Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ ХІІ
Шматыстотнае зелле

Яны сыйшлі з лесвіцы і прафесарка пастукала ў дзверы. Тыя бязгучна адчыніліся. МакГонагал і Гары ўвайшлі ў пакой. Прафесарка загадала яму чакаць тут і сыйшла, пакінуўшы хлопчыка ў адзіноце.

Гары азірнуўся. З усіх кабінетаў настаўнікаў у якіх Гары давялося пабываць у гэтым годзе, дамблдораў быў найбольш цікавым. І калі б ён не баяўся таго, што прыйшоў сюды, каб быць выкінутым са школы, Гары быў бы шчаслівы, што апынуўся тут.

Гэта быў круглае, агромістае і прыгожае памяшканне, запоўненнае разнастайнымі дзівоснымі гукамі. Колькі срэбных прыладаў, стаялых на доўганогім століку гудзелі і выпускалі невялічкія клубкі дыму. Сцены былі завешаны партрэтамі былых дырэктараў і дырэктарак, што ціхінька драмалі ў сваіх рамах. Пасярод пакоя стаяў вялізарны стол з нагамі ў выглядзе кіпцюроў, а на паліцы за ім ляжаў стары і зацыраваны вядзьмацкі капялюш — САРТАВАЛЬНЫ КАПЯЛЮШ.

Гары хістаўся. Ён паглядзеў на вядзьмарак і чарадзеяў, што спалі на партрэтах уздоўж сцен. Безумоўна не будзе ані нічога дрэннага, калі ён зноўку паспрабуе яго апрануць. Толькі каб паглядзець... Каб быць упэўненым, ШТО капялюш накіраваў яго у той Дом.

Хлопчык ціхінька абыйшоў стол, зняў капялюш з паліцы і павольна начапіў сабе на галаву. Той быў завялікі і саслізнуў яму на вочы, гэдак жа, як і тады, калі Гары апрануў яго ў першы раз. Гары ўтаропіўся ў чорную падшэўку капелюша і чакаў. І тут ціхі голас прамовіў яму ў самае вуха.

— Цябе штось непакоіць, Гары Потэр?

— Эээ, так, — прамармытаў хлопчык. — Прабачце, што турбую... Я толькі хацеў спытацца...

— Ты хочаш ведаць, ці ў правільны Дом, я цябе накіраваў, — бойка сказаў капялюш. — Так... твой выпадак быў нечым асабліва цяжкім. І я па ранейшаму лічу, што лепш за ўсё... — гарына сэрца шалена загрукатала ў грудзях... — ЦЯБЕ было б у Слізэрыне.

У Гары зайшлася душа. Ён рыўком сцягнуў з сябе капялюш. Неахайны і палінялы той павіс у яго руцэ. Гары муціла, ён зноўку паклаў капялюш на паліцу.

— Вы памыляецеся, — заявіў ён сціхламу капелюшу. Той не варухнуўся. Па ранейшаму гледзячы на яго, хлопчык адступіў. Тут нейкі дзіўны і млосны шум прымусіў хлопчыка рэзка развярнуцца.

Ён быў не самотны. Ля дзвярэй, на залатой жэрдачцы сідзела вельмі старая птушка, нагадваючая напаўабскубанага індыка. Гары зірнуў на яе, а птушка злавесна глядзела на яго. Гары падалося, што птушка моцна хварэе, бо пакуль ён назіраў за ёй, колькі пер’яў выпала з птушынага хваста.

Толькі Гары вырашыў, што яму не хапала, каб хатні ўлюбёнец Дамблдора памёр, пакуль яны былі сам-насам, як птушка запалала.

Гары енкнуў і пабег да стала. Ён ліхаманкава пачаў азірацца шукаючы будзь якую шклянку з вадой, але не знайшоў анічога. Тым часам птушка ператварылася на вогнены шар, выдала апошні галас і праз імгненне ад яе засталася толькі цмеючая грудка попелу на падлозе.

Тут дзверы кабінэта адчыніліся і туды завітаў, змрочна выглядаючы Дамблдор.

— Прафесар, — цяжка дыхаючы, прамовіў Гары, — ваша птушка... я нічога не мог зрабіць... яна папросту згарэла...

Да здзіўлення Гары, Дамблдор у адказ усміхнуўся.

— Даўно час, — сказаў ён. — Апошнія колькі дзён ён выглядаў моцна хворым і я казаў яму, што трэба ўжо гэта зрабіць.

Дырэктар усміхнуўся ашаломленаму твару хлопчыка.

— Гары, Фоўкс — фенікс. Феніксы спальваюць сябе, калі прыходзіць час іхнай смерці, а потым адраджаюцца з попелу. Вось, глядзі...

Гары зірнуў на падлогу, з грудкі попелу падняло галаву маленечкае, зморшчанае, нованароджанае птушаня, гэдкае ж брыдкае, які дарослая птушка.

— Як дрэнна што ты бачыў яго ў дзень спалення, — сядаючы за стол, заўважыў прафесар. — Большасць часу ён сапраўды прыгожы, з пышным чырвоным і залатым пер’ем. Захапляльныя істоты гэтыя феніксы. Яны могуць несці грузы значна большыя за іх уласную вагу, іхныя слёзы маюць моцныя гаючыя сілы, да таго ж яны вельмі ВЕРНЫЯ жывёлы.

Сшакаваны фоўксавым самаспаленнем, Гары забыўся аб тым, чаму тут апынуўся, але адразу ўсё прыпомніў, як толькі дырэктар апынуўся ў сваім фатэлі з высачэзнай спінкай і ўтаропіў на хлопчыка свае праніклівыя светла-блакітныя вочы.

Аднак, перш чым Дамблдор паспеў сказаць хоць слова, дзверы з грукатам адчыніліся і ў кабінэт нечакана ўварваўся Хагрыд. З адзічэлымі вачыма, балаклаве здзвінутай на калматыя чорныя валасы, брамнік па ранейшаму трымаў у руцэ здохлага пеўня.

— Гэт не Гары, прафес Дамблдор!— адразу ж заявіў ён. — За кольк секунд да тго, як знашлі хлопчка мы з Гары размлялі, у йго, сэр, папрост не бло часу...

Дамблдор спрабаваў штосьці адказаць, але Хагрыд не даў яму прамовіць ані слова. Ён працягваў енчыць, махаючы пеўнем быццам паходняй і раскідваючы паўсюль ягоныя пёры.

— Гэт не ён... клі прыдзецца я гтовы прысьгнуць за Гары перад міньстэрствам магіі...

— Хагрыд, я...

— ... вы думаце не на тго, хлочыка, сэр, я ВЕДАЮ, Гары аніколь...

— ХАГРЫД!— гучна ўскрыкнуў Дамблдор. — Я НЕ вінавачу Гары ў гэтых нападах.

— А, спраўды?— прамовіў брамнік і певень зноўку вяла павіс у яго руцэ. Ну, я тады пачкаю, дырэктар, сэр.

Збянтэжана, Хагрыд патупаў прэчкі.

— Дык вы не думаеце на мяне, прафесар?— з надзеяй спытаўся Гары, назіраючы, як Дамблдор страсае са стала пеўневае пер’е.

— Ані, Гары, не думаю, — адказаў дырэктар, аднак, яго твар зноўку зрабіўся змрочным.-Але, усё яшчэ хачу з табой паразмаўляць.

Гары прыняўся занепакоена чакаць, пакуль Дамблдор разглядаў яго, склаўшы разам кончыкі сваех доўгіх пальцаў.

— Я хачу спытаць цябе, Гары, — мягка прамовіў ён, — ці ёсць штосць аб чым ты хацеў бы мне расказаць. Усё што заўгодна.

Гары нават ня ведаў, што яму сказаць. Яму прыпомніўся малфоеў крык: “Наступнымі будзеце вы, глеекроўкі!”, прыпомніў аб шматыстотнам зеллі, што кіпела зараз у прыбіральні Мармытухі Міртлы. Таксама ён прыпомніў двойчы пачуты бесцялесны голас, але таксама да галавы яму прыйшлі ронавы словы: “Чуць галасы, якія не чуюць астатнія, благі знак, нат у чарадзейскім свеце.” Таксама ён прыпомніў усё тое, што казалі пра яго іншыя навучэнцы і свой усёўзрастаючы страх наконт таго, што ён можа неяк быць павязаным з Салазарам Слізэрынам...

— Ані, — нарэшце прамовіў ён, — нічога, прафесар, сэр.

*

Падвойнага нападу на Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка хапіла, каб усеагульная занепакоенасць ператварылася на сапраўдную паніку. І што цікава, лёс Ніка турбаваў значна большую колькасць людзей. Сям-там людзі пыталіся адзін у аднаго, якая сіла магла нанесці шкоду прывіду, які і так ужо з’яўляецца мерцвяком. У паніцы навучэнцы кінуліся браніяваць месцы ў Хогвартс экспрэсе, каб на калядныя вакацыі трапіць дадому.

— То бок, мы будзем адзінымі, хто застанецца падчас вакацыяў у школе, — паведаміў Гары і Герміёне Рон. — Мы, Малфой, Крэйб і Гойл. Весяленкія ж нас чакаюць святы.

Як і заўжды, Крэйб з Гойлам зрабілі тое ж самае, што і Малфой. Аднак, Гары быў рады таму, што з’яжджае большасць народу. Ён моцна стаміўся ад таго, што людзі сустрэўшы яго ў калідоры агіналі яго так, быццам у яго зараз вырастуць іклы і ён пачне плявацца атрутай. Стаміўся ад усеагульнага мармытання, сыкання за яго спіной і накіраваных у яго бок пальцаў.

Фрэд і Джордж, аднак, знаходзілі падобнае становішча вельмі пацешным. Яны паўсюль хадзілі па калідорах наперадзе Гары і галасілі:

— Дарогу, нашчадку Слізэрына, самаму злому ведзьмаку ў свеце...

Аднак, Персі не надта былі да спадобы падобныя паводзіны.

— З гэтым НЕЛЬГА жартаваць, — халодна заявіў ён блізнятам.

— Прэч з дарогі, — адказаў яму Фрэд, — Гары спяшаецца.

— Так, — загігікаў Джордж. — Ён ідзе ў патаемную залу, каб выпіць кубачак гарбаты са сваім ікластым лёкаем.

Джыні таксама не бачыла ў гэтым анічога пацешнага.

— Ёйку, НЕ. — стагнала яна штораз, калі Фрэд пытаўся ў Гары, на каго ён плануе напасці ў наступны раз, ці, калі Джордж, сустрэўшы Гары па-блазнерску абараняўся ад яго зубком часныка.

Гары ані ніяк не супраціўляўся. Наадварот, ён адчуваў сябе значна лепей, пры думцы, што блізняты лічаць за дуроту чуткі пра то, што ён слізэрынскі спадкаемца. Да таго ж іх выхадкі значна раздражнялі Малфоя, як рабіўся ўсё больш незадаволеным, штораз калі сустракаў іх у калідоры.

— Усё таму, што Малфою КАРЦІЦЬ сказаць усім, што сапраўдны спадкаемца — ён, — з разуменнем справы сцвярджаў Рон. — Вы ж ведаеце, як ён ненавідзіць, калі хтосьці апярэджвае яго хоць у нечым, а тут камусь іншаму прыпісваюць вынікі яго ўласнай бруднай працы.

— Ужо недоўга засталося, — з задавальненнем у голасе паведаміла Герміёна. — Шматыстотнае зелле амаль гатова. Мы ў любы момант атрымаем адказы на нашы пытанні.

*

Сэместр скончыўся і ў замку запанавала цішыня, глыбокая, як сумёты за вокнамі. Але Гары знаходзіў падобнае становішча ані не змрочным. Наадварот ён атрымліваў задавальненне ад надыйшоўшай цішыні і ад таго, што цяпер яны разам з Герміёнаю ды сям’ёй Візлі, панавалі ў грыфіндорскай вежы і маглі не турбуючы анікога гуляць выбухаючымі картамі ў снэп, ці практыкавацца адно з адным у двубоях. Фрэд, Джордж і Джыні таксама вырашылі застацца на вакацыі ў школе, а не ехаць разам з бацькамі ў Ягіпет да іх старэйшага брата Біла. Персі не ўхваляў падобных паводзінаў, называў іх дзіцячымі і намагаўся, як мага меньш часу праводзіць у грыфіндорскай вежы. Астатнім ён паведаміў, што застаўся ў школе на Каляды ТОЛЬКІ ТАМУ, што падтрымка настаўнікаў у гэткі цяжкі час яго прамы абавязак, як прэфекта.

Калядны ранак выдаўся халодным і празрыстым. Гары і Рон, застаўшыеся адны ў сваёй спальне, былі ранютка пабуджаны Герміёнаю, якая ўварвалася да іх у пакой цалкам апранутай і несучы падарункі для абодвух хлопчыкаў.

Падымайцеся, — адсоўваючы з вокан фіранкі, гучна прамовіла яна.

— Герміёна, — закрываючы вочы ад святла, сказаў Рон. — Табе сюды нельга.

— Цябе таксама з Божым Нараджэннем, — адказала, кідаючы яму падарунак, Герміёна. — Я ўжо гадзіну, як на нагах. Я дадала ў зелле яшчэ сеткакрылак. Яно гатова.

Раптам прачнуўшыся, Гары сеў у ложку.

— Ты ў гэтым упэўнена?

— А то, — скінуўшы з гарынага ложка Скаберса і сама прысеўшы на крайчык, сказала дзяўчынка. — І кажу вам, калі мы збіраемся штось рабіць, мы павінны зрабіць гэта сёння.

У той жа момант у спальню заляцела Хэдвіг, трымаючы ў дзюбе невялічкі пакуначак.

— Здароўку, — шчасліва прамовіў Гары, калі сава прызямлілася на яго ложку. — Ты зноў размаўляеш са мной?

Сава ласкава падзюбала яго па вуху і гэта было лепшым падарункам за той, што даслалі яму Дурслі. У пакунку была зубачыстка і паштоўка, у якой дзядзька з цёткай пыталіся ў Гары, ці не мог бы ён застацца ў школе і на летнія вакацыі.

Іншыя падарункі былі больш цікавымі. Хагрыд даслаў яму агромістую бляшанку патачнай памадкі, якую Гары вырашыў размягчыць, разагрэўшы ля коміна; Рон падараваў яму кнігу “Палёт з Гарматамі”, дзе апісваліся самыя цікавыя факты аб ўлюбёнай ронавай квідытчнай камандзе, а Герміёна адаравала яго шыкоўшым арліным пяром. Апошнім, Гары адчыніў падарунак ад місіс Візлі. Там ён знайшоў новы швэдар ручной вязкі і кекс з разынкамі. Ён ўзяў у рукі віншавальную картку, адчуваючы новы ўсплёск віны, і за машыну містэра Візлі, якую ніхто не бачыў ажно з тых часоў, як яны з Ронам сутыкнуліся на ёй з Лупцуючай Вярбой і пра той шэраг парушэнняў, якія яны надумалі зрабіць.

*

Ані нішто, нават боязь пры ўспаміне аб маючым адбыцца прыняцці шматыстотнага зелля не магло сапсаваць дзецям каляднай хогвартскай вячэры.

Галоўная зала выглядала сапраўды пышна. Тут быў і тузін пакрытых шаццю елак і аплёўшае столю паўночнае ззяне з падубу і амелы, а зверху на прысутных падаў зачараваны снег, сухі і цёплы. Дамблдор праспяваў колькі сваіх улюбёных калядак. Хагрыд басіў ўсё гучней з кожным наступным кубкам эгнога. Персі не разумеў, чаму над ім смяюцца, бо не заўважыў, як Фрэд зачараваў яго прэфектскі значык, так што цяпер надпіс на ім чытаўся, як “Ёлупрэфект”. Гары нат не звяртаў ўвагі на гучныя, яхідныя каментары Малфоя са слізэрынскага стала ў бок яго новага швэдара. Калі ім пашанцуе, праз колькі гадзін Малфой з лішкам за ўсё адплаціць.

Толькі Гары і Рон, паспелі з’есці па трэцяй порцыі каляднага пудзінгу, як Герміёна паклікала іх з залы, каб распавесці ім свае планы на вечар.

— Усё што нам цяпер трэба, кавалачак ад людзей у якіх мы жадаем перавараціцца, — як нічога ніякага, быццам адпраўляла іх у супэрмаркет за пральным парашком, заявіла Герміёна. — І, канечне, лепш за ўсё, калі мы атрымаем кавалачкі ад Крэйба і Гойла, яны лепшыя сябры Малфоя і ім ён можа хоць нешта сказаць. А яшчэ, мы, зразумела, павінны быць упэўнены, што сапраўдныя Крэйб з Гойлам не ўварвуцца ў пакой, пакуль мы будзем дапытваць Малфоя.

— Я сёе-тое дзеля гэтага зрабіла, — ігнаруючы ніякаватыя твары Гары і Рона, працягвала дзяўчынка. Яна працягнула ім два шакаладных кекса. — Я начыніла іх простай соннай настойкай. Цяпер, нам проста трэба пераканацца, што Крэйб з Гойлам іх знойдуць. Вы ж ведаеце якія яны ненажэры, калі яны ўбачаць гэтыя кексы, яны абавязкова іх з’ядуць. А калі яна паснуць, мы вырвем ў іх колькі валаскоў, а саміх схаваем у каморы для мёцел.

Гары і Рон з недаверам перазірнуліся.

— Герміёна, я не думаю...

— Мы можам ў нечым сур’ёзна памыліцца...

Але Герміёна зірнула на іх са сталёвым бляскам ў вачах, які хлопцам прыходзілася бачыць, толькі на твары прафесаркі МакГонагал.

— Без валасоў Крэйба і Гойла зелле будзе бескарысным, сурова сказала яна. — Вы ж ЖАДАЕЦЕ дапытаць Малфоя?

— Ну, добра, добра, — адказаў Гары. — А што наконт цябе. Чые валасы вырвеш ты?

— Дзеля сябе я ўжо маю!— жвава прамовіла дзяўчынка і дастала з кішэні бурбалачку з адным валаском. — Памятаеце на двубойным клубе, мы счапіліся з Мілісэнтай Бульстрод? Калі яна спрабавала задушыць мяне, яна пакінула на маёй мантыі вось гэта! Яна на Каляды паехала дамоў, але я папросту скажу, што пажадала вярнуцца ў школу.

Герміёна ў чарговы раз кінулася правяраць гатовасць шматыстотнага зелля. Рон з няўцешнасцю на твары азірнуўся на Гары.

— Ты калі-небудзь чуў аб плане, у якім большасць з пунктаў могуць пайсці ня так?

*

Аднак да вялікага здзіўлення хлопцаў, першы этап аперацыі прайшоў, як і казала раней Герміёна, на здзіўленне лёгка. Пасля каляднага чаявання, яны схаваліся ў вестыбюле і прыняліся чакаць Крэйба з Гойлам, якія засталіся ў самоце сядзець за слізэрынскім сталом, каб запхаць у сябе па чацвёртай порцыі бісквітаў. Кексы Гары паклаў на пачатку лесвічных парэнчаў. Як толькі яны заўважылі, як Крэйб з Гойлам, нарэшце, пакінулі галоўную залу, Гары з Ронам хуценька схаваліся за нейкімі даспехамі ля уваходных дзвярэй.

— Колькі ж яны могуць зжэрці?— у захапленні прашапатаў Рон, калі, убачыўшы кексы, Крэйб з радасцю на твары паказаў на іх Гойлу. Падыйдзя да парэнчаў, яны, бязглузда ўсміхаючыся, цалкам запхалі кексы ў свае рты і з пераможнасцю на тварах, сквапна іх зжавалі, пасля чаго, нават не змяніўшы выразу на тварах, слізэрынцы паваліліся на падлогу.

Нашмат цяжэй было, перацягваць іх праз увесь вестыбюль да каморы. Як толькі слізэрынцы былі надзейна запханы між вёдзер і швабр, Гары вырваў пук з шчаціння якое атачала карак Гойла, а Рон колькі валасінак з галавы Гойла. Яшчэ яны сцягнулі ў Крэйба з Гойлам чаравікі, бо іх уласныя былі замалымі для ног слізэрынцаў. Усё яшчэ ўражаныя тым што зрабілі, Гары і Рон кінуліся да міртлавай прыбіральні.

У прыбіральне, з-за густога чорнага дыма, які валіў з кабінкі дзе Герміёна гатавала зелле ані нічога не было бачна. Таму, перш чым пастукацца, Гары з Ронам заціснулі насы краечкамі сваіх мантый.

— Герміёна?

Шчоўкнуў замок і перад іх вачыма з’явілася ўзапрэлая і ўсхваляваная Герміёна. З-за яе спіной чуўся булькат густога, як патака шматыстотнага зелля, а на накрыўке ўнітаза стаяла тры загадзя падрыхтаваныя шклянкі.

— Вы іх здабылі?— цяжка дыхаюч, спыталася дзяўчынка.

У адказ, Гары паказаў ёй пук гойлавала шчаціння.

— Супэр. А я сцягнула з пральні вось гэтыя запасныя мантыі, — прамовіла Герміёна і паказала ім невялічкую торбу. — Як толькі вы перавараціцеся на Крэйба з Гойлам, вам спатрэбіцца вопрадка значна большага памеру.

Уся тройца вытарапілася на кацёл. Зелле ў ім нагадвала млява булькочучы чорны бруд.

— Упэўнена, што зрабіла ўсё, як трэба, — занепакоена перачытваючы пакрытую плямамі старонку “Найпатэжных зелляў”, сказала Герміёна. — І выглядае яно, так як апісана у кнізе... Так, пасля таго, як мы скаштуем зелле, мы будзем мець толькі адну гадзіну, перш чым зноўку пераварацімся на сябе саміх.

— І што цяпер?— шэптам, спытаўся Рон.

— Цяпер, мы разальем зелле ў тры шклянцы і дададзім да іх валасы.

Герміёна плюхнула ў кожную з шклянак па вялізнай порцыі зелля. Потым адкаркавала бурбаку і стрэсла мілісэнцін валасок ў першую з трох.

Зелле імгенна зашыпела, як кіпячы імбрык, шалёна ўспенілася і праз секунду-другую змяніла колер на хваравіта жоўты.

— Бе... — сапраўдная Мілісэнта Бульстрод, — заявіў з гідкасцю на твары, Рон. — Закладаюся, на смак яна такая ж брыдотная.

— Цяпер ваша чарга, — прамовіла дзяўчынка.

Гары кінуў у сваю шклянку валасы Гойла, Рон зрабіў тое ж самае з валоссем Крэйба. Іхныя шклянкі таксама засыкалі і ўспеніліся. Гойл зрабіўся балотна-зялёным, а Крэйб цёмна карычневым.

— Чакайце!— прамовіў Гары, калі Рон з Герміёнаю схапілі свае шклянкі. — Нам лепей не піць іх тут. Як толькі мы пераварацімся на Крэйба з Гойлам, нам тут будзе замала месца. А Мілісэнта таксама памерам ані не піксі.

— Маеш рацыю, — адчыняючы дзверы, згадзіўся Рон. — Разыходзімся па асобных кабінках.

Асцярожна, каб не праліць ані кроплі, Гары праслізнуў у суседнюю кабінку.

— Гатовы?— спытаўся ён.

— Гатовы, — адказалі яму галасы Рона і Герміёны.

— Раз... два... тры...

Заціснуўшы носа, Гары ў два вялізных глытка выпіў сваё зелле, якое на смак нагадвала, перавараную капусту.

Яго вантробы адразу ж пачало круціць, як быццам ён праглынуў колькі жывых змеяў... яго сагнула напалам і склалася адчуванне, нібы зараз яго званітуе... Хутка гэта палаючае адчуванне распаўсюдзілася ад жывата ажно да кончыкаў пальцаў. Потым, цяжка дыхаючы, Гары паваліўся на карачкі, яму здавалася, што яго цела плавіцца, а скура кіпіць, як той гарачы воск. На яго вачах, яго рукі пачалі расці, пальцы зрабіліся таўсцейшымі, а суставы зрабіліся падобнымі на балты. Яго плечы балюча пашырыліся, паколванне на ілбе паказала, што валоссе ў яго цяпер расце адразу ж пасля брывей. Вопрадка яго разарвалася пад націскам грудзей, як у бочкі, што ламае свае абручы; а ногі пачалі балець з-за абутку на чатыры памеры меньшай, чым патрэбна...

Усё скончылася гэдак жа нечакана, як і пачалося. Гары ляжаў, прыціснуўшыся тварам, да халоднай каменнай падлогі і слухаў панурае булькатанне Мармытухі Міртлы з яе кабінкі. Хлопчык з цяжкасцю скінуў з сябе чаравікі і выпрастаўся. Як жа дзіўна было адчуваць сябе Гойлам. Сваімі дрыготкімі вялізнымі рукамі, Гары сцягнуў з сябе сваю старую мантыю, якая цяпер дасягала яму толькі ладыжак, начапіў больш вялікую і зашнураваў чаравікі так, як гэта рабіў сам Гойл. Ён пацягнуўся, каб адштурхнуць валасы з вачэй, але яго рука сустрэлася толькі з кароткім шчаціннем. Тут ён адчуў, што яму перашкаджаюць акуляры, бо Гойл, зразумела ж, іх не насіў. Схаваўшы акуляры ў кішэню ён клікнуў:

— Гэй, з вамі двума ўсё добра?— спытаўся ён нізкім скрыгочучым гойлавым голасам.

— Так, — пачулася глыбокае буркатанне Крэйба з правага боку.

Штурхнуўшы дзверы, Гары пакінуў кабінку і падыйшоў да трэснуўшага люстэрка. Адтуль, дурнаватымі, глыбока пасаджанымі вачыма на яго глядзеў Гойл. Гары пачухаў за вухам, Гойл у люстэрцы зрабіў тое ж самае.

Дзверы ў Ронаву кабінку адчыніліся. Хлопцы вытарапіліся адно на аднаго. Рон, акрамя таго, што быў збляднелым і ўзрушаным, меў гэткую ж як Крэйб фрэзуру пад гаршок і гэткія ж доўгія бы ў гарылы рукі.

— Гэта нешта неверагоднае, — прамовіў Рон і падыйдзя да люстэрка пастукаў пальцам па плоскім крэйбавым носе. — НЕВЕРАГОДНА.

— Нам лепей спяшацца, — заявіў Гары, зірнуўшы на гадзіннік, які шчыльна сціснуў тоўстае гойлаўскае запясце. — Нам яшчэ трэба высветліць, дзе слізэрынская гасцёўня, але я спадзяюся, мы зможам знайсці таго, хто нам яе пакажа...

— Ты не паверыш, — усё яшчэ ўважліва гледзячы на Гары, заўважыў Рон, — як гэта дзіўна бачыць Гойла, які РАЗВАЖАЕ. — ён пастукаўся ў кабінку Герміёны. — Гэй, давай, нам трэба спяшацца...

— Я, — пачуўся ў адказ высокі голас. — Я, напэўна, нікуды не пайду. Хадзіце адны.

— Герміёна, мы ведаем, што Бульстрод вырода, але ж ніхто не будзе ведаць, што гэта ты.

— Не... сапраўды... лічу, што мне не трэба ісці. А вы спяшайце, не марнуйце на мяне час.

Ані нічога не разумеючы, Гары азірнуўся на Рона.

— ЦЯПЕР ты больш падобны на Гойла. — заўважыў Рон. — Ён так выглядае ўсялякі раз, калі настаўнікі задаюць яму якое-небудзь пытанне.

— Герміёна, з табой усё добра?— праз дверы кабінкі спытаўся Гары.

— Так... усё файна... са мной ўсё добра... Ідзіце...

Гары зноўку зірнуў на гадзіннік. Пяць з шасцідзесяці каштоўных хвілінаў прайшлі.

— Сустрэнемся тут, добра?— крыкнуў ён Герміёне.

Асцярожна, праверыўшы, што вакол нікога няма, хлопцы выйшлі ў калідор.

— Не машы рукамі. — прамармытаў Гары Рону.

— А?

— У Крэйба яны акасцянела вісяць па баках...

— Недзе так?

— Во, так значна лепей.

Мармуровымі сходамі яны спусціліся ў вестыбюль. Усё што хлопцам цяпер было патрэбна — знайсці слізэрынца, які праводзіў бы іх да іхнай гасцёўні, аднак, паблізу ані нікога не было бачна.

— Ёсць ідэі?— прабурчэў Гары.

— Слізэрынцы прыходзяць на абед вось адтуль, — кажучы на ўваход ў падзямеллі, сказаў Рон. Не паспеў ён прамовіць апошняе слова, як з падзямелля выйшла нейкая дзяўчынка з доўгімі павойнымі валасамі.

— Прабач, — кінуўшыся да яе, спытаўся Рон. — мы забылі, як ісці да нашай гасцёўні.

— Пардон канечне, — чапурыста адказала тая. — Якая НАША гасцёўня? Я з Рэйвенкло.

Дзяўчынка пайшла прэчкі, падазрона азіраючыся на іх.

Гары і Рон пабеглі па прыступках уніз. Тупат вялізарных ног Крэйба і Гойла гулкім рэхам разносіўся па праходзе. Здавалася, усё будзе значна цяжэй, чым яны на то спадзяваліся.

Заблытаныя калідоры падзямелляў былі пустымі. Хлопцы ўсё ніжэй і ніжэй апускаліся пад школу, штохвіліны правяраючы, колькі ў іх засталося часу. Мінула чвэрць гадзіны, калі ўпаўшы ў роспач Гары і Рон пачулі наперадзе нечыя рэзкія крокі.

— Ага!— усхвалявана прамовіў Рон. — Ну цяпер, гэта хтосьці з іх!

З аднаго з бакавых пакояў выйшла нечая постаць. Хлопцы падбеглі бліжэй і ў іх абарваліся сэрцы. Гэта быў не слізэрынец, перад імі стаяў Персі.

— А ты што тут робіш?— у здзіўленні спытаўся Рон.

Персі абражана паглядзеў на яго.

— Што?— чапурыста спытаўся ён. — А табе ёсць да гэтага справа? Цябе ж Крэйб клічуць?

— Ш... эээ, так, — адказаў Рон.

— Балазе, ідзіце ў сваю гасцёўню, — сурова загадаў Персі, — цяпер, не надта бяспечна блукаць па цёмных калідорах.

— ТЫ, — кажучы на яго пальцам, сказаў Рон.

— Я, — выцягнуўшыся, прамовіў Персі, — прэфект. На МЯНЕ аніхто не адважыцца напасці.

Раптам, за спінамі Гары і Рона адчуўся нечый голас. У іх бок крочыў Драко Малфой і, першы раз у жыцці, Гары быў рад яго бачыць.

— Вось вы дзе, — як заўжды нараспеў, прамовіў Драко. — Вы што, зноў увесь час абжыраліся ў галоўнай зале. Хадзіце за мной, я хачу паказаць вам нешта пацешнае.

Ён спапяляльна паглядзеў на Персі.

— А ты, Візлі, што тут робіш?— здзекліва пасміхаючыся, спытаўся Малфой.

Персі быў у лютасці.

— Мне не да спадобы гэткае стаўленне. — адказаў ён. — Школьнаму прэфекту трэба рабіць больш павагі.

Малфой зноў пасміхнуўся і знакам загадаў Гары і Рону ісці следам. Гары ледзь не папрасіў у Персі прабачэння, але сваечасова супыніў сябе. Разам з Ронам ён паспяшаў следам за Драко.

— Гэты Пітэр Візлі... — прамовіў Малфой, як толькі яны завярнулі за вугал.

— Персі, — міжволі паправіў яго Рон.

— Не істотна, — заявіў Драко. — Я заўважыў, што апошнія часы, ён зачаста валэндаецца тут. Упэўнены, што ведаю, чаго ён хоча. Ён намысліў схапіць за руку спадкаемцу Слізэрына.

Малфой каротка ўсміхнуўся. Гары і Рон занепакоенна перазірнуліся.

Драко супыніўся ля голага адрэзка, вільготнай каменнай сцяны.

— Як там ў нас новы пароль?— павярнуўшыся да Гары спытаўся ён.

— Ээмм... — прамовіў той у адказ.

— А... канечне... “Чыстая кроў”!— прамовіў Малфой, не слухаючы гарынага адказу. Дзверы схаваныя ў каменнай сцяне адчыніліся. Малфой прайшоў у адтуліну, а Гары і Рон паспяшаліся следам.

Слізэрынская гасцёўня ўяўляла сабой нізенькую падземную залу з груба апрацаванымі каменнымі сценамі і звісаючымі са столі на ланцугах колькімі круглымі зеленаватымі лямпамі. Ля комінаў па-майстэрску ўпрыгожаных разьбой на гэткіх жа разбяных крэслах сядзела колькі слізэрынцаў.

— Пачакайце тут, — паказаўшы Гары і Рону на два вольных крэсла паблізу ад коміна, загадаў Малфой. — Зараз прынясу... Я атрымаў гэта сёння ад свайго бацькі...

Зацікаўленыя тым, што ж збіраецца паказаць ім Малфой, Гары і Рон селі з усяе сілы намагаючыся, адчуваць сябе як дома.

Праз хвіліну, Малфой вярнуўся ў гасцёўню з нечым, што нагадвала газэтную выразку, якую той сунуў пад нос Рону.

— Бярыце, парагачыце!— прамовіў Малфой.

Гары заўважыў, як ронавы вочы пашырыліся ад абурэння. Ён хутка праглядзеў выразку, з вялікай натугаю усміхнуўся і працягнуў яе Гары.

Гэта была старонка са Штодзённага Вяшчуна на якой быў змешчаны артыкул.

— Ну?— у нецярплівасці спытаўся Малфой, калі Гары вярнуў яму выразку. — Хіба ж гэта не смешна?

— Гы гы, — выдушыў з сябе Гары.

— Артур Візлі, настолькі моцна любіць сваех маглаў, — з пагардай заявіў Малфой, — што яму пэўна трэба паламаць сваю палачку і далучыцца да іх. Па паводзінах гэтых Візлі ніколі не здагадаешся, что яны чыстакроўцы.

Ронаў... ці калі дакладней крэйбаў твар скрывіўся са злосці.

— Што з табой, Крэйб?— гыркнуў Малфой.

— Жывот баліць, — рохкнуў той у адказ.

— Ну, тады ідзі да шпітальнага крыла, — загігікаў Малой. — І можаш за мяне выдаць глеекроўкам, што там ляжаць. Здзіўляюся, чаму пра гэтыя напады дагэтуль не паведамілі ў Штодзённым Вяшчуне. — у задумлівасці працягваў ён. — Мяркую, Дамблдор спрабуе замяць гэтую справу. А калі напады ў хуткім часе не прыпыняцца, ён рызыкуе згубіць сваю пасаду. Мой бацька ўвогуле лічыць, што Дамблдор, горшае, што магло здарыцца са школай. Ён любіць усіх магланароджанных. Калі б у школе быў годны дырэктар, сюды ніколі б не трапіла такая дрэнь, як гэты Крыві.

Малфой зрабіў выгляд, што фатаграфуе нябачнай камерай і бязлітасна, але цалкам дакладна капіюючы Крыві прапішчаў:

— Потэр, я магу цябе сфатаграфаваць, Потэр? А магу атрымаць твой аўтограф? А магу лізнуць твае чаравікі, Потэр? Ну, калі ласка!

Драко апусціў рукі і вытарапіўся на Гары з Ронам.

— Да ШТО з вамі двума сёння тварыцца?

Запозна схамянуўшыся, Гары і Рон прымусілі сябе рассмяяцца, але Малфой здавалася быў задаволены падобнай рэакцыям, магчыма сапраўдныя Крэйб з Гойлам заўжды цямілі занадта павольна.

— Святы Потэр — сябра глеекровак, — прамовіў Малфой на распеў. — Вось хто яшчэ не захоўвае чарадзейскай прыстойнасці, інакш бы не важдаўся з такімі як тая глеекроўка Грэйнджэр. А іншыя яшчэ сцвярджаюць быццам ЁН нашчадак Слізэрына!

Нямогучы дыхаць, Гары і Рон чакалі, што Малфой прызнаецца, што нашчадак ён. Але...

— Як бы я ЖАДАЎ ведаць хто ЁН, — у раздражненні прамовіў Малфой. — Я б яму дапамог.

Рон настолькі моцна адчыніў рота, што Крэйб пачаў выглядаць дурнейшым, чым звычайна. На шчасце Драко гэтага не заўважыў, а Гары, хутка паразважаўшы спытаў:

— А ты маеш якія-небудзь думкі наконт таго, хто гэта можа быць..?

— Колькі разоў казаць табе, Гойл, што я ня ведаю?— гыркнуў Малфой. — І бацька мне не кажа НІЧОГА аб тым, хто адчыняў патаемную залу мінулым разам. Ведаю толькі, што гэта адбывалася пяцьдзесят год таму, задоўга да таго, як ён пачаў там вучыцца, але ён ведае ўсё пра гэтую гісторыю. Ён кажа, што вымушаны маўчаць, бо калі я зашмат буду ведаць пра яе абставіны, гэта будзе выглядаць западазрона. Адзінае што я ведаю, калі залу адчынялі ў мінулы раз, ЗАГІНУЛА нейкая глеекроўка. Так што толькі пытанне часу, каб нешта падобнае адбылося чарговы раз... — І я спадзяюся, — з асалодаю дадаў ён, — што гэтай глеекроўкай будзе Грэйнджэр.

Рон сціснуў агромістыя гойлаўскія кулакі. Адчуваючы, што калі той адлупцуе Малфоя, гэта цалкам іх раскрые, Гары папераджальна паглядзеў на сябра, а потым спытаўся:

— А ці ня ведаеш, ці спаймалі таго, хто ў мінулы раз адчыняў патаемную залу?

— А ну так... таго хто гэта зрабіў выключылі са школы, — адказаў Малфой. — Ён напэўна дагэтуль сядзіць у Азкабане.

— У Азкабане?— збянтэжана, спытаўся Гары.

— Азкабан... ЧАРАДЗЕЙСКАЯ ТУРМА, Гойл. — з недаверам патлумачыў Малфой. — Шляхетна кажучы, ты сёння цяміш, як ніколі раней цяжка.

Ён занепакоена пакруціўся на сваім крэсле.

— Бацька кажа, каб я не вязаўся на вочы, што спадкаемца сам ўсё зробіць. Ён сцвярджае, што школу трэба ачысціць ад глеекроўскага бруду, але просіць не мяшацца ў гэтую справу. Тым больш, што ў яго зараз у самога кепскія справы. Вы ж ведаеце, што на мінулым тыдні міністэрства абшукала наш маёнтак?

Гары паспрабаваў нацягнуць на дурны гойлаў твар, выраз заклапочанасці.

— Так... — працягваў Малфой. — на шчасце шмат яны не знайшлі. А ў бацькі ёсць колькі ВЕЛЬМІ каштоўных цёмных артэфактаў. Аднак , добра, што ў нас пад падлогаю ў гасцёўне таксама маецца свая ўласная патаемная залка...

— Гы!— пасміхнуўся Рон.

Малфой азірнуўся на яго. Тое ж сама зрабіў і Гары. Рон пачырванеў. Нават яго валасы зрабіліся рудымі, а нос пачаў даўжэць... іх гадзіна скончылася. Рон зноўку пераварочваўся на сябе самога, а па жахлівым выразе на яго твары, Гары зразумеў, што нешта падобнае тварыцца і з ім самім.

Яны абодва ўскочылі на ногі.

— Мы пабеглі лекаваць жываты, — гыркнуў Рон і разам з Гары яны кінуліся да дзвярэй ў каменнай сцяне, а адтуль у калідор, спадзяючыся, што Малфой ані нічога не заўважыў. Гары адчуваў, што яго ногі боўтаюцца ў вялізных гойлавых чаравіках, а крысы мантыі прыходзіцца прыпадымаць, бо яго рост зноўку паменьшыўся. Яны пабеглі ўверх па лесвіцы ў цёмны вестыбюль, дзе з каморы да мёцел ужо чуўся прыглушаны грукат сядзелых там Крэйба і Гойла. Пакінуўшы чаравікі ля каморы, Рон і Гары ў адных шкарпэтках паспяшаліся да прыбіральні Мармытухі Міртлы.

— Ну, у любым выпадку, гэта не было дарэмным марнаваннем часу, — цяжка дыхаючы, заявіў Рон, зачыняючы за сабой дзверы прыбіральні. — Мы канечне не высветлілі, хто ажыцяўляе напады, але я заўтра ж напішу тату, каб ён праверыў падлогу ў малфоеўскай гасцёўне.

Гары паглядзеў на сваё адлюстраванне ў трэснутым люстэрку. Ён зноўку зрабіўся нармальным. Хлопчык начапіў на нос акуляры, а Рон тым часам пастукаў у дзверы герміёнінай кабінцы.

— Герміёна, выходзь, мы шмат чаго маем табе распавесці...

— Сыходзце!— піскнула ў адказ дзяўчынка.

Гары і Рон вытарапіліся адно на аднаго.

— Што здарылася?— спытаўся Рон. — Ты ўжо павінна зноўку перавараціцца на саму сябе, як і мы...

Тут скрозь дзверы кабінкі нечакана праслізнула Міртла і Гары ніколі раней не бачыў, каб яна выглядала настолькі шчаслівай.

— Вууууух, што вы зараз убачыце, — заявіла яна. — Гэта сапраўдны ЖАХ!

Хлопцы пачулі, як пстрыкнуў замок, з кабінкі, рыдаючы і закрываючы мантыяй галаву выйшла Герміёна.

— Што там у цябе?— нясмела спытаўся Рон. — У цябе што застаўся мілісэнцін нос ці яшчэ што?

Дзяўчынка адняла мантыю ад твара. Ад здзіўлення Рон, падаўшыся назад, сеў у ракавіну.

Герміёнін тварык пакрывала густая чорная поўсць, вочы зрабіліся жоўтымі, а з пад валасоў на патыліцы тырчэлі завостранныя вушы.

— Гэта б-быў каціны волас!— ўзенчыла яна. — Напэўна ў М-Мілісэнты ёсць к-котка! А з-зелле нельга выкарыстоўваць дзеля пераварочвання на жывёлаў!

— Аёй, — толькі і мог прамовіць Рон.

— Цяпер, цябе дадуць, якую-небудзь ЖУДАСНУЮ мянушку, — у захапленні прамовіла Міртла.

— Усё будзе добра, Герміёна. — хутка заявіў Гары. — Мы адвядзем цябе ў шпітальнае крыло. Мадам Помфры аніколі не задае шмат пытанняў...

Хлопцам спатрэбілася шмат часу, каб пераканаць Герміёну выйсці з прыбіральні. А вокол з шчаслівым рогатам гойсала Мармытуха Міртла.

— Вось, чакай, чакай, хутка ўсе будуць ведаць, што ты і ХВОСТ маеш!