Адам Клакоцкі і ягоныя цені

Café «У Топія»

I

Як i ўсе iншыя кавярнi, якiя я сьнiў, гэтая пачыналася з даўгога калiдору, абарванага ў нiшто, i з гэтага нiшто спакваля, праз шэрае рэчыва сну, пачыналi праступаць абрысы. Зь цьмянае невыразнасьцi ўзьнiкалi сьцены, зь ледзь бачнага хваляваньня паветра нараджалiся столiкi, крэслы. Потым падрабязнасьцi: смарагдавы колер цяжкiх, глуха захінутых фiранак, затанулая субмарына ў зялёна-атрутных водарасьцях на карцiне над стойкай бара, хваравiтыя шэпты, далёкiя галасы. Сярод усiх гэтых дэкарацыяў сапраўды рэальнымi выглядаюць толькi сьцены: ад iх патыхае жахлiвым холадам, як быццам па-за iмi — вечная зiма.

Усё гэта апаноўвае маю сьвядомасьць, беручы ў аблогу памяць i жаданьнi, паралiзуючы волю, зьнiшчаючы ўсялякi ўспамiн пра мажлiвасьць яшчэ нечага iншага, як гэта часьцяком здараецца менавiта ў сьне — недзе там, далёка... Дзе гэта — там?

Але варта аднекуль зьявiцца лёгкаму, цёпламу, паўднёваму ветрыку — i ўсё павольна пачынае мяняцца: праз колькi часу я са зьдзiўленьнем знаходжу сябе сярод югендстылю, у прасторным, прэстыжным «Cafe New York», дзе цьмяныя турэцкiя

ўплывы амаль распусьцiлiся сярод пампэзнае Венскае сэцэсіi, крыху разбаўленыя румынскiм фальклёрам. Ёзэф Ацiла (я чамусьцi ведаю, што Ёзэф гэта прозьвiшча, а iмя менавiта Ацiла) распавядае сумную гiсторыю пра тое, што праз колькi часу гэтая кавярня будзе звацца «Будапэшт». Натуральна, нiхто гэтаму ня верыць, усе сьмяюцца, я запрашаю ўсiх у «Зялёны штраль» на келiшак «бэнэдыктына». Замест гэтага мы ўсе чамусьцi трапляем у невялiчкую кавярню ў адным паўднёвабеларускiм горадзе, што месьцiцца ў гроце на беразе Сожа, на ўскраiне старога парку. Я закiдаю ў музычны аўтамат савецкi пятачок i Марыля Радовiч пачынае сваю надрыўную песьню пра «каляровэ ярмаркi».

II

Цi гэта адно сон? А насамрэч усяго гэтага проста няма й, паводле дзiўнай лёгiкi каляровых галюцынацыяў, праз хвiлiну я ўбачу побач з сабою твар Апапеiча, унiфiкатара й атэiзатара нашых сьцiплых студэнцкiх мазгоў? Але гэта немагчыма й ня можа быць, бо гэта значыла б, што ўсё, чым я ёсьць, — плыткi й нетрывалы фантом, а ёсьць толькi ён i цяпер вось даходзiць да самых глыбiняў майго сну (калi гэта сон).

...Цень гэты, якi прывiдам прайшоў праз маю сьвядомасьць, плiшчыўся калiсьцi ва ўсе каморкi майго жыцьця, а цяпер я бачу, што ён дабiраецца й да маiх сноў. Так, гэта ягоны твар. Ён павольна праступае зь цемры, акрэсьлены шэрай пацуковай вастрынёй. Ах, гэты нястомны шукальнiк дысыдэнтаў! Зразумела, мы думалi ня так, як ён. Але тут ён на чужой зямлi: сярод мрояў, няўцямных трызьненьняў, сярод сноў — сярод каляровага iлюзыёну згубленага аднойчы пакаленьня — пакаленьня нянавiсьцi, пакаленьня няспраўджанае любовi.

Так, мы ўмелi ненавiдзець. Мы авалодалi гэтым мастацтвам дасканала. Усяго толькi пару словаў, нават не словаў, не — усяго толькi адзiн халодны, пагардлiвы позiрк — i iх трэсла, ванiтавала, перакручвала, карцела пiсаць дакладныя. Але што можна зрабiць супроць нянавiсьцi? Адно ненавiдзець у адказ. I мы прымалi гэтую зваротную нянавiсьць як кшталт сапраўднасьцi, як дасканалы знак нашае праўды.

I ўсё ж такi нянавiсьць — гэта залежнасьць i няволя. Залежнасьць ад таго, што ты ненавiдзіш. Гэты крок мысьленьня кiнуў нас далёка наперад, цi, лепей сказаць, вывеў нас з абсурдных апазыцыяў у сфэру вольнасьцi... у залатыя сны...

* * *

Але што можа сказаць Шосты Патрыярх чалавеку, якому няма куды прыйсьцi?

* * *

I вось гэтая кавярня. Маё прыватнае мейсца на Шырокiм Менскiм Прашпэкце ў Нiкуды. Нэўтральная тэрыторыя, дзе можна палiць цыгарэту й думаць пра сваё. Сапраўды: пра сваё. Хаця што мы маглi лiчыць сваiм у гэтым сьвеце? Боль? Нянавiсьць?

Але ж гэта iхная тэрыторыя. Выдавала на тое, што адзiна магчымае выйсьце было ў маўклiвай салiдарнасьцi: кавярня, кубачак кавы. Тайнiца чалавечага твару, цiхая ўлада магчымасьцяў. Цiшыня рэчаў. Гэта не было домам, не было прытулкам. Даўна прамоўлена — наш дом унутры нас. Але ж i ўнутры мы не пачувалi сябе гаспадарамi. Мы хацелi любiць, а вымушаныя былi ненавiдзець, мы прагнулi радасьцi, нам вярталi боль. Мы былi выгнанцамi й шукалi свой дом у бяздомнасьцi. Адно гэтыя сны, залатыя мроi...

Адно гэтая кавярня. Штоночы зь дзiўнай наканаванасьцю яна поўнiцца прывiдамi. Штоночы тут адбываецца кававая цырымонiя. Штоночы сюды прыходзяць i сыходзяць людзi. Тут спраўджваюцца няспраўджаныя памкненьнi, тут ткуцца вялёны шчасьця. Усе мы тут — пэрсанажы ў чаканьнi Аўтара. Аўтар заснуў, ня трэба яго будзiць. Значыцца, мы ўначы? Сярод уцёкаў?

* * *

Пайсьцi самотнаю сьцежкай — туды, дзе вечная восень рассыпаных хрызантэмаў...

III

Я сядзеў i чакаў Шостага Патрыярха аднаго са шматлiкiх сярэднеэўрапейскiх адгалiнаваньняў школы чань, Вiктараса М. Субмарына цiха варушылася сярод водарасьцяў, стыла кава. I якраз у гэты момант увайшла здань самотнага манаграфiсты

Фiнегана Зялёнага. Ейныя рухi былi дакладныя, вочы блiшчэлi. Сьвет разьлягаўся перад ёй у няпэўную колькасьць аб’ектаў, якiя зь неабходнасьцю пераўтваралiся ў прадметы досьледу.

Маё левае абсечанае вуха заняло пачэснае мейсца перад яе пытлiвым розумам.

— Брат Tэа, — закрычаў я, — tu viens chez moi, et je me reveille...

— Плятон любiў каву, — сказаў я ёй. — Я хацеў бы напiсаць пра гэта манаграфiю. Падрабязна рэканструяваць цырыманiял паводле старагрэцкiх крынiцаў. Цi будзеце Вы рэцэнзэнтам?

— Гэтае вуха, — сказаў я ёй, — ёсьць сымболем абсечанасьцi Вашага жыцьця. А Вы пра гэта нават ня ведаеце. Больш за тое, Вы ня ведаеце нават пра тое, што Вы пра гэта ня ведаеце.

— Рэчы, — сказаў я ёй, — анiколi ня ёсьць чыстымi аб’ектамi веды, яны проста ЁСЬЦЬ. Мусiм гэта прыняць як дадзенасьць i не рабiць непатрэбных варушэньняў.

— You are crazy guy, — закрычаў я нарэшце, — I like you, and your own way of life, really.

* * *

Ах, Шосты Патрыярх школы чань. Ён заўсёды спазьняўся, сядаў у куток, да кружэлак, пачынаў ад Малера й сканчаў шалёна-халодным джазам трох вiленскiх гэбраяў. Ён заўсёды быў ня тут i ўрэшце заўсёды зьяжджаў у свае вiленскiя лябiрынты, пакiдаючы нас на гэтым жахлiвым мэтафiзычным скразьняку, што завецца Менскам, дзе немагчыма за нешта зачапiцца, дзе цябе зьдзьмувае проймай, дзе не ратуюць рытуалы, а калi ты аднойчы наважысься паверыць, што сапраўды iснуеш — дык аднойчы знойдзеш сябе «ў кнiжцы бяз вокладкi i без апошнiх старонак, дзе вы, адмыслоўцы шалёнага часу, жылi».

А потым ты аднойчы прачнесься сярод утопii, што завецца Беларусяй, і зразумееш, што ў гэтым сьвеце толькi засынаць можна ўсiм разам, а прачынацца — адно паасобку. Калектыўнага выратаваньня не iснуе.

IIIa

— Ведаеш, як гэта адбываецца. Маленькае шкельца, нябачны крышталiк лёду. Табе чатырнаццаць, ты толькi зьбiраесься ўдыхнуць напоўнiцу гэтае паветра. Гэтую атрутную, жахлiвую магму чалавечага жыцьця. I тут — Кай глыбока ўздыхнуў i пераўладкаваўся ў старой абшарпанай фатэлi, шукаючы гармонiю мiж сваiм целам i гэтым апрацаваным кавалкам дрэва, — i тут у адным з кiнатэатраў, на позьнiм сэансе, «Салярыс». Вядома, сьмерць асьцярожна зазірнула з-за экрана ў тваю душу...

І далей, паранены вечнасьцю, ты ўсё жыцьцё грукаеш у сьляпую сьцяну часу.

IV

Не азiрайся, хлопча Што там, за сьпiнаю?

Купалiнка, МакДоналдз, Самота, Альба?

Ты iдзеш па адпалiраваных прыступках гарадзкога раю

Жалейка сiпла гучыць

выплятае

цёплыя гукi

Не азiрайся

V

А вось і Акадэмiк. Ён сёньня птушка — ён на гэта заслужыў.

Усё сваё жыцьцё ён быў падобны да даўгалыгага, разумнага бусла, якi прызвычаiўся хадзiць па зямлi, грунтоўна рыхтуючы свае будучыя ўцёкi ў неба. Гэтыя ўцёкi плянавалiся й абвяшчалiся штогод у адным з выдавецтваў, але абставiны складвалiся такiм чынам, што не дазвалялi непасрэднага ўзьнясеньня.

Я ветла ўсьмiхнуўся яму абсечаным вухам.

— Вы сёньня Ван Гог, — сказаў ён з высокiм, ледзь заўважным сарказмам.

— Гэта неiстотна, — перарваў я, — я напiсаў Вам лiста, з усёй бязьлiтаснасьцю маладосьцi, я напiсаў Вам пра Неба. Праўда ня можа быць падрыхтавана, яна ня можа рыхтавацца гадамi, тым больш стагодзьдзямi. Вы мусiце адчуць гэты пах, ён у паветры, яго хопiць на ўсiх.

— Наш друг Гайдэгер, — сказаў я яму, — Ваш былы студэнт, перадае Вам прывiтаньне. Ён узначалiў аддзел супрацiву, на Шварцвальдшчыне, змагаецца за вызваленьне мовы на больш пракаветную прастору...

* * *

Усялякая цырымонiя нараджаецца з прастаты, усялякая да яе прыходзiць. «Ускiпяцiце ваду, пейце гарбату», — апiсваў напрыканцы жыцьця гарбатавы цырыманiял Рэкю, дзэнскi майстра. Але здаралiся часы, калi нават за высакародную прастату мусiў плацiць пэўнай колькасьцю жыцьцёвых згодаў i кампрамiсаў. У такiя часы я не цураўся складанага.

Нягледзячы на тое, што ўсё нiжэйпададзенае — рэальнае апiсаньне сапраўдных падзеяў, якiя адбывалiся на ўсiм добра вядомых пляцоўках нашага КАХАНАГА ГОРАДУ, усе пэрсанажы, як гэта iм i трэба, — прыдуманыя. Тым ня менш, усялякае падабенства да ўяўных цi рэальных асобаў, усялякае супадзеньне iмёнаў, прозьвiшчаў, датаў i нават знакаў прыпынку — невыпадковае.

(словы, што мусiлi патрапiць напачатак аднаго зь ненапісаных раманаў, але так i не патрапiлi, невядома зь якiх прычынаў)

VI

Я сядзеў i чакаў Герду. Яна спазьнялася, як заўсёды, як усе спазьняюцца ў гэтай шалёнай гісторыі. Я сядзеў i думаў пра тое, што адмысловыя стасункi з часам даюць нам нарэшце нейкiя зьвесткi пра сьвядомасьць Аўтара, якога пакуль нiхто ня бачыў. Спазьнiцца — значыць прыйсьцi кудысьцi, але ня ў час. Ня ў час — гэта значыць, што часу ўжо няма. Што ж застаецца, калi ўжо няма часу?

Я чакаў Герду. Я ведаў, яна так нiколi й не патрапiць прыйсьцi ўчас. Яна была чужая ў гэтым горадзе, вулкi якога не трываюць асьцярожных, мяккiх, упэўненых крокаў, якi патрабуе непрысутнасьцi, у якiм добра жывецца адно прывiдам. Яна была жывая.

VII

Сон: рыба на апаленым сонцам жвiры. Не трапеча, ляжыць маўклiва, вада адыходзiць усё далей ды далей. Вочы зь невымоўнай пяшчотай глядзяць у маю душу. Тут я згадваю: рыбы ня мовяць.

VIIa

«Сьвятло спытала ў Нябыту: Цi ёсьць Вы, Настаўнiк? Можа, Вас няма? I, не пачуўшы адказу, пачало ўглядацца ў ягоную паставу. Абрысы: нешта цёмнае, пустое; хоць увесь дзень углядайся — ня ўгледзiш; слухай — не пачуеш; дакранайся — не дакранесься. — Што ж гэта за дасканаласьць! — закрычала Сьвятло. — Цi здольны хто-колечы яшчэ на гэта? Я магу адно прысутнiчаць цi адсутнiчаць, ды зусiм ня быць не магу. Я дайшло толькi да адсутнасьцi — як жа стацца такiм, як Вы?!»

там была твая сьмерць а ты спадзяваўся скончыць гэтае падарожжа ўрачыста пад гукi жалобнага сьпеву а ён спадзяваўся перайсьцi на другi бераг i застацца а яны думалi пазьбегнуць а нехта... але штосьцi iншае глядзела цяпер з-за прычыненых зьнянацку дзьвераў па мерцы кожнага зь iх i па тваёй таксама кожны плыў да берага але ўладная плынь зносiла й запавольвала жаданы фiнал магчыма тое што яны сустрэлi было фiналам канцом а для некага пачаткам iншай дарогi але ўсё вынiкала з таго дзе ты прыстаў i ты спадзяваўся верыў у непазьбежнасьць у вырок у лёс у тое што твой човен што iшоў увесь час супроць плынi сярод мерцьвякоў ледзь варушачых губамi каб сказаць тое што кажуць усе што даўна ўжо сказалi i немагчымасьць быць тут адно спадзявацца на фiнал на магчымае ўцелясьненьне ў iншым часе сярод iншых дэкарацыяў што там казаў Плятон але гэтая рака несла твае старонкi на якiх палымнеў адчай пра душу а ты спадзяваўся згадаць вечнае ды згадвалiся твары а потым дарагiя твары што былi поруч цагляныя камянiцы сярод якiх а потым зноў адчай i хвiлiны суладзьдзя ў якiя ты быў нечым большым чым проста жыцьцё чалавека ах так Плятон: душа несьмяротная

VIII

Ах Вiктарас М., Шосты Патрыярх, аматар Камю й футболу, сябра Гайдэгера, настаўнiк Дайсэцу Судзукi й Вадзiма Д., бязьлiтасны крытык дыямату, якi ты лiчыў жывым трупам! Твае доўгiя ногi вытыркалiся з кудаба калгаснага трактара, калi ты адважыўся на доўгае паломнiцтва, уцякаючы ад савецкага войска на аддзяленьне фiлязофii, вымушаны патрапiць на бульбу! Ты быў фрагмэнтам iншага сьвету сярод аднастайнае нямоты аднолькавае цяпершчыны. Ты быў прыдуманы намi, ад пачатку й да канца, ва ўсiх дэталях i падрабязнасьцях, разам з тваiм славутым падарожжам на Ўсход (у чым сутнасьць прыходу Шостага Патрыярха?), разам з тваiм даўгiм дзэнскiм дубцом, якi ты зазвычай выцягваў а палове на другую ночы, пасьля трэцяй пляшкi армянскага каньку (твая першая пляшачка была сапраўдным саторы, калi ты яе выцягнуў сярод вулiцы беларускай вёскi, зьнянацку, на першай бульбе) — i пачынаў змагацца з двойчасьцю сьвету, зь бiнарнымi апазыцыямi і з пэрманэнтнай адсутнасьцю грошай.

* * *

Пра сябе: ён жыў у едкiм i цягучым вымярэньнi нязгаснага болю й пiсаў доўгiя, як восень, дзэн-сказы, што цёплаю хваляй накатывалiся на сэрца, спакушалi нядвойчасьцю й узьяднаньнем, казалi як быццам нiчога i ўсё ж зашмат ды ўрэшце пакiдалi там, дзе ты ёсьць: сярод нязбытнага фарсу, у каморы, на Сьвятой Зямлi.

* * *

Ах, Вiктарас М., ты ведаў гэта напэўна. Усе мы пэрсанажы недапiсанага раману, але ж хто Аўтар? Зноў i зноў гэтае адчуваньне: мы патрапiлi ў лябiрынт, нехта гэта заве сьветам, нехта хаваецца ад яго, хтосьцi — ад самога сябе, напачатку паволi, потым хутчэй.

Прамінулыя гады падарылi яму сумны досьвед: у гэтым лябiрынце ўсё роўна анiчога ня знойдзеш. Магчыма, анiчога проста няма, а магчыма, ёсьць, але недзе далёка. Так што можна й не шукаць, а папросту ведаць, што нешта недзе ёсьць, і жыць з гэтым веданьнем, у салодкiм самазабыцьцi... сьвету.

Бо нават калi й пачынаеш нешта шукаць, кудысьцi iсьцi — усё заблытваецца. Па-першае, немагчыма сфармуляваць, што шукаецца. I што хоча знайсьцiся. Немагчыма гэта назваць. Бог, Быцьцё, сэрца сьвету — усе гэтыя словы маюць доўгую гiсторыю, на якую яны самi ўжо прагнуць забыцца. А не забываецца. Па-другое (i памяць, паслужлiва запабягаючы, сьведчыць) — каб знайсьцi тое, што немагчыма назваць, трэба зьмянiцца самому — а значыць памерцi. А каму хочацца памiраць дачасна?

Магчыма, аднекуль, зь нейкай дзiўнай, уфундаванай у сапраўдным быцьцi прасторы, усё гэта бачылася б iнакш. Тое, што мы тут завем безнадзейнасьцю, там завецца каханьнем, а мае абрыдлыя бадзяньнi па прасторы сваiх i чужых тэкстаў там кладуцца непахiсным кiрункам: у неба. Напрасткi. Хто глядзiць на нас, каму мы цiкавыя? Анёлы, дэманы?

У павуце вулак i словы, да агiды знаёмыя, прымушаюць разам з усiмi забыцца й прымаць усё як ёсьць i нават не чакаць, а толькi заходзiцца часам слабымi рэфлекторнымi рухамi. Словы, што ўсё блытаюць.

Дык дзе ты, сьвятая зямля? Хiба толькi там цяпер ноч i ўсе папросту леглi спаць: i Буда, i Заратуштра, і Iсус. А мы тут, пэрсанажы абсурднага раману, навобмацак шукаем тое, што даўна ёсьць i вядома, і непераможна?

* * *

Рэч вось у чым: cogito, якое задае гэтыя пытаньнi, ня мае надзейнае нiцi, каб выбрацца з лябiрынту. Мы можам дэкляраваць умовы магчымасьцi веды, але цi ня будзе гэта адно маленькiм свойскiм лябiрынтам у лябiрынце вялiкiм. Пытаньне ня ў тым, цi дагонiць Ахiл чарапаху, а ў тым, хто мы — Ахiл цi той, хто глядзiць на Ахiла. Ахiл не пытае сябе, цi дагонiць ён чарапаху, ён проста бяжыць. I, магчыма, у iншым кiрунку.

X

— Ты недасканала цалуесься, — сказала яна й засьмяялася свайму нахабству, — хто цябе вучыў?

Я не хацеў памятаць ейнага iмя, я зваў яе Гердай, гэта пасавала да яе зграбнае паставы, калi яна стаяла за стойкай бара ў «Хвiлiнцы», невялiчкiм бiстро, разьмешчаным дакладна на сярэдзiне Доўгага Менскага Прашпэкту ў Нiкуды. Мы прыходзiлi сюды ледзь не штодня, шукаючы паратунку пасьля зануднага фiлязофскага тупiчку на сёмым паверсе хiмкорпусу. Яна падавала нам кубачкi, i мы разумелi: кава ня ёсьць проста кавай, рэч ня ёсьць проста рэччу.

Яна была бiзантыйкай, iстотай з далёкай краiны Ўільяма Батлера Ейтса, так мы вырашылі аднойчы.

* * *

— Гэта зусiм нескладана, — яна прамовiла бадзёра й неяк адчайна, ускiнуўшы галаву, як быццамзьбiралася ўзьляцець, i пацалавала мяне ў вусны, сярод вулiцы, аднекуль з вышынi.

— Я не змагу цябе ўратаваць, — сказала яна. — Ты шукаеш занадта шмат, Дыятыму й Арыядну адначасова. Так не бывае.

* * *

Я ведаю, я хацеў зашмат. Я ведаю, так будзе заўсёды.

Ейныя рукi ўзьнесьлiся ў неба, адчайна, у раптоўным гэсьце. Рух гэты стагодзьдзямi спаў у глыбiнях i цяпер, прарваўшыся на паверхню, ня мусiў спыняцца, але... яна ўжо была згубiла сябе ў гэтым руху, амаль што патанула на дно свайго адчайнага памкненьня i, каб затрымацца (альбо ўзяць з сабой), яе рукi, як выратаваньне, абвiлi шыi двух мужчынаў, што сядзелi побач.

Двое мужчынаў, аднолькава жаданых, хаця й парознаму, у розныя часы i ў розных абставiнах, асьцярожна прачнулiся (?) — цi наадварот — асьцярожна ўступiлi на тэрыторыю гэтага сну, гэтага самазабыцьця, знайшлi сябе разам, побач зь ёй i прынялi гэта так, як мы звычайна прымаем сны — з засяроджанай удзячнасьцю i адначасова з прыкра-салодкiм шкадаваньнем, што ўсяго гэтага няма наяве.

Рэчаiснасьць, ява, паверхня жыцьця, на якой яны так упэўнена iснавалі, цiха праламiлася, і праз гэтую прабоiну пачаў сачыцца атрутны сон, сплятаючы целы й думкi ў нешта адзiнае, у якiм кожнага паасобку ўжо не было, у якiм кожны паасобку быў недарэчы — у нешта адзiнае, што ўжо не было простай сумай трох целаў цi трох душаў — але лёгкiм, эфiрным рэчывам, празь якое быў бачны (каму?) — альбо яўлены (кiм?) — твар Бога (багоў?!).

* * *

Якiя багi явiлiся тае начы?

Лёгкае, эфiрнае рэчыва, i вось яны крыху ўзьнiмаюцца па-над зямлёй, недастаткова высока, каб загiнуць, каб быць сплеценымi/спаленымi, як Iкар, каб назаўсёды застацца ў гэтым тройчым сьне (калi гэта быў сон) — i ў той жа час недастаткова нiзка, каб на ўсё забыцца.

У нейкiм адценьнi сну (палёту?!) яны прачнулiся з адчуваньнем цiхага шчасьця i сышлi, кожны ў свой бок, распалiся зноў на аскепкi трох самотаў, ведаючы, што гэтая прабоiна назаўсёды застанецца ў памяцi, як незагойны пралом, — праз памяць — у вышыню, у надзем’е.

* * *

Гэты сон я ўбачыў у выпадковую хвiлiну халоднае явы, калi ўсе пачуцьцi абгостраныя i пункт замярзаньня арганiчна пераходзiць у кропку кiпеньня, мiнаючы ўсе прамежкавыя стадыi, далей у безнадзейнасьць, у экс-статычную безнадзейнасьць тысячы магчымасьцяў боскай адсутнасьцi, калi тысячарукi Шыва п’е кока-колу ў МакДоналдзе, i ў гэты час нешта жахлiвае падымаецца з глыбiняў памяцi, жахлiва прыгожае, як вечны сон, твар Бога, каханьне.