję ludzi. Jesteś tym, za kogo cię uważają. Powiem producentowi, że bez ciebie nie kręcę.

– Nie sądzisz, że to lekka przesada? – stwierdziła ze śmiechem. – Znamy się dopiero kilka minut.

– Znałem cię przez całe życie; zawsze polegam na moim instynkcie, i to mnie wyróżnia spośród innych. – Znowu wypuścił kółko dymu. – Jest to rólka mała, ale znacząca. Nęci mnie wizja podróży w czasie, zarówno duchowej, jak i fizycznej. Rzecz dzieje się w XEX wieku na Południu, na plantacji w czasach jej rozkwitu, i dzisiaj, gdy z majątku prawie nic nie zostało. Chciałbym, żebyś pojawiła się na początku, w kilku krótkich, ale znaczących scenach zagrasz angielską dziewicę, która przyjeżdża w odwiedziny. Nigdy się nie odzywa, ale jej obecność jest wyczuwalna w całym domu. Jeśli poważnie myślisz o karierze, ta rola otworzy przed tobą wszystkie wrota.

Przez ułamek sekundy Francesca pozwoliła sobie na szalone, niepoważne marzenia. Aktorstwo to idealne rozwiązanie, zdobędzie pieniądze i zajmie się czymś, co zawsze ją pociągało. Przypomniała jej się stara znajoma, Ma-risa Berenson, która chyba świetnie się bawiła, kręcąc film za filmem. I zaraz roześmiała się z własnej naiwności. Poważni reżyserowie nie proponują ról kobietom poznanym na przyjęciach.

Byron wyjął z kieszeni notesik w skórzanej oprawie i notował coś złotym piórem.

– Jutro już wyjeżdżam, przed południem zadzwoń do mnie do hotelu. To mój adres. Nie zawiedź mnie, Francesco. Moja przyszłość jest w twoich rę kach. Nie możesz odrzucić takiej szansy. Nie wiadomo, kiedy znowu zaproponują ci rolę w dużej amerykańskiej produkcji.

Schowała karteczkę do kieszeni i z trudem powstrzymała się od komentarza, że jeśli wierzyć jego opisowi, Delta we krwi to nie jest tytuł, który by pasował do dużej amerykańskiej produkcji.

– Cieszę się, że cię poznałam, Lloyd, ale niestety, nie jestem aktorką.

Zakrył uszy rękami, choć w jednej trzymał szklankę, a w drugiej papierosa.

– Nie chcę tego słuchać! Jesteś tym, za kogo cię uważam. Ludzi kreatywni nie dopuszczają do siebie negatywnych myśli. Zadzwoń przed południem, skarbie. Muszę cię mieć, i już!

Z tymi słowami wrócił do Mirandy. Francesca odprowadzała go wzrokiem, nagle poczuła rękę na ramieniu.

– Nie on jeden musi cię mieć.

– Nicky Gwynwyck, ty napalony maniaku seksualny! – odwróciła się i pocałowała go w gładko wygolony policzek. – Właśnie rozmawiałam z przezabawnym człowiekiem. Znasz go?

Pokręcił przecząco głową.

– To znajomy Mirandy. Chodźmy do jadalni, kochanie. Pokażę ci nowego de Kooninga.

Francesca posłusznie zachwyciła się obrazem i gawędziła wesoło z przyjaciółmi Nicholasa. Zupełnie zapomniała o Lloydzie Byronie, póki Miranda nie odciągnęła jej na bok.

– Gratuluję, Francesco – powiedziała. – Już słyszałam. Zawsze spadasz na cztery łapy, jak kot…

Francesca szczerze nie lubiła siostry Nicholasa. Miranda wydawała jej się sucha i bezbarwna jak jesienne drzewo, była też idiotycznie nadopiekuńcza wobec dorosłego brata, który umiał sam zadbać o siebie. Już od dawna zachowywały jedynie pozory wzajemnej sympatii.

– Skoro o kotach mowa – Francesca wpadła jej w słowo – wyglądasz świetnie, Mirando. Co za odważny pomysł, połączyć futro i dzianinę. Ale o czym ty mówisz?

– Jak to, o filmie Lloyda. Mówił mi, że obsadził cię w ważnej roli. Wszyscy pozielenieli z zazdrości.

– Uwierzyłaś mu? – Francesca uniosła brew.

– A nie powinnam?

– Oczywiście, że nie. Nie upadłam na tyle nisko, żeby występować w filmikach klasy B.

Siostra Nicholasa odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się serdecznie.

– Biedactwo. Filmiki klasy B, dobre sobie. A ja sądziłam, że znasz wszystkich i wiesz wszystko. Najwyraźniej nie jesteś tak na bieżąco, jak ci się wydaje.

Francesca, która uważała, że nikt nie jest bardziej na bieżąco niż ona, z trudem ukryła irytację.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Och, przepraszam, moja droga, nie chciałam cię urazić. Dziwię się tylko, że o nim nie słyszałaś. Lloyd dostał Złotą Palmę w Cannes cztery lata temu, nie pamiętasz? Krytycy nie mogą się go nachwalić, wszystkie jego filmy to cudowne alegorie, i nikt nie wątpi, że ten nowy będzie wielkim przebojem. Pracuje z najlepszymi fachowcami.

Francesca starała się nie okazać podniecenia, gdy Miranda wymieniała wszystkie sławy, z którymi pracował Byron. Miranda Gwynwyck to snobka i jeśli jej zdaniem Lloyd Byron jest poważnym reżyserem, Francesca musi jeszcze raz przemyśleć jego propozycję.

Niestety, ledwie wyszli z przyjęcia, Nicky zabrał ją do nowego klubu w Chelsea. Byli tam do pierwszej, później się znowu oświadczył i znowu się strasznie pokłócili – po raz ostatni, jeśli o nią chodzi – dlatego bardzo późno położyła się spać. Obudziła się już po południu, ze snu wyrwał ją telefon. Miranda zadzwoniła z idiotycznym pytaniem o krawca.

Francesca zerwała się z łóżka, przeklinając pokojówkę Cissy, że nie obudziła jej wcześniej. Narzuciła łososiowy szlafrok, pobiegła do łazienki, wzięła prysznic i ubrała się szybko. Zdecydowała się na czarne spodnie i czerwono-żółty sweterek od Sonii Rykiel. Umalowała się, wciągnęła kozaki do kolan i pobiegła do hotelu Byrona. W recepcji dowiedziała się, że reżyser już wyjechał.

– Nie zostawił dla mnie żadnej wiadomości? – Nerwowo stukała palcami w blat.

– Sprawdzę.

Recepcjonista podał jej kopertę. Francesca rozerwała jąniecierpliwie i przebiegła wzrokiem tekst.

Hosanna, moja Francesco!

Jeśli czytasz te słowa, odzyskałaś rozum, choć to nieludzkie z twojej strony, że rano nie zadzwoniłaś. Najpóźniej w piątek musisz być w Luizjanie. Polecisz do Gulf port w Missisipi, a stamtąd weźmiesz samochód na plantację Wentworth. Moja asystentka załatwi wszelkie formalności i zwróci ci koszty podróży. Przyślij telegram na adres plantacji, czy się zgadzasz, żebym odzyskał spokój duszy.

Ciao, moja gwiazdo!

Francesca wsunęła kopertę do kieszeni. Nie zapomniała, jak wytwornie Marisa Berenson wyglądała w Kabarecie i Banrym Lyndonie i jak ona jej zazdrościła, oglądając te filmy. Cudowny sposób zarabiania pieniędzy.

Spochmurniała, gdy przypomniała sobie uwagę Byrona o zwrocie kosztów podróży. Szkoda, że nie skontaktowała się z nim wcześniej, nie musiałaby się teraz martwić i płacić za bilet z własnej kieszeni, a nie sądziła, by wystarczyło jej na to gotówki. Chwilowo nie mogła korzystać z kart kredytowych. Doprawdy, co za koszmar, a po wczorajszej nocy nie miała zamiaru nigdy więcej rozmawiać z Nickym. Skąd wziąć pieniądze na bilet? Zerknęła na zegarek i zorientowała się, że już się spóźniła do fryzjera. Westchnęła ciężko. Coś wymyśli.

– Przepraszam bardzo, panie Beaudine. – Piersiasta stewardesa zatrzymała się obok jego fotela. – Mogę prosić o autograf dla siostrzeńca? Gra w szkolnej drużynie golfowej. Ma na imię Matthew i jest pana wielkim fanem.

Dallie uśmiechnął się do jej biustu i podniósł wzrok, ażeby zobaczyć twarz, brzydszą niż reszta, ale i tak niczego sobie. – Z przyjemnością- powiedział i wziął od niej kartkę i długopis. – Oby grał lepiej niż ja ostatnio.

– Drugi pilot mówił, że miał pan kłopoty w Firestone.

– Skarbie, kłopoty towarzyszą mi na każdym kroku.

Roześmiała się gardłowo i dodała szeptem, tak że tylko on ją usłyszał:

– I pewnie nie tylko na polu golfowym.

– Robię, co w mojej mocy. – Uśmiechnął się leniwie.

Zadzwoń, kiedy znowu będziesz w Los Angeles, dobrze? – Nabazgrała coś na karteczce i podała mu z uwodzicielskim uśmiechem.

Odeszła. Wsunął świstek do tylnej kieszeni dżinsów, gdzie spoczął obok karteczki od dziewczyny z wypożyczalni samochodów. Skeet łypnął gniewnie.

– Pewnie wcale nie ma siostrzeńca, a jeśli nawet, dzieciak w życiu o tobie nie słyszał.

Dallie zagłębił się w lekturze. Nie cierpiał gadać ze Skeetem w samolotach. W ogóle wszystkiego nie cierpiał. Skeet źle tolerował podróże innym środkiem lokomocji niż cztery koła i ilekroć latali samolotem, był jeszcze bardziej nieznośny niż zwykle. Łypnął na Dalliego.

– Kiedy wreszcie będziemy w Mobile? Nienawidzę samolotów. Tylko znowu nie zaczynaj wykładu z fizyki, dobrze? Obaj wiemy, że między nami a ziemią jest tylko powietrze, a powietrze nie utrzyma takiej kupy złomu.

Dallie zamknął oczy.

– Zamknij się, Skeet – poprosił grzecznie.

– Nie śpij teraz. Kurde, Dallie, mówię poważnie! Wiesz, że nie znoszę latać. Nie śpij, dotrzymaj mi towarzystwa.

– Jestem zmęczony. Wczoraj mało spałem.

– Nic dziwnego. Szląjałeś się do drugiej nad ranem i do tego sprowadziłeś tę chudzinę.

Dallie uniósł jedną powiekę.

– Nie sądzę, żeby Astrid spodobało się to określenie.

– Nie o niej mówię! O psie! Jezu, Dallie, słyszałem drania przez ścianę!

– A co miałem zrobić? – obruszył się Dallie. – Zostawić go przy szosie, żeby zdechł z głodu?

– Ile dałeś recepcjoniście, żeby się nim zajął? Dallie mruknął coś do nosem.

– Co powiedziałeś? – huknął Skeet.

– Stówę! Stówę teraz i stówę za rok, jeśli psiak będzie w dobrej formie.

– Idiota – burknął Skeet. – Ty i te twoje przybłędy. Zaadoptowałeś już ze trzydzieści psów w całym kraju. Nie wiem, jak jesteś w stanie to spamiętać. Psy, dzieciaki…

– Dzieciak. Był tylko jeden i zaraz tego samego dnia wsadziłem go w autokar do domu.

– Ty i te twoje przybłędy.Dallie popatrzył na Skeeta.

– Tak. Ja i moje przybłędy.

Skeet miał na tyle przyzwoitości, by zamknąć się na jakiś czas, o co zresztą Dalliemu chodziło. Otworzył książkę, najnowszego Vonneguta, i wypadły z niej trzy błękitne arkusiki. Rozłożył je, przyjrzał się pieskowi Snoopy'emu na papeterii, a potem zaczął czytać.

Kochany Dallie,

Leżę sobie nad basenem i tylko kilka skrawków czerwonego bikini sprawia, że nie sieję obrazy publicznej. Pamiętasz Sue Louise Jefferson, tę małą z lodziarni Dairy Queen, która oszukiwała rodziców i jeździła do Purdue, zamiast chodzić kościoła? Chciała zrobić karierę, ale wpadła po meczu z chłopakiem z drużyny Buckeye? W każdym razie przypomniało mi się, jak przed laty, gdy jeszcze mieszkała w Wynette, miała wrażenie, że dusi się w naszej szkole, ze swoim chłopakiem. Spojrzała na mnie (zamówiłam wtedy lody waniliowe z czekoladą) i powiedziała:

– Wiesz, Holly Grace, życie jest jak lody. Albo tak smakowite, że przechodzą cię dreszcze, albo topnieje ci w oczach i przepływa między palcami.

Życie przepływa mi między palcami, Dallie.

Mam świetne wyniki w pracy, a jednak ten drań szef wezwał mnie do siebie w zeszłym tygodniu i oznajmił, że kto inny będzie nowym menedżerem sprzedaży na południowy zachód. Ten ktoś jest facetem i osiąga znacznie gorsze efekty niż ja, zagroziłam więc szefowi, że go oskarżę o dyskryminację. A wiesz, co on na to:

– Ależ kochanie, wy kobiety, zbyt emocjonalnie do tego podchodzicie. Zaufaj mi.

Na co odparłam, że nie zaufam mu nawet na tyle, by uwierzyć, że mu staje. Na tym się nie skończyło, doszło do wymiany zdań, z powodu której wyleguję się nad basenem hotelu, zamiast żyć na walizkach.

Mam też lepsze nowiny – ostrzygłam się jak Farrah Fawcett i wyglądam bosko. Firebird sprawuje się bez zarzutu. Miałeś rację, to był gaźnik.

Strzelaj celnie, Dallie.

Całusy, Holly Grace.

PS. Trochę nazmyślałam o Sue Louise Jefferson, kiedy zatem wrócisz do Wynette nie mów nikomu o chłopaku z drużyny Buckeye.

Duśmiechnął się pod nosem, złożył list i wsunął do kieszonki na piersi, miejsca najbliższego sercu, jeśli je miał.