Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ Х
Бладжэр з норавам

Пасля катастрафічнага выпадка з піксі, Локхарт больш не рызыкаваў прыносіць на заняткі жывых істотаў. Замест гэтага, прафесар распачаў чытаць вучням свае кнігі, а адчасу ладзіў па іх невялічкія спектаклі. У памочнікі сабе, ён звычайна абіраў Гары, так што, хлопчык да сённяшняга моманту ўжо паспеў пабываць трансільванскім селянінам, якога Локхарт вылекаваў ад балбатальных сурокаў, Зюзям з ільдзяной галавой і ўпіром, які не мог, пасля сустрэчы з Локхартам, есці анічога акрамя салаты.

Вось і на гэтым занятку па абароне ад Цёмных мастацтваў, Гары выцягнулі да дошкі. На гэты раз хлопчыку трэба было ўявіць сабой ваўкалака. І калі б не важкая прычына, захаваць Локхарта ў добрым настроі, Гары б са здавальненнем адмовіўся.

— А цяпер гучна ўзвый, Гары... праўдзівей... дык вось, тады, паверыце вы мне ці не, я кінуўся на яго... вось так... ШПУРНУЎ на зямлю... такім вось чынам... адной рукой прыціснуў да зямлі, а другой, крануў яго горла сваёй палачкай... і тады, прыцягнуўшы на дапамогу свае апошнія сілы, я выканаў над ім незвычайна складануў замову Гаморфус... ён жаласліва завыў... давай, Гары... грамчэй... добра... яго поўсць знікла... яго іклы зменшыліся... і ён зноў перавараціўся на звычайнага чалавека. Проста, але эфектыўна... і вось цяпер, яшчэ адна вёска будзе памятаць мяне, як героя, што пазбавіў іх ад штомесячных жахлівых нападаў ваўкалака.

Празвінеў звон і Локхарт выпрастаўся.

— Хатняя работа: скласці паэму аб паразе ваўкалака Вагі Вагі ў змаганні са мной! Аўтар лепшай, атрымае асобнік кнігі “Мая магічнасць” з аўтографам!

Навучэнцы пакрысе пачалі выходзіць з кабінэта, а Гары вярнуўся у глыбіню класы, дзе яго чакалі Рон і Герміёна.

— Гатова?— прамармытаў Гары.

— Дачакаюся пакуль выйдуць ўсе, — занепакоена адказала Герміёна. — Уф, ну добра...

Яна падыйшла да локхартаўскага стала, сціскаючы ў руках нейкую паперу, а Гары і Рон крочылі следам.

— Эээ... прафесар Локхарт?— запінаючыся, сказала дзяўчынка. — Мне б хацелася... узяць у бібліятэцы адну кнігу. Для дадатковага чытання. — крыху дрыжачымі рукамі, яна працягнула Локхарту паперу. — Але, уся справа ў тым, што яна знаходзіцца ў забароненай секцыі бібліятэцы і трэба, каб хто-небудзь з настаўнікаў падпісаў дазвол на яе атрыманне... упэўнена, што толькі яна дапаможа мне зразумець , тое што вы казалі аб атрутах запаволеннага дзеяння ў сваёй кнізе “Гульні з гулямі”...

— А, “Гульні з гулямі”!— прымаючы ў Герміёны цыдулку і шырока ўсміхаючыся. — Гэта вельмі любімая мной кніга. Яна спадабалася табе?

— Так, зразумела, — палка адказала дзяўчынка. — А як вы разумна зрабілі... калі трапілі ў пастку маючы толькі чайны падсітак...

— Ну, я ўпэўнены, што калі я крышачку дапамагу лепшай вучаніцы году, ніхто супраць ня будзе, — з цеплынёй прамавіў Локхарт і выцягнуў аднекуль вялізнае паўлінне пяро, — Прыгожае, ці не праўда?— не правільна зразумеўшы агідны выраз на ронавым твары. — Звычайна, я падпісваю ім кнігі

Ён паставіў на герміёнінай цыдулцы зухаваты рочырк і вярнуў яе дзяўчынцы.

— Во, Гары, — прамовіў прафесар, калі нягнуткімі пальцамі Герміёна складала цыдулку і клала яе ў сваю торбу, — заўтра ж першы квідытчны матч сэзону, так? Калі не памыляюся Грыфіндор грае супраць Слізэрыну. Я чуў ты выдатны гулец. Я таксама быў паляўнічым. Мне нават прапаноўвалі месца ў нацыянальнай зборнай, але я вырашыў прысвяціць сваё жыццё выкараненню з гэтага света цёмных сіл. Тым ня меньш, калі ты будзеш адчуваць патрэбу ў невялічкім прыватным практыкаванні, не саромся папытаць мяне аб гэтым. Я заўжды гатовы дапамагчы сваімі ведамі і вопытам камусьці меньш здольнаму...

Гары выдаў нейкі невыразны гук са свайго горла, а потым паспяшаў следам за сябрамі.

— Мне ў гэта не верыцца, — прамовіў Гары, калі яны ўтраіх разглядалі локхартаўскі подпіс на герміёнінай цыдулцы. — І нават НЕ ЗІРНУЎ, што за кнігу ты жадаеш узяць?

— Гэта таму, што ён бязмозглы ёлупень, — адказаў Рон, — але каго гэта павінна хваляваць, калі дазвол у нашай кішэні.

— Ён табе НЕ бязмозглы ёлупень, — пранізліва заявіла Герміёна і яны напалову бегам паспяшалі ў бібліятэку.

— Ты так думаеш, таму што ён назваў цябе лепшай вучаніцай году...

Яні кінулі свае спрэчкі, бо ўвайшлі ў ахутаную цішынёй бібліятэку дзе панавала мадам Пінс, хударлявая і заўжды раздражнённая жанчына, якая нагадвала сабой недаядаючага сцервятніка.

— Найпатэжны зеллі?— паўтарыла яна і паспрабавала ўзяць цыдулку з герміёніных рук, але дзяўчынка працягвала моцна трымаць яе.

— Я буду ўдзячна, калі вы не будзеце яе забіраць, — адным дыханнем прашапатала Герміёна.

— Ай, кінь ты дурное, — вырваўшы цыдулку з Герміёніных рук і кінуўшы яе мадам Пінс, сказаў Рон. — Калі Локхарт пратрымаецца на сваім месцы дастаткова доўга, ты зможаш атрымаць яшчэ ані не адзін яго аўтограф.

Мадам Пінс паглядзела на цыдулку праз святло, спрабуючы выявіць падробку, але нічога не знайшла. Таму, падняўшыся з месца, яна крочыла між высокіх паліц ў глыбіню бібліятэкі і праз колькі хвілінаў вярнулася адтуль трымаючы ў руках вялізную і застаражытную з выгляду кнігу. Герміёна асцярожна паклала яе ў торбу і яны паспяшалі прэчкі намагаючыся ісці не надта хутка і не выглядаць надта вінаватымі.

Праз пяць хвілінаў, яны ўжо акупіявалі непрацуючую прыбіральню Мармытухі Міртлы. Адкінуўшы ўсе ронавы пратэсты, Герміёна вырашыла, што гэта апошняе месца, куды можа завітаць хтось у добрым розуме, таму ім гарантыявана некаторая прыватнасць. У сваёй кабінцы працягвала енчыць Міртла, але яны ігнаравалі адно аднаго.

Герміёна асцярожна адчыніла кнігу і усе трое схіліліся над яе вільготнымі, пакрытымі плямамі старонкамі. З першага погляду яны зразумелі, чаму кніга апынулася ў забароненай секцыі. Шмат зелляў прадстаўленых у ёй мелі надта жахлівы эфект, што было паказана на колькіх гідкіх ілюстрацыях — чалавек, якога здавалася вывернула навыварат ці вядзмарка ў якой з галавы расло колькі дадатковых пар рук і таму падобныя.

— А вось і яно, — прамовіла Герміёна, знайшоўшы зелле ілюстраванае выявамі людзей, якія ўжо напалову ператварыліся на кагосці іншага. І гледзячы на іх, Гары шчыра спадзяваўся што наймацнейшыя пакуты на іх тварах, толькі фантазіі мастака.

— Гэта самае складанае зелле з тых што я колісь бачыла, — праглядаючы рэцэпт, паведаміла Герміёна. — Мухі сеткакрылкі, п’яўкі, стуліха, драсён, — шапатала яна, водзячы пальцам па радках. — Ну гэта дастаць вельмі лёгка, яны ёсць у шафе для навучэнцаў. Ёйку, глядзіце, таўчоны рог двурога... нат ня ведаю дзе яго знайсці... Цёртая скура бумсланга... гэта таксама будзе складана, ну і вядома крышачку ад таго ў каго мы жадаем перавараціцца.

— Прабач?— перабіў яе Рон. — Што ты мела на ўвазе, пад “крышачку ад таго ў каго мы жадаем перавараціцца”? Я не буду піць анічога ў чым ёсць крэйбавы пазногці...

Герміёна працягвала чытаць, быццам нават не чула Рона.

— Хаця аб гэтым нам непакоіцца пакуль ня трэба, бо іх трэба дадаваць напрыканцы...

Рон адвярнуўся, у яго аднялася мова, а вось Гары выглядаў надта занепакоенным.

— Герміёна, ты разумееш колькі мы будзем мець праблемаў, калі паспрабуем скрасці адсутныя інгрэдыенты? Цёртая скура бумсланга... яе ў шафе для навучэнцаў не знойдзеш. А як нам прарвацца да асабістых запасаў Снэйпа? Я нават ня ведаю, ці ёсць гэта добрай ідэяй...

Герміёна з грукатам захлопнула кнігу.

— Ну што, калі вы абодва збіраецесь падтуліць хваста, добра, — адказала Герміёна, яе шчокі паружавелі, а ў вачах аб’явіўся большы чым звычайна бляск. — Вы абодва ведаеце як Я не люблю парушаць правілы. І Я лічу, што тое, што пагражае ўсім магланароджаным чараўнікам значна горшае, за варства цяжкога зелля. Аднак, калі вы не хочаце даведацца, якім бокам да гэтай справы тычыцца Малфой, я зараз жа пайду і вярну кнігу мадам Пінс...

— Не думаў, што дажыву да таго дня, калі ты будзеш пераконваць нас парушыць школьныя правілы, — прамовіў Рон. — Добра, мы згодны. Але, каб без пазногцяў.

— А як доўга будзе варыцца зелле?— спытаўся Гары, калі задаволеная Герміёна зноўку адчыніла кнігу.

— Ну, стуліху трэба апрацоўваць на поўню, а сеткакрылак таміць на працягу дваццаці аднаго дня... Думаю, калі мы знойдзем усе неабходныя інгрэдыенты, на гэта пойдзе прыблізна месяц.

— Месяц?— спытаўся Рон. — За месяц Малфой паспее ажыцявіць напад на палову магланароджаных, што тут вучацца!— але заўважыўшы, як вочы дзяўчынкі зноўку небяспечна звузіліся, імгненна дадаў. — Хаця, гэта лепшы план, які ў нас зараз ёсць, так што наперад на ўсіх парах.

Тым ня меньш, пакуль Герміёна правярала, ці няма небяспекі за дзвярыма прыбіральні, Рон прашапатаў Гары:

— Аднак, лепей будзе, калі ты заўтра папросту, скінеш Малфоя з мятлы.

*

У суботу, Гары прачнуўся на золку і, працягваючы ляжаць ў ложку, прыняўся разважаць аб маючым адбыцца матчы. Ён быў занепакоены, і тым што скажа ім Вуд, калі яны прайграюць, і тым, што сёння ім прыйдзецца супрацьстаяць камандзе, якая лятае на самых хуткіх мётлах, якія толькі мажліва набыць за золата. Ніколі ранней ён так моцна не жадаў паразы слізэрынцаў. Праз поўгадзіны ляжання ў яго пачало круціць у жываце, тады ён ўстаў, апрануўся і спусціўся на сняданак. Да яго здзіўлення, не гледзячы на ранні час, уся грыфіндорская каманда ўжо сядзела за пустым сталом, занепакоеная і не шматмоўная.

Аб адзінаццатай гадзіне ўся школа пачала рухацца ў напрамку квідытчнага стадыёну. Дзень быў задушлівы, а ў паветры адчувалася хуткае набліжэнне грымотаў. Ля распранальні да Гары падбеглі Рон з Герміёнаю, каб пажадаць яму поспеху. Потым ён, разам з астатняй камандай, пераапрануўся у пунсовую квідычную мантыю і прысеў, каб паслухаць звычайную падбадзёрлівую перадматчавую прамову Вуда.

— Так, у Слізэрынцаў лепшыя мётлы за нашыя, — распачаў ён, — і ня мае сэнсу сцвярджаць, што гэта не так. Аднак на нашых мётлах, сядзяць найлепшыя за іхных ГУЛЬЦЫ. Мы трэніраваліся больш чым яны, мы ляталі ў любое надвор’е... (— Цалкавітая праўда, — прамармытаў Джордж Візлі. — Апошні раз надзейна высахлая вопрадка ў мяне была ў жніўне.)... — таму, давайце зробім так, каб яны праклялі той дзень, калі дазволілі Малфою, гэтаму куску брыды, набыць шлях у іх каманду.

Усхвалявана ўздымаючы грудзі, Вуд звярнуўся да Гары.

— І асабістае заданне для цябе, Гары — пакажы Малфою, што дзеля таго, каб быць паляўнічым, трэба нешта большае за багатага бацьку. Злаві сніч раней за Малфоя, ці памры ў спробе яго злавіць. Мы павінны выйграць сённяшні матч, павінны.

— Так што не турбуйся, Гары!— падміргнуў яму Фрэд.

Як толькі яны выйшлі на поле, іх сустрэла аглушальнае равенне натоўпу — Рэйвенкло і Хафлпаф таксама з нецярпеннем чакалі паразы слізэрынцаў, аднак ў натоўпе было чуваць і няўхвальны гуд ды сыканне слізэрынцаў. Мадам Хуч, квідытчная суддзя, загадала Вуду і Флінту наблізіцца і паціснуць адно да аднаму рукі. Што яны і зрабілі, абдараваўшы суперніка пагрозлівым поглядам і сціснуўшы рукі мацней чым гэта было неабходна.

— Пачынаем па маім свістку. — сказала мадам Хуч. — Раз... два... тры...

Пад равенне натоўпу, чатырнаццаць мёцел ўзняліся ў свінцовага колеру неба. Гары ўзляцеў вышэй за астатніх і прыжмурыўшыся, прыняўся шукаць вачамі сніч.

— Як ты там маешся, шнарагаловы?— спытаўся Малфой, куляй ўзляцеўшы перад яго вачыма, быццам жадаў паказаць Гары хуткасць сваёй мятлы.

Адказаць Гары не паспеў. У тое ж імгненне ў яго бок кінуўся цяжкі чорны бладжэр. У апошні момант Гары ўхіліўся і мяч пранесся ўшчыльную да яго галавы, крануўшы валасы.

— Ён амаль патрапіў па цябе, Гары!— прамільгатнуўшы міма хлопчыка, кінуў Джордж і стукнуўшы бітай па бладжэру, пусціў яго у бок слізэрынцаў. Гары выразна бачыў, як пасля магутнага ўдару, бладжэр паляцеў у бок Адрыяна Пасі, аднак папросту змяніў свой кірунак і зноўку рынуўся да Гары.

Каб пазбегнуць яго, Гары рэзка знізіўся, а Джордж з ўсяе моцы шпурнуў бладжэра ў бок Малфоя. Аднак той, зноў змяніў напрамак і нібы бумеранг паляцеў у гарыну галаву.

Гары набраў хуткасці і супыніўся на другім канцы поля. Ён чуў, як бладжэр са свістам раздзіраючы паветра паляцеў услед за ім. Што тварыцца? Ніколі раней бладжэры не канцэнтравалі свае сілы на адным гульцы, звычайна яны намагаліся трапіць у як мага больш чалавек...

На процілеглым канцы поля Гары і бладжэра ўжо чакаў Фрэд Візлі. Гары паднырнуў пад Фрэда, а той шыбануўшы па бладжэру зноўку збіў таго з курса.

— Я зрабіў гэта!— прагаласіў Фрэд, але ён памыляўся. Бладжэра быццам магнітам працягвала цягнуць да Гары. Ён зноўку кінуўся ў бок хлопца і Гары, каб чарговы раз пазбегнуць сутыкнення быў вымушаны ляцець на поўнай хуткасці.

Распачаўся дождж. Гары адчуў як цяжкія кроплі трапляюць па ягоным твары і распырсківаюцца па акулярах. Ён ня меў аніякага разумення, што адбываецца на полі, пакуль не пачуў каментар Лі Джордана.

— З лікам шэсцьдзесят на нуль наперадзе Слізэрын.

Найвыдатнейшыя слізэрынскія мётлы добра рабілі сваю справу, а бладжэр тым часам рабіў усё магчымае, каб збіць Гары з мятлы. Фрэд і Джордж цяпер ляцелі паабапал ад яго і Гары мог бачыць толькі махі іх бітаў. Хлопчык быў не ў стане не тое, каб злавіць сніч, ён не мог нават адшукаць яго.

— Гэты... бладжэр... нехта... сапсаваў... — размахнуўшыся, каб адбіць чарговую атаку мяча, прабурчаў Фрэд.

— Нам патрэбны тайм-аўт, — крыкнуў Джордж, спрабуючы адначасова даць ведаць аб гэтым Оліверу і не даць бладжэру разбіць гарын нос.

Відавочна Вуд усё-ткі зразумеў Джорджа, таму што праз імгненне адчуўся свісток мадам Хуч і Гары, Фрэд ды Джордж апусціліся на зямлю, спрабуючы не трапіць пад ашалелы бладжэр.

— Што тут тварыцца?— спытаўся Вуд, калі каманда прыціснуўшыся адно да аднаго плячыма і чуючы здзекі слізэрынцаў, пачала нараду. — Нас на галаву бьюць. Фрэд, Джордж, вы дзе валэндаліся, калі бладжэр не даў Алісіі забіць гол?

— Мы былі дваццацю футамі ніжэй, Олівер, і спрабавалі не даць другому бладжэру забіць Гары. — раззлавана адказаў Джордж. — Нехта прымусіў мяч атакаваць менавіта яго... бладжэр не пакідае яго ў спакоі, а іншых гульцоў цалкам не заўважае. Нехта са слізэрынцаў пэўна папрацаваў над ім.

— Але ж з часу нашай апошняй трэніроўкі бладжэры былі зачынены ў кабінэце мадам Хуч і ў той час нічога дрэннага з імі не было... — трывожна прамовіў Вуд.

У іх бок крочыла мадам Хуч. Праз яе плячо Гары бачыў, як слізэрынская каманда здзекваецца, кажучы пальцамі ў яго кірунку.

— Слухайце, — сказаў Гары, сочачы за набліжэннем Хуч. — Пакуль вы двое будзеце лятаць ля мяне, я змагу спаймаць сніч, толькі калі ён заляціць мне ў рукаў. Вяртайцеся да астатняй каманды і пакінце мяне сам-насам з гэтым шэльмецом.

— Ці ты не здурнеў?— спытаўся ў яго Фрэд. — Бладжэр цябе галаву адаб’е.

Вуд пераводзіў свой погляд з Гары на блізнятаў і назад.

— Олівер, гэта чыстае вар’яцтва, — люта прамовіла Алісія. — Ты не павінен дазваляць Гары заставацца сам-насам з бладжэрам. Трэба правесці расследванне...

— Калі мы супынім матч, то прайграем!— адказаў ёй Гары. — Мы не павінны прайграваць, усяго толькі з-за ашалелага мяча! Давай, Олівер, загадай ім, каб пакінулі мяня ў супакоі!

— Гэта ўсё з-за цябе, — раззлавана заявіў Вуду Джордж. — “Злаві сніч, ці памры ў спробе яго злавіць”... трэба ж цябе было сказаць падобную лухту!

Да каманды падыйшла мадам Хуч.

— Вы гатовы працягваць?— спыталася яна ў Олівера.

Вуд паглядзеў на рашучы твар Гары.

— Ну добра, — прамовіў ён. — Фрэд, Джордж, ці вы чулі Гары... пакінце яго і дазвольце самому змагацца з тым бладжэрам.

Тым часам дождж узмацніўся. Адчуўся свісток мадам Хуч і Гары, адштурхнуўшыся нагой ад зямлі кінуўся ў паветра, адразу ж пачуўшы за сабой знаёмы свіст бладжэра,. Ён падымаўся ўсё вышэй і вышэй, ён пятляў і кідаўся ўніз, ён ляцеў па спіралі, зігзагамі і круціўся вакол сваёй восі. У Гары пачала крыху круціцца галава, але ён працягваў ляцець шырока раскрыўшы вочы. Залева закрапала яго акуляры, а кроплі траплялі ў яго ноздры, калі ён перакуліўся да гары нагамі, чарговы раз ухіляючыся ад мяча. Ён чуў смех гледачоў і ведаў, што зараз напэўна выглядае вельмі недарэчна, аднак ён таксама ведаў, што бладжэр быў вельмі цяжкім і не мог змяняць курс настолькі хутка. Гары пусціўся ўздоўж стадыёну ў нешта нагадваючае паездку на амерыканскіх горках. Праз заслону дажджу ён бачыў, як Адрыян Пасі спрабаваў прайсці міма Вуда...

Свіст у гарыным вуху, паказаў хлопчыку, што бладжэр толькі што зноў абмінуў яго. Хлопчык развярнуў мятлу і пусціў яе ў процілежным кірунку.

— Рыхтуеш балетны нумар, Потэр?— прагаласіў Малфой, калі Гары, чаговы раз быў вымушаны шелёна закруціцца ў паветры, каб пазбегнуць сутыкнення з мячом. Пакінуўшы бладжэра ў колькіх футах па-за сабой, Гары развярнуў мятлу, з нянавісцю зірнуў на Малфоя і ўбачыў ЗАЛАТЫ СНІЧ, што вісеў у таго адразу над левым вухам... але Драко быў настолькі заняты высмейваннем Гары, што папросту не заўважаў мяча.

На адно цягучае імгненне Гары завіс у паветры, не рашаючыся кінуцца ў бок Малфоя, бо той мог заўважыць сніча і тут...

БАМ!

Гары занадта доўга вісеў на адным месцы. Бладжэру хапіла гэтага часу, каб нарэшце яго дастаць. Ён стукнуў хлопчыка ў локаць і той адчуў як ламаецца ягоная рука. Напалову згубіўшы прытомнасць ад болю ў руцэ, Гары слізгануў на пакрытым дажджом тронку сваёй мятлы, аднак утрымаўся на ёй, абкруціўшы тронак адной нагой, але яго правая рука бескарысна боўталася з боку. Тым часам бладжэр падрыхтаваўся да новага нападу, на гэты раз накіраваўшыся ў гарын твар. Гары паспеў ухіліцца, яго розум быў заняты толькі адной думкай: ТРЭБА ДАБРАЦЦА ДА МАЛФОЯ.

Пераадольваючы покрыва дажджу і боль, Гары кінуўся ў бліскучы, здзеклівы твар Малфоя, ён бачыў, як вочы слізэрынца ў жаху пашыраюцца. Той вырашыў, што Гары яго атакуе.

— Што... — ледзь дыхаючы прамовіў ён і паспяшаў прэчкі ад Гары.

Гары адарваў ад мятлы левую руку і трымаючыся толькі каленямі кінуўся наперад. Ён адчуў, як яго пальцы стуліліся вакол халоднага сніча. Чуючы крык натоўпу ў нізе, Гары накіраваў мятлу да зямлі, намагаючыся не страціць прытомнасць.

З плёскаючым гукам, хлопчык апусціўся на пакрытую брудам зямлю і скаціўся з мятлы. Яго правая рука вісела пад вельмі дзіўным вуглом. Перапоўнены болем, ён чуў недзе здалёк свісценне і крыкі. Ён паспрабаваў засяродзіцца на снічы, які сціскаў здаровай рукой.

— Так, — няўпэўнена прамовіў ён. — Мы перамаглі.

Сказаўшы гэта, хлопчык знепрытомеў.

Гары ачуняў ад таго што дождж біў яго ў твар, ён ўсё яшчэ ляжаў на полі і нехта схіліўся над ім. Гары ўбачыў знаёмы бляск зубоў.

— Вой, не, — прамармытаў хлопчык, — толькі ня вы.

— Не разумею, што ён такое кажа, — гучна заявіў Локхарт згрудзіўшамуся вакол іх занепакоенаму натоўпу грыфіндорцаў. — Не хвалюйся, Гары. Зараз я папраўлю тваю руку.

— НЕ!— усклікнуў хлопчык. — Дзякуй, ня трэба. Няхай застаецца як ёсць...

Ён папрабаваў сесці, але яго пранізаў нясцерпны боль. Гары пачуў знаёмыя пстрычкі.

— Я не хачу, — гучна прамовіў ён, — каб ты зараз фатаграфаваў мяне, Колін.

— Ляжы, Гары, — супакойваючы яго сказаў Локхарт. — Я ведаю простую замову, якой карыстаўся безліч разоў.

— Чаму б мне папросту не пайсці ў шпітальнае крыло?— сціснуўшы зубы, сказаў Гары.

— Яму сапраўды лепей пайсці туды, прафесар. — прамовіў загважджаны брудам Вуд, які не мог стрымаць усмешку, нават гледзячы на свайго параненага паляўнічага. — Гэта было сапраўды пышна, Гары. Лепшае ўзяцця сніча, якое я толькі бачыў.

Скозь зарасці ног, Гары ўбачыў Фрэда і Джорджа, якія намагаліся запхнуць ашалелага бладжэра назад у скрынку. Ён ўсё яшчэ працягваў аказваць дзікі супраціў.

— Адсунцеся!— загадаў Локхарт і закасаў рукавы сваёй нефрытава-зялёнай мантыі.

— Ані... ня... — слаба прамовіў Гары, але Локхарт ўжо паспеў махнуць палачкай і скіраваць яе на руку хлопчыка.

Дзіўнае і непрыемнае пачуццё ахапіла гарына плячо і распаўсюдзілась ажно да кончыкаў пальцаў. Яму падалося, што яго рука нібыта садзьмулася. Ён заплюшчыў вочы і адвярнуўся, не адважваючыся паглядзець на то, што сталася, аднак па таму, што згрудзіўшыеся вакол яго навучэнцы вохнулі, а Колін Крыві апантана пачаў пстрыкаць сваёй камерай зразумеў, што споўніліся яго самыя найгоршыя жахі. Рука больш не балела... аднак тое, што ён адчуваў, ані не нагадвала руку.

— Аёй, — войкнуў Локхарт. — Так. Адчасу такое здараецца. Але самае галоўнае, што косткі больш не паламаныя. А гэта, мне здаецца, самае галоўнае. Цяпер, Гары, можаш пакрысе ісці да шпітальнага крыла... так, містэр Візлі, міс Грэйнджэр, ці вы не правядзеце яго? Няхай мадам Помфры... эээ... зробіць усё астатняе.

Падняўшыся на ногі, Гары адчуў сябе неяк дзіўна аднабокім. Набраўшы паветра ў грудзі ён вырашыўся паглядзець на правую руку. І тое што ён убачыў, ледзь не прымусіла яго зноўку знепрытомець.

Тое што тырчала з рукава яго мантыі, больш за ўсё нагадвала тоўстую, цялеснага колеру гумовую пальчатку. Гары паспрабаваў паварушыць пальцамі. Аднак у яго нічога не атрымалася.

Локхарт не вылекаваў гарыны косткі. Ён іх выдаліў.

*

Мадам Помфры ані не была задаволена.

— Вы павінны былі адразу ж прывесці яго да мяне, — лютавала яна, разглядаючы безвольную рэшту таго, што яшчэ поўгадзіны таму было нармалёваю рукой. — Паламаныя косткі я б паправіла яму за секунду... а вось вырасціць іх наноў...

— Але ж вы зможаце гэта зрабіць, — з адчаем ў голасе, спытаўся Гары.

— Канечне магу, — кідаючы Гары піжаму, адказала яна. — Аднак гэта будзе балюча і табе прыйдзецца правесці тут усю ноч...

Герміёна стаяла чакаючы па-за заслонаю гарынага ложку, пакуль Рон дапамагаў яму апрануць піжаму. Спатрэбіўся даволі працяглы час, каб запхнуць у рукаў застаўшуюся бяз костак руку.

— Ну што, Герміёна, ты так і будзеш працягваць абараняць гэтага Локхарта?— з-за фіранкі крыкнуў ёй Рон, нарэшце прапхнуўшы млявыя гарыны пальцы праз абшэвак рукава. — Думаю, калі б Гары вырашыў застацца без костак, ён бы сам аб гэтым папрасіў.

— Слухай, — адказала Герміёна, — памыліцца можа кожны. Гары, але рука больш не баліць?

— Ані, — прамовіў Гары. — Яна ўвогуле нічога не ў стане рабіць.

Ён разваліўся на ложку, а яго рука бескарысна ляснулася побач.

Фіранка адсунулася, па-за ёй стаялі Герміёна і мадам Помфры. У руках лекарка трымала вялізную бутэльку да якой была прышпілена налепка з надпісам “Скелегро”.

— Сёння цябе чакая цяжкая ноч, — падаючы Гары, курэючую шклянку, заявіла мадам Помфры, — вырошчваць косткі прыкрая справа.

Гары выпіў змесціва шклянкі. Скелегро абпаліў яму рот і горла. Хлопчык закхекаўся і пачаў адплёўвацца. Панаракаўшы нешта ў адрэсу небяспечных відаў спорту і нязграбаў-настаўнікаў, мадам Помфры адыйшла, пакінуўшы Гары разам з сябрамі, каб тыя дапаглі яму запіць лекі колькімі глыткамі вады.

— Затое, мы перамаглі, — сказаў Рон і на яго твары расплылася ўсмешка. А твой кідок? Ці ты бачыў малфоеўскі твар... ён цябе забіць быў гатовы!

— А мне цікава, як ён зачараваў на цябе бладжэра, — дадала Герміёна.

— Дададзім гэта ў спіс пытанняў, якія зададзім Малфою, калі прыгатуем шматыстотнае зелле, — прапанаваў, апускаючыся на падушку, Гары. — Спадзяюся, яно будзе смачней за Скелего...

— Гэта с кавалачкамі слізэрынцаў-та?— заявіў Рон. — Жартуеш?

Тут дзверы ў палату расчыніліся і туды, каб пабачыць Гары, ўваліліся астатнія гульцы грыфіндорскай каманды.

— Твой палёт быў найневерагодным, — прамовіў Джордж. — Слухай, я толькі што бачыў як Маркус Флінт галасіў на Малфоя. Накшталт таго, што ён не заўважыў сніча, які быў ў яго на галаве. І Малфой ані не выглядаў шчаслівым.

З сабой грыфіндорцы прынеслі кексаў, разнастайных слодычаў і колькі бутэлек з гарбузовым сокам і ўжо збіраліся распачаць невялічкую, але ўтульную вечарыну, але тут ў палату ўвайшла мадам Помфры.

— Хлопчыку трэба адпачываць. Ён павінен вырасціць трыццаць тры косткі! Вэк! ВЭК!

Гары пакінулі ў самоце і цяпер нішто не магло адцягнуць яго увагі ад колкага болю ў яго друзлай руцэ.

*

Гадзіны міналі за гадзінамі. Ратам Гары прачнуўся ў непрагляднай цемры і енкнуў ад болю: яго рука здавалася была перапоўнена вострымі буйнымі аскепкамі. Імгненне-другое ён думаў, што яго разбудзіла менавіта гэта. І тут, яго закалаціла ад жаху. Гары зразумеў, што нехта ў цемры працірае ягоны лоб губкай.

— А ну прэч!— гучна прамовіў ён спачатку. І тут... — ДОБІ!

Вылупіўшы свае вочы-тэнісныя мячы, на Гары глядзеў хатні эльф. Па яго востраму носу кацілася самотная сляза.

— Гары Потэр вярнуўся ў школу, — гаротна прашапатаў ён. — Добі папярэджваў і зноў папярэджваў яго. Ах, сэр, чаму вы не прыслухаліся да добіных слоў? Чаму не вярнуўся дамоў, калі спазніліся на цягнік?

Гары з цяжкасцю прысеў на ложку і адштурхнуў губку, якой Добі праціраў ягоны лоб.

— Што ты тут робіш?— спытаўся ён. — І адкуль ведаеш, што я спазніўся на цягнік?

Добіны вусны задрыжэлі і Гары, нечакана ахапілі няясныя падазрэнні.

— Гэта ТЫ зрабіў!— прамовіў хлопчык. — ТЫ не дазволіў нам прайсці праз бар’ер!

— Канечне, сэр, — адказаў Добі і затрос галавой так, што яго вушы пачалі пляскаць адно аб адно. — Добі хаваўся і назіраў за Гары Потэрам, а потым зачыніў праход, потым Добі за гэта апёк сабе рукі прасам... — ён прадэманстраваў Гары, дзесяць доўгіх, замотаных анучаю пальцаў... — Але Добі не звяртае на гэта ўвагі, сэр, ён хацеў, каб Гары Потэр быў у бяспецы. Добі нават НЕ ДУМАЎ, што Гары Потэр зможа прыехаць у школу іншым шляхам!

Ён пачаў хістацца сюды-туды, матляючы сваёй выродлівай галавой.

— Добі быў так сшакаваны, весткаю пра тое, што Гары Потэр вярнуўся ў школу, што спаліў абед свайму гаспадару! Добі ніколі ў жыцці так не лупцавалі, сэр...

Гары зноўку апусціўся на падушку.

— З-за цябе нас з Ронам ледзь не выкінулі са школы. — раззлавана прамовіў ён. — І цябе лепей цікаць адсюль да таго як вырастуць косткі ў маёй руцэ, Добі, інакш я цябе задушу.

Добі слаба ўсміхнуўся.

— Добі за звычай чуць пагрозы смерці, сэр. Дома Добі атрымлівае іх пяць разоў за дзень.

Эльф высмаркаўся ў куточак бруднай навалачкі, якую насіў на сябе і выглядаў у гэты момант такім бездапаможным, што гнеў Гары, насуперак яго пачуццям, знік сам сабой.

— Слухай, Добі, — здзіўлена спытаўся ён. — Чаму ты носіш на сябе ГЭТА?

— Гэта, сэр?— кажучы на навалачку перапытаў яго Добі. — Гэта сымвал рабства хатніх эльфаў, сэр. Калі гаспадары падаруюць Добі сапраўдную вопрадку, Добі зробіцца вольным. Яго сям’я турбуецца, каб не даць Добі ў рукі нават шкарпэтку, бо тады ён зробіцца вольным і зможа пакінуць свой дом.

Добі выцер свае лупатыя вочы і нечакана прамовіў:

— Гары Потэр ПАВІНЕН быў вярнуцца дадому! Добі лічыў, што яго бладжэра хопіць...

— ТВАЙГО бладжэра?— спытаўся Гары, яго зноўку ахапіў гнеў. — Што ты маеш на ўвазе пад ТВАІМ бладжэрам? Дык гэта па тваёй віне, ён імкнуўся мяне забіць?

— Не забіць, сэр, не!— ашаломлена, прамовіў эльф. — Добі хацеў уратаваць жыццё Гары Потэру! Лепей, сэр, паехаць дамоў цяжка параненаму, чым заставацца ў замку! Добі хацеў, каб Гары Потэр пацярпеў настолькі, каб быць адпраўленым дадому!

— Ды няўжо?— люта спытаўся хлопчык. — І няўжо ты не скажаш мне, ЧАМУ хочаш адправіць мяне дадому па кавалках?

— Ах, калі б Гары Потэр ведаў!— уз’енчыў Добі, на яго ірваную навалачку пацяклі магутныя струмені слёз. — Калі б ён ведаў, прыгнечаных, пакорлівых, адкінутых чарадзейным светам істотаў! Добі памятае, сэр, як было ў тыя часы, калі Той Чыё Імя Нельга Называць быў у сваіх лепшых сілах. Нас хатніх эльфаў, лічылі нечым накшталт шкодных жывёлін, сэр! У яго доме, Добі, зразумела, дагэтуль гэткім лічацаць, — прызнаўся ён, выціраючы навалачкай твар. — Аднак, з большага, калі вы, сэр, перамаглі Таго Чыё Імя Нельга Называць, жыццё значна палепшылася. Гары Потэр застаўся жывым, а Цёмны Лорд быў знішчаны і гэта было промням надзеі для тых, сэр, хто лічыў, што чорныя дні ані ніколі не прамінуць... Але ж хутка ў Хогвартсе адбудуцца, а можа ўжо адбываюцца жудасныя рэчы і Добі ня можа дазволіць Гары Потэру тут заставацца. Цяпер, калі патаемная зала адкрылася, гісторыя зноўку паўтараецца...

Добі аслупянеў ахоплены жахам, потым схапіў з тумбачкі ля гарынага ложка збан з вадой і даўбануўшы ім па сваёй галаве, кульнуўся з ложка ды знік з вачэй. Хвіліну пазней эльф з паракошанымі вачыма зноўку ўскараскаўся на ложак, мармычучы:

— Дрэны Добі, вельмі дрэнны...

— Так што, патаемная зала існуе насамрэч?— прашапатаў хлопчык. — І ... ты хочаш сказаць, што яе ўжо адчынялі РАНЕЙ? СКАЖЫ мне праўду, Добі!

Ён схапіў эльфа за кашчавае запясце, якое зноўку пацягнулася да збана.

— Але ж я не магланароджаны... якую небяспеку зала можа несці для мяне?

— Ах, сэр, не пытайцеся больш, не пытайцеся больш нічога ў беднага Добі, — мармытаў той, блішчучы ў цемры сваімі вялізнымі вачыма. — Тут адбудуцца цёмныя справы і Гары Потэр не павінен пры гэтым прысутнічаць. З’яжджайце, Гары Потэр. З’яжджайце дамоў. Гары Потэр не павінен умешвацца, сэр, гэта вельмі, вельмі небяспечна...

— Хто, Добі, — моцна трымаючы эльфавы запясці ў сваёй руцэ і не даючы таму біць сябе збанам па галаве. — Хто яе адчыніў? Хто адчыняў залу ў мінулы раз?

— Добі не скажа, сэр. Ён ня можа, ён не павінен казаць!— віскатаў эльф. — З’яжджайце дамоў, Гары Потэр, хутчэй з’яжджайце дамоў!

— Анікуды я не паеду!— раззлаваўся Гары. — Мая лепшая сяброўка — магланароджаная і калі патаемная зала сапраўды адчынілася, яна будзе адна з першых у шэрагу...

— Гары Потэр рызыкуе жыццём за сваіх сяброў!— замармытаў, ашалелы ад гора, Добі. — Як гэта шляхетна! Як доблесна! Але ён павінен абараніць сваё жыццё, павінен. Гары Потэру нельга...

Добі зноў аслупянеў, рухаліся толькі яго кажанападобныя вушы. Гары таксама нешта пачуў. Па-за межамі палаты нехта ішоў.

— Добі трэба ісці!— ледзь чутна прамовіў перапужаны эльф. Нешта гучна шчоўкнула і гарына рука нечакана сціснулася ў паветры. Ён зноўку адкінуўся на ложку і вытарапіліся на цёмныя дзверы палаты. Тым часам крокі набліжаліся і набліжаліся.

У наступнае імгненне дзверы расчыніліся, у палату завітаў Дамблдор апрануты ў доўгі пухнаты халат і начны каўпак. Ён трымаў нешта, нагадваючае статую. Праз імгненне другое, трымаючы статую за ногі ў палату ўвайшла прафесарка МакГонагал. Настаўнікі данеслі статую да ложку і паклалі на яго.

— Пакліч мадам Помфры, — загадаў шэптам Дамблдор і прафесарка МакГонагал, прамінуўшы ложак на якім ляжаў нерухомы, прыкінуўшыйся спячым Гары, кудысьці знікла. Хлопчык пачуў галасы, якія хутка гаманілі аб нечым і праз хвіліну ў палату вярнулася прафесарка ў суправаджэнні накінуўшай джэмпер на начную кашулю мадам Помфры. Ён пачуў як яна пранізліва войкнула.

— Што здарылася?— схіліўшыся над статуяй у ложку, шэптам спыталася яна ў дырэктара.

— Чарговы напад, — адказаў Дамблдор. — Мінерва знайшла яго на лесвіцы.

— Ля яго ляжала гронка вінаграда, — дадала прафесарка. Мы думаем, ён употай збіраўся наведаць Потэра.

У Гары непрыемна засвярбела ў грудзях. Павольна і асцярожна ён падняўся ў ложку і ўважліва паглядзеў на статую. Яе твар асвятляла месячнае праменне.

Але гэта была не статуя, гэта быў Колін Крыві. Ён ляжаў шырока раскрыўшы вочы, а яго рукі былі падняты і трымалі фотаапарат.

— Ён скамянеў?— прашапатала лекарка.

— Так, — адказала прафесарка. — І я з жахам думаю. А калі б Альбус не вырашыў спуціцца за кубкам гарачага шакаладу, хто ведае што б...

Яны ўтраіх утаропіліся на Коліна. Потым Дамблдор нахіліўся наперад і выцягнуў камеру з нягнуткіх пальцаў малога.

— Думаеце ён паспеў сфатаграфаваць злачынцу?— нецярпліва прамовіла прафесарка.

Замест адказа, дырэктар адчыніў заднюю накрыўку.

— А мой ты Бог!— вымавіла мадам Помфры.

Зашыпеўшы, з камеры вырваўся струмень пара. І нават лежачы праз тры ложкі ад Коліна, Гары адчуў пах палёнага пластыка.

— Растала, — ашаломлена прамовіла лекарка. — Яна папросту растала...

— Што гэта можа АЗНАЧАЦЬ, Альбус?— неадкладна спыталася прафесарка МакГонагал.

— Гэта азначае, — адказаў дырэктар, — што патаемную залу на самой справе адчынілі зноў.

Мадам Помфры заціснула рукой вусны, а прафесарка МакГонагал вытарапіўшыся зірнула на Дамблдора.

— Альбус... ты ўпэўнены... але ж ХТО?

— Пытанне ані не ў ты ХТО, — пазіраючы на Коліна адказаў дырэктар, — а ў тым, ЯК...

І пазіраючы на ўкутаны ценем твар прафесаркі, Гары здагадаўся, што яна ведае адказ на гэта пытанне ані не лепш за Дамблдора.