Прытча аб красках
Чаму ты паверыш больш:
яе клятвам альбо ўласным вачам?
Лукіян з Самосы
Неяк пад час пахмелля ў шынку “Магістраль”, што ля стадыёна, мой выпадковы сабутэльнік распавёў пра сваю дасканалую сістэму светабудовы, у якую, на вялікі гонар, аніяк не могуць укласціся кабеты. “Яны выпадковыя і таму лішнія ў светабудове, бо бракуюць маёй сістэме,” — скардзіўся мой новы сябар, не забываючыся з маёй талеркі раз-пораз кідаць што-небудзь з няхітрай пачосткі свайму беламу пудзелю.
І паколькі я пахмяляўся за грошы гэтага брахмана думкі, то як удзячнасць пад заканчэнне іх склаў яму прытчу: “Каб бачыць у звялай красцы былы бутон, трэба воля, а каб убачыць у бутоне звялую краску, спатрэбіцца ўяўленне”.
Прабач, Зямля!
Цябе я не пакрыўдзіў.
Мой лёгкі крок
Не пакідаў слядоў,
А позірк
Не трымаўся доўга
На красках
Летуценнае красы.
Прабач, Зямля...