Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ VII
Глеекроўкі і Галасы

На працягу колькіх наступных дзён у Гары безліч разоў атрымлівалася пазбегнуць сустрэчы з Локхартам, пабачыўшы таго ў калідоры. Нашмат цяжэй было хавацца ад Коліна Крыві, бо той здаецца добра вывучыў гарын графік заняткаў. Складалася ўражанне, быццам анішто не прыносіла малому гэткага задавальнення, як разоў пяць-шэсць на дзень пытацца ў Гары, як той маецца і чуць у адказ штораз больш раздражнённае “Здароўку, Колін”.

Хэдвіг усё яшчэ злавалася на Гары, з-за таго што здарылася падчас палёту, а ронава палачка прадэманстравала вышыню сваёй няўпраўнасці, калі ў пятніцу ранкам, падчас уроку замоваў, яна стрэліла з ронавых рук і трапіла маленечкаму старому прафесару Флітвіку раўнютка між вачэй, ад чаго там адразу ж пачаў пульсаваць вялізная зялёная скула. І вось так, пакрысе Гары, нарэшце, дачакаўся першых выходных, чым быў бязмерна задаволены. Разам з Ронам і Герміёнаю, яны планавалі суботняй ранніцай наведаць Хагрыда, але на золку Гары быў пабуджаны Оліверам Вудам, капітанам грыфіндорскай квідытчнай каманды.

— Штоздарся?— праз сон спытаўся Гары.

— Квідытчная трэніроўка!— адказаў Вуд. — Давай, прачынайся!

Гары, крадком зірнуў у вакно. Залатое з ружовым неба была укрыта лёгкай смугой. Цяпер, калі ён, нарэшце прачнуўся, Гары аніяк не мог зразумець, як ён мог спаць пад той гоман, які тварылі птушкі, гойсаючыя за вакном.

— Олівер, — прабурчаў Гары, — яшчэ так зарана.

— Канечне, — адказаў Вуд — высокі дужы хлопец, вочы якога блішчэлі з энтузіязмам вар’ята. — Гэта частка маёй новай праграмы трэніровак. Давай, хапай мятлу і пайшлі, — з апантанасцю працягваў ён. — Аніводная каманда яшчэ не пачала трэніравацца, у гэтым годзе мы будзем першымі...

Раскрыўшыся і крыху дрыжучы, Гары падняўся з ложка і прыняўся шукаць сваю квідытчную мантыю.

— Малайца, — падсумаваў Вуд, — сстрэнемся на поле праз пятнаццаць хвілінаў.

Нарэшце, пунсовая квідычная форма была знойдзена і апранута, а каб не змерзнуць па дарозе, на яе Гары дадаткова начапіў плашч. Потым хуценька чыркануўшы Рону цыдулку, каб той ведаў куды ён падзеўся, Гары паклаў на плячо свой Німбус 2000 і па вінтавых сходах спусціўся ў гасцёўню. Хлопчык ужо амаль дасягнуў адтуліны за партрэтам, як пачуў, што за яго спіной нешта грукоча. Абярнуўшыся, Гары ўбачыў, як па вінтавых сходах, як ачумелы нясецца, сціскаючы нешта ў руцэ, Колін з шалена хістаючайся на шыі камерай.

— Я чуў, як нехта тут на сходах вымаўляе тваё імя, Гары! Глядзі, што я маю! Я зрабіў карткі і хацеў паказаць табе...

Гары збянтэжана паглядзеў на фота, якім Колін размахваў перад яго носам.

На рухаючымся здымку, ён убачыў Локхарта, які моцна зацягваў у кадр нечую руку, у якой Гары пазнаў, сваю ўласную. Хлопчык з задавальненнем бачыў, як яго фатаграфічная копія, дала неблагі бой, не жадаючы трапляць у кадр. Нарэшце, Локхарт на здымку здаўся і цяжка дыхаючы прысеў, абапёршыся на белы край фатакарткі.

— Ці можа ты яго падпішаш?— з нецярплівасцю папытаў малы.

— Ані, — рашуча адказаў Гары, азіраючыся, каб упэўніцца, што ў пакоі анікога няма. — Прабач, Колін, але я спяшаюся... квідытчная трэніроўка.

Ён зрабіў крок праз адтуліну.

— Анішто сабе!Пачакай мяне! Я ніколі ранней не бачыў, як гуляюць у квідытч!

Колін ускараскаўся праз адтуліну следам за Гары.

— На трэніроўке табе не будзе надта цікава, — хутка паведаміў Гары, але Колін не слухаў яго, а толькі ззяючы тварам ішоў побач.

— Гары, ты ж самы малады гулец сярод грыфіндорцаў за апошнія сто год, так?— шпарка перабіраючы нагамі, спытаўся Колін. — Ты напэўна бліскуча гуляеш. А я вось ніколі не лятаў. Гэта цяжка? А гэта твая ўласная мятла? А яна самая лепшая з тых што есць?

Гары ня ведаў як пазбавіцца ад Коліна, які нагадваў нейкі вельмі гаманкі цень.

— А я сапраўды анічагосінька не разумею ў квідытчы, — ўздыхнуў Колін. — Там насамрэч чатыры мячы? І што — два з іх лятаюць і спрабуюць збіць гульцоў з мётлаў, так?

— Так, — упакорыўшыся, таму што цяпер яму прыйдзецца тлумачыць малому квідытчныя правілы, пакутліва адказаў Гары. — Іх называюць бладжэрамі. Аднак, у кожнай камандзе ёсць бітакі, якія адбіваюць іх ад гульцоў сваёй каманды ў бок супернікаў сваімі бітамі. У грыфіндорскай камандзе бітакі — Фрэд і Джордж Візлі.

— А іншыя мячы навошта?— даганяючы Гары, на якога толькі што глядзеў раззявіўны рота, спытаўся Колін.

— Ну, яшчэ ёсць квафл... ён вялізны і чырвоны... ім забіваюць галы. Дзеля гэтага ў камандзе ёсць тры пераследнікі, яны кідаюць квафла адно аднаму і спрабуюць закінуць іх у адно з трох колаў варот — гэта такія вялізныя слупы з колам на вяршыні — на баку суперніка.

— А чацвёрты мяч?

— Чацвёрты — гэта залаты сніч, — адказаў Гары, — ён вельмі маленькі, вельмі хуткі і яго надта складана злавіць. Але ў кожнай камандзе ёсць паляўнічы, якому даручана гэтая справа і пакуль сніч не будзе злоўлены — гульня не скончыцца. І паляўнічы, які здабудзе сніч — прынясе сваёй камандзе сто пяцьдзесят балаў.

— І грыфіндорскі паляўнічы — гэта ты, так?— з багавейнасцю прамовіў Колін.

— Так, — паведаміў малому Гары, яны выйшлі з замка і пайшлі па пакрытаму расой траўніку. — А яшчэ ў кожнай камандзе ёсць наглядчык і ён абараняе ад супернікаў колы варот. Ну, вось і усё.

Аднак Колін працягваў бамбардыяваць Гары пытаннямі ўвесь час пакуль яны спускаліся па траўніку да квідытчнага поля. Нарэшце, у Гары атрымалася адкараскацца ад малога увойдучы ў распранальню. З-за двярэй данёсся колінаў піск.

— Гары, я пайду на трыбуны і займу лепшае месца!— сказаўшы гэта, Крыві сыйшоў.

Астатнія грыфіндорскія гульцы ўжо былі на месцы. Адзіным чалавекам, які выглядаў па сапраўднаму прачнуўшымся быў толькі Вуд. Фрэд і Джордж Візлі з апухлымі вачыма і ўскудлачанымі валасамі сядзелі побач з чатырохгодкай Алісіяй Спінэт, што вадзіла борухі, прытуліўшыся спіною да сцяны. А сядзелыя насупраць іх пераследніцы Кэці Бэл і Анджэліна Джонсан пазіхалі, седзячы плячо ў плячо адна да адной.

— А вось і ты, Гары!— хутка прамовіў Вуд. — Ты чаго затрымаўся? Добра, цяпер, я хацеў бы, перш чым мы пойдзем на поле, караценька вам аб усім распавесці. Усё лета я правёў, распрацоўваючы новую праграму трэніровак, якая, як я сапраўды думаю, дапаможа нам вызначыцца...

Вуд дастаў агромістую схему квідычнага поля на якой было разнакаляровымі чарніламі намалявана мноства ліній, стрэлак і крыжыкаў. Ён пастукаў па схеме чароўнай палачкай і стрэлкі, накшталт разнакаляровых вусеняў, пачалі рухацца. Як толькі Вуд распачаў тлумачэнні сваёй новай тактыкі, галава Фрэда апусцілася на плячо Алісіі і ён даў храпу.

На разгляд першай схемы ў Вуда пайшло дваццаць хвілінаў, аднак пад ёй была другая з пад якой выглядала трэцця. Гары аслупянеў, а Вуд усё працягваў і працягваў роўна бубніць.

— Ну, — рэзка прамовіў Вуд, аддцягнуўшы Гары ад фантазіявання, што ён зараз еў бы на сняданак, калі б застаўся ў замку. — Усім усё зразумела? Можа ў каго ёсць пытанні?

— Адно пытанне, Олівер, — прамовіў, раптам прачнуўшыся, Джордж. — Чаму ты не распавёў усё гэта ўчора, калі мы не спалі?

Вуд рассвірапеў.

— Так, а цяпер паслухайце вы ўсе, — раззлавана сказаў ён, — Мы павінны былі выйграць кубак яшчэ ў мінулым годзе. Таму што мы сапраўды лепшая каманда. Толькі нажаль у сілу абставінаў незалежных ад нас...

Гары вінавата закруціўся на крэсле. Падчас мінулагодняга фіналу ён знепрытомлены ляжаў у шпітальным крыле, таму грыфіндорцы гралі ў скарочаным складзе і панеслі горшую паразу за апошнія тры стагоддзі.

Вуду спатрэбілася хвіліна-другая, каб зноў завалодаць сабой. Успамін аб паразе ўсё яшчэ прыносіў яму невыносны боль.

— Так, у гэтым годзе мы будзем трэніравацца яшчэ больш чым ранней... Добра, а цяпер давайце пойдзем на поле і на практыцы разгледзім тое, што спазналі ў тэорыі!— усклікнуў Вуд і кінуўся з распранальні. Следам за ім на нягнуткіх нагах, працягваючы пазіхаць, рушылі гульцы яго каманды.

Калі яны выйшлі надворак сонца ўжо ўзяло свае правы і толькі сям-там панад стадыёнам віселі асобныя туманныя шматкі. На трыбунах Гары заўважыў сядзелых там Рона з Герміёнай.

— А хіба вы яшчэ не скончылі трэніроўку?— з недаверам крыкнуў Рон.

— Дык мы яшчэ і не пачыналі, — адказаў Гары з зайздрасцю пазіраючы на тосты з мармеладам, якія Рон і Герміёна прынеслі з галоўнай залы. — Вуд разглядаў з намі новую тактыку гульні.

Ён ускочыў на мятлу, адштурхнуўся ад зямлі і ўзляцеў у паветра. Халоднае ранішняе надвор’е кінуўшыся яму ў твар, абудзіла хлопчыка нашмат лепей за доўгія цягучыя размовы Вуда. Вярнуўшыся на квідычнае поле, Гары зноў пачаў выдатна сябе адчуваць. Амаль адразу ж ён навыперадкі з блізнятам зрабіў кола-другое ўздоўж стадыёну.

— Не разумею, — зайшоўшы на паварот прамовіў Фрэд, — што там за дзіўнае пстрыканне?

Гары зірнуў на трыбуны. На самым верхнім радзе, падняўшы фотаапарат, стаяў Колін і рабіў здымак за здымкам, напаўняючы пусты стадыён гучным стрыканнем.

— Гары! Паглядзі ў мой бок!— пранізліва крыкнуў ён.

— Хто гэта?— спытаўся Фрэд.

— Ані ня ведаю, — схлусіў Гары і, набраўшы хуткасці, адляцеў як мага далей ад Коліна.

— Што там тварыцца?— падляцеўшы да іх, пахмурліва прамовіў Вуд, — Чаму гэты першагодка нас здымае? Мне гэта не падабаецца. Ён можа быць шпіёнам, якога даслаў Слізэрын, каб даведацца аб нашай новай праграме трэніровак.

— Ён з Грыфіндора, — хутка адказаў Гары.

— І слізэрынцам, Олівер, не патрэбна аніякіх шпіёнаў, — дадаў Джордж.

— Што ты хочаш гэтым сказаць?— у раздражненні спытаўся Вуд.

— То, што яны ўсё бачаць уласнымі вачыма?— кажучы на поле, адказаў Джордж.

Колькі чалавек у зялёных мантыях крочылі праз поле, трымаючы на плячах мётлы.

— Ня веру сваім вачам, — у раздражненні прасыкаў Вуд. — Я ж замовіў поле на ўвесь дзень! Трэба ўсё высветліць!

Кулею, Вуд панёсся да зямлі, у сваёй лютасці прызямліўшыся закрута, таму ледзь не паваліўся, калі злязаў з мятлы. Паблізу ад яго селі Гары, Фрэд і Джордж.

— Флінт!— кінуўшыся на слізэрынскага капітана, закрычаў Олівер. — Зараз наш час на трэніроўку! Мы асабіста замовілі стадыён! Так што прыбірайцеся адсюль!

Маркус Флінт быў агромісцей нават за Вуда. Ён зірнуў на грыфіндорскага капітана сваім тролепадобным тварам і адказаў:

— Тут хопіць месца на ўсіх, Вуд.

На поле прызямліліся Анджэліна, Алісія і Кэці. У слізэрынскай камандзе дзяўчатаў не было... плячо ў плячо на грыфіндорскую каманду злавесна ўсміхаючыся глядзелі адны толькі хлопцы.

— Але ж я замовіў гэта поле!— пырскаючы ад лютасці сліной закрычаў Вуд. — Замовіў!

— А, ты пра гэта, — адказаў Флінт, — але мы таксама маем спецыяльны дазвол падпісаны прафесарам Снэйпам

Флінт працягнуў яму цыдулку:

— У вас новы паляўнічы?— спытаўся збіты з ладу Вуд. — І дзе ж ён?

З-за спінаў шасці вялічэзных постацяў выйшаў сёмы — маленечкі хлопчык з бледным, завостранным тварам. Гэта быў Драко Малфой.

— Ці ты часам не сын Люцыюса Малфоя?— з непрыязнасцю паглядаючы на Драко, спытаўся Фрэд.

— Добра, што ўзгадаў аб драковым бацьку, — прамовіў Флін, ён і ўся слізэрынская каманда ўсміхнуліся яшчэ шырэй. — Калі жадаеце, паглядзіце, які шчодры падарунак ён зрабіў камандзе Сізэрыну.

Усё сямёра паказалі грыфіндорцам сваі мётлы. Сем навюценькіх лакіраваных тронкаў з біскучымі шыльдамі “Німбус 2001” заблішчэлі ў праменні ранішняга сонца перад насамі грыфіндорцаў.

— Найноўшая мадэль, мінулага месяца выпуску, — нядбайна абтрасаючы пылінкі з тронку, паведаміў Флінт. — У колькі разоў хутчэйшая за папярэднюю двухтысячную серыю. А што датычыцца Перамогаў, — ён брыдотна ўсміхнуўся блізнятам Фрэду і Джорджу, сціскаючым у руках тронкі сваіх Перамогаў 5, — новыя Німбусы на галаву іх разаб’юць.

Грыфіндорцы стаялі ані ня ведаючы што і адказаць. Драко Малфой усміхнуўся і яго халодныя вочкі ператварыліся на дзве шчыліны.

— О, глядзіце, — парушыў цішыню Флінт, — заўзятары на поле.

Праз поле, каб паглядзець што адбываецца, у іх бок несліся Рон і Герміёна.

— Што здарылася?— спыталіся Рон у Гары. — Чаму не трэніруецеся? І што тут робіць ЁН?

Рон зірнуў на апранутага у слізэрынскую квідычную мантыю, Малфоя.

— Я новы слізэрынскі паляўнічы, Візлі, — апурыста заявіў Драко, — А прысутныя папросту захапляліся новымі мётламі, якія набыў для каманды мой бацька.

Раззявіўшы рота, Рон паглядзеў на сем найвыдатнейшых мётлаў.

— Пышныя, ці не так?— заспакоена сказаў Малфой, — Але магчыма і ў Грыфіндору знойдзецца крыху золата для набыцця такіх. Прапаную разыграць права між музэямі на атрыманне ў сваю калекцыю вашых Перамог 5.

Слізэрынская каманда ажно завыла ад рогату.

— Затое, аніхто ў грыфіндорскай камандзе не НАБЫВАЎ сабе месца, — рэзка ўціснулася ў размову Герміёна. — КОЖНЫ атрымаў яго толькі за свой талент.

Чапурыстасць імгненна знікла з малфоева твару.

— Тваім меркаваннем аніхто не цікавіўся, брыдкая малая глеекроўка, — кінуў ён Герміёне.

Адзінае што зразумеў Гары, Малфой сказаў нешта асабліва агіднае, таму што пасля ягоных слоў на поле распачаўся сапраўдны гармідар. Флінт устаў перад Драко, каб папярэдзіць напад скочыўшых наперад блізнятаў.

— ЯК ТЫ ТОЛЬКІ АСМЕЛІЎСЯ!— завішчала Алісія.

— Ты пашкадуеш аб гэтым, Малфой!— выцягваючы з пад мантыі палачку, закрычаў Рон і накіраваў яе пад флінтаву руку, наўпрост у твар Малфоя.

Гучны выбух рэхам пранёсся па-над стадыёнам. З кончыка палачкі стрэліла бруя зялёнага святла і трапіла ў жывот Рону, хільнуўшы яго на траву.

— Рон! Рон! Што здарылася?— загаласіла Герміёна.

Рон адкрыў рота, каб нешта адказаць, але ў яго не атрымалася вымавіць ані слова. Замест гэтага Рон моцна адрыгнуў і з вуснаў на яго калені выслізнула колькі смоўжаў.

Слізэрынская каманда была без духу ад смеху. Флінт, каб не паваліцца, рагочучы абапёрся аб тронак сваёй мятлы. А Драко стоячы на кукішках, біў па зямлі кулаком. Грыфіндорцы ж згрудзіліся вакол Рона, якога працягвала ванітаваць склізкімі і бліскучымі смоўжамі. Але здавалася аніхто з іх не вырашыўся дакрануцца да хлопца.

— Лепей адвядзем яго да Хагрыда, гэта значна бліжэй, — прапанаваў Гары Герміёне, якая з мужнасцю кіўнула яму ў адказ і яны разам, узяўшы Рона пад рукі, павялі яго з поля.

— Гары, што тут здарылася? Што тут дзеецца? Ён захварэў? Але ты ведаеш як яго вылекаваць?— Колін пакінуў свае месца на трыбунах і цяпер скочыў вакол Гары і Герміёны, якія пакідалі поле. Рона кінула наперад і з яго рота вырвалася новая порцыя смоўжаў.

— Супэр, — зачаравана прамовіў Колін і прыняўся падымаць камеру. — Ці ты яго не патрымаеш на адным месцы, Гары?

— Ідзі вэк, Колін!— раззлавана гыркнуў Гары. Падтрымліваючы Рона, яны з Герміёнаю пакінулі межы стадыёну і накіраваліся на ускраіну Забароненага леса.

— Мы ўжо амаль што прыйшлі, — як толькі халупа палясоўшчыка аб’явілася ў полі іх зроку, прамовіла Герміёна, — Праз хвілінку ўсё скончыцца... амаль прыйшлі...

Да халупы засталося якіхсь дванаццаць футаў, калі дзверы яе нечакана адчыніліся. Аднак замест гаспадара праз іх выйшаў, апрануты сёння ў бледна ліловую мантыю, Гільдэрой Локхарт.

— Хутчэй, — прасыкаў Гары, — хаваемся.

Ён пацягнуў Рона ў бліжэйшыя кусты, куды праз імгненне з неахвотай рушыла Герміёна.

— Гэта ўсё вельмі проста. Асабліва, калі ведаеш што рабіць!— гучна заявіў Локхарт. — І калі табе спатрэбіцца мая дапамога, ты ведаеш дзе мяне знайсці! Я дашлю табе асобнік маёй кнігі — я ўвогуле здзіўлены тым, што ў цябе няма ні не адной. Я сёння ж ўвечары падпішу якую-небудзь і адразу ж дашлю табе. Ну, бывай!— і Локхарт рушыў у бок замка.

Гары дачакаўся пакуль Локхарт знікне з вачэй, выцягнуў Рона з кустоў, пацягнуў да дзвярэй халупы і пастукаўся.

Імгненна з-за дзвярэй паказаўся Хагрыд. Яго з пачатку запагрозлівы твар імгненна падабрэў, калі ён ўбачыў, хто да яго завітаў.

— А я ось думаў, клі вы да мне завьтаеце... заходзць... заходзць... я спачат выршыў, што гэт прафес Лохарт вярнуўся.

Падтрымліваючы Рона пад рукі, Гары і Герміёна завіталі ў халупу, якая ўяўляла сабой адзіны пакой з велічэзным ложкам у кутку і комінам з патрэсківаючым у ім полымем насупраць. Хагрыда ані не засмуціла Ронава праблема, аб якой Гары яму распавёў, хутка апусціўшы Рона на крэсла.

— Лепей звонк чым ўсярэдзьне, — усміхаючыся, прамовіў той і з грукатам паставіў перад Ронам вялізную медную місу. — Давай, Рон, — Давай, выганяй іх сех, дашчэнт.

— Думаю, адзінае, што мы можам зрабіць, — занепакоена назіраючы, за схіліўшымся над місаю Ронам, заўважыла Герміёна, — гэта дачакацца, пакуль яны ўсе самі не выйдуць. Рон выбраў вельмі складаную замову, а тут яшчэ яго сапсаваная палачка...

Хагрыд мітусіўся па пакоі гатуючы гарбату. Тым часам яго сабака Фанг, слінявіў гарыну мантыю.

— Хагрыд, а што, — чухаючы Фанга за вушамі, спытаўся Гары, — ад цябе хацеў Локхарт?

— Вчыў мне, як выгнаць кельпі з клодзежу, — скідваючы са стала напалову абскубаванага пеўня і ставячы туды імбрычка, прабурчэў Хагрыд. — Быцц я сам ня вед’ю як гэт рабіць. Шчэ гамоніў аб тым як ласнаруч выгняў беншы. Калі хоць адно з го слоў праўда, я з’ем сваго імбрка.

Гары паглядзеў на Хагрыда са здзіўленнем, ён у першыню чуў, каб ён крытыкаваў кагосьці з хогвартскіх настаўнікаў. Герміёна ж, крыху вышэйшым чым звычайна голасам заўважыла:

— Я думаю ты трошкі несправядлівы да яго, Хагрыд. Аднак, прафесар Дамблдор палічыў яго кандыдатуру лепшай на гэту пасаду...

— Ён быў ДЗІНЫМ кандыдатм на гэт пасад, — адказаў Хагрыд і прапанаваў сябрам патачныя ірыскі у той час, як Рон задушліва кашляў над місай. — То бок ІНШЫХ прэтдзентаў на яе і не было. Знасці настаніка на псаду Аброны ад Цёмных Мастацваў цер вельм цяжка. Жадайчых няма. Некторыя дум’юць што псаду сурочлі. Ані дзін з настанікаў не пратымася на ёй больш года. — Хагрыд павярнуўся да Рона. — А ты жо кго збраўся суроч?

— Малфой нешта сказаў Герміёне. — патлумачыў Гары. — Нешта па сапраўднаму дрэннае. Бо пасля ўсе сшалелі.

— Нешта БОЛЬШ чым дрэннае, — прахрыпеў Рон, падняўшы галаву, ён быў збляднелым і пакрытым потам. — Ён назваў яе “глеекроўкай”...

Хлопчык зноўку схіліўся над місай, з яго абрынулася новая хваля смоўжаў. Хагрыд запалаў з абурэння.

— Ён не мог гэтга зрабіць!— зароў ён павярнуўшыся да Герміёны.

— Зрабіў, — прамовіла яна. — Ня ведаю што гэта за слова. Але гучыць яно сапраўды груба...

— Анічога больш брыдкага ён не мог сказаць, — цяжка дыхаючы паведаміў Рон, другі раз падымаючы над сталом галаву, — “Глеекроўка” — самая гідкая мянушка для магланароджаннага — то бок таго, чыі бацькі не былі чарадзеямі. Ёсць колькасць чараўнікоў... такіх, як сям’я Малфоеў... якія лічаць сябе лепшымі за астатніх, бо яны, так бы мовіць — чыстакроўныя. — Рон крыху адрыгнуў і на яго далонь паваліўся самотны смоўж, хлопчык кінуў яго ў місу і працягваў. — Я хацеў сказаць, што ўсе астатнія ведаюць, што гэта ўсё лухцень і чысціня крыві ўвогуле ня мае аніякага сэнсу. Паглядзіце на таго ж Нэвіла — ён чыстакроўны вядзьмак, а наўрацці ведае з якога боку да катла падыйсці.

— І шчэ не прыдумлі замовы, якую ня зможа засвойць наша Герміёначка, — з гонарам дадаў Хагрыд, прымусіўшы герміёнін твар зрабіцца пурпуровым.

— Гэта самая жахлівая абраза з тых, што мажліва сабе ўявіць, — дрыготкай рукою, выціраючы узапрэўшы лоб, — сказаў Рон. — Брудная кроў. Мешаніна кровей. Шаленства. Большасць сучасных чараўнікоў — паўкроўкі. Калі б мы не браліся шлюбам з магламі, мы б даўно вымерлі.

Яго зноў пачало ванітаваць і ён схаваўся пад сталом.

— Я не буду вінваціць це за спробу праклясь Малфоя, — перакрыківаючы залеву слімакоў, што з грукатам падалі ў місу, заявіў Хагрыд. — Але магчым, да дабра, што твая палчка сурочла цябе, а не го. — Шаноўн Люц’юс Малфой прымаршаваў бы ў школу, калі б хтось акляў го сынка. А так ты ў шмат меньшай бядзе.

Гары хацеў ужо выказаццца, што горшай бяды, чым ванітаваць слімакамі быць ня можа, але не змог гэтага зрабіць, бо яго сківіцы былі склеены патачнымі ірыскамі.

— Гары, — быццам гэта думка нечакана прыйшла яму да галавы, прамовіў брамнік. — А ў мне на це вяліка крыўда. Кажць ты фота з атографамі разд’ёш. А ў мне чаму няма?

Са злосці ў Гары атрымалася расклеіць зубы.

— Я АНІКОМУ не раздаю свае фота, — з палкасцю заявіў ён. — А калі Локхарт усё яшчэ лічыць, быццам...

Але тут ён заўважыў, як Хагрыд пачаў смяяцца.

— Я ж тольк жартуй, — прамовіў Хагрыд і па сяброўску паляпаў хлопчыка па спіне так, што Гары паляцеў тварам у стол, — Я ж вед’ю, што ты не з такіх. І Лохарту кзаў, што це гэт ня трэб. Што ты і так без услякіх намганням, знакміцьшы за йго.

— Закладаюся, яму гэта вельмі не спадабалася, — зноўку сеўшы на крэсла і паціраючы падбароддзе заўважыў Гары.

— А то ж не, — адказаў з мігаценнем у вачах брамнік, — А пот я сказаў, што не чтаў ань воднай го кнігі, а ён перкруціў усё на свой конт. Ірыску, Рон?— спытаўся ён у зноўку аб’явіўшагася хлопца.

— Ані, дзякуй, — слабым голасам адказаў той, — Лепей не рызыкаваць.

— Хадзем, — прапанаваў Хагрыд, калі Гары і Герміёна скончылі сваю гарбату, — пакжу вам, што я вырсціў.

У невялічкім гародзіку за хагрыдавай хацінай рос тузін самых вялізных гарбузоў, якіх толькі і бачыў у сваім жыцці Гары. Кожны гарбуз памерам быў з невялічкі валун.

— Глядзіць які спраўныя!— шчасліва прамовіў Хагрыд. — Я рыхтуй іх да хэлоўінскага банкетвання... да тго часу яны вырстуць так, як трэб.

— Чым жа ты іх падкормліваў?— спытаўся Гары.

Хагрыд азірнуўся па баках, каб пераканацца, што іх аніхто не чуе.

— Ну, я ім... як бы гэт кзаць... трошк дапмог.

Гары заўважыў хагрыдаў ружовы парасон прыціснуты да задняй сцяны халупы. У хлопчыка склалася ўражанне, што парасон быў ані такім простым, як выглядаў і больш таго ў Гары было адчуванне ўсярэдзіне яго, Хагрыд схаваў рэшткі сваёй старой палачкі. Калі Хагрыд быў трэццягодкам, яго выключылі са школы, аднак Гары ніколі не пытаўся за што... тым больш, што Хагрыд заўжды, калі пра гэта заходзіла размова, раптоўна і таямніча рабіўся глухім і слых да яго вяртаўся толькі тады, калі мянялася тэма. У любым выпадку, чараваць брамніку было забаронена.

— Перапалняльная замова, так?— адначасова неўхвальна і здзіўлена спыталася Герміёна. — Ну, ты з імі добра папрацаваў, малайчына.

— Тое ж сама казала тва сястра, — зірнуўшы на Рона, прамовіў Хагрыд. Бачыў ё ўчора. Хдзіла тут навокл, — ён павярнуў галаву ў гарын бок. — Казала, што сяго толь тут шпацруе, але дум’ю яна тут кагось шкала. — палясоўшчык падміргнуў Гары. — А клі ты спыташ у мне, я думэю ад фоткі з атографам яна б...

— Ну, до ўжо, — адгыркнуўся Гары, а Рон зарагатаў так, што з яго зноў паляцелі смоўжні.

— Асцярожна!— зароў Хагрыд, адцягваючы Рона ад сваіх каштоўных гарбузоў.

Быў абедзены час, а ў Гары з ранку ў роце акрамя ірысак не было анічога, таму ён жадаў вярнуцца ў замак і пад’есці. Развітаўшыся з Хагрыдам, сябры рушылі ў замак. Рон адчасу ікаў, але за ўвесь шлях да замку з яго выйшлі толькі два маленечкіх смоўжыка.

Як толькі яны ступілі ў прахалодны вестыбюль, аднекуль пачуўся голас.

— Потэр, Візлі, вось вы дзе, — ім на сустрач, з самым суровым выглядам, ішла прафесарка МакГонагал. — Вашае пакаранне адбудзецца сёння ўвечары.

— Што нам трэба рабіць, мадам прафесар?— занепакоена падаўляючы адрыжку, спытаў Рон.

— ВЫ, будзеце дапамагаць містэру Філчу ў трафейне, паліраваць срэбныя кубкі, — адказала прафесарка. — І, каб аніякай магіі, Візлі... толькі цяжкая праца рукамі.

Рон зглынуў. Аргус Філч быў мясцовым наглядчыкам, якога ненавідзелі ўсе вучні.

— А вы, Потэр, — працягвала МакГонагал, — пойдзеце да прафесара Локхарта, дапамагаць яму адказваць на лісты фанатаў.

— Толькі ня гэта... — у адчаі прамовіў Гары. — Можна я лепей таксама пайду чысціць кубкі.

— Зразумела, што не, — падняўшы бровы, адказала прафесарка. — Прафесар Локхарт папрасіў аб гэтым асабіста. А восьмай вечара, каб абодва былі на месцы.

У моцнай маркоце, хлопцы папляліся да галоўнай залы, а следам за імі з выразам а-вы-чаго-чакалі-калі-парушалі-школьныя-правілы на тварыку, крочыла Герміёна. Нават ад бульбяной запяканкі з мясам, Гары атрымаў меньшае задавальненне, чым чакаў. Што ён, што Рон, абодва лічылі сваё пакаранне за найгоршае.

— Філч зробіць усе, каб я праваждаўся там ўсю ноч, — цяжка ўздыхаючы, сказаў Рон. — І без ніякай магіі! У трафейне сотні кубкаў. Няма карысці, спрабаваць чысціць іх па-маглаўску.

— У любы момант магу памяняцца з табой. — глухім голасам заўважыў Гары. — Я меў добрую практыку ў Дурслі. А вось адказваць у кампаніі Локхарта на лісты яго фанатаў... вось гэта сапраўдны кашмар...

Суботні дзень, здавалася, прамінуў незаўважна. Склалася ўражанне, што прамінула не так шмат часу, а на гадзінніку ўжо было без пяці на восьмую. І вось, Гары, ледзь цягнучы ногі, крочыў па калідоры на трэцім паверсе, каб завітаць ў локхартаўскі кабінэт. Падыйдзя да дзвярэй і сціснуўшы зубы ён пастукаў.

Дзверы імгненна адчыніліся. Зіхоцячыйся Локхарт паглядзеў на хлопчыка зверху ўніз.

— А вось і наш свавольнік!— прамовіў ён. — Ну, заходзь, Гары, заходзь.

На сценах у святле мноства свечак біскала зубамі незлічоная колькасць локхартаўскіх фатаграфій ў рамках. Колькія з іх, Локхарт нават падпісаў. На яго стале таксама ляжала вялізная кіпа.

— Ты можаш падпісваць адрэсы на канвертах!— прапанаваў Локхарт, такім тонам, быццам гэта было большым задавальненнем у свеце. — Вось гэтае першае для Глэдзіс Гуджін, блаславі яе, Бог... самая гарачая мая фанатка.

Хвіліны паўзлі за хвілінамі. Гары пускаў локхартаўскія словы праз вуха і часцей за ўсё чуў толькі “Ммм”, “Добра” і “Так” хаця адчасу да яго свядомасці траплялі цэлыя фразы, накшталт: “Слава — ненадзейны сябра, Гары” ці “Знакамітасць, той, каго ведаюць усе, памятай пра гэта”.

Свечкі рабіліся ўсё ніжэй і ніжэй і іх святло плясала на незлічоных рухаючыхся Локхартах, пазіраючых на хлопчыка. Гары патрос сшэрхлай рукой, ён адчуваў сябе так, бы падпісваў ужо тысячны канверт. Потым зноўку ўзяўся за напісанне адрэсы Веронікі Смітлі. “Магчыма ўжо час сыходзіць”, — з тугой падумаў хлопчык: “Калі ласка, няхай ўжо будзе час”...

І тут ён нешта пачуў. Нешта, што зусім не нагадвала гук аплываючых свечак і не датычылася локхартаўскаму гоману аб яго прыхільніцах.

Голас ад якога стыла кроў, голас які захопліваў цябе сваёй ільдзяной нянавісцю.

— Хадзі... хадзі да мяне... Дай мне схапіць цябе... Разарваць цябе... Забіць цябе...

Гары хістнуў рукой і на месцы адрэсы Веронікі Смітлі з’явілася агромістая бэзавая клякса.

— ШТО?— уголас сказаў ён.

— Ведаю!— адказаў Локхарт. — Шэсць месяцаў на вяршыні спіса бесцэлераў! Гэта б’е ўсе рэкорды.!

— Не, — у адчаі прамовіў Гары. — Я пра гэты голас!

— Прабач, — дзіўлена спытаўся Локхарт. — Пра які ты голас кажаш?

— Голас... ён яшчэ сказаў... вы што, анічога ня чулі?

Локхарт зірнуў на Гары ў моцным здзіўленні.

— Аб ЧЫМ гэта ты, Гары? Можа ты крыху задрамаў? А, святыя шатландскія... паглядзі які ўжо час! Мы займаемся ўжо чатыры гадзіны! Ніколі не паверыў бы... час праляцеў як адна хвіліна.

Гары нічога не адказаў. Ён напружыў свой слых, але адзінае што ў яго атрымалася пачуць — гэта разважанні Локхарта, аб тым, каб Гары больш не трапляў у калатнечу, ці другі раз яму так не пашансуе. Адчуваючы сябе ў моцнай разгубе, Гары пайшоў прэчкі.

Было ўжо настолькі запозна, что грыфіндорская гасцёўня была амаль што пустой. Не затрымаўшыся там, Гары адразу пайшоў у спальню. Рон пакуль не вяртаўся. Гары пераапрануўся ў піжаму, сеў на ложак і прыняўся чакаць сябра. Той, прыціскаючы да грудзей правую руку і распаўсюджваючы за сабой пах паліролі, аб’явіўся праз поўгадзіны.

— У мяне ўсе рукі адвальваюцца. — апускаючыся на гарын ложак, прастагнаў ён. — Філч чатырнаццаць раз прымушаў мяне драіць квідытчны кубак, перш чым задаволіўся рэзультатам. А што было, калі мяне зноў пачало ванітаваць смоўжамі і я запэцкаў нечую спецыяльную ўзнагароду за заслугі перад школай. Думаў пройдзе год, пакуль я адшкрабу з яго ўсю слізь... А як там было у цябе з Локхартам?

Сцішыўшы голас, каб не абудзіць Нэвіла, Дына і Шымаса, Гары у падрабязнасцях распавёў Рону аб голасе, які пачуў у локхартаўскіх пакоі.

— І Локхарт сказаў, што анічога не пачуў?— спытаўся Рон. У святле месяца, Гары ўбачыў, як той нахмурыўся. — Думаеш, ён брэша? Нават калі ўладар голаса быў нябачны... яму ўсёроўна прыйшлося бы адчыняць дзверы.

— Ведаю, — прамовіў Гары, ён лёг і ўтаропіўся на балдахін. — І таксама анічога не разумею.