* * *

3 ціхім шасценнем, бы кніг і старонкі.

Вецер шаволіць ліс тоты руду.

Ў небе бязвоблачным месячык тонкі

Нізка ляжыць — запірае ваду.

Так бы прасіцца ў любові злашчаснай

Словамі песні, пачутай не раз :

— Месяц мой звонкі, о месячык ясны,

Ой, не свяці ты на той пералаз!


Загрузка...