Tylko ciebie chcę

30

Mkniemy we dwójkę pośród nocy, ja i Pallina. Daję się nieść 750-ce. Umiarkowana prędkość, myśli rozpuszczone na wietrze. Przytula się do mnie, ale bez przesady. Dwa ludzkie przeciwieństwa, astralne koniunkcje dziwnego przeznaczenia. Ja, najlepszy przyjaciel jej mężczyzny, ona, najlepsza przyjaciółka mojej kobiety. Ale to wszystko należy już do przeszłości. Zmieniam biegi i pędzę przed siebie, na skórze czuję ożywczy podmuch wiatru. Unosi ze sobą moje myśli. Ach, wzdycham. Czasami pięknie jest nic nie myśleć. Nie myśleć. Ciąg różnych lokali. Akab to nasza pierwsza przystań.

– No chodź, znam tu wszystkich, ucieszą się, jak cię zobaczą.

Daję jej się prowadzić. Wchodzimy, ja się witam. Niektórych rozpoznaję.

– Raz rum, dzięki.

– Jasny czy ciemny?

– Ciemny.

Kolejny lokal. Charro caffe. Postanawiam zaszaleć.

– Rum raz jeszcze, z lodem i cytryną.

Potem lądujemy w Alpheusie. Kolejny rum. Z lodem i cytryną. Tutaj puszczają wszystko jak leci: muzykę z lat 70-tych i 80-tych, hip-hop, rock, dance. Później przenosimy się do Ketum baru. Zapominam, gdzie zaparkowałem motocykl. I co z tego. – Jeszcze jeden rum. Z lodem i cytryną. – Zanosimy się śmiechem. Z kimś się tam witam. Jeszcze kto inny rzuca się na mnie.

– Kurwa, Step, to ty, wróciłeś! Znowu będzie się działo, co?

Tak, znowu się będzie działo. Tylko co to, kurwa, za koleś? Kolejny lokal i kolejny rum, i jeszcze jeden, i znowu. I kolejne dwa rumy. Ale kim był tamten koleś, który rzucił mi się na szyję? Ach, tak, Manetta. Raz zasnął w górach. Tak, byliśmy wtedy w Pescaseroli. Spał pod kołdrą, ale ze stopami na wierzchu. Między palce powkładaliśmy mu zapałki główką zwrócone na zewnątrz, po czym je zapaliliśmy. Kurwa, jak się nie poderwał, gdy tylko poczuł, że się pali. A my dosłownie tarzaliśmy się ze śmiechu. Ja i Pollo. On zaś miotał się po całym pokoju z przypalonymi stopami i darł się w niebogłosy. – Kurwa, co za koszmar! Co za koszmar, ja pierdolę! – A my nic, tylko zwijaliśmy się ze śmiechu, aż do bólu. Ja i Pollo. Ale ubaw. Śmialiśmy się jak opętani. Ja i Pollo. Tylko że Polla już nie ma. Ogarnia mnie przemożny smutek. Kolejny rum, jednym haustem, wszystko na raz. Podczas gdy tańczę z Palliną, panią jego serca, kobietą mojego przyjaciela, przyjaciela, którego już nie ma. Ale tańczę, tylko tańczę i się śmieję, śmieję się razem z nią. Śmieję się i myślę o tobie. Kolejny rum i sam nie wiem jak, ale oto jestem już pod domem.

– Ej, właśnie dojechaliśmy.

Zsiadam z motoru, lekko się zataczam. To przez ten jeden rum za dużo.

– Gdzie się podziała twoja honda?

– Nie ma jej tu, przyjechałam samochodem, teraz mam cinquecento, nowy model.

– Aha, fajnie. – Tak naprawdę to jedno z tych aut, które najmniej mi się podobają. Ale czy miałoby jakiś sens mówić jej o tym? Nie, a wobec tego siedzę cicho, a wręcz staram się być miły.

– Świetnie się sprzedają, palą tyle co nic, no i części zamienne są po przyzwoitych cenach.

– Tak, rzeczywiście.

– Udany wieczór, co?

– Zajebisty. – Mówię jej najszczerszą prawdę. – Lokale na Testaccio sporo się zmieniły.

– W jakim sensie?

– Na lepsze. Fajna muza, ludzie sprawiają wrażenie, jakby naprawdę dobrze się bawili. Superkawałki, można tańczyć do upadłego. Tak, zajebisty wieczór.

Pallina grzebie sobie w kieszeniach spodni i przetrząsa kurtkę.

– Oj, coś mi się zdaje, że zostawiłam u ciebie na górze moje kluczyki.

– Nie ma problemu, chodźmy.

W windzie zapada krępująca cisza. Nasze spojrzenia krzyżują się ze sobą. Stoimy w milczeniu. Pallina się uśmiecha. W jej uśmiechu jest czułość. Bębnię palcami o poręcz przy ścianie, o lustro. Kurwa, czasami ma się wrażenie, że winda stoi w miejscu. Choć być może to nadmiar rumu przedłuża tę podróż w nieskończoność? A może coś jeszcze innego? Ale oto jesteśmy. Otwieram drzwi wejściowe i Pallina przemyka się do środka. Rozgląda się wokół, następnie idzie do stołu. – O tutaj są, znalazłam! – Zasłania mi widok, toteż nie udaje mi się niczego dostrzec. Czy naprawdę kluczyki leżały na stole, czy rzeczywiście zapomniała je zabrać, czy tylko wymyśliła sobie taką wymówkę, żeby wejść? Co ci w ogóle przychodzi do głowy? Kiepsko z tobą. Skąd takie myśli, Step? Za dużo rumu. Kluczyki leżały na stole, musiały tam leżeć.

– Ej, widzę, że masz też taras.

– Tak, wiesz, że nawet nie zwróciłem na to uwagi.

– No co ty! Jak zwykle jesteś nieprzytomny.

Otwieram przeszklone drzwi i wychodzę na zewnątrz. Widać obłędny księżyc. Wysoko w górze, okrągły, gdzieś tam, między odległymi budynkami, skąpanymi w jego poświacie. Smukłe zarysy starych anten, nowoczesnych talerzy satelitarnych, a do tego, jakby na przekór – sznury z porozwieszanym dzień wcześniej praniem. Oddycham głęboko, letni zapach jaśminu, wrześniowy powiew nocnego powietrza, cykady gdzieś w oddali, cisza wokół. Pallina staje mi za plecami.

– Trzymaj, przyniosłam ci jeszcze jeden. – Podaje mi kieliszek.

– Na dobre zakończenie wieczoru. Biorę go od niej, wącham.

– Jeszcze jeden rum. I to chyba nawet dobry.

Paolo coraz bardziej mnie zadziwia. Rum u niego w domu. Chłopak się wyrabia. Pociągam jeden łyk. Wygląda mi na Pampero. Nie, to Havana Club, przynajmniej siedmioletni. – Znakomity.

Znów spoglądam daleko przed siebie. Pociągam kolejny łyk, ale się nie odwracam. Pallina wciąż mówi. Stoi za mną, słyszę jej głos tuż za plecami.

– Nie uwierzysz. Od kiedy umarł Pollo, nie byłam z żadnym innym chłopakiem. Masz pojęcie?

– Dlaczego miałbym ci nie wierzyć? – Nadal stoję do niej plecami.

– Ani jednego pocałunku, przysięgam ci.

– Nie przysięgaj. Nie sądzę, żebyś mnie okłamywała.

– Raz cię okłamałam.

Odwracam się i patrzę jej w oczy. Uśmiecha się.

– Kluczyki miałam w kurtce.

Lekki podmuch ciepłego wiatru, zabłąkanego pośród nocy, delikatnie rozwiewa jej ciemne włosy. Pallina. Mała kobieta, która stała się dorosła. Ma gęsią skórkę i zamyka oczy, oddycha głęboko z nieukrywaną przyjemnością. Po chwili się zbliża i mnie obejmuje. Opuszcza głowę na mój tors. Słodka, pachnąca przyjaciółka. Nawet nie próbuję jej powstrzymać.

– Wiesz, Step, tak się cieszę, że tu jesteś.

Trzymam ramiona szeroko rozpostarte, sam nie bardzo wiedząc, co począć. Po chwili odstawiam kieliszek na parapet i obejmuję ją powoli. Słyszę jej śmiech.

– Jak dobrze, że wróciłeś. Proszę cię, przytul mnie mocno.

Trwam w bezruchu, jakoś nie mam siły, by przytulić ją mocniej.

Staram się jakoś usprawiedliwić.

– Słuchaj…

Wszystko dzieje się w okamgnieniu. Ona unosi głowę i zaczyna mnie całować. Napiera na moje usta i sama rozchyla wargi. I zaraz próbuje ożywić swoje ciało, porusza się niespiesznie, ma zamknięte oczy. Manewruje ustami to w prawo, to w lewo, w poszukiwaniu optymalnej pozycji, chcąc dopasować się tak, by to było jak najbardziej naturalne. Ale to niemożliwe. Ja trwam w bezruchu. Ani drgnę. Nie wiem, co robić, nie chciałbym jej zranić. Wcale się nie ruszam, nie rozchylam ust, są całkiem zimne, prawie tak jakby były z kamienia. Pallina powoli rezygnuje ze swojego desperackiego wicia się. Ponownie opuszcza mi głowę na klatkę piersiową i zaczyna płakać. Po cichu. Tylko raz po raz lekko potrząsa głową, płacz przechodzi w urywany szloch, słychać w nim rozpacz. Wtula się we mnie, byle tylko na mnie nie patrzeć, najwyraźniej wstydzi się mojego wzroku. Delikatnie gładzę ją po włosach. Po chwili szepczę jej na ucho: – Pallina… Pallina, przestań płakać.

– Nie, nigdy nie powinnam się była tak zachować.

– Ale coś ty niby takiego zrobiła. Przecież nic się nie stało. Do niczego nie doszło. Wszystko jest w porządku.

– Wcale nie. Próbowałam cię pocałować.

– Naprawdę? W ogóle się nie zorientowałem. No już, bo nasz przyjaciel pewnie właśnie się na nas patrzy i jak nic się z nas śmieje.

– Chyba raczej ze mnie.

– Na mnie jest wściekły, bo nie skorzystałem z okazji.

Pallina wybucha śmiechem. Ale to histeryczny śmiech, pociąga przy tym nosem i wyciera sobie twarz w rękaw kurtki. Na przemian to się śmieje, to znów płacze.

– Przepraszam cię, Step.

Znów się śmieje, tym razem nieco spokojniejsza. Grożę jej, palcem wskazującym machając tuż przed samym nosem.

– Pora kłaść się spać, co ty sobie w ogóle myślisz, co? – Znów się uśmiecha.

– Rzeczywiście, zaraz wskakuję do łóżka.

I nic już nie mówiąc, wciąż jeszcze zawstydzona, zmierza w stronę drzwi. Przystaje na moment. – Proszę cię, Step, zapomnij o tym i odezwij się do mnie. – Uśmiecham się do niej i potakuję skinieniem głowy. I zaraz zamykam oczy, a kiedy otwieram je po chwili, Palliny już nie ma. Nie ruszam się z miejsca, stoję w salonie, nieruchomo, w milczeniu, wreszcie rozglądam się dookoła i dostrzegam butelkę z rumem. Miałem rację. To Havana Club. Raptem tylko trzyletni. Z Paola to jednak nie lada kutwa. Wychodzę na taras. Spoglądam na dół i w ostatniej chwili dostrzegam, jak Pallina swoim cinquecento skręca na końcu ulicy. Wlewam w siebie ostatni łyk z dna butelki, darowując sobie przelewanie go do kieliszka, i nie ruszam się z miejsca. Skrzyżowane ręce opieram na parapecie, a w zasięgu ręki mam pustą butelkę. – Kurwa mać. – Złość aż rozpiera mnie od środka, ale sam nie wiem, do kogo by się tu przyczepić. Kurwa, ja pierdolę. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Do dupy. Nie mogę nic zrobić. Nawet sobie poprzeklinać. Nie, na nic by się to zdało. Ale nie chcę o tym myśleć. Jest mi źle, kurwa. Spoglądam w dół. O właśnie. Dzięki. Od razu robi mi się lepiej. Biorę butelkę za szyjkę, zbieram w sobie resztkę sił i rzucam nią w dół, niczym bumerangiem, bezbłędnie, szybko, miejmy tylko nadzieję, że do mnie nie wróci. Butelka leci, obracając się z zawrotną prędkością i bum, uderza w twingo, trafiając w sam środek przedniej szyby i ją roztrzaskując. Twingo jeszcze przed chwilą było całkiem nowe, nietknięte. Chyba czarne, a w każdym razie ciemne. Kwintesencja wszystkiego tego, czego nienawidzę. Tylko jeden strzał. Jak w Łowcy jeleni.