Імгненні

* * *

Ляніва, быццам адэсіты, вып'юць кавы

I пойдуць блындацца па горадзе

без справы —

Два даўганогія, пад сонцам, за руку.

I ветрык,

што ў дрымотных пошуках чагосьці

На даляглядзе, як падушкі, хмары мосціць,

Не пашаволіць разамлелую раку;

Бо на адно дастане сіл —

даткненнем гібкім

Сушыць нагі маленькай мокрыя адбіткі

На шэрым покрыве бетоннай паласы

I спрабаваць спатоліць вялае тамленне,

Яе спадніцай абвіваючы калені.

Яму разбэрсаўшы на вочы валасы.