На працяглай жалобнай ноце,
З завываннем да болю ў вушах,
На слупах, на іржавым дроце
Вецер песню пяе ў адзіноце,
Наганяючы вільгаць і жах.
Так і хочацца дзесьці стуліцца,
Каб не чуць гэтай песні мэталь,
І да сэрца твайго прытуліцца,
І, сагрэўшыся, доўга маліцца
На агеньчыка цёплы крышталь.