* * *

Ўзяўшы рукі твае, датыкацца губамі запясцяў,

Адчуваць, як пульсуюць пад дотыкам

цёплыя жылкі...

Хай мне скажуць, што гэта часовае,

плыткае шчасце,

Што інакшае ёсць,—

я сваёй не прызнаю памылкі.

Хто калі вызначаў,

што часова, а што пастаянна?

Можа, ў тлуме пякельным

ці ў светласці райскага краю

Не малітваў туту,

не цярпення бясконцага ямы —

А вось гэтыя рукі ды цёплыя жылкі згадаю.

Загрузка...