Імгненні

* * *

Праполка... Двухтыднёвыя дажджы

Дзяляну марнатраўем затапілі.

Паўсюль, не вылучаючы ні град,

Hi баразён,— адною злітнай хваляй

Курчавіцца і бухне зелянота.

Мелісы пах. Мяшаючыся з пахам

Парэчкі і зямлі, ён кліча — жыць!

Ён кліча — жыць! Ён кліча —

шчасным быць,

На дробязі не зварачаць увагі.

Не гледзіш? Што ж. Будзь вольны.

Бог з табой.

Жыві, як можаш. Я жыву — як хочу!

Таму што ведаю цяпер, як трэба,

Таму што падаюцца пад рукамі

Макрыцы ніцістыя карані,

I дыхае слабенькая меліса,

У свет шырокі гледзячы з адвагай,

I між кустоў парэчкі — самасея,

Хоць мокрая, ды гордая паставай

Сарана яркай барваю гарыць.