Імгненні

* * *

Няўлоўна змыкаліся захад з усходам; плялася

Нябачная сетка, а колер быў шызы і цёплы.

I цёплаю шызаю сеткай акрылася неба;

Адно — дзе-нідзе пагаралі

падоўжных аблокаў

Плас ты; і сціхала гарэнне, і човен заспаны

Сухога, маркотнага белага месяца выплыў.

I ціха ўсё стала,

і плюшч развярнуўся на месяц,

I скруткам распалася ноч...

Я адна была ў хаце.

Святла не паліла, а думала толькі:

мой Божа!

Ты любіш мяне,

дараваўшы вось гэдакі вечар

I думкі аб тым, хто святлейшы

за месяца човен, —

Такі ж беззахісны,

такі ж невяртальна далёкі...