Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ XVIII
Узнагарода Добі

Калі Рон, Джыні і Локхарт пакрытыя сліззю, а Гары яшчэ і з галавы да ног перапэцканы крывёю супыніліся на ганку ў пакоі запанавала цішыня.

— ДЖЫНІ!— раптам пачуўся нечый енк.

Гэта была місіс Візлі, якая толькі што плакала, седзячы ля коміна. Следам за мужам, яна ўскочыла на ногі і прынялася абдымаць дачку.

Але Гары было не да іх. Яго вочы глядзелі на Дамблдора, які з ззяючай ўсмешкаю на твары стаяў ля коміна і моцна трымаў за плечы, схапіўшуюся за грудзі і цяжка дыхаючую прафесарку МакГонагал. Фоўкс, прасвісцеўшы міма гарынага вуха кінуўся да гаспадара. А сам Гары, разам з Ронам трапіў у абдымкі да місіс Візлі.

— Вы яе выратавалі! Вы яе выратавалі! ЯК у вас гэта атрымалася?

— Мяркую, мы ўсе хацелі бы гэта ведаць, — слабым голасам дадала прафесарка.

Місіс Візлі выпусціла Гары з абдымак. Хістаючыся, ён падыйшоў да стала і паклаў на яго капялюш, інкрустыяваны лаламі меч і ўсё, што засталося ад дзённіка Тома Рэдла.

Пасля чаго ён прыняўся ім распавядаць ўсю гісторыю. У пільнай цішыні Гары расказваў аб усім на працягу чвэрці гадзіны. І пра пачуты ім бесцялесны голас, і пра то, як нарэшце Герміёна зразумела, што голас належыць перасоўваючамуся па трубах базіліску. Пра то як разам з Ронам яны наведвалі ў Лесе павукоў; пра то як Арагог расказаў ім дзе ў мінулы раз памерла апошняя ахвяра базіліска і пра то, як яны з Ронам здагадаліся, што гэтай ахвяраю была Мармытуха Міртла, а ўваход у патаемную залу знаходзіцца ў яе прыбіральне...

— Ну што ж, вельмі добра, — ухваліла яго МакГонагал, калі той супыніўся, каб перавесці дух. — Вы знайшлі ўваход... парушыўшы на шляху да сваёй мэты сотню школьных правілаў... але сажыце мне, Потэр, як вы НАОГУЛ засталіся жывым?

І Гары, хутка ахрыпнуўшы ад доўгай гамонкі, распавёў ім аб тым, як у зале сваечасова аб’явіўся Фоўкс, які прынёс яму капялюш з мечом усярэдзіне. Тут хлопчык запнуўся. Да гэтага часу ён ані не слова не ўзгадваў аб дзённіку Рэдла.. ці Джыні. Дзяўчынка стаяла ўткнуўшыся тварыкам у маціна плячо і ўсё яшчэ працягвала плакаць. А што калі Джыні выкінуць са школы, у паніцы падумаў Гары. Дзённік больш не дзейнічаў... як цяпер даказаць, што яна рабіла ўсё пад прымусам?

Хлопчык несвядома зірнуў на Дамблдора. Слаба ўсміхнуўшыся, прафесар бліснуў шкельцамі сваіх акуляраў-паўмесяцаў і ціха спытаўся:

— А вось МЯНЕ больш за ўсё цікавіць іншае. Як Вальдэморт здолеў апанаваць Джыні, калі з найнадзейнейшых крыніц я ведаю, што цяпер ён хаваецца недзе ў лясах Албаніі.

Палёгка... хваля цёплай, дзіўнай палёгкі ахапіла Гары.

— Ш-што?— ашаломлена прамовіў містэр Візлі. — САМІ ВЕДАЕЦЕ ХТО? Апанаваў Джыні? Але Джыні не... Яна ніколі... Яна?

— Гэта ўсё дзённік, — імгненна заявіў Гары, і паказаў яго Дамблдору. — Рэдл пісаў яго ў шаснаццацігадовым узросце.

Прыняўшы дзённік з гарыных рук, Дамблдор ўважліва, ледзь не дакранаючыся да прапаленых і волкіх старонак сваім доўгім, скрыўленым носам разгледзіў яго.

— Шыкоўна, — мягка прамовіў ён. — Вядома ж, ён пэўна быў найбліскучым з усіх вучняў, якіх толькі бачыў Хогвартс. — ён павярнуўся да ўшчэнт збітай з ладу сям’і Візлі.

— Не надта шмат людзей ведаюць пра то, што колісь Лорда Вальдэморта клікалі Томам Рэдлам. Пяцьдзесят год таму, я сам вучыў яго, тут у Хогвартсе. Аднак, пасля заканчэння школы ён знік... вандраваў і сям і там... ён наймоцна паглыбілся ў вывучэнне цёмных мастацтваў, ён меў зносіны з найгоршымі прадстаўнікамі нашага роду, ён зведаў столькі небяспечнейшых магічных ператварэнняў, што калі ён аб’явіўся, назваўшыся Лордам Вальдэмортам, яго амаль ніхто не пазнаў. Няшмат каму магло прыйсці ў галаву, што Вальдэморт — той разумны, прыгожы хлопец, што быў тут колісь старастам.

— Але Джыні?— спыталася місіс Візлі. — Як наша Джыні магла быць звязана з... з... ІМ?

— Гэта ўсё дзённік!— працягваючы плакаць, адказала дзяўчынка. — Я пісала у-у ім, а Рэдл п-пісаў у адказ на працягу ўсяго году...

— ДЖЫНІ!— здзіўлена ўсклікнуў містэр Візлі. — Хіба я АНІЧАМУ вас не вучыў? Хіба я не казаў вам заўсёды: “Ніколі не давярайце таму, што мае свой уласны розум, калі ня ведаеце дзе знаходзяцца ягоныя мазгі”? Чаму ты не паказала дзённік мне ці маці? Такая падазроная рэч, як гэта яўна перапоўнена чорнай магіяй!

— Я ж н-ня ведала, — уз’енчыла Джыні. — Я знайшла яго сярод кніг, што набыла дзеля мяне маці. Я вырашыла ш-што нехта папросту забыў яго там...

— Міс Візлі трэба неадкладна ісці ў шпітальнае крыло, — цвёрдым голасам, перарваў сямейную размову Дамблдор. — Яна вытрымала надта цяжкія для свайго ўзросту выпрабаванні. І зразумела ж яна аніяк не будзе пакарана. Лорд Вальдэморт ашукваў чарадзеяў нашмат старэйшых і найразумнейшых за яе. — падыйшоўшы да дзвярэй, дырэктар адчыніў іх. — А цяпер ложак і, хутчэй за ўсё, вялізны, парны кубак гарачага шакаладу. Мяне гэта заўсёды ўзбадзёрвае. — дадаў ён і ласкава падміргнуў дзяўчынцы. — Тым больш, што мадам Помфры дагэтуль не клалася спаць. Яна дала скамянелым мандрагоравы лекі... і ў любы момант яны могуць ачуняць.

— Дык з Герміёнаю ўсё будзе добра?— ззяючы спытаўся Рон.

— Скамяненне нікому ані не прынесла ніякай шкоды, — адказаў дырэктар.

Місіс Візлі разам з усё яшчэ моцна сшакаваным мужам, павялі Джыні да лекаркі.

— Ці ведаеш, Мінерва, — задумліва звярнуўся Дамблдор да прафесаркі МакГонагал, — я мяркую, што ўсе мы заслужылі добрае СВЯТА. Магу я папрасіць цябе, каб ты спусцілася на кухню і папярэдзіла аб гэтым нашых кухараў?

— Добра, — рашуча адказала прафесарка і таксама накіравалася да дзвярэй. — А вас я пакідаю тут, самому разбірацца з Потэрам і Візлі.

— Згода, — прамовіў у адказ Дамблдор.

Макгонагал сыйшла, а Гары і Рон засталіся, няўпэўнена пазіраючы на дырэктара. Яны гадалі, што прафесарка мела на ўвазе пад словам РАЗБІРАЦЦА? Іх канечне... КАНЕЧНЕ ж... не будуць караць.

— Я памятаю, як казаў вам, што павінен буду выключыць вас, калі вы парушыце яшчэ хоць адно школьнае правіла, — пачаў прафесар.

Рон у жаху адчыніў рота.

— І скажу вам, нават лепшыя з нас, ад часу вымушаны браць свае словы назад, — усміхаючыся дадаў ён. — Вы абодва атрымеце спецыяльныя ўзнагароды за заслугі перад школай і... дайце падумаць... кожны з вас прыносіць Грыфіндору дзвесці балаў.

Рон зрабіўся гэткага ж колеру, як локхартавы кветкі на валянцінаў дзень і закрыў рота.

— Аднак здаецца, што адзін чалавек дагэтуль не сказаў анічога пра свой удзел у гэтай небяспечнай прыгодзе, — здзівіўся дырэктар. — Чаму ты сёння гэткі маўклівы, Гільдэрой?

Гары ўздрыгануўся. Ён зусім забыўся аб Локхарце. Хлопчык развярнуўся і ўбачыў, што той ўсё яшчэ стаіць у кутку, не перастаючы цмяна ўсміхацца. Калі Дамблдор звярнуўся да яго, Локхарт паглядзеў праз плячо, цікавячыся з кім той размаўляе.

— Прафесар Дамблдор, — хутка прамовіў Рон. — Калі мы спускаліся ў патаемную залу, здарылася бяда. Прафесар Локхарт...

— Я прафесар?— з лёгкім здзіўленнем спытаўся Локхарт. — Шыкоўна. А я лічыў, што я звычайны паўдурак. Во як!

— Ён паспрабаваў накласці на нас забывальную замову, — Рон прыняўся спакойна тлумачыць усё Дамблдору, — але палачка спрацавала ня правільна.

— А, Божачкі, — хістаючы галавой, прамовіў дырэктар, яго вусы злёгку задрыжалі. — Што, пацярпеў паразу ад уласнай зброі, Гільдэрой?

— Зброя?— пераспытаў Локхарт. — Я ня маю зброі. Але вось у таго хлопчыка ёсць меч. — настаўнік паказаў пальцам на Гары. — Ён вам яго пазычыць...

— Ці ты не мог бы правесці прафесара Локхарта да шпітальнага крыла?— папросіў Дамблдор Рона. — А я хацеў бы сказаць Гары, яшчэ колькі слоў...

Перабіраючы нагамі, Локхарт пакінуў кабінэт. Рон здзіўлена пазірнуў на Гары і Дамблдора і зачыніў дзверы.

Дырэктар падыйшоў да фатэляў, што стаялі ля коміна.

— Прысядзь, Гары, — паказаўшы на адзін з іх прапанаваў дырэктар. Адчуваючы незразумелы непакой, хлопчык прысеў.

— Перш за ўсё, я хачу падзякваць табе, Гары. — прамовіў настаўнік і яго вочы ізноў пачалі мігцець. — Там унізе, у патаемнай зале, ты паказаў што па сапраўднаму верны мне. Інакш, Фоўкс ніколі не прыляцеў бы табе на дапамогу.

Ён пагладзіў фенікса, што прызямліўся на ягоныя калені, па галаве. Гары сарамліва ўсміхнуўся, калі сустрэўся з Дамблдорам вачамі.

— Такім чынам, ты сустрэўся з Томам Рэдлам, — задумліва сказаў дырэктар. — Магу сабе ўявіць, як МОЦНА ты яго цікавіў...

І тут нечакана, усё з чаго на працягу году пакутаваў Гары, палілося з ягоных вуснаў.

— Прафесар... Рэдл сказаў, што я падобны да яго... “Паміж намі дзіўнае падабенства...”

— ТАК і сказаў?— задумлена паглядзеўшы на Гары з пад сваіх густых брывей, спытаўся Дамблдор, — А ты сам, Гары, як лічыш?

— Не, я так не думаю!— крыху гучней, чым было патрэбна адказаў Гары. — То бок, я... я ж у ГРЫФІНДОРЫ, я...

І тут ён сціх, яго розум напоўнілі патаемныя сумненні, што мучылі яго апошнім часам.

— Прафесар, — пасля некаторай паўзы, прамовіў Гары, — сартавальны капялюш сказаў, што я найлепей паказаў бы сябе ў Слізэрыне. І мяне колькі часу лічылі яго нашчадкам... таму што я магу размаўляць парсельтонгам...

— Ты, Гары, можаш размаўляць парсельтонгам, — спакойна адказаў дырэктар, — таму што ім вольна валодаў Лорд Вальдэморт, апошні з нашчадкаў Слізэрына. І, калі я не памыляюся, той ноччу, калі ён пакінуў цябе гэты шнар, ён перадаў табе, крыху сваіх уласных сілаў. Хаця я ўпэўнены, Вальдэморт не збіраўся гэтага рабіць...

— Ён пакінуў ува мне частку сябе самога?— бы маланкай крануты, прамовіў Гары.

— Не сумняваюся, што гэта так.

— То бок, МАЁ месца ў слізэрынскім Доме?— з адчаем на твары пазіраючы на Дамблдора, спытаўся хлопчык. — Капялюш убачыў ува мне яго след і...

— Скіраваў цябе ў Грыфіндор, — мягка скончыў за хлопчыка, дырэктар. — Паслухай, Гары. Ты маеш шмат чаго з тых якасцях, якія цаніў у абіраемых для яго вучнях сам Салазар Слізэрын. Яго уласны і вельмі рэдкі дар — парсельмоўнасць... знаходлівасць... рашучасць... некаторае грэбаванне правіламі, — срэбныя вусы прафесара зноўку пачалі дрыжаць, — Тым ня меньш, капялюш скіраваў цябе ў Грыфіндор. Ведаеш чам? Падумай.

— Я трапіў у Грыфіндор, — з паразай у голасе, адказаў Гары, — таму што прасіў не накіроўваць мяне ў Слізэрын...

— МЕНАВІТА, — усё больш ззяючы, прамовіў Дамблдор. — Гэта моцна АДРОЗНІВАЕ цябе ад Тома Рэдла. І ўплывае на абіраемы намі шлях значна больш, чым нашыя ўласныя схільнасці, — Гары нерухома і ашаломлена сядзеў у сваім фатэлі. — А калі ты хочаш доказаў, што ты належыш да Грыфіндору, прапаную цябе зірнуць вось на ГЭТА.

Працягнуўшы руку да стала прафесаркі Макгонагал, дырэктар падняў з яго скрываўлены срэбны меч і паказаў яго Гары. Хлопчык абыякава пакруціў яго у руках, разглядаючы палаючыя ў святле коміна лалы. І тут, крыху ніжэй дзяржальні ён убачыў гравіроўку:

— Толькі існы грыфіндорац, Гары, можа выцягнуць яго з капелюша, — немудрагеліста заявіў Дамблдор.

Хвіліну-другую, ніхто з іх не вымавіў ані гуку. Потым, Дамблдор адсунуў адну з шуфлядак прафесаркіна стала і выцягнуў адтуль пяро і чарніліцу.

— Што цябе зараз патрэбна, Гары, дык гэта крыху паспаць і пад’есці. Так што, прапаную цябе спусціцца ў галоўную залу на банкет, а я тым часам напішу ў Азкабан... бо нам трэба вярнуць нашага палясоўшчыка назад. А яшчэ, трэба даць аб’яву ў “Штодзённы вяшчун”, — у задумлівасці дадаў ён, — мы зноўку маем патрэбу ў настаўніку па абароне ад цёмных мастацтваў. А Божачкі, мы згубілі чарговага, ці не так, мой хлопча?

Гары падняўся з фатэля і крочыў да дзвярэй. Не паспеў ён ўзяцца за ручку, як тыя настолькі шалёна адчыніліся, што хлопчык быў вымушаны адскочыць да сцяны.

На ганку са звар’яцелым тварам паўстаў Люцыюс Малфой. А за яго спіной, прыціскаючыся да рукі гаспадара, увесь замотаны бінтамі стаяў ДОБІ.

— Вечар добры, Люцыюс, — шчыра павітаўся Дамблдор.

Амаль што збіўшы Гары з ног, містэр Малфой уварваўся ў кабінэт. А Добі з жахам на твары памітусіў за ім, трымаючыся за крысу гаспадарскага плашчу.

— Ну што!— вытарапіўшы на дырэктара свае халодныя вочы, прамовіў Люцыюс Малфой. — Управа звольніла цябе, аднак ты палічыў за патрэбу вярнуцца ў Хогвартс.

— Ну, ці ведаеш, Люцыюс, — усміхаючыся, безуважна адказаў Дамблдор, — сёння да мяне звярнуліся астатнія адзінаццаць сябраў управы. Праўду кажучы, гэта нагадвала сапраўдную савіную залеву. Яны пачулі пра згубу дачкі Артура Візлі і пажадалі, каб я неадкладна вярнуўся. Напэўна яны палічылі, што я лепшы кандытат на гэту пасаду. А яшчэ яны паведамілі мне дзіўную гісторыю. Колькі з іх лічаць, што ты пагражаў праклясці іх сем’і, калі яны не згадзяцца мяне звольніць.

Містэр Малфой, зрабіўся яшчэ бляднейшым, але яго вочы былі павужаны ад злосці.

— І як..? Ты прыпыніў напады?— паглумліва спытаўся Люцыюс. — Ты злавіў злачынцу?

— Так, — з усмешкаю адказаў Дамблдор.

— НУ І?— з увагаю спытаўся містэр Малфой. — Хто гэта быў?

— Той жа, Люцыюс, хто і ў мінулы раз, — адказаў дырэктар. — Аднак на гэты раз, Лорд Вальдэморт дзейнічаў, праз іншага чалавека. З дапамогаю вось гэтага дзённіка.

Уважліва паглядаючы на Малфоя, Даблдор падняў са стала маленькую чорную кніжачку з вялізнай дзірой у сярэдзіне. Гары ж тым часам назіраў за Добі.

Эльф рабіў нешта дзіўнае. Сваімі агромістымі вачыма, ён шматзначна глядзеў на Гары, кажучы пальцам на дзённік і на містэра Малфоя. Пасля чаго біў сябе кулаком па галаве.

— Зразумела, — павольна вымавіў Люцыюс.

— Які таленавіты план, — роўным голасам, працягваючы глядзець Малфою наўпрост у вочы, заявіў Дамблдор. — І калі б не Гары, — Малфой рэзка абдараваў Гары пранізлівым позіркам, — са сваім сябрам Ронам, якія выявілі гэты дзённік... усю віну ўзяла б на сябе Джыні Візлі. І ніколі ніхто не змог бы даказаць, што дзейнічала яна ня з уласнай волі...

Містэр Малфой нічога не адказаў. Аднак яго твар зрабіўся падобным на маску.

— А цяпер уяві сабе, — працягваў дырэктар, — што было б далей... Візлі, адна з найвядомейшых чарадзейных сямей. Які бы аднесліся да Артура Візлі і яго Акта аб абароне маглаў, калі б хтось даведаўся, што яго ўласная дачка ажыцяўляе напады і забойствы магланароджанных. Нам вельмі пашанцавала, што дзённік быў сваечасова знойдзены, а рэдлавы ўспаміны знішчаны. Інакш ніхто ня ведае, якія б гэта мела наступствы...

Містэр Малфой прымусіў сябе загаварыць.

— Так, канечне, вельмі пашанцавала, — суха вымавіў ён.

А за яго спіной, Добі ўсё яшчэ працягваў казаць на дзённік, на гаспадара і біць сябе па галаве.

Гары зразумеў пра што той кажа. Ён кіўнуў эльфу. Добі рынуўся ў кут кабінэту і ў пакаранне прыняўся круціць свае вушы.

— А вы, містэр Малфой, часам ня жадаеце ведаць, як да Джыні мог трапіць гэты дзённік?— спытаўся хлопчык.

Люцыюс Малфой павярнуўся да Гары.

— Навошта мне ведаць, дзе гэта малая дурніца, магла яго знайсці?— адказаў ён.

— Ну хіба таму, што вы ўласнаруч падкінулі яго, — адказаў хлопчык. — Ува “Флорышы і Блотсе”. Вы запхнулі яго ў яе стары падручнік па ператварэннях, так?

Ён убачыў, як Малфой сціскае і расціскае свае збялелыя кулакі.

— Паспрабуй дакажы, — прасыкаў ён.

— Вох, цяпер ніхто не будзе ў стане гэтага даказаць, — пасміхнуўшыся Гары, прамовіў Дамблдор, — асабліва цяпер, калі успамін аб Рэдле быў вынішчаны з дзённіка. Аднак, я, са свайго боку, параіў бы цябе, Люцыюс, не дасылаць больш да школы, старыя рэчы Вальдэморта. Бо, калі яны яшчэ раз трапяць у нечыя нявінныя рукі, той жа Артур Візлі, будзе перакананы, што гэта ажыцявілася выключна праз цябе...

Люцыюс Малфой застыл на імгненне, але Гары са свайго боку бачыў, як торгалася ягоная правая рука, быццам той змагаўся з жаданнем выцягнуць палачку. Замест гэтага, Малфой звярнуўшыся да свайго хатняга эльфа сказаў:

— Мы сыходзім, Добі!

Люцыюс рыўком адчыніў дзверы, а калі Добі падбег да яго, містэр Малфой моцна брыкнуў эльфа. Гары і Дамблдор чулі, як долі скуголячы бег па калідоры. Імгненне-дугое, Гары стаяў задумаўшыся. І тут у ягоную галаву прыйшла адна ідэя.

— Прафесар, — шпарка прамовіў ён, — ці я не мог бы вярнуць гэты дзённік містэру Малфою? Ну, калі ласка.

— Вядома ж, Гары, — стрымана адказаў дырэктар. — Але паспяшай. Памятай аб банкеце.

Схапіўшы дзённік, Гары выбег з кабінэта. Ён чуў, як за вуглом вішчаў ад болю Добі. Хуценька, гатовы здзівіцца, калі ягоны план спрацуе, хлопчык зняў адзін са сваіх чаравікоў, сцягнуў з нагі склізкую і брудную шкарпэтку, засунуў яе між старонкамі дзённіка і паспяшаўся па цёмным калідоры.

Гары дагнаў Малфоя і Добі на вяршыне сходаў.

— Містэр Малфой, — цяжка дыхаючы пасля бега, сказаў хлопчык. — Я сёе-тое маю для вас.

І сунуў у малфоеву руку дзённік са смярдзючай шкарпэткаю ўсярэдзіне.

— Што..?

Вырваўшы з дзённіка шкарпэтку, Люцыюс адкінуў яе ўбок, пасля чаго, перавёў вочы на Гары.

— Калі-небудзь, цябе чакае гэткі жа благі канец, як і тваіх бацькоў, — мягка заявіў ён. — Яны таксама былі тымі яшчэ назойлівымі дурнямі.

Павярнуўшыся ён загадаў эльфу.

— Хадзем, Добі. Я каму кажу, ПАЙШЛІ!

Аднак Добі стаяў і не варушыўся. У сваіх руках, як найкаштоўнейшы ў свеце скарб, ён трымаў брыдкую і склізкую гарыну шкарпэтку.

— Гаспадар даў Добі шкарпэтку, — у захапленні мармытаў ён. — Гаспадар даў яе Добі.

— Што?— пырскаючы сліной, спытаўся Малфой. — Што ты сказаў?

— Добі атрымаў шкарпэтку, — ня верачы сам сябе, прамовіў Добі. — Гаспадар выкінуў яе, а Добі злавіў і цяпер... цяпер Добі ВОЛЬНЫ.

Містэр Малфой нерухома стаяў, пазіраючы на эльфа. А потым кінуўся на Гары.

— Праз цябе, хлопча, я згубіў свайго лёкая!

— Ты ня можаш шкодзіць Гары Потэру!— спяшаючыся яму напярэймы, крыкнуў Добі.

Адчуўся гучны пляск і містэра Малфоя адкінула назад. Скокаючы праз тры прыступкі ён пакаціўся па сходах і паваліўся на ніжнім паверсе пакамячанай грудай. Малфой выпрастаўся, яго твар зрабіўся мерцвенна бледным. Мужчына выцяг з кішэні палачку. Аднак на яго шляху паўстаў Добі, пагрозліва ўздымаючы ўгору адзін са сваіх доўгіх пальцаў.

— Ты неадкладна пакінеш гэта месца, — кажучы пальцам на Малфоя, адчайна ўкрыкнуў ён. — Ты не дакранешся да Гары Потэра. Ты неадкладна выбярэшся адсюль.

Люцыюс Малфой ня меў выбару. Ён кінуў на хлопчыка і эльфа апошні, люты погляд, хістнуў плашчом і паспяшаўшыся знік з вачэй.

— Гары Потэр вызваліў Добі!— пазіраючы на хлопчыка, пранізліва усклікнуў эльф, месячнае святло з бліжэйшага акна адбівалася ад яго шарападобных вачэй. — Гары Потэр даў Добі волю!

— Гэта найменьшае, што я мог для цябе зрабіць, Добі, — усміхаючыся, прамовіў Гары. — Толькі паабяцай мне, што ты надалей ніколі не будзеш спрабаваць выратаваць мне жыццё.

Выродлевы буры твар эльфа, нечакана расплыўся ў шырокай зубастай усмешцы.

— І яшчэ адно, — сказаў хлопчык, пакуль дрыготкімі рукамі эльф нацягваў на сябе шкарпэтку. — Ты сказаў, што тое, што адбылася ў школе ня мае дачынення да Таго Чыё Імя Нельга Называць, ці памятаеш? Ну і...

— Гэта быў ключ, сэр, — пашыраючы вочы, як быццам гэта было нечым відавочным, прамовіў Добі. — Я даў вам падказку. Пакуль Цёмны Лорд не змяніў сваё імя, яго мажліва было называць, разумееце?

— Добра, — слаба згадзіўся Гары. — а цяпер я мабыць пайду. Мне трэба на банкетаванне. І мая сяброўка Герміёна пэўна ўжо ачуняла...

Добі выцягнуў рукі і абняў Гары за стан.

— Гары Потэр найвялікшы з людзей, якіх толькі ведаў Добі, — пралямантаваў ён. — Бывай, Гары Потэр!

Зноўку адчуўся гучны пляск і Добі знік.

*

Гары быў на шмат якіх хогвартскіх банкетаваннях, але гэта ані не было падобным на астатнія. Усе прысутныя за сталом сядзелі ў піжамах, а само свята доўжылася ўсю ноч. Гары не мог зразумець, што яму больш было да спадобы. Ці то Герміёна, якая кінулася да яго з крыкам:

— Ты знайшоў разгадку! Ты ўсё разгадаў!

А мабыць гэта быў Джасцін, які падняўшыся з хафлпафскага стала, падыйшоў і паціснуў яму руку, шчыра просячы прабачэння за тое, што мог яго падазраваць. Ці то, магчыма гэта быў Хагрыд, які аб’явіўся а палове на чацьвёртую і так шчыра прыняўся ляпаць іх з Ронам па плячах, што тыя паваліліся носам у талеркі з печывам. А можа гэта былі заробленыя ім ды Ронам чатырыста балаў, пасля якіх Грыфіндор другі год запар выйграў Кубак Дамоў. Ці гэта быў момант, калі падняўшыся з-за стала прафесарка МакГонагал да ўсеагульнага задавальнення навучэнцаў, аб’явіла, што ў гэтым годзе іспыты адмяняюцца.

— Толькі НЯ ГЭТА!— усклікнула Герміёна.

Ці мабыць гэта было, калі Дамблдор аб’явіў, што ў наступным годзе прафесар Локхарт ня вернецца ў школу, бо яму трэба ехаць у шпіталь, каб аднавіць сабе памяць, а большасць з настаўнікаў выпрасталіся і апладыяваннем сустрэлі гэту навіну.

— Шкада, — узяўшы з блюда пончык з варэннем, заявіў Рон. — Ён толькі пачаў мне падабацца.

*

Пастатак летняга семестру патануў у яскравым сонечным праменні. Хогвартс вярнуўся да свайго звычайнага жыцця. Аднак было колькі зменаў. Болей не было заняткаў па абароне ад цёмных мастацтваў.

— Не хвалюйся ты, — суцяшаў Рон Герміёну, — мы ў гэтым годзе мелі столькі практыкі.

Да таго ж Люцыюса Малфоя выгналі са школьнай управы, а ягоны сын Драко больш не хадзіў па школе задраўшы носа, цяпер ён выглядаў пакрыўджаным і панурым. А Джыні Візлі наадварот, зноўку свяцілася ад шчасця.

Але час да вяртання дадому праляцеў надта хутка. Сеўшы ў Хогвартс экспрэс, Гары, Рон, Герміёна, Фрэд, Джордж і Джыні занялі ўсё купэ. Значную частку дарогі дамоў, яны карысталіся апошнімі гадзінамі, калі ім яшчэ можна было чараваць. Яны гулялі ў выбухаючы снэп, запусцілі апошні з флібусцьераўскіх феерверкаў Джорджа, папрактыкаваліся ў раззбраенні адзін аднога. А лепшым у гэтай справе, канечне ж быў Гары.

Яны амаль ужо даехалі да вакзала Кінгс-Крос, калі Гары раптам сёе-тое прыпомніў.

— Слухай, Джыні... а што ты такога бачыла, аб чым Персі прасіў цябе нікому не расказваць?

— О, — гігікаючы адказала яна. — Ну... у нашага Персі ёсць ДЗЯЎЧЫНА.

Фрэд выпусціў стос падручнікаў на галаву Джорджа.

— Што?

— Ну, гэта та дзяўчынка-прэфект з Рэйвенкло — Пеналопа Клірвотар, — растлумачыла Джыні. — Гэта ёй Персі ўсё лета лісты пісаў. А потым яны патаемна сустракаліся па ўсёй школе. Аднойчы я ўвайшла ў пустую класу, а яны там цалаваліся. Персі быў так засмучаны, калі на яе... ну вы разумееце... напалі. Вы ж не будзеце цяпер яго дражніць?— з непакоем спыталася дзяўчынка.

— Нат не збіраўся, — адказаў Фрэд, ззяючы так, быццам яму загадзя аддалі ўсе падарункі на дзень нараджэння.

— Канечне ж, не, — гігікаючы дадаў Джордж.

А Хогвартс Экспрэс тым часам запаволіў рух і нарэшце супыніўся.

Гары выцяг пяро і кавалак пергаменту.

— Гэта называецца тэлефонны нумар, — растлумачыў ён Рону і разарваўшы пергамент напалам даў нумар дзядзкава тэлефона кожнаму з сяброў. — Мінулым летам я растлумачыў твайму бацьку, як ім карыстацца, а ён растлумачыць табе. Тэлефануйце мне ў дурслеўскую хату, добра? Не магу ж я на працягу двух месяцаў размаўляць толькі з Дадлі...

— Тваі дзядзька з цёткай, — заявіла Герміёна ў той час, калі сябры далучыліся да агульнага натоўпу вучняў, праходзячых праз магічны бар’ер, — пэўна будуць ганарыцца, калі даведаюцца пра ўсё то, што ты зрабіў у гэтым годзе?

— Ганарыцца?— спытаўся Гары. — Ці ты не здурнела? Увесь гэты час я мог загінуць і не зрабіў гэтага. Ды яны звар’яцеюць ад злосці...

Узяўшыся за рукі, яны прамінулі праз бар’ер і ступілі ў маглаўскі свет.