Адам Клакоцкі і ягоныя цені

Менская опэра

Яна сказала, што, апрача Кафкi, нiхто ня пiша сёньня такiх жудасных гiсторыяў.

Я асьцярожна падзякаваў. Потым была кавярня, мы сядзелi небясьпечна блiзка, п’яны й сьмешны Лангабард вёрз нам нешта пра нэабарока. Сусьветны архiтэктурны сынтэз, кельты, новы эўрапейскi парадак. Я ўзяў ейную руку, асьцярожна дакрануўся губамi. Яна засьмяялася. П’яны Лангабард пераконваў афiцыянта: плебейскi функцыяналiзм нараджае плебейскi ампiр, плебейскi ампiр — гэта руiны жыцьця... Дзеля пацьверджаньня ён пачаў размалёўваць рахунак карункавымi абрысамi. Афiцыянт цярплiва чакаў.

— Бедны Лангабард, ён позна нарадзiўся, — сказала яна й паглядзела на мяне. Я баяўся паверыць.

Потым у маёй маленькай кватэрцы мы стаялi каля вакна i я бачыў, як празь лёгкую тканку сукенкi ўладна праступаюць цмочкі яе грудзей.

* * *

Яна прачыналася сярод ночы ад свайго крыку й штораз пыталася, як я прыдумаў гэтую краiну. Я спрабаваў жартаваць, казаў пра Томаса Мора і лекара Гiльятэна, пра тое, што вокны маёй кватэры глядзяць на Ўсход, а там сёньня цудоўны сюжэт для нацюрморту. Яна павольна супакойвалася, тулiлася да мяне й мы зацiхалi ў працяглых пацалунках. Да наступнае ночы.

Удзень мы бадзялiся па менскiх вулках, увечары сядзелi ў кавярнi альбо ў майстэрнi ў Тодара. Ночы былi нашыя.

Кожная ноч была сьвятам, заўсёды нечаканым, мы знаходзiлi ўсё новыя магчымасьцi насалоды.

— Чалавек — вандроўнiк i госьць, — казала яна, — нам было наканавана сустрэцца, цалкам выпадкова, каб ствараць гэтыя днi ў харастве і няпэўнасьцi... Нельга думаць пра вечнасьць. Мы абавязкова разыдземся — кожны сваёй сьцежкай.

Усё гэта так, толькi яе губы казалi iншае, яе рукi, яе вочы казалi iншае... калi яна прачыналася й тулiлася да мяне ды пыталася, як я прыдумаў гэтую краiну.

— Я чытаю тваю кнiгу, — казала яна, — i адчуваю, што з усiмi гэтымi людзьмi адбываецца нешта жудаснае, пра гэта ты ня пiшаш, але само адчуваньне нараджаецца менавiта з таго, што ты пiшаш пра iншае. Твае героi жывуць, як быццам таго, жудаснага, не iснуе, але ад гэтага жудзь толькi ўзмацняецца, працiнае кожную iхную рысу, кожны рух i кожнае слова...

— Разумееш, — лiхаманкава шаптала яна, — яны толькi выглядаюць рабамi, жывёламi, у якiх зьнiшчана ўсё чалавечае, насампраўдзе гэта немагчыма, у чалавеку чалавечае зьнiшчыць немагчыма... можна размаляваць паверхню, можна разыграць п’есу, можна сфальшаваць, але ня зьнiшчыць... ты апiсваеш гэтую вонкавасьць, гэты абсурдны сцэнар, але далей ня йдзеш, пакiдаеш сьцежку, але сам ня йдзеш... i ад гэтага такi жах... з гэтай сьцежкi, адтуль точыцца сусьветнае зло...

Яна казала ўсё хутчэй ды тулiлася да мяне. Ейныя вочы глядзелi зь непадробным болем, яна чакала адказу. Я паспрабаваў быць сур’ёзным:

— Ты гаворыш так, як быццам у сьвеце не засталося анiякiх межаў. Мы жывем у Менску, а мае героi жывуць толькi ў маiм уяўленьнi ды ў гэтым невялiчкiм томiку. Гэта ўсё гульня, толькі гульня.

— Усё гэта так, — казала яна, — але так было, пакуль гэты сьвет быў тваёй уласнасьцю, тваiм уяўленьнем, цяпер жа ён адасобiўся, ён стаў незалежным... цяпер ён мае ўладу над намi ўсiмi...

Спрачацца было ня варта. Зранку я адвёз яе да знаёмага лекара. Лекар, чалавек сталага веку, адразу параiў невялiчкi прыватны пансыянат каля Слуцаку, з добрай абслугай ды квалiфiкаванай дапамогай. Праз тыдзень яна пераехала.

У апошнюю ноч яна распавяла ўсё.

Пасьля прачытаньня кнiгi, сказала яна, яе перасьледавала адное і тое ж трызьненьне: агромнiсты шэры будынак, нешта сярэдняе памiж антычным амфiтэатрам i вайсковым умацаваньнем. Людзi ўсярэдзiне, у мяшкох-балахонах, шчыльна завязаных на горле, так што наверсе застаюцца толькi галовы. Людзi варушаць рукамi і нагамi, гэта бачна, але балахоны прыхоўваюць рухi i ў вынiку ўсё гэта выглядае, як шэрыя хвалi на тле шэрага акiяну. Зазвычай усё патанае ў цьмянай невыразнасьцi, але часам праступаюць твары: вочы, поўныя пакуты, шчыльна сьцятыя вусны. Канцоўка гэтага трызьненьня заўсёды адна: пагойдваньне ўсё ўзмацняецца i ў пэўны момант людзi спрабуюць закрычаць... але толькi невыразнае сiпеньне. I тады пачынае крычаць яна...

Яна спадзявалася, што пасьля нашае сустрэчы ўсё зьменiцца, але наадварот, трызьненьне рабiлася больш выразным, твары ўсё больш пазнавальнымі...

Зранку мы разьвiталiся. Я меў пачуцьцё незразумелае прыкрасьцi, адчуваў, што яна нешта недагаворвае, магчыма, нешта iстотнае. Яна мяне шкадавала.

* * *

Наступны тыдзень я прасядзеў у кавярнi, спрабуючы даць сабе рады. Афiцыянт падносiў усё новыя порцыi каньяку, але я быў безнадзейна цьвярозы. Я падрабязна прыгадваў, як усё пачыналася, весела й гiранiчна; нiшто не паказвала на гэткi прыкры канец.

Кнiга была задумана ў жанры «камэдыi пераапрананьняў» з элемэнтамi антыўтопii. Мне было вясёла ўяўляць, якiм было б жыцьцё, калi б нашая «Ўсходнеэўрапейская Швайцарыя» не ўстаяла ў 1918 годзе. Калi б бальшавiкi здолелi разагнаць першы кангрэс, а беларускiя карпусы не пасьпелi б прарвацца з румынскага фронту. Я сьмяяўся, апiсваючы ва ўсiх дэталях сцэну расстрэлу Балаховiча (вядома, не мiнiстра ў гэткiм выпадку) i высылкi Ластоўскага (спадзяюся, што ў прэзыдэнта не было часу азнаёмiцца са сваiм лёсам). Але гэта задумвалася адно ў якасьцi дэкарацыi... У цэнтры была эпапея пабудовы Менскае Опэры. Страшнага шэрага будынку, нечага сярэдняга памiж амфiтэатрам i дотам. Я падрабязна апiсваў падвоз цэглы й працоўны энтузіязм, ранiшнiя перагукi брыгадаў i ўсенародны конкурс на стварэньне гiмну Менскае Опэры. Я зрабiў Лангабарда (гэтага безнадзейнага п’янiцу, апошняга рамантыка, аматара Гофмана й Гёльдэрлiна) — я зрабiў яго Архiтэктарам. У звышзадуме кнiгi ўсё жыцьцё ад васямнаццатага году мусiла быць афарбавана ў гэты сымболь. Усё жыцьцё — Менская Опэра! Парад марыянэтак!

Вядома, што сёньня, у нашыя часы афiцыёзнага рамантызму, калi Вiтаўт ды Сапега стаяць на кожным пляцы, а партрэт Барбары Радзівіл упрыгожвае ледзь ня кожную парфумную крамку — мая трагiкамэдыя пераапрананьняў засталася практычна незаўважанай. Я не пакрыўдзiўся.

I тут, пасьля адзiнага прыемнага вынiку — сустрэчы зь ёй — такi прыкры канец.

Афiцыянт прынёс рахунак, я зразумеў, што баюся вяртацца дадому.

II

...7 верасьня

...Удзень — працяглая размова з М. Толькi што выйшла ягоная кнiга «Цяжар Сьвету». Ён доўга казаў пра сваё захапленьне Ўсходам, пра паралельныя рэчаiснасьцi, пра iстотную няпэўнасьць Сусьвету. Ён казаў, што сьвет цiсьне на нас адно таму, што мы пагаджаемся лiчыць яго адзiным ды непазьбежным. У якасьцi прыкладу ён распавёў гiсторыю пра Чжуан Чжоў: як славуты пустэльнiк аднойчы заснуў ды прысьнiў сябе матылём, што вольна лётаў па-над кветкамi, зьбiраў нэктар i пачуваўся досыць няблага. Адчуваньне было такое выразнае, што, прачнуўшыся, Чжуан Чжоў нiяк ня мог уцямiць: цi ён Чжуан Чжоў, якому сьнiлася, што ён быў матылём, цi ён матылёк, якому цяпер сьнiцца, што ён Чжуан Чжоў... М. казаў натхнёна і пераканаўча. Я думаў пра свой раман ды крыва ўсьмiхаўся.

...15 верасьня

Уначы праглядаў досьлед пра паходжаньне гiльятыны. Высьвятляецца, што францускi лекар Гiльятэн вынайшаў спосаб гуманнага пакараньня: калi нож падае на шыю, усё адбываецца так хутка, што ня мае сэнсу казаць пра пакуты. Як гэта характэрна для Асьвечанага Розуму!

Гiсторыя — нашая гiльятына.

...1 кастрычнiка

Зь незразумелай тугой бадзяўся па вулках, трывожныя прадчуваньнi. Здаецца, уся гэтая крохкая гульня ў культуру, што так усiм нам падабаецца, — хутка скончыцца — i скончыцца жахлiвым, нiкiм ня бачаным дасюль крывавым хаосам. Зайшоў у кавярню. Сеў за той самы столiк, за якiм мы зь ёй сядзелi, замовiў каньяку. Прыгадаў ейныя вочы, нашае нядоўгае начное шчасьце. Гэта было ў iншым жыцьцi? Афiцыянт сказаў, што Лангабард ужо месяц як сюды не заходзiць.

...10 кастрычнiка

...Паўсюль толькi й размовы, як пра новы саюз з Усходам, сацыяльны аптымiзм, новыя тэхналягiчныя пэрспэктывы. Як мне гэта нецiкава! Няма нiякiх новых задумаў, адно гэтае мэханiчнае запаўненьне дзёньнiка... Жыцьцё цячэ мiж пальцаў. Куды?

...3 лiстапада

Заходзiў Лангабард. Паголены, у новым гарнiтуры, пры гальштуку. Паведамiў, што парваў зь мiнулым (?) жыцьцём, з п’яной безадказнасьцю ды вашапрудным рамантызмам... Хоча стаць прафэсійным архiтэктарам...

...1 траўня

...На вулках незразумелы шум. Страшна падумаць — вось ужо паўгоду, як я туды не выходжу. Так, жыцьцё паўсюль. Мне здаецца, што я ўжо не адрозьнiваю — калi сплю, калi абуджаюся. Гэты пераход — ад аднаго да другога — такi крохкi, такi незаўважны. Калi жыцьцё — сон, дык сон, напэўна, таксама жыцьцё.

...20 траўня

....

...7 карстры

прынесьлi балахон шэры з адтулiнай на галаве але бяз рук прысьпешваюць кажуць усе чакаюць пытаюся каго маўчаць кажуць хутчэй мушу апошняе ёсьць толькi тое што

Менск, 1934 г.