Адам Клакоцкі і ягоныя цені

Магдачка

На старым фатаздымку з Архiву Клакоцкага ледзь бачныя восем постацяў: стаяць, узяўшыся за рукi. Спакойныя, засяроджаныя твары, на некаторых усьмешка. Страх глыбока схаваны, амаль што забыты. Дзяўчына зьлева: твар у профiль: усьмешка. На адвароце атрамантам калiграфiчна: «малодшыя танцоры Беларускай гiмназіi ў Рэгензбургу». Унiзе ледзь разборлiва, алоўкам: «але сьвет, як павуціньне, трымае».

* * *

Мы сядзім у паўзмроку кавярні, гаспадар фатаздымка мае твар, падобны да хіжае птушкі. Ён доўга шукае словы, самі словы выплываюць аднекуль з глыбіняў, затрымоўваючыся па дарозе, пераадольваючы невядомыя прорвы... Надта павольна... Там, у гэтых глыбінях, няма столікаў з афіцыянтамі: жыцьцё там падобнае да цёмнага поля, засеянага сьмерцю. Адзін неадпаведны крок — і чалавек зьнікае назаўсёды, быццам яго ніколі й не было. Часам зьнікае й бяз крокаў, спрабуючы спыніцца, калі ўсе кудысьці бягуць. Бо насамрэч усе кудысьці бягуць, усе вымушаныя браць удзел у бясконцай лятарэі сьмерці.

Але ёсьць і штосьці горшае за сьмерць. Насамрэч памерці ня страшна. Страшна быць пахаваным ужывую — ва ўтульным пекле, складзеным з чалавечага страху.

* * *

Пекла — мая Радзіма.

* * *

Маё дзяцінства прайшло на бабуліным хутары пад Ваўкавыскам: бацькі мусілі адкульсьці вярнуцца, адкуль, бабуля не казала... Але сумаваць не было калі: на хутары было шмат працы, на гарышчы — шмат старых газэт і часопісаў. А яшчэ кніга прыроды, чытаць якую я ніколі не стамляўся...

Неўзабаве бабуля памерла, і я перасяліўся ў сталічны інтэрнат. І ўжо праз год разам з усімі ўскідваў руку ў піянэрскім салюце. Піянэрскія атрады прамаршыравалі праз рэшту майго дзяцінства...

У дваццаць два, на чацьвертым курсе ўнівэрсытэту, я пачаў задыхацца. Адчуваньне, што я пахаваны жыўцом, душыла й не давала жыць. Зрэшты, і жыць не асабліва хацелася. Ані веры, ані спадзяваньняў: я ўжо ведаў, дзе мне пашчасьціла нарадзіцца.

У дваццаць пяць я знайшоў Радзіму. Яна, нечакана для мяне, мела шмат агульнага з бабуліным хутарам: была схаваная ад усіх і паціху занепадала.

У трыццаць я навучыўся маўчаць. Маўчаньне было занадта гучнае і важкае, каб яго не заўважылі.

Праз пару год там выйшла мая першая кніга «Арфэй у пекле». Словы ў ёй былі, як запалкі, успыхвалі на хвіліну, асьвятлялі цемру й згасалі.

Паўгоду ім спатрэбілася, каб знайсьці аўтара: седзячы ў габінэце палкоўніка КДБ, я марна спрабаваў пераканаць сябе й яго, што той мне толькі сьніцца. «Мы пахаваныя, нашы галасы гучаць глуха, — падпісаў я пратакол допыта. А потым яшчэ: — І слухае нас толькі палкоўніка вуха».

У вар’ятні быў вялікі сад...

* * *

Выйшаўшы, я зразумеў, што жыцьцё зьмянілася. Сьціплае, утульнае пекла, з сваімі аўтобусамі й тралейбусамі, піянэрамі й палкоўнікамі, з словамі, якія нешта значылі, і кнігамі, якія былі напісаныя крывёю, — усё гэта засталося толькі ў маёй памяці. Сёньня, калі ўсё скранулася з сваіх мейсцаў, усё кудысьці паплыло, мне нават шкада тых часоў.

Зрэшты, мне ўжо глыбока за пяцьдзясят. Я тут анікому не патрэбны, акрамя аматараў архіўных успамінаў. Пасьля шпіталю знайсьці добрую працу было складана, урэшце мяне ўладкавалі ў невялічкі прыватны архіў на пасаду звычайнага архіварыюса. Часам мне здаецца, што і я сам ужо — толькі папера зь нейкага забытага фонду.

Твар дзяўчыны на адным з фатаздымкаў Архіву, што патрапіў да нас з новымі эмігранцкімі зборамі, падаўся мне страшна знаёмым. На ім я пазнаў Эўрыдыку з майго дзяцінства. Так, я нічога ня блытаю. Калісьці да мяне туды спусьцілася Эўрыдыка. Мёртвая, на парашуце.

* * *

Гаспадар фатаздымку цьмяна прыгадвае.

— Так, лягер. Вясновы пах, руiны, амэрыканская вайсковая адмiнiстрацыя, прыцiшаная нямецкая гутарка, жаданьне пачаць жыць нанова. Iншым жыцьцём. Часам аблавы з савецкай зоны, калi ўсе выходзiлi зь лягеру, вымушаныя былi хавацца. Яна нiколi не хавалася.

Нягледзячы на галечу, на страх, было адчуваньне дзiкага, забароненага шчасьця, сярод руiнаў, прыгожага, як шыпшына. Мы сьпявалi й танчылi крывiцкiя песьнi. Каханьне. Мы былi зусiм дзецьмi, шаснаццаць — васямнаццаць год... Мы выбраліся зь пекла, мы гэта ведалі. Перад намі быў вялікі сьвет...

* * *

Магдалена Вярбiцкая? Ня ведаю, цi сапраўднае iмя. Тады шмат хто назаўсёды стаўся iншым. Сапраўднае iмя было недаравальнай раскошай. Яе вымаўленьне досыць дзiўнае, я такога нiколi ня чуў раней. Яна прыгожа сьпявала, казалi, да вайны была студэнткай кансэрваторыi ў Менску.

Яе мiнулае? Нiхто не iмкнуўся прыгадваць мiнулае. Усе жылi, як быццам толькi прачнулiся пасьля цяжкога трызьненьня. У яе на руцэ быў нумар зь нямецкага лягеру пад Менскам...

* * *

Наперадзе было жыцьцё, і яго трэба было неяк пражыць. Лёвэн, потым Парыж, Ангельшчына. Потым усе зьехалi ў Амэрыку. Засталося няшмат. Тады шмат было такiх, як мы: бяздомных, закiнутых у сьвет бадзягаў. Сярод зруйнаваных гарадоў жыцьцё яшчэ толькi-толькi прачыналася...

Яна была не такая, як усе. Яе часта бачылi з Багданам, ён выдаваў «Шыпшыну». Паглядзiце падшыўку, магчыма, штосьцi знойдзеце... Там мусiць быць адзiн верш, пра радзiму, ён нас тады моцна ўразiў.

Радзiма? Лёгка забыцца на Радзiму-забойцу. Цяжэй — на сьветлую, далёкую мрою. Зь ёй можна пражыць усё жыцьцё. Яна была iншая. «Сэрца — мая радзiма», — яна казала, i цяжка было запярэчыць.

Мы паклялiся стаяць дарэшты. А потым яна зьехала ў Парыж, з адным букавiнцам, яна называла яго Леа. Ён быў букавiнскiм гэбраем, пiсаў па-нямецку. Яе нiхто не разумеў да канца.

* * *

Наша радзiма — сэрца,

Яно ня здрадзiць нiколi...

* * *

Чаму яна зьехала з Паўлем? Ня ведаю. Яна паўтарала: сэрца — мая Радзiма. Потым яна ўзяла шлюб з Майклам, жыла ў Амэрыцы, потым — з французам...

* * *

Як яна патрапiла ў групу? Нас усiх цягнула да гэтага вогнiшча, як матылёў на вагонь, i мы да канца жыцьця будзем... самыя адчайныя ляцелi напрасткi. Зрэшты, яна так нiколi й не адыходзiла. Гэта было немагчыма.

Яна была лепшай радысткай. Мы ўсе падпiсалi кантракты, трыццаць год маўчаньня. Яна паляцела ў першай групе. На шыфроўку яна выбрала кнiжку вершаў, што выйшла ў Парыжы, па-нямецку, звалася, здаецца, «Мак i памяць».

* * *

Яна пакінула мне дзёньнікі, я іх разгарнуў два гады таму, калі пацьвердзіліся зьвесткі... што яе больш няма...

* * *

«...Сьцены раптам апрытомнелі ад сну. Яны былi жывыя, дыхалi разам з намi. Мы ляжалi аголеныя, маё цела ўздрыгвала. Столь была адзiным аграмадным вокам, яна глядзела на нас, яна спрабавала нас убачыць ва ўсiх падрабязнасьцях. Леа паставiў папяровыя кветкi ў ваду, кветкi ў форме сэрцаў, мы сьмяялiся. Потым я заплакала. Прыгадала Альму. Леа ня ведаў Альму. Я чытала яму на памяць яе вершы, апошнiя, напiсаныя за пару дзён да сьмерцi. Маё сэрца мокрае, як папяровыя кветкi ў гарлачыку, яно сплывае ў акiян немагчымага каханьня, немагчымага таму, што каханьне стаецца магчымым, толькi калi яно немагчымае...»

«Багдан, мiлы, я ня ведаю, дзе ты цяпер, ня ведаю, як гэта назваць, але чамусьцi адчуваю твой позiрк, твае вочы... мы дыхаем, мы ўсе памёрлi. Я зразумела гэта дакладна. Мы ўсе тут шукаем чагосьцi iншага, завем адзiн аднаго забытымi мёртвымi iмёнамi, якiя ўсё яшчэ жывуць у нас. Два самыя дарагiя мне чалавекі, ты i Альма...

але сьвет, як павуцiньне, трымае»

* * *

Iх выкiнулi пад Ваўкавыскам. Парашуты раскрылiся адразу, як вялiкiя белыя кветкi ў цёмным полi Радзiмы, уначы. Самалёт крыху затрымаўся, каб разьвiтацца, каб ветла памахаць крыламi, на адну хвiлiну даўжэй, чым трэба, якраз дастаткова дзеля таго, каб аператыўная група iх iдэнтыфiкавала й высунулася вялiкiм паўколам у меркаванае мейсца прызямленьня, падымаючы па рацыi ўсе мабiльныя сiлы ў раёне. Калi ж стала зразумела, што вецер зносiць iх за раку, у бок лесу, дзе яны маюць усе шанцы адарвацца, заблытаць сьляды, камандзiр даў каманду адкрыць агонь i бліскавічныя кулi з шаснаццацi аўтаматаў i аднаго дробнакалiбровага кулямёту панесьлiся насустрач белым кветкам, што павольна спускалiся ў цёмнае поле радзiмы. Яны былi расстраляныя ў паветры, уначы.

* * *

Апошнiя здымкi? Два гады таму. Я гартаў копiю справы. «Здымак невядомай». Яна ляжыць на мокрай траве, спакойная, жахлiва прыгожая.

Анiякiх дакумантаў i папераў не было знойдзена. Сьледчы нават ня мог iдэнтыфiкаваць асобу, так яна й засталася — «невядомая».

* * *

Гаспадар фатаздымку разгублена змаўкае. Можна паставiць кропку ў гэтай гiсторыi, расплацiцца за вячэру, выйсьцi на цёмную начную вулiцу забытага правiнцыйнага гарадку ў штаце Нью-Джэрсi, можна вярнуцца ў дзяцiнства, на хутар пад Ваўкавыскам, да бабулi, у цiхую летнюю ноч, калi так хочацца выбрацца з ложку, цiха апрануцца, незаўважна выйсьцi ўва двор, далей, да рэчкi, i далей, купал парашуту, брэх сабакаў, стрэлы й хлопчык, якi глядзiць i глядзiць, як ты сыходзiш зь нябёсаў, спускаесься па абшарпаных, брудных прыступках, сюды, да нас, у пекла, у цёмнае поле Радзiмы, стрэлы й сабакi з Аiду ўжо чакаюць, бягуць з ашчэранымi пашчамi.

Магдачка, Эўрыдыка.