* * *

Паблякла неба, звітае смутой.

Бязважкімі гуляе прыпаламі

Ліпнёвы вецер: каля губ Яго

Сівы матыль трапечацца крыламі.

Як горача! Паволі нікне дзень.

I пазіраюць з моста дзве дзяўчыны

На мнос тва белых кропак па вадзе —

Як быццам бы па ягадзе рабіны.


Загрузка...