* * *

Неба ў бляску сляпучым стыгне,

Жоўтым вокны шкліць.

Без цябе пражыўшы тры тыдні.

Так і звыкну жыць.

Але ў вечар, ветрам напяты

Над ламаным грэбнем дамоў,

Тонкі твар, бы з іконы зняты,

Узгадаю зноў.

Што ты? Дзе ты? Месяц замглёны

Крэпне між аблок.

У завулку блукальнік сонны

Прыцішае крок.


Загрузка...