Адам Клакоцкі і ягоныя цені

«Этнапаталёгii» сноў

У Архiве Клакоцкага ёсьць невялiкi фонд, у якiм сабраныя «этнапаталёгii». Фонд гэты нiколi не карыстаўся асаблiвай папулярнасьцю дасьледнiкаў, дый супрацоўнiкi Архiву ня ставiлiся асаблiва сур’ёзна да збору сьведчаньняў, якi складаецца з трох тэчак ды стосу неразабраных папераў. Падчас пераездаў «этнапаталёгii» звычайна грузiлiся апошнiмi альбо нават увогуле забывалiся ў якiмсьцi закутку; тое, што яны дажылi да нашага часу, — чыстая выпадковасьць.

Калi я пачаў сваю працу ў Архiве, я таксама ня надта зацiкавiўся гэтымi паперамi: за больш чым стагодзьдзе няспыннае працы тут назьбiралася й не такiх дзiвосаў. Зрэшты, сьцiплая пасада асыстэнта не вымагала веданьня ўсiх фондаў: дастаткова было арыентавацца ў трох-чатырох найбольш iстотных зборах, астатняе, як тут казалi, — справа часу.

Час сапраўды iшоў хутка i праз чатыры гады я захварэў на прафэсійную хваробу супрацоўнiкаў АК — я пачаў шукаць адказ на загадку Архiву. Рэч у тым, што, нягледзячы на прыгожа выдадзены Каталёг, дзе расстаўлены ўсе даты й акцэнты, пазначаны ўсе вехi й названыя ўсе фонды, — у паўставаньнi Архiву ёсьць нешта незразумелае, альбо, калi хочаце, ненатуральнае.

Архіў быў заснаваны Адамам Клакоцкім напрыканцы мінулага стагодзьдзя; ягоная поўная і праўдзівая назва — Беларускі Архіў Сноў альбо, у скарачэньні, БАС. Зрэшты, ані поўнай назвы, ані скарачэньня ніхто не ўжываў, — яшчэ пры жыцьці заснавальніка замацавалася назва Архіў Клакоцкага, а пасьля ягонай сьмерці супрацоўнікі пачалі пазьбягаць якіх-колечы публічных спасылак на сны, каб грамадзкасьць не пераблытала іх са шматлікімі складальнікамі гараскопаў альбо соньнікаў. Сама сыстэма Архіву паўстала яшчэ пры Клакоцкім і практычна не мянялася, адзінае што супрацоўнікі ўжывалі розныя скарачэньні й розначытаньні, каб крыху прыхаваць сваё соннае паходжаньне. Так, адзінкай уліку ад самага пачатку быў сон, але праз скарачэньне с. ён не адрозьніваўся ад справы. Хіба адзінае, што вытыркала, дык гэта падзяленьне ўсіх фондаў на «аўтэнтычныя» і «дадатковыя». Няма пра што казаць — «аўтэнтычныя» фонды складаліся з уласна сноў, «дадатковыя» — з рэальных дакумантаў. Дасьледнікі, якія ўжо даўно працавалі ў Архіве, успрымалі гэта як даніну традыцыі, але тыя, хто патрапляў упершыню, са зьдзіўленьнем знаходзілі ў «аўтэнтычных» фондах сны Магдалены Радзівіл альбо сон вядомага паэты Лангабарда, які прысьніў сябе архітэктарам. Зрэшты, там былі й сапраўдныя пэрлы, як невялічкая калекцыя сноў Міцкевіча альбо сон Ластоўскага падчас Парыскай канфэрэнцыі, перад тым, як Антанта прызнала БНР. Я сам на другі год сваёй працы знайшоў сон Оскара Мілаша. Але ў большасьці сны былі не такія істотныя і, да сораму супрацоўнікаў Архіву, часам нават неаўтарызаваныя. Ва ўсім астатнім гэта быў звычайны архіў, з штодзённай, руціннай працай, выконваньнем запытаў, аўтарызацыяй і каталягізацыяй фондаў, мізэрнымі заробкамі супрацоўнікаў і бясконцымі плёткамі ды інтрыгамі.

Такім чынам, я пачаў шукаць адказы на загадку Архіву. Зрэшты, незразумела было, у чым ёсьць сама загадка. Усе адчувалi, што з паўставаньнем Архіву ў рэчаіснасьць прарвалася і замацавалася ў ёй штосьці Іншае і гэтае Іншае цяпер відавочна спала, заціхла, чакаючы свайго часу. «Сны заснулі» — гэты калямбур быў надзвычай папулярным у мясцовых гіраністаў, хаця ў самых прасунутых выклікаў зразумелую трывогу. Бо ў Архіве суіснавалі побач розум і неразумнае — гэта неяк муляла і не дазваляла сур’ёзна ставіцца да рэчаіснасьці ўвогуле. Мушу заўважыць, што ў Архіве быў хіба найбольшы працэнт будыстаў.

Які сэнс быў у зьмяшчэньні на адну паверхню, у адну прастору сноў і рэчаіснага? Пра што думаў Клакоцкі, засноўваючы свой Архіў? Было адчуваньне, што праўдзiвая мэта, цi мэты, знаходзіцца недзе побач, магчыма, схаваная альбо зашыфраваная ў адным з камэнтароў, прысьнёная ў адным са сноў. Кожны з супрацоўнiкаў прайшоў праз гэтыя пошукi, а некаторыя, я ўпэўнены, дасюль лiчаць, што ведаюць адгадку (цi загадку).

Звычайна высоўваліся гіпотэзы, самыя розныя. Адна з гіпотэзаў, самая банальная, палягала на тым, што ўвесь Архіў і ёсьць адным вялікім сном Адама Клакоцкага. Яе звычайна прыгадвалі на сяброўскіх вечарынах, звычайна пад самы іхны канец. Зрэшты, гэтую гіпотэзу сур’ёзна ўспрымалі хіба што нэафіты, а старыя супрацоўнікі скарыстоўвалі яе дзеля ахмурэньня маладзенькіх асыстэнтак («не хвалюйцеся, усё гэта вам толькі сьніцца»).

Ключ быў відавочна ў тэкстах (альбо ў снах) самога Клакоцкага, бо толькі яны маглі даць канчатковыя адказы альбо хаця б крыху прасьвятліць сытуацыю, ад цьмянасьці якой даўна стаміліся нават самыя ўпартыя шукальнікі.

У пошуках аўтэнтычных тэкстаў празь нейкi час я і прыйшоў да пяцi запыленых скрынак, да «этнапаталёгiяў». Мне пашчасьцiла: неразабраны стос папераў належаў самому Клакоцкаму, гэта былi ягоныя камэнтары й вытлумачэньнi справаў, а таксама фрагмэнтарныя нататкi, што тычылiся больш адцягненых рэчаў. Але паспрабую пачаць ад самага пачатку — гэта значыць, ад саміх справаў.

Паводле правiлаў Архiву, мы ня маем права беспасярэдне цытаваць дакуманты, ня кажучы ўжо пра іхную поўную навуковую публікацыю. Гэтае права мае толькi ўладальнiк дакумантаў альбо — у адсутнасьць уладальнiка цi ягоных нашчадкаў — чалавек, якi перадаў дакуманты ў Архiў. Але супрацоўнiкi даўна знайшлi выйсьце з гэтай сытуацыi. Нiшто не замiнае (а статут Архiва папросту не забараняе гэта) даваць ускоснае апiсаньне справы, асабліва калі пры гэтым зьмяніць прозьвішчы, даты і канву падзеяў, пакідаючы, як любіў казаць Клакоцкі, «аголеныя сутнасьці».

* * *

Першая справа ананiмная, напiсаная (цi перапiсаная) на бляклай паперы, парэзанай на вялiкiя аркушы нестандартнага фармату. У ёй распавядаецца пра шляхцiца ўчцiвага Стэфана Дастаеўскага, апекуна аднаго зь менскiх манастыроў, асобу ў вышэйшай ступенi паважаную ў тагачасным менскiм асяродзьдзi. Стэфан выконваў розныя даручэньнi вядомых i ўплывовых магнатаў, але нiколi не адмаўляўся прадстаўляць у гродзкiм судзе шараговага шляхцiца (у кнiгах Менскага гродзкага суду захавалiся некаторыя ягоныя справы). Недзе пад канец жыцьця Стэфан Дастаеўскi пачаў весьцi дыярыюш, апiсваючы цiкавыя падзеi й здарэньнi, сьведкам якiх ён быў. Напрыканцы нататак падаюцца некаторыя ўрыўкi з дыярыюша, якiя тычацца эпiзода, што й выклiкаў цiкавасьць Адама Клакоцкага.

Аднойчы Стэфан Дастаеўскi прысьнiў сон. У гэтым сьне ён бегаў п’яны з шабляй па менскiх валох, лаючыся й пагражаючы мяшчанам, мнiхам i розным выпадковым людзям. Сон быў надзвычай выразны, прачнуўшыся, Стэфан прыгадаў усё да апошняй драбнiцы. Але самае жахлiвае было ў адчуваньнi немагчымага шчасьця, якое спадарожнiчала гэтай прыгодзе. Такога шчасьця Стэфан нiколi ня памятаў анi ў дзяцiнстве, анi ў сталасьцi, хаця ён намагаўся весьцi дабрачыннае жыцьцё i цешыўся той павагай, што спадарожнiчала ягонай дабрачыннасьцi.

Пасьля гэтага здарэньня жыцьцё Стэфана Дастаеўскага рэзка зьмянiлася. Ён вярнуўся ў свой маёнтак у самым глухiм закутку Палесься, дзе праводзiў цэлыя днi на самоце, не запрашаючы да сябе нiкога. Яго бачылi ў самых розных мейсцах, ён хадзiў па лясох i балотах, выкрыкваючы рэзкiя, гартанныя словы на незнаёмай мове. Хадзілі чуткі, што ён пачаў вывучаць Кабалу. Таксама казалi, што ён пачаў прыходзіць у сны мясцовым жыхарам. Яго баяліся й пазьбягалі.

Адам Клакоцкi лiчыў, што гэта сапраўды так i што гэта ён пэрыядычна сьнiўся свайму далёкаму нашчадку, Ф. М. Достоевскому, якi памылкова прыняў яго за чорта. Менавiта пасьля такiх сноў Фёдор Михайлович пiсаў гнеўныя словы пра жидов и полячишек альбо прымаўся ўважлiва вывучаць свой радавод.

ІІ

Другi сон апiсвае незвычайнае здарэньне з рабi N. Аднойчы яму прысьнiўся ягоны ненароджаны сын у чорнай скураной куртцы, зь пiсталетам. Сын ягоны гучна сьмяяўся, лаяўся матам i друкаваў вершы пад псэўданiмам «Аристарх Леденящий». Рабi N. на наступны дзень разьвiтаўся са сваякамi, закапаў Тору ў цiхiм мейсцы сада i сышоў. Далейшая гісторыя разгортваецца досыць складана, часам нагадваючы люстэркі й лябірынты Тысячы й адной начы: апісваюцца ягоныя падарожжы, сустрэчы й размовы, даўгія дыскусіі з хасыдамі...

На сярэдзіне раптам паўстаюць тэалягічныя пытаньні... На жаль, менавіта гэты рукапіс моцна пацярпеў пры пераездах, і таму мы ня можам дакладна сказаць, чым скончылася гэтая гісторыя...

ІІІ

Апошнi сон датаваны пачаткам нашага стагодзьдзя. Мiтрапалiту Сергiю прысьнiлася «голая рыба». Як праiнтэрпрэтаваць гэты факт i чаму «голая рыба» патрапiла ў фонд этнапаталёгiяў, зразумець цяжка. Яна (рыба) паводзiла сябе так ласкава й так непрыстойна, што стары, паважаны мiтрапалiт, якi не без самазадаволенасьці (у якой каяўся) аглядаў сваё жыцьцё, ня вытрымаў i зьлёг з сардэчным прыступам. Не давяраючы нiкому, ён распавёў свой сон маладому паслушнiку, адзінаму чалавеку, да якога меў пэўны давер і вiдавочную сымпатыю. Паслушнiка гэты сон уразiў ня меней чым самога мiтрапалiта. Ён доўга спрабаваў зразумець, што значыць «голая рыба», перапытваў Сергiя, але той ня мог анiчога дадаць.

Трэба сказаць, што паслушнік сапраўды хацеў расшыфраваць сон, але яшчэ болей ён хацеў дапамагчы мітрапаліту, што пачаў згасаць літаральна на вачох. Паслушнік вывучаў розныя тэксты, ад звычайных соньнікаў да працаў Фройда, які тады толькі пачынаў набываць сваю папулярнасьць. Але ўрэшце спыніўся на Сьвятым Аўгустыне. Як мы памятаем, Аўгустын доўга спрабаваў зразумець, дзе мы можам знайсьці ў гэтым сьвеце знакі боскасьці. І пасьля розных развагаў, якія мы прыводзіць ня будзем, ён прыходзіць да высновы: знак боскасьці ў гэтым сьвеце — у паразе чалавечага розуму, у абсурдзе.

Мітрапаліт Сергій памёр у глыбокім душэўным спакоі, зь ціхай і яснай усьмешкай.

* * *

Як мы бачым, усе тры сны маюць вiдавочны «паталягiчны» калярыт.

А цяпер пра нататкі Клакоцкага.

Сам Клакоцкi пакiнуў пэўныя фрагмэнтарныя тлумачэньнi, зь якiх можна зразумець, што сабраны матэрыял бачыўся яму як пэўны ўрок цi пэўнае пасланьне, а магчыма, нават падыход да разгадкi некаторых тайнаў, што так хвалявалi яго ўсё ягонае жыцьцё.

Пасьля ўважлівага прачытаньня я пераканаўся, што нататкі Клакоцкага апярэджвалі сваю эпоху і былі ў пэўным сэнсе адказам на шматлікія рэдукцыянісцкія ініцыятывы...

Паводле формы, тэксты Клакоцкага — гэта фрагмэнты спантанных роздумаў, часам нават асобныя сказы, якія відавочна былі інсьпіраваныя этнапаталёгіямі. Гэтыя нататкі згрупаваныя ў дзьве тэмы.

Першая з гэтых тэмаў — тэма паверхнi. Мы жывем на паверхнi самiх сябе, успрымаем паверхню рэчаў, падзеяў, i ў гэтым няма анiчога дзiўнага. Бо наступны крок думкi палягае на тым, што за паверхняй пачынаецца доўгачаканая глыбiня, варта праламiць паверхню й мы абавязкова знойдзем сябе ў нечым абсалютна iншым: фантастычным, прыемным альбо, наадварот, жахлiвым. Адным словам, мы знойдзем сябе ў unheimliche. З нататак Клакоцкага зразумела, што ён трымаўся больш пэсымiстычнага пагляду. Глыбiня, лiчыў Клакоцкi, зусiм не абавязковая. Трэба адразу сказаць, што Клакоцкi, насуперак прыхiльнасьцям сваёй эпохi, ня верыў анi ў глыбiнi, анi ва ўнiвэрсальнасьць, анi ў агульначалавечыя праўды. Ён настойваў, што любое падваеньне сьвету — на глыбiнi й паверхнi, праўды й няпраўды, сутнасьцi й вонкавасьцi — непатрэбная данiна манiхейскiм iлюзіям, i за адной паверхняй папросту пачынаецца другая, за другой трэцяя i гэтак далей: уся вычварнасьць гэтай думкi не адмяняе саму магчымасьць. Ёсьць толькi ўнiкальнасьць, i ўсялякая спасылка на ўнiвэрсальную праўду — гэта апэляцыя да паверхнi абжытай i знаёмай, альбо, як ён яшчэ пiсаў, — да знаёмага твару. Праўдзiвае пытаньне, якое Клакоцкi задаваў самому сабе ў сваiх нататках, — што ж нам рабiць з гэтымi бясконцымi паверхнямi i цi ёсьць нейкi сэнс альбо сыстэма ў iхным чаргаваньнi.

Другая тэма — уласна «этнапаталёгiі». Трэба адразу сказаць, што ў выбары слова няма анiякай пагарды, нават скепсісу, што да этнаграфiчных захапленьняў ягонай эпохi. Клакоцкi сам прымаў удзел у большасьцi «этнапаталягiчных» праектаў свайго часу, а пад канец жыцьця слоўца «этнапаталёгiя» сталася ў яго ўлюбёным тэрмiнам, якi ён ужываў зь вiдавочнай асалодай.

Зрэшты, мушу сказаць, што пад «этнапаталёгiямi» Клакоцкi разумеў пэўныя этнiчныя скрыўленьнi, узаемапранiкненьнi і ўзаемазамены — адным словам, пэўную крывiзну, «няправiльнасьць» мясцовай этнiчнай прасторы. У гэтай частцы сьвету (у тэкстах Клакоцкi называў яе заўсёды Паўночнай Сарматыяй, але ў прыватных гутарках — Вялiкiм Шпiталем) няма нiчога назаўсёды вызначанага: лёгшы спаць балтам, ты прачынаесься славянiнам, выйшаўшы з дому палякам, вяртаесься немцам, з усiх бакоў цябе спрабуюць пераканаць, кiм ты ёсьць i кiм ты быць ня мусiш. Натуральна, што большасьць людзей здаровага клёку ад гэтага гармiдару называе сябе «тутэйшымi». Клакоцкi, якi цягам свайго жыцьця аддаў данiну польскiм, лiтоўскiм i жмудзiнскiм захапленьням i якi ўрэшце спынiўся на беларушчыне, хацеў крыху зьмянiць пэрспэктыву: ён хацеў быць адразу ўсiмi. «Пяць маiх твараў, як пяць люстэркаў, глядзяць у сьвет i ня бачаць...»

Але што значыць быць усiмi?! Альбо ўсім. Як мы памятаем, толькі Бог ёсьць усім. Ці ня значыць гэта, што Адам Клакоцкі хацеў стаць Богам?

Мушу сказаць, гіпотэза, што Адам Клакоцкі — гэта насамрэч адно зь імёнаў Бога, таксама абмяркоўвалася, хаця, па зразумелых прычынах, без асаблівага імпэту...

* * *

А цяпер пра галоўнае — пра загадку Архiву. Чаму менавіта сны былі выбраныя з патэнцыйна бязьмежнай размаітасьці фактаў чалавечае сьведамасьці? На адным з нумараваных аркушаў рукой Адама Клакоцкага выведзены сказ, надзвычай характэрны для тутэйшай мэнтальнасьці (я мяркую, ён належыць яму самому), якi ўсё ставiць на сваё мейсца: «Тое, чаго няма, кранае мяне сваёй далiкатнай адсутнасьцю».