Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ IV
У Флорыша і Блотса

Жыццё ў Логавішчы было цалкам непадобным на ўсё то, што тварылася на Прайвет Драйв. Дурслі падабалася, каб усё было ахайным ды ўпарадкаваным; а ў доме Візлі панавала ўсё дзівоснае ды нечаканае. Гары моцна напужаўся, калі кухоннае люстэрка, як толькі ён зазірнуў у яго, пачало галасіць: “УБІРЫ КАШУЛЮ, НЕАХАЙНІК!” Гуль, пачынаў выць і нечым грукатаць у трубах, калі лічыў, што зрабілася занадта ціха, а ўжо выбухі з пакою блізнятаў былі нечым цалкам натуральным. Аднак, самым незвычайным для Гары у ронавай хаце былі не гамонячае люстэрка і не вой гуля, а то што здавалася, усім ў гэтым доме ён быў да спадобы.

Місіс Візлі клапацілася аб стане яго шкарпэтак і спрабавала прымусіць яго спажываць ажно па чатыры порцыі ежы. А містэр Візлі за сталом намагаўся сесці разам з хлопчыкам, каб бамбардыяваць Гары пытаннямі пра маглаўскае жыццё, просячы растлумачыць яму як працуе запальная свечка ці паштовая служба.

— ШЫКОЎНА!— усхамянуўся ён, калі Гары распавядаў яму, як працуе тэлефон. — ГЕНІЯЛЬНА! Сапраўды, на што толькі не пайдуць маглы, каб трымацца падалей ад магіі.

Адным сонечным ранкам, прыблізна праз тыдзень пасля таго, як Гары пачаў гасцяваць у Логавішчы, ён зноў пачуў аб Хогвартсе. Тым ранкам яны разам з Ронам спусціліся да сняданку і знайшлі за сталом містэра і місіс Візлі, а таксама Джыні. Як толькі дзяўчынка ўбачыла Гары, яна нечакана перакуліла сваю міску з аўсянкай і тая з гучным грукатам апынулася на падлозе. У Джыні ўвогуле з’явілася асаблівасць выпускаць штось з рук, штораз, як у пакоі аб’яўляўся Гары. Яна нырнула пад стол паза міскай, а калі зноўку вылезла, яе тварык палаў, як заходзячае сонца. Быццам анічога не заўважыўшы, Гары сеў за стол і прыняў тост з рук місіс Візлі.

— Вам лісты са школы, — паведаміў хлопцам містэр Візлі і працягнуў Гары і Рону аднолькавыя канверты з жаўтаватага пергаменту, падпісаныя зялёнымі чарніламі. — Дамблдор ужо ведае, што ты тут... анічога ад яго не схаваеш. — У гэты момант на кухні аб’явіліся апранутыя ў піжамы Фрэд і Джордж. — Вы двое таксама атрымалі лісты з Хогвартсу, — сказаў ім бацька.

На колькі хвілінаў у кухні запанавала цішыня, бо ўсе чыталі. У гарыным было, як і ў мінулы раз напісана, што ён павінен прыбыць першага верасня на вакзал Кінгс Крос, каб сесці на Хогвартс Экспрэс. Таксама да ліста прыкладаўся спіс неабходных падручнікаў.

Фрэд, які ўжо скончыў чытаць свой ліст зірнуў у гарын.

— У цябе таксама ў спісе ўвесь збор кнігаў Локхарта?— спытаўся ён. — Новы настаўнік па Абароне ад Цёмных мастацтваў напэўна яго вялікі прыхільнік... іду ў заклад — гэта вядзьмарка.

У гэты момант Фрэд заўважыў выраз на маціным твары і імгненна заняўся мармеладам.

— Мы з гэткім спісам ў капейчыну ўляцім, — кінуўшы хуткі погляд на бацькоў, заўважыў Джордж. — Кнігі Локхарта каштуюць сапраўды задорага...

— Набудзем, — адказала місіс Візлі з застурбаваным выглядам. — Я спадзяюся, купіць сёе-тое дзеля Джыні ў сэканд-хэндзе.

— Ух ты, у гэтым годзе ты таксама пачынаеш вучыцца ў Хогвартсе?— прамовіў Гары.

Джыні кіўнула, пачырванела ажно да кончыкаў валос і паклала локаць у маслёнку. На шчасце аніхто акрамя Гары гэтага не заўважыў, таму што на кухню завітаў старэйшы ронаў брат — Персі. Ён быў ужо апрануты, а на яго цішотцы зіхацеў значык хогвартскага прэфекта.

— Добрай усім раніцы, — хутка прамовіў ён. — Цудоўны дзень.

Ён прысеў на адзінае вольнае крэсла, але адразу ж ўскочыў з яго, падымаючы ў руцэ нешта нагадваючае палінялую, сівую мяцёлку з пер’яў... Дакладней так першы час думаў Гары, пакуль не заўважыў, што мяцёлка дыхае.

— Эрал!— прымаючы з персіных рук самлеўшую саву і выцягваючы з-пад яго крыла ліст, ускрыкнуў Рон. — НАРЭШЦЕ... ён прынёс адказ ад Герміёны. Я напісаў ёй, што мы збіраемся паехаць, каб забраць цябе ў Дурслі.

Рон падняўшыся, аднёс Эрала да жэрдачкі ля задніх дзвярэй, але той адразу ж паваліўся на зямлю, тады Рон паклаў саву на сушылку ля ракавіны і прамармытаў: “Варты жалю”. Потым вярнуўся да стала, разарваў канверт і прачытаў уголас.

— Ну што, добрая прапанова, паедзем туды і набудзем усё неабходнае, — прамовіла місіс Візлі, пачынаючы прыбіраць са стала. — А сёння вы чым плануеце заняцца?

Гары, Рон, Фрэд і Джордж вырашылі пайсці да невялічкага загончыку, што належыў сям’і Візлі. Загончык з усіх бакоў быў аточаны дрэвамі, якія надзейна ўкрывалі яго ад жыхароў ляжалай унізе вёсцы, што дазваляла хлопцам уволю (канечне, калі не залятаць завысока) практывацца там у квідытчы. Канечне, яны карысталіся не сапраўднымі квідытчнымі мячамі, таму што цяжка было б растлумачыць нешта маглам, калі якісь з іх заляціць у вёску. Таму, Гары, Рон і блізняты кідалі адно аднаму яблыкі, па чарзе карыстаючыся гарыным Німбусам 2000, які быў занадта лепей за ронаў Метэор, які неаднаразова абганялі матылькі, што пырхалі навокал.

Праз пяць хвілін, трымаючы мётлы на плячах, яны ўжо спяшалі да ўзгорка на якім знаходзіўся загончык. Хлопцы і Персі з сабой запрасілі, але той сказаў ім што будзе вельмі заняты. Увогуле, Гары бачыў Персі, толькі за сталом, увесь астатні час, той замыкаўся ў сваім пакоі.

— Хацеў бы я ведаць, што ён задумаў?— пахмурліва прамовіў Фрэд. — У апошні час ён сам на сябе не падобны. Вынікі яго іспытаў прыйшлі за дзень да таго, як мы прывезлі цябе; Атрымаў дванаццаць П.Р.А.Ш.Ч.А.ў, а ён нават не ўзрадаваўся.

— П.Р.А.Ш.Ч.А. — гэта Простая Рэзультатыўная Адзнака Школьнай Чарадзейскай Адукацыі, — заўважыўшы здзіўлены выраз на гарыным твары, растлумачыў Джордж. — У Біла таксама было дванаццаць П.Р.А.Ш.Ч.А.ў. Калі мы не будзем асцярожнымі ў сям’і з’явіцца яшчэ адзін стараста школы. Падобнай ганьбы я не вытрымаю.

Біл быў, старэйшым з братоў Візлі. Ён і другі з братоў — Чарлі ўжо пакінулі Хогвартс. Гары не сустракаўся з імі, але ведаў, што Чарлі даследваў драконаў у Румыніі, а Біл працаваў у ягіпецкім аддзяленні чарадзейскага банка Грынгатс.

— Ня ведаю, як у мамы з татам атрымаецца набыць у гэтым годзе ўсё неабходнае да школы, — крыху памаўчаўшы, сказаў Джордж. — пяць камплектаў кніг Локхарта! А яшчэ Джыні неабходна набыць мантыю, палачку і шмат чаго іншага...

Гары не адказаў анічога. Ён адчуваў сябе няёмка. Бацькі пакінулі дзеля яго ў лонданскім сховішчы Грынгатса даволі вялізную купу грошаў. Хаця, канечне, гэтыя грошы можна было выкарыстаць толькі ў чарадзейскім свеце, бо за галеёны, сіклі і кнаты ў маглаўскіх крамах анічога немагчыма было набыць. Дурслі пра сваю спадчыну ён нічога не казаў, бо вырашыў, што іх жах перад усім чароўным знікне пры адной толькі ўзгадке аб вялізнай колькасці золата.

*

У сераду місіс Візлі пабудзіла ўсіх на золку. Хутка закінуўшы ў сябе па поўтузіна бутэрбродаў з беконам, усе нацягнулі на сябе паліто і згрудзіліся ля кухоннага коміна. Місіс Візлі узяла ў рукі нейкі горшчык і зазірнула ў сярэдзіну.

— Ён амаль скончыўся, Артур, — уздыхнула яна. — Сёння нам трэба будзе набыць яшчэ... ну добра, госці першыя! Гары, пасля цябе!

Жанчына працягнула Гары горшчык.

Гары і сям’я Візлі вытарапілісь адно на аднаго.

— І ш-што я павінен рабіць?— прамармытаўшы, спытаўся хлопчык.

— Ён жа ніколі не падарожнічапў з дапамогаю парашка фло, — раптам, заявіў Рон. — прабач, Гары, я зусім забыўся.

— Ніколі?— спытаўся містэр Візлі. — А як ты ў мінулым годзе трапіў на Дыягон Алею?

— На метро...

— САПРАЎДЫ?— занепакоена спытаўся містэр Візлі. — І там былі ЭСКАПАТАРЫ? А як дакладна яны...

— Давай не ЦЯПЕР, Артур, — сказала місіс Візлі. — З дапамогаю парашка фло, дабірацца значна хутчэй, мой любы, але, божачкі, калі ты раней ім не карыстаўся...

— У яго атрымаецца, мама, — заявіў Фрэд, — Гары, спачатку паглядзі.

Ён ўзяў з горшчыка дробку нейкага бліскучага парашка, падыйшоў да коміна і кінуў парашок у полымя.

— З равеннем полымя, зрабіўшаеся смарагдава зялёным, паднялося вышэй за фрэдаву галаву, тады хлопчык папросту увайшоў у полымя, крыкнуў “Да Дыягон Алеі” і знік.

— Толькі кажы выразна, мой любы, куды табе трэба патрапіць, — наказала Гары місіс Візлі, пакуль дробку з горшчыка браў Джордж, — і глядзі не выйдзі не з таго коміна...

— Не з таго чаго?— занепакоена спытаўся Гары, калі ў равучым смарагдавым полыве знік Джордж.

— Да сеткі падключана шмат чарадзейскіх комінаў, ну ты разумееш, але калі адрэсу прамовіць выразна...

— Ён зможа, Молі, кінь мітусіцца, — сказаў містэр Візлі і ўзяў сабе дробку парашка фло.

— Але, даражэнькі, калі ён згубіцца, як мы растлумачым гэта яго цётке з дзядзькам?

— Яны ня будуць супраць, — супакоіў яе Гары. — Калі я вылечу з чыёйсьці трубы, Дадлі вырашыць, што гэта забліскучы жарт, не турбуйцеся.

— Ну... добра... ты пойдзеш пасля Артура, — прамовіла місіс Візлі. — Вось, калі ўвойдзеш у полымя, выразна скажы куды накіроўваешся...

— І локці шчыльней да цела прыцісні, — параіў Рон.

— І вочы заплюшчы, — дадала місіс Візлі, — каб сажа ў іх не трапіла...

— І не мітусіся, — сказаў Рон, — ці выпадзеш з чужога коміна...

— Але і не панікуй, што выйдзеш зарана, рабі гэта калі ўбачыш Фрэда і Джорджа.

Спрабуючы ўтрымаць ў розуме ўсё то, што яму зараз паведамілі, Гары ўзяз дробку парашку і падыйшоў да полымя. Ён глыбока ўздыхнуў, кінуў парашок у вагонь і зрабіў крок наперад. Яго ахутала смарагдавае полымя, але складалася ўражанне што яго абдувае цёплым ветрыкам; Гары адкрыў рота і імгненна наглытаўся попелу.

— Да... Д... Дыя... гон Алеі, — закашляўшыся, прамовіў ён.

Гары адчуў, як быццам яго засмоктвае ў нейкую гіганцкую дзіру. Яго вельмі хутка закруціла... у вушах стаяла аглушальнае равенне... Гары імкнуўся трымаць вочы адкрытымі, але ад віра зялёнага полымя яго пачынала нудзіць... ён стукнуўся локцем аб нешта цвёрдае, таму шчыльней прыціснуў яго да сябе і ўсё працягваў і працягваў круціцца... Праз некаторы час, Гары падалося, бы яго па шчоках б’юць халодныя рукі, ён прыадкрыў вочы... жмурачыся праз акуляры і ўбачыў размыты струмень комінаў і мільгаценне пакоеў у ім... сэндвічы з беконам пачалі падступаць да горла... таму Гары зноў заплюшчыў вочы, жадаючы, каб гэты рух найхутчэй скончыўся і... раптам ён паваліўся тварам наперад на халодную каменную падлогу і адчуў, як трэснула шкло ў яго акулярах.

Гары быў увесь у чарняках, яго галаву круціла, да таго ж ён быў з галавы да ног запэцканы сажай. Ён асцярожна падняўся на ногі і начапіў на нос свае пабітыя акуляры. Хлопчык азірнуўся, ён быў адзін, да таго ж ня ведаў КУДЫ трапіў. Усё што Гары мог сказаць пра пакой ў якім ён апынуўся — той нагадваў чарадзейную краму, але ў яго адразу склалася ўражанне, што тут наўрацці мажліва набыць штосьці дзеля Хогвартса.

У вітрыне паблізу ад Гары на падушцы стаяла высушаная рука, ля якой ляжалі скрывавленая калода карт і бліскучае шкляное вока. Са сцен на яго вытарапіліся злыя маскі, на прылаўку ляжалі чалавечыя косткі, а пад столлю віселі іржавыя пакрытыя шыпамі прылады. Але самым горшым было тое, што цёмная вуліца за пакрытым пылам вакном анічым не нагадвала Дыягон Алею.

Чым ранней ён пакіне гэта месца, вырашыў Гары, тым будзе лепей. Нос, пасля ўдару аб падлогу ўсё яшчэ крыху пякло ад болю. Хлопчык ціхенька, але хутка накіраваўся да дзвярэй, аднак супыніўся на поўдарогі, па той бок ад дзвярэй аб’явіліся два чалавекі... і аднаго з іх, пабіты, перапэцканы сажай і з пабітымі акулярамі, Гары жадаў бачыць меньш за ўсё. За дзвярыма крамы стаяў Драко Малфой.

Гары хутка азірнуўся навокал і злева ад сябе заўважыў вялізнуў чорную шафу. Хлопчык куляй кінуўся да яе, залез у сярэдзіну і зачыніў дзверы, пакінуўшы толькі невялічкую шчыліну, каб мажліва было бачыць і чуць, тое што будзе тварыцца звонку. Праз імгненне дзвякнуў званочак над дзвярыма і Малфой завітаў у краму.

Яго спадарожнікам, быў хутчэй за ўсё ягоны бацька. Той меў гэткі ж бледны, завостранны твар і гэткія ж халодныя шэрыя вочы. Містэр Малфой, абыякава разглядаючы тавары, падыйшоў да прылаўку і стукнуў далонню па званку, потым развярнуўся да сына.

— Анічога тут не чапай, Драко.

— Я думаў, — цягнучыся да шклянога вока сказаў Драко, — мы набудзем тут падарунак.

— Я сказаў, што набуду табе хуткасную мятлу, — стукаючы па прылаўку пальцамі адказаў яму бацька.

— Што мне з той мятлы, калі мяне няма ў камандзе?— панура і злосна паглядаючы, сказаў Драко. — У мінулым годзе Гары Потэр атрымаў Німбус 2000 і спецыяльны дазвол ад Дамблдора, каб граць за грыфіндорскі Дом. А ён не такі ўжо і добры вучань, ён усяго толькі ВЯДОМЫ... вядомы сваім дурным ШНАРАМ на ілбе...

Драко нахіліўся, каб добра разгледзіць паліцу з чарапамі.

— ... усе лічаць ён такі ЗУХАВАТЫ, гэты цудоўны ПОТЭР з яго ШНАРАМ і МЯТЛОЙ...

— Ты казаў мне аб гэтым ўжо добры тузін разоў, — знішчальным поглядам зірнуўшы на сына, прамовіў містэр Малфой. — І мне хацелася б нагадаць табе, што не так ужо і... разумна... дэманстраваць нешта меньшае за шанаванне ўбок Гары Потэра, тым больш, што значная частка нашых лічыць яго за героя, праз якога знік Цёмны Лорд... А, містэр Боргін.

За прылаўкам аб’явіўся гарбаваты чалавек з зачэсаным назад сальным валоссем.

— Містэр Малфой, — голасам ня меньш сальным, чым яго валасы, прамовіў Боргін. — Рады вас пабачыць ізноў. О, і юны майстар Малфой з вамі... таксама вельмі рады сустрэцца. Чым магу быць вам карысным? Хачу вам сёе тое паказаць, толькі сёння і па вельмі танным кошце...

— Сёння, містэр Боргін, я прыйшоў не набываць... а прадаваць, — адказаў Малфой.

— Прадаваць?— усмешка з твара містэра Боргіна імгненна знікла.

— Вы вядома чулі, што цяпер міністэрства ладзіць усё больш і больш рэйдаў, — выцягнуўшы з унутраннай кішэні скрутак і расклаўшы яго перад Боргіным прамовіў Малфой. — А ў маёй хаце... ёсць сёе-тое, што можа пашкодзіць маёй рэпутацыі, калі міністэрства вырашыць завітаць да мяне...

Містэр Боргін паправіў пенсне і зазірнуў у пергамент.

— Але ж ці адважыцца міністэрства патурбаваць вас, сэр?

Малфой-бацька скрывіў вусны.

— Пакуль не адважыліся. Імя Малфоеў усё яшчэ карыстаецца нейкай павагай, але міністэрства пачынае рабіцца ўсё больш дакучлівым. Ходзяць чуткі аб стварэнні новага маглаахоўнага закону... Не сумняваюся, што тут не абыйшлося без гэтага рызманага маглалюба Артура Візлі....

Гары адчуў, як пачынае палаць ад гневу.

— ... а як вы бачыце, некаторыя з гэтым зелляў можна ЎСПРЫНЯЦЬ, як...

— Вядома ж сэр, я ўсё разумею, — адказаў Боргін. — Так, давайце пагледзім...

— А ці магу я набыць вось ГЭТА?— перарваў іх Драко і паказаў на высахлую руку.

— А, рука хвалы!— на секунду адарваўшы ад спіса вочы, каб паглядзець аб чым кажа Драко, прамовіў місэр Боргін, — Калі ўставіць у яе свечку, тая будзе свяціць толькі гаспадару рукі! Лепшы сябра для рабаўнікоў і марадзёраў! У вашага сына файны густ, сэр!

— Спадзяюся, Боргін, мой сын будзе нечым большым за рабаўніка ці марадзёра, — халодна заявіў Малфой.

— Не крыўдуйцеся, сэр, — хутка адказаў Боргін. — Я не жадаў вас зняславіць...

— Хаця канечне, — яшчэ больш халодным голасам працягваў містэр Малфой. — калі яго адзнакі ў школе не будуць лепшымі, гэта адзінае што яму застанецца рабіць.

— Тут няма маёй віны, — заявіў Драко. — Усе нашыя настаўнікі маюць ўлюбёнкаў, такіх як Герміёна Грэйнджэр...

— Я лічыў, што цябе будзе сорамна, калі на іспытах цябе абыйдзе дзяўчынка з нечарадзейскай сям’і, — гыркнуў на Драко бацька.

— Ха!— сказаў сабе пад нос Гары, убачыўшы збянтэжаннасць і злосць на твары Драко.

— І так паўсюль, — сваім алейным голасам, прамовіў Боргін. — Чарадзейская кроў цяпер паважаецца ўсё меньш і меньш...

— Толькі не мной, — заявіў раздзмуваючы свае вострыя ноздры, містэр Малфой.

— Канечне не, сэр, і не мной, — з глыбокім паклонам сказаў Боргін.

— Можа тады, мы вернемся да майго спісу, — адразу ж прапанаваў містэр Малфой. — Я вельмі спяшаюся, Боргін, у меня сёння ёсць яшчэ справы ў іншым месцы.

Яны пачалі гандлявацца. Гары занепакоена назіраў, як Драко разглядаючы тавары ўсё бліжэй і бліжэй падыходзіў да ягонай схованкі. Малфой-малодшы супыніўся, каб разгледзіць доўгі скрутак вяроўкі вешальніка, потым усміхнуўся, прачытаўшы надпіс на картцы, што ляжала ля шыкоўных апалавых караляў: “Увага! Не дакранацца. Заклята. Пазбавіла жыцця ўжо дзевятнаццаць гаспадароў-маглаў.”

Драко павярнуў галаву і ўбачыў перад сваімі вачыма шафу дзе схаваўся Гары. Драко падыйшоў да яе... пацягнуўся да ручкі...

— Згода, — прамовіў, стаялы ля прылаўка містэр Малфой. — Пайшлі, Драко!

Гары выцер рукавом узапрэлы лоб, калі Драко адыйшоў ад шафы.

— Добрага дня, містэр Боргін, буду чакаць вас заўтра ў сваім маёнтку.

Як толькі дзверы зачыніліся, алейнасць імгненна пакінула голас містэра Боргіна.

— І табе добрага дня, МІСТЭР Малфой! Калі верыць таму што кажуць, ты не прадаў мне і паловы таго, што ўтоена ў тваім МАЁНТКУ...

Нешта злосна мармычучы, Боргін сыйшоў у задні пакой. Пачакаўшы хвіліну, на той выпадак, калі стары пажадае вярнуцца, Гары, як мага цішэй вылез з шафы, праслізнуў міма вітрын і выскочыў з крамы надворак.

Прыціскаючы свае паламаныя акуляры да вачэй, Гары азірнуўся. Ён знаходзіўся ў брудным завулку, які здавалася ўвесь быў утыканы крамамі гандляваўшымі таварамі дзеля цёмных мастацтваў. Тая, якую ён толькі што пакінуў называлася “Боргін і Бёркі” з выгляду была самай вялікай. Насупраць яе, хлопчык убачыў краму ў гідкай вітрыне якой стаялі нечыя скурчаныя галовы, а праз пару дзвярэй стаяла клетка кішэлая агромістымі жывымі чорнымі павукамі. Два ўбогіх з выгляду вядзмака перашэптваліся, назіраючы за хлопчыкам з-за дзвярэй. Адчуваючы занепакоеннасць, Гары пайшоў прэчкі, трымаючы рукой акуляры і спадзяючыся знайсці выхад з завулка.

Старая, драўляная шыльда віселая на краме па продажу атрутных свечак, сказала Гары, што ён апынуўся на Цемраш Алее. Гэта аніяк не дапамагло Гары, паколькі раней ён ніколі аб ёй не чуў. Хлопчык вырашыў, што наглытаўшыся попелу ў коміне Логавішча, ён не дастаткова выразна прамовіў пункт свайго накіравання. Спрабуючы не губляць супакой, Гары пачаў разважаць, што рабіць далей.

— Ці ты не згубіўся, мой любы?— над самым гарыным вухам прагучаў голас, прымусіўшы яго падскочыць.

Перад ім стаяла, трымаючы паднос з нечым жудасным, нагадваючым чалавечыя пазногці, старая вядзьмачка. Яна скоса зірнула на Гары і ашчэрыла сваі балотнага колеру зубы.

— Ані, дзякуй, са мной усё добра, — адказаў хлопчык. — Я толькі...

— ГАРЫ! Што т сабе думаў, калі сьды шоў?

Гарына сэрца шалёна скокнула. Тое ж зрабіла і вядзмачка, пазногці з падноса рынуліся да яе ног. Старая рассыпалася праклёнамі, калі да іх падыйшла агромістая фігура хогвартскага палясоўшчыка Хагрыда. Недзе на яго зарослым твары заблішчэлі чорныя жукападобныя вочы.

— Хагрыд!— прасіпеў з палёгкаю хлопчык. — Я згубіўся... парашок фло...

Хагрыд схапіў Гары за каўнер і, па дарозе выбіўшы з вядзмачкіных рук паднос, пацягнуў хлопчыка прэч. Вядзмачкіны ляманты яшчэ доўга пераследвалі іх, ажно пакуль яны па звілістым завулку не выйшлі на залітую сонечным святлом пляцоўку. На некаторай адлегласці, Гары ўбачыў знаёмы снежна-белы мармуровы будынак Грынгатса. Хагрыд вывеў яго на Дыягон Алею.

— Трэб прывесць це ў лад!— ваўкавата сказаў Хагрыд і з такой сілай пачаў чысціць Гары, што той ледзь не паваліўся ў бочку з драконавым гноем, якая стаяла ля дзвярэй аптэкі. — Пракрасся на Цемраш Алею, нат ня вед’ю... больш нябспечнага месц, Гары... каб я це там больш не бачыў...

— Я ўжо зразумеў, — адказаў Гары, ухіляючыся, калі Хагрыд зноў паспрабаваў яго пачысціць. — Я ўжо сказаў цябе, што згубіўся... а сам ты, між іншым, што там рабіў?

— Я... я шкаў атрут супрць драпежых смоўжаў, — прабурчаў Хагрыд. — Яны знішылі сю школьну капусту. А ты т не сам па сабе?

— Я гасцюю ў Візлі, але мы размінуліся, — адказаў Гары брамніку. — Мне трэба знайсці іх...

Яны пайшлі ўздоўж вуліцы.

— Чаму т не дказаў на м’е лісты?— спытаўся Хагрыд у Гары, які бег паблізу ад яго (каб паспяваць за брамнікам, яму трэба было рабіць па тры крокі на кожны хагрыдаў). Гары распавёў яму ўсё аб Добі і аб Дурслі.

— Дзяблвы маглы, — прагыркаў Хагрыд, — Клі б я пра гэт даведся...

— Гары! Гары! Сюды!

Гары падняў вочы. На самым версе грынгатскіх сходаў стаяла Герміёна Грэйнджэр. Яна пабегла ім насустрач, а яе густыя каштанавыя валасы развіваліся за спіной ветрам.

— Што з тваімі акулярамі? Здароўку, Хагрыд... Ёйку, як прыемна зноўку бачыць вас дваіх... Ты да Грынгатса, Гары?

— Так. Толькі знайду Візлі, — адказаў хлопчык.

— Доўг шкаць ня прыдцца, — усміхнуўся Хагрыд.

Гары і Герміёна азірнуліся, скрозь натоўп у іх бок беглі Рон, Фрэд, Джордж, Персі і містэр Візлі.

— Гары, — запыхаўшыся прамовіў містэр Візлі. — Мы СПАДЗЯВАЛІСЯ, што ты праскочыў не далей чым на адзін комін... — ён выцер бліскучую ад пота лысіну. — Молі звар’яцела ад хвалявання... яна хутка падыйдзе.

— Дзе ты выйшаў?— спытаўся Рон.

— На Цемраш Алее, — сурова сказаў Хагрыд.

— ШЫКОЎНА!— адначасова сказалі Фрэд і Джордж.

— А нас туды ніколі не пускаюць, — з зайздрасцю прамовіў Рон.

— Яшэ б вас тды пусцілі?— гыркнуў Хагрыд.

У полі зроку аб’явілася місіс Візлі, якая неслася ў іх вок, дзіка размахваючы торбай, што трымала ў адной руцэ, другой цягнучы за сабой Джыні.

— Гары... ты ж мой любы... ты ж мог апынуцца дзе заўгодна...

Цяжка дыхаючы, яна адчыніла торбу, выцягнула адтуль вялізную адзежную шчотку і прынялася чысціць тое, што не атрымалася выбіць Хагрыду. Тым часам містэр Візлі ўзяў гарыны акуляры, крануўся да іх палачкай і вярнуў іх гаспадару, бы новыя.

— Добр, мне трэб сці, — прамовіў Хагрыд, руку якому моцна сціскала місіс Візлі (Цемраш Алея! Хагрыд, калі б ты не знайшоў яго там!...). — Стрэмся ў Хогвартсе!— Брамнік пайшоў прэчкі, але яго галава і плечы яшчэ доўга былі бачныя на перапоўненнай народам вуліцы

— А ці вы здагадаецеся, — спытаўся Гары ў Рона з Герміёнаю, калі яны падымаліся па грынгатскіх сходах, — каго я бачыў там у Боргіна і Бёркаў? Малфоя і яго бацьку.

— Ці Люцыюс Малфой там штосьці набываў?— спаытаўся містэр Візлі, які ішоў за імі.

— Не, ён прадаваў.

— Так-так, ён пачынае турбавацца, — са змрочным задавальненнем прамовіў містэр Візлі. — Аёй, як бы я хацеў схапіць яго...

— Асцерагайся, Артур, — рэзка заўважыла місіс Візлі, калі яны праходзілі ў дзверы міма пакланіўшагася ім гобліна. — Яны — існы жах, не бяры на сябе больш чым данясеш.

— Няўжо ты лічыш мяне слабейшым за Люцыюса Малфоя?— з абурэннем пачаў містэр Візлі, але тут яго ўвагу прыцягнулі герміёніны бацькі, якія занепакоена стаялі ля банкаўскай стойкі, што цягнулася ўздоўж усёй агромістай мармуровай залы і чакалі, пакуль дачка не пазнаёміць іх са сваімі сябрамі.

— Але ж вы МАГЛЫ!— у захапленні прамовіў містэр Візлі. — Нам трэба будзе выпіць! А там у вас што? Аёйку, вы мяняеце маглаўскія грошы? Молі, глядзі!— ён патрос у паветры заціснутай ў руцэ містэра Грэйнджэра дзесяціфунтавай банкнотай.

— Чакай нас тут. — сказаў Рон Герміёне, калі сям’я Візлі і Гары, следам за гоблінамі накіраваліся да сваіх падземных сховішчаў.

Да сховішчаў трэба было дабірацца на кіруемых гоблінамі вазочках, якія несліся з шалёнай хуткасцю па мініятурных рэйках. Увесь час пакуль яны ехалі да сховішча сям’і Візлі, Гары адчуваў як ветрык прыемна развівае яго валасы. Але калі дзверы сховішча адчыніліся, Гары зрабілася горш, чым на Цемраш алее — у сховішчы ляжала толькі невялічкая купка срэбных сіклей і ўсяго адзін галеён. Добра памацаўшы па ўглах, місіс Візлі адным рухам зграбла ўсё змесціва сховішча ў сваю торбу. Але калі дабраліся да ягонага сховішча Гары адчуў сябе яшчэ горш. Спрабуючы сваёй спіной захаваць змесціва, хлопчык таропка ўзяў колькі жменяў і ссыпаў грошы ў скураны гаманец.

Зноўку апынуўшыся на мармуровых прыступках банку яны раздзяліліся. Персі прамармытаў нешта пра тое, што яму неабходна новае пяро. Фрэд і Джордж сустрэлі свайго хогвартскага сябра Лі Джордана. Місіс Візлі павяла Джыні ў краму сэканд-хэнд мантый. А містэр Візлі настойліва пацягнуў Грэйнджэраў да Дзіравага катла па чарку.

— Сустрэнемся праз гадзіну ў Флорыша і Блотса, каб набыць падручнікі, — прамовіла, трымаючая Джыні за руку місіс Візлі. — І каб нат на адзін крок не набліжаліся да Цемраш Алеі!— у спіну блзнятам крыкнула яна.

Гары, Рон і Герміёна няспешна крочылі ўздоўж звілістай брукаванай вуліцы. Залатыя, срэбныя і бронзавыя манеты вясёла пабразгвалі у гарыным гаманцы і быццам патрабавалі, каб іх патрацілі. Таму хлопчык набыў сябе і сябрам тры вялізных марозева з трускаўкай і арахісавым маслам, якія тройца шчасліва лізала падчас прагулянкі і разглядання вітрынаў усемагчымых займальных крамак. Рон доўга з тугой разглядаў поўны набор мантый Чадлійскіх гарматаў у вітрыне “Найякаснейшых прыладаў для квідытча”, ажно пакуль Герміёна не пацягнула іх з Гары ў суседнюю краму, каб набыць чарніла і пергамент. У “Краме чарадзейных жартаў Гэмбла і Джэйпса” яны ўбачылі Фрэда, Джорджа і Лі Джордана, якія запасаліся “Легендарнымі феерверкамі доктара Флібусцьера” (Выбухаюць без агня і дыма). У невялічкай крамке старызніка, сярод паламаных чароўных палачак, хісткіх шаляў і старых мантый запэцканых плямамі зелля, яны ўбачылі Персі захопленнага чытаннем маленькай, але занудотнай кнігі “Прэфекты, што дасягнулі ўлады”

— ХОГВАРТСКІЯ ПРЭФЕКТЫ І ІХ ДАЛЕЙШАЯ КАР’ЕРА, — уголас прачытаў Рон. — Гучыць ЗАЙМАЛЬНА...

— Вэк адсюсь, — гыркнуў Персі.

— Так, Персі — ён вельмі амбіцыйны, у яго ўжо ўсё распланавана наперад... ён хоча, калі-небудзь зрабіцца міністрам па магічных справах... — напоўголаса паведаміў Рон Гары і Герміёне, калі яны пакідалі краму.

Мінула гадзіна і сябры накіраваліся да Флорыша і Блотса. Больш таго, яны былі далёка не адзіныя хто спяшаўся у кнігарню. Калі Гар, Рон і Герміёна наблізіліся, то ўбачылі вялізны натоўп, які штурмаваў дзверы крамы, спрабуючы патрапіць усярэдзіну. Прычынай ўсяму быў вялізны банэр над вітрынай:

— І мы зможам пабачыцца з ім!— правішчала Герміёна. — То бок, ён жа напісаў амаль усе падручнікі з нашага спісу!

Натоўп амаль поўнасцю складаўся з вядзьмарак, аднагодак місіс Візлі. А ў дзвярах крамы стаяў раздражнённы з выгляду чараўнік.

— Цішэй, ледзі, калі ласка... не націскайце, асцярожней з кнігамі, калі ласка...

Гары, Рон і Герміёна праціснуліся ўсярэдзіну. Доўгая чарга плазавала ў дальні кут крамы, дзе свае кнігі падпісваў Гільдэрой Локхарт. Сябры ўзялі па асобніку “Банкетавання з беншы” і далучыліся ў чарзе да містэра і місіс Грэйнджэр, што стаялі разам з астатнімі Візлі.

— А, гэта вы, добра, — прамовіла, ледзь дыхаючы, місіс Візлі, штохвілінна прыгладжваючы валасы. — Праз хвіліну-другую мы ўбачым яго...

Паволі перад іх вачыма ўзнік, сядзячы за сталом Локхарт у атачэнні сваіх вялізных партрэтаў. Локхарты з партрэтаў падміргівалі натоўпу і блішчэлі на яго асляпляльна белымі зубамі. Жывы Локхарт быў апрануты ў незабудкава-блакітную мантыю, што сапраўды пасавала да яго вачэй, а на яго хвалістныя валасы набакір быў надзеты востраканцовы чарадзейскі капялюш.

Вакол яго, з агромістай чорнай камерай, што пры кожным здымку выкідала ў паветра клубы пурпуровага дыма, танчыў нейкі невялічкі раздражняльна выглядаючы чалавек.

— Прэч з дарогі, — гыкнуў чалавечак на Рона, чарговы раз перасоўваючы камеру дзеля лепшага здымка. — Гэта для “Штодзённага вяшчуна”.

— Вялікая справа, — паціраючы нагу, на якую толькі што наступіў фатограф, сказаў Рон.

Локхарт пачуў ягоныя словы, падняў вочы, паглядзеў на Рона... і ўбачыў Гары.

— Гэта НЕМАГЧЫМА, сам Гары Потэр!— ўскочыўшы на ногі, ўсклікнуў пісменнік.

Усхвалявана перашэптваючыся, натоўп расступіўся. Локхарт нырнуў наперад, схапіў Гары за руку і пацягнуў яго да стала. Натоўп выбухнуў апладысментамі. Гарын твар зрабіўся чырвоным, калі Локхарт паціснуў яму руку, пазіруючы дзеля фатографа, які насіўся непадалёк, шалёна пстрыкаючы сваёй камерай і ухутываючы клубамі дыма сям’ю Візлі.

— Усміхайся шырэй, Гары, — праз свае бліскучыя зубы прамовіў Локхарт. — Мы з табой сёння будзем на першай паласе.

Калі той, нарэшце, пусціў гарыну руку, хлопчык з цяжкасцю мог адчуваць пальцы. Ён паспрабаваў бокам праціснуцца назад да Візлі, але Локхарт моцна схапіў яго за плечы і падцягнуў да сябе.

— Ледзі і Джэнтльмены, — гучна прамовіў ён, адной рукой заклікаючы згрудзіўшыхся да супакою. — Гэта надзвычайны момант! Але ён ідэальны дзеля таго, каб распавясці вам тое, што дагэтуль некаторы час утойвалася!

— Калі сёння юны Гары ўвайшоў у “Флорыш і Блотс”, ён толькі хацеў набыць маю аўтабіяграфію... якую я з радасцю яму падарую... — зноў выбухнулі апладысменты... — але ён і НЕ ЗДАГАДВАЎСЯ, — працягваў Локхарт, злёгку патрэсваючы гарыны плечы, ад чаго акуляры ў хлопчыка з’ехалі на кончык носа, — што ён і яго школьныя сябры атрымаюць нешта большае за маю кнігу... у хуткім часе яны на ўласныя вочы змогуць пабачыць і адчуць МАЮ МАГІЧНАСЦЬ. Так, ледзі і джэнтэльмены, я з вялікім гонарам і задавальненнем абвяшчаю вам, што з верасня гэтага году я прымаю пасаду настаўніка па Абароне ад Цёмных мастацтваў у хогвартскай школе чарадзейства і вядзьмарства!

Пад гучныя воклічы і апладыяванне натоўпу, Гары атрымаў збор твораў Локхарта. Злёгку хістаючыся пад вагой кніг, у хлопчыка атрымалася пралезці ў цёмны куток крамы, дзе ля свайго новага катла стаяла Джыні.

— Трымай, гэта табе, — высыпаючы кнігі ў яе кацёл, прамовіў Гары. — Я сабе сам набуду...

— Іду ў заклад, табе гэта спадабалася. Так, Потэр?— хлопчык пачуў над сваім вухам голас, які немагчыма было пераблытаць ані з чыім іншым. Гары выпрастаўся і воч на воч апынуўся з Драко Малфоем, які як заўжды здзекліва ўсміхаўся.

— НАШ ВЯДОМЫ Гары Потэр, — працягваў Малфой. — Ня можа нат у краму ўвайсці, каб не трапіць на першыя палосы.

— Адчапіся ад яго, ён увогуле гэтага не жадаў!— кінуўшыся на Малфоя, прамовіла Джыні. Першы раз за ўвесь час, яна размаўляла пры Гары.

— Потэр, у цябе аб’явілася ДЗЯЎЧЫНА?!— заявіў Малфой. Джыні зрабілася пунсовай, у гэты самы момант да іх скрозь натоўп прабіліся Рон і Герміёна трымаючыя ў руках локхартаўскія кнігі.

— А, гэта ты, — пазіраючы на Малфоя, як на кавалак бруда прыліпшы да чаравіка, сказаў Рон. — Іду ў заклад ты здзівіўся, калі ўбачыў тут Гары?

— Не так, як убачыўшы ў краме цябе, Візлі. — адказаў Драко. — Мяркую тваім бацькам прыйшлося галадаць цэлы месяц, каб набыць табе гэта.

Рон пачырванеў, як і Джыні. Ён таксама кінуў свае кнігі ў кацёл і кінуўся на Малфоя, але Гары і Герміёна ўтрымалі яго на месцы, схапіўшы за крыса курткі.

— Рон!— прамовіў містэр Візлі, прадзіраючыся праз натоўп, услед за Фрэдам і Джорджам. — Ты што робіш? Ці ты не сшалеў, ідзі на вуліцу.

— Так, так, так... Артур Візлі.

Гэта быў містэр Малфой. Ён стаяў паклаўшы руку на плячо сына і, як і Драко, здзекліва ўсміхаўся.

— Люцыюс, — халодна прывітаўшы таго кіўком, прамовіў містэр Візлі.

— Я чуў ты вельмі заняты на працы, — сказаў Малфой. — Усе гэтыя рэйды... Я спадзяюся табе плацяць звышурочныя?

Містэр Малфой нахіліўся да джынінага катла і сярод купы глянцавых кніг знайшоў вельмі стары, патрапаны асобнік “Ператварэнняў: Кіраўніцтва для пачаткоўцаў”.

— Ані, зразумела ж не плацяць, — падсумаваў ён. — Дружа мой, ці мае сэнс ганьбіць імя чараўніка, калі за гэта нават не жадаюць плаціць?

Містэр Візлі зрабіўся чырванейшым за Рона і Джыні.

— У нас з табой, Малфой, — адказаў ён, — розныя погляды на тое, што ганьбіць імя чараўніка.

— Вядома ж, — сказаў Малфой, яго бледныя вочы на імгненне супыніліся на містэры і місіс Грэйнджэр, што з асцярогай паглядалі на яго. — Ну і кампанія ў цябе, Візлі... а я лічыў, што тваёй сям’і ўжо няма куды занепадаць...

Адчуўся металічны звон, гэта на зямлю паваліўся джынін кацёл. У наступнае імгненне містэр Візлі кінуўся на старэйшага Малфоя і шпурнуў яго на кніжны стэлаж. На іх галовы пасыпаліся дзесяткі кніг з замовамі.

— Так яго, тата!— закрычалі Фрэд з Джорджам.

— Не, Артур, ня трэба!— завішчала місіс Візлі.

У натоўпе ўзнікла паніка і на падлозе апынулася яшчэ большая колькасць кніг.

— Джэнтльмены, калі ласка... калі ласка!— лямантаваў мэнэджэр крамы, перакрыківаючы натоўп. — Супыніце бойку, джэнтльмены, калі ласка, супыніцеся...

Праз груды кніг на падлозе да іх падыйшоў Хагрыд. На вокамгненне ён расчапіў задзіраў. У містэра Візлі была паранена губа, а містэру Малфою падбілі вока “Энцыклапедыяй атрутных грыбоў”. Ён стаяў ўсё яшчэ працягваючы трымаць ў руках джыніну кнігу па ператварэннях.

— Вось, дзяўчынка. — злосна паблісківаючы вачыма прамовіў ён... — Трымай сваю кнігу... Гэта лепшае, што могуць даць табе твае бацькі...

Вырваўшыся з хагрыдава захопа, ён паклікаў да сябе сына і з гонарам пакінуў краму.

— Ня трэб было звятаць на го вагу, Артур, — ледзь не збіўшы містэра Візлі з ног, калі папраўляў яго мантыю. — Іх сямейка прагніл наскрозь, гэт се вед’юць. Млфояў вогуль ня трэб слухць. У іх дурна кроў. А цер давайць... подзем адсюль.

Мэнэджэр выглядаў так, быццам жадаў супыніць іх, але заўважыўшы, што быў не вышэй за хагрыдаву талію, таму вырашыў, што гэта благая ідэя. Яны паспяшаліся надворак. Грэйнджэры дрыжалі ад жаху, а місіс Візлі ашалела ад лютасці.

— Які ВЫДАТНЫ прыклад ты даеш дзецям, Артур... БОЙКА на людзях... І што ПАДУМАЕ Гільдэрой Локхарт...

— Ён задаволены, — заявіў Фрэд. — Хіба вы не чулі, як ён пытаўся ў таго дзяцюка са “Штодзённага вяшчуна”, ці нельга распавесці аб бойцы ў рэпартажы.... сказаў што гэта будзе найлепшай рэкламай ягонай кнігі.

Аднак, да Дзіравага катла яны падыйшлі ў прыгнечаным стане. Ад мясцовага коміна Візлі і Гары з дапамогаю парашка фло збіраліся трапіць назад у Логавішча. Яны развіталіся з Грэйнджэрамі, якія выйшлі з паба на маглаўскую вуліцу. Містэр Візлі хацеў спытацца ў іх, як працуюць аўтобусныя прыпынкі, але глянуўшы на жонцын твар адразу ж супыніўся.

Гары зняў з сябе акуляры і паклаў іх ў кішэню перад тым як ўзяць сабе дробку парашку. Несумненна гэты від вандроўкі не з’яўляўся яго самым любімым.