Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ VIII
Вечарына з нагоды дня ўмярцвення

Распаўсюджваючы ў замку і яго наваколлі сырасць, надышоў кастрычнік. Хогвартская лекарка, мадам Помфры была перагружана працай у сувязі з выбухам захворвання на прастуду сярод навучэнцаў і супрацоўнікаў. Яе ўсперчаная настойка была здольна вылекаваць вас за хвіліну, хаця пасля гэтага на працягу колькіх гадзінаў з вашых вушэй курэў дым. Джыні Візлі блукала па замку з бледным тварам, таму пад пагрозамі свайго брата Персі была таксама вымушана яе прыняць. З-пад рудых валасоў дзяўчынкі пайшоў пар і склалася ўражанне, бы джыніна галава ахоплена полымем.

Дажджавыя кроплі памерам з кулю грукаталі аб замкавыя вокны дзень і ноч, вады ў возеры зрабілася нашмат больш, кветкавыя клумбы размыла, а гарбузы на хагрыдавым гародзе выраслі настолькі, што цяпер былі вышэй за адрыну. Аднак дзікая залева не змыла энтузіязму Олівера Вуда і трэніроўкі праходзілі з заўзятай рэгулярнасцю. Вось і цяпер у непагодную суботу за колькі дзён да Хэлоўіна, хлопчык вяртаўся ў грыфіндорскую вежу дашчэнту змоклы і перапэцканы брудам.

Але не толькі дождж і вецер прымушалі яго непакоіцца. Фрэд з Джорджам прабраліся на слізэрынскую трэніроўку і падглядзелі на то як хутка лётаюць іхныя Німбусы 2001. Блізняты расказалі, што слізэрынцы больш за ўсё нагадвалі ім сем зялёных зданяў, што гойсалі ў паветры з хуткасцю рэактыўнага самалёта.

Хлюпаючы праз пустынны калідор, Гары наштурхнуўся на таго, хто быў заклапочаны ня меньш за яго. Грыфіндорскі прывід — Амаль Безгаловы Нік, стаяў вытарапіўшыся ў вакно і ціха мармытаў сабе пад нос:

— ... не падыходжу пад іх крытэрыі... нейкія полцалі скуры...

— Здароўку, Нік, — павітаўся Гары.

— Здароў — здароў, — уздрыгануўшы і азірнуўшыся навокал, адказаў прывід. Ён меў зухаваты капялюш з пяром на расчэсаных напалам валасах, а рыфлёны каўнер яго камзола ўтойваў тое, што нікава галава была амаль што поўнасцю адрублена. Ён быў бледны ды празрысты як дым і Гары бачыў скрозь яго, счарнелае неба і залеву знадворку.

— Ты выглядаеш нечым занепакоенным, юны Потэр, — заўважыў Нік, складаючы празрысты ліст і запіхваючы яго ў камзол.

— Ты таксама, — адказаў Гары.

— Ай, — шляхетна махнуўшы рукой адказаў Амаль Безгаловы Нік. — Не істотна... я не тое каб вельмі жадаў да іх далучыцца... я толькі адаслаў ім заяву, аднак высветлілася, што я “не падыходжу пад іх патрабаванні”.

Не гледзячы на абыякавасць ў голасе, на твары Ніка адбівалася вялікая горыч.

— Вось як ты сам думаеш, — раптам ускіпеў Нік, выцягваючы ліст з кішэні, — калі атрымаць сорак пяць удараў тупой сякераю па шыі, ці гэта будзе дастаткова, каб далучыцца да Безгаловага палявання?

— А то ж, — адказаў Гары, ад якога, відавочна і патрэбна была згода.

— То бок, аніхто так як я не жадаў, каб усё было зроблена хутка і без праблемаў. І каб мая галава была адсечана, так як трэба. Гэта выратавала б мяне ад неперавышанага болю і кпінаў. І тут вось... — Нік, адным рэзкім рухам раскрыў ліст і раззлавана прачытаў:

“Сябрамі нашай супольнасці могуць з’яўляцца толькі тыя, чыё цела поўнасцю развіталася з галавой. Інакш супольніку будзе немагчыма ўдзельнічаць у такіх забавах Палявання, як жангляванне галавою вершкі ці пола галавой. Таму з вялікім жалем я павінен паведаміць вам, што вы не адпавядаеце нашым патрабаванням. З найлепшымі пажаданнямі сэр Патрык Дэлані-Падмор.”

Кіпя ад злосці, Амаль Безгаловы Нік зноў сунуў ліст у кішэню свайго камзола.

— Поўдзюйма скуры і сухажылляў, вось і ўсё, Гары, што трымае маю галаву! Большасць людзей лічаць, што гэтага дастаткова, каб лічыцца абезгалоўленым, але гэта, вох, замнога для сэра Якслед Абезгалоўленага-Падмора.

Нік зрабіў колькі глыбокіх подыхаў, а потым спытаўся значна спакойнейшым голасам.

— Так... а цябе што турбуе? Я магу табе нечым дапамагчы?

— Ані, — адказаў Гары. — Калі толькі ты ня ведаеш, дзе я магу адшукаць сем дармовых Німбусаў 2001 дзеля нашага матча супраць Слі...

Канчатак гарыных слоў быў заглушаны пранізлівым мяўканнем, адчуўшымся ля ягоных ног. Гары зірнуў уніз і сустрэўся з парай жоўтых падобных на лямпы вачэй, што належылі Місіс Норыс — худой, як шкілет котке хогвартскага наглядчыка Аргуса Філча, якую той выкарыстоўваў, як памагатку ў сваім адвечным змаганні з навучэнцамі.

— Табе лепей бегчы адсюль, Гары, — хутка прамовіў Нік. — Філч зараз не ў добрым настроі. Ён хворы на грып, да таго ж сёння нейкія трэцягодкі выпацкалі жабінымі мазгамі ўсю столю ў пятым падзямеллі; ён усю ранніцу яе чысціў і калі ён заўважыць бруд, які ты тут разнёс...

— Маеш рацыю, — адказаў Гары і пад дакорлівым позіркам Місіс Норыс паспяшаўся прэчкі, але было запозна. Дзякуючы нейкай таямнічай сіле, што існавала паміж ім і яго брыдотнай коткай, Філч нечакана выскочыў з-за габелена наўпрост перад Гары. З хрыпеннем наглядчык шалёнымі вачыма паглядзеў на парушальніка правілаў. Яго галава была ўхутана тоўстым клятчатым шалікам, а нос быў неверагодна фіялетавага колеру.

— Бруд!— загаласіў ён, кажучы пальцам на лужыну, што накрапала з гарынай квідытчнай вопрадкі. Яго абвіслыя шчокі трымцелі, а вочы панічна вылупіліся. — Паўсюль вэрхал і брыда! З мяне годзе! Хадзі за мной, Потэр!

Гары змрочна памахаў рукой Амаль Безгаловаму Ніку і пашкандымаў ўслед за Філчам ўніз па сходах, павялічваючы колькасць брудных слядоў.

Ніколі ранней Гары ня быў у кабінэце Філча, тым больш што гэтага месца імкнуліся пазбягаць ўсе навучэнцы. Цёмны, без вокан і крышку прапахлы смажанай рыбай пакой асвятляўся адной толькі алейнай лямпай, што звісала з нізкай столі. Уздоўж сцен стаялі драўляныя шафы поўныя скрынак, на кожную з якіх была налеплена шыльдачка дзе быў пазначан спіс вучняў, якіх калі-небудзь затрымліваў Філч і спіс іх парушэнняў. А ў Фрэда і Джорджа Візлі нават была ўласная скрынка. Па-за сталом наглядчыка на сцяне вісела колькі добра змазаных і адпаліраваных кайданоў. Усі вучні ведалі, што Філч рэгулярна ўмольвае Дамблдора, каб той дазволіў яму прыкоўваць вінаватых вучняў да столі за шчыкаладкі.

З гаршка, што стаяў на яго стале наглядчык выхапіў пяро і пачаў капацца ў паперах на стале ў пошуках чыстага кавалка пергаменту.

— Брыдота, — люта прамармытаў наглядчык, — агромістыя палаючыя драконавы соплі... жабіны мазгі... пацучыныя кішкі... з мяне годзе... пакараць у НАВУКУ іншым... дзе ж бланкі... а вось...

Ён выцягнуў са скрыні свайго стала скрутак пергаменту, разгарнуў і абмакнуў пяро ў чарніліцу.

— Імя: Гары Потэр, Злачынства...

— Я ўсяго толькі троху запэцкаў падлогу!— прамовіў Гары.

— Гэта табе “Троху запэцкаў”, хлопча, а мне дадатковая гадзіна прыбірання!— закрычаў Філч, на успухлым носе якога з’явілася і непрыемна задрыжала кропля. Злачынства: Апаганьванне замка... Прапануемае пакаранне...

Наглядчык выцер нос і гідка прыжмурачыся зірнуў на Гары, які сцішыўшы дыханне чакаў, што ж той выдумае яму ў якасці пакарання.

Аднак, не паспеў Філч чарговы раз апусціць у чарніліцу пяро, як адчуўся аглушальны БУМ! Ад якога на столі філчава кабінэту закачалася лямпа.

— ПІЎЗ!— заравеў Філч, са злосцю кідаючы пяро. — На гэты раз я цябе спаймаю!

Не азірнуўшыся на Гары, наглядчык перавальваючыся выбег з кабінэту, а следам за ім шмыганула Місіс Норыс.

Піўз — школьны полтэргейст, быў выскалякам і лятучай небяспекай, мэтай жыцця якога было нясенне паўсюль хааса і разрухі. Гары ня надта любіў Піўза, але цяпер ён адчуваў сябе ўдзячным полтэргейсту за такое сваечасовае шалапуцтва і хлопчык спадзяваўся, што яно (а мяркуючы па гуку, Піўз знішчыў нешта вельмі вялікае), адцягне філчаву ўвагу.

Вырашыўшы, што яму ўсё ткі варта дачакацца вяртання наглядчыка, Глопчык прысеў на пакоцаны моллю фатэль побач з пісмовым сталом. Акрамя напалову запоўненага бланку на стале Гары ўбачыў толькі агромісты пурпуровы канверт, падпісаны срэбнымі чарніламі. Хутка зірнуўшы на дзверы, каб упэўніцца, што наглядчык пакуль не збіраецца вяртацца, Гары ўзяў канверт у рукі і прачытаў:

Заінтрыгаваўшыся, Гары раскрыў канверт і выцягнуў адтуль пачак пергаментаў. Фігурнымі срэбнымі літарарамі на першай старонцы было напісана:

Заварожана, Гары праглядзеў астатняе змесціва канверта. Навошта Філчу карыстацца квікспэлскім курсам? Няўжо ён не з’яўляецца дасканалым чараўніком? Гары толькі паспеў прачытаць: “Лекцыя першае: Кіраванне палачкай (Колькі карысных парадаў)”, аднак пачуў у калідоры шоргаючыя крокі, якія казалі яму аб вяртанні Філча. Запхнуўшы пергаменты ў канверт, хлопчык кінуў яго на стол. Адчыніліся дзверы.

У кабінет з перамогаю на твары завітаў яго гаспадар.

— Гэта знікацельная шафа была вельмі каштоўнай!— радасна заявіў ён Місіс Норыс. — Цяперча, Піўз трапіць нам ў рукі, мая любая.

Яго вочы ўтаропіліся на Гары, потым на квікспэлскі канверт, які, хлопчык запозна гэта зразумеў, быў пасунуты на два футы ўбок са свайго папярэдняга месца.

Бледны твар наглядчыка зрабіўся цагляна-чырвоным. Гары падрыхтаваўся ўжо да новай хвалі лютасці, аднак Філч усяго толькі прашкандыбаў да стала, схапіў канверт і кінуў яго у шуфляду.

— Ты... не чытаў яго..?— запінаючыся ад хвалявання, спытаўся ён.

— Ані, — імгненна збрахаў Гары.

Філч пераплёў між сабой свае вузлаватыя пальцы.

— Калі б я, — прамовіў ён, — даведаўся аб тым што ты чытаеш мае... дакладней не тое, каб мае... гэта аднаго майго сябра... тым ня меньш...

Гары занепакоена глядзеў на наглядчыка, ён ніколі ня бачыў таго настолькі ашалелым. Філчавы вочы вылупіліся яшчэ больш, а на адну з яго абвіслых шчок напала дрыготка ад чаго ані не дапамагаў нават яго клятчаты шалік.

— Добра... — праз некаторы час сказаў наглядчык... — Ідзі... і каб анікому не слова... альбо... канечне, калі ты не чытаў... ідзі, я павінен напісаць рапарт на Піўза... ідзі...

Здзіўлены сваім шчасцем, Гары выслізнуў ад наглядчыка і па сходах кінуўся назад у калідор. Пакінуць кабінет Філча без пакарання, гэта трэба было запісаць для нашчадкаў.

— Гары! Гары! Ну што, спрацавала?

З адной з клас выслізнуў Амаль Безгаловы Нік. За яго спіной Гары ўбачыў рэшткі агромістай чорнай з залатым шафы, якую здавалася нехта скінуў з велічэзнай вышыні.

— Я падбухторыў Піўза, каб той скінуў яе прамкі над кабінетам Філча, — рашуча заявіў Нік. — Вырашыў, што гэта можа адцягнуць філчаву ўвагу ад цябе...

— Дык гэта твая справа?— з удзячнасцю прамовіў Гары. — Дзякуй, Нік, усё добра, я нават пазбег пакарання!

Разам яны рушылі па калідоры. Гары заўважыў, што прывід працягваў мяць ў руках адмову сэра Патрыка.

— Мне таксама, — сказаў ён, — хочацца дапамагчы цябе з гэтым Безгаловым паляваннем.

Амаль Безгаловы Нік застыў як скуты, таму Гары прайшоў праз яго. Хлопчык адразу пашкадаваў аб гэтым, бо яго ахапіла пачуццё бы ён прайшоў скрось душ з лёду.

— Нешта ты дзеля мяне зрабіць усё ткі можаш, — усхвалявана прамовіў Нік, — Гары... не, я прашу замнога... хаця, ці ты б не хацеў...

— Ты аб чым?— спытаўся хлопчык.

— Ну, разумееш, на гэты Хэлоўін споўніцца пяцьсот год з дня маёй смерці, — Нік выцягнуўся і прыняў шляхетны від.

— Ёйк, — усклікнуў Гары, сумняваючыся, шкадаваць ці радавацца гэткай нагодзе. — Добра.

— Я ладжу вечарыну ў адным з найпрасторнейшых падзямелляў. Да мяне прыляцяць сябры з усёй краіны. І, канечне, для мяне будзе вялікі ГОНАР, калі ты вырашыш на ёй папрысутнічаць. Містэра Візлі і міс Грэйнджэр я вядома ж, таксама запрашаю... — але, — Нік быў быццам на голках, — думаю вы ўсё ткі вырашыце ісці на школьны банкет.

— Не, — хутка адказаў Гары, — я прыйду...

— Мой ты хлопчык! Гары Потэр на маім дне ўмярцвення! А яшчэ, — ён замарудзіў, узбуджана азіраючыся навокал, — ці б ты не мог сказаць сэру Патрыку, якім я з’яўляюся ў тваіх вачах жахлівым і ўражлівым?

— А.. так-так... канечне, — адказаў Гары.

На твары Амаль Безгаловага Ніка заблішчэла ўсмешка.

*

— Дзень умярцвення?— з зацікаўленасцю прамовіла Герміёна, калі Гары пераапрануўшыся, нарэшце, далучыўся да іх з Ронам. — Іду ў заклад, ня шмат жывых людзей ўдзельнічалі хаця б у адным з іх... гэта будзе цікава!

— Навошта камусьці святкаваць дзень уласнай смерці?— адгыркнуўся Рон, які зрабіў хатнюю работу па зеллям толькі напалову і таму быў вельмі раздражнён. — Мяне гэта самога да смерці прыгнятае...

Дождж, як і ўвесь апошні час працягваў лупіць па смаляна чорным вокнам, але ў пакоі ўсё было яскравым і вясёлым. Вогнішча ў коміне асвятляла незлічоныя фатэлі на якіх сядзелі вучні. Хтось з іх чытаў, хтось выконваў хатнюю работу, а нехта ў асобе Фрэда і Джорджа Візлі спрабаваў накарміць саламандру флібусцьераўскімі феерверкамі, каб паглядзець што з ёй здарыцца. Яскравую, памаранчавую, жывучую ў полымі яшчарку, якая цяпер кідала на стол мягкае цмянае святло, Фрэд “выратаваў” з кабінета па догляду за магічнымі істотамі і цяпер вакол іх з братам згрудзіўся дапытлівы гурток.

Гары збіраўся ўжо расказаць сябрам аб Філчы і квікспелскім курсе, але раптам праз гасцёўню са свістам, вывяргаючы з сябе іскры і дзіка кружачыся праляцела саламандра. Персі да хрыпаты заравеўшы на блізнятаў ды яскравыя памаранчавыя зорачкі з роту саламандры, што амаль адразу ж з гучным выбухам уцякла ў комін, усё гэта прымусіла Філча і яго паштоўку выслізнуць з гарынай галавы.

*

Аднак, калі надыйшоў Хэлоўін, Гары пашкадаваў аб сваёй неабдуманай абяцанке. Уся школа рыхтавалася да святочнага банкетавання, галоўная зала, як заўжды, была ўпрыгожана жывымі кажанамі, з хагрыдавых вялізных гарбузоў выразалі ліхтары настолькі агромістыя, што ў іх без праблемаў маглі змясціцца тры чалавекі. Да таго ж хадзілі чуткі, што дзеля забавы Дамблдор запрасіў на свята трупу танцуючых шкілетаў.

— Абяцаў, значыць абяцаў, — уладарна нагадала Гары Герміёна. — Ты СКАЗАЎ, што пойдзеш на вечарыну да Ніка.

І вось, а сёмай гадзіне вечара, Гары, Рон і Герміёна прамінулі дзверы ў галоўную залу, з яе залатымі талеркамі і яскравымі свечкамі і накіраваліся да падзямелляў.

Калідор, што вёў на вечарыну да Ніка таксама быў асветлены шэрагам свечак, але весялосці ад іх ані не адчувалася: тонкія, доўгія, смалява-чорныя свечкі гарэлі яскрава блакітным полымям, што надавала прывіднае адценне нават жывым тварам Гары, Рона і Герміёны. З кожным крокам рабілася халадней. Задрыжаўшы, Гары шчыльней закруціўся ў сваю мантыю і тут пачуў нешта, нагадваючае гук тысячы пазногцяў, што шкрабуцца па агромістай класнай дошцы.

— Гэта што, МУЗЫКА такая?— прашапатаў Рон. Яны завярнулі за кут і ўбачылі Амаль Безгаловага Ніка, які стаяў ў дзвярах, драпіраваных чорным аксамітам.

— Мае любыя сябры, — змрочна сказаў ён, — запрашаю сардэчна... удзячны што завіталі...

Ён зняў свой капялюш з пяром і прыхіліўшыся запрасіў іх у падзямелле.

Усярэдзіне іх чакала неверагоднае відовішча. Падзямелле месціла ў сабе сотні празрыстых жамчужна-белых гасцей, што танчылі на перапоўненай танцпляцоўцы вальс, пад жудасныя вібруючыя гукі трыццаці музычных піл, на якіх стоячы на драпіраванай чорным сцэне граў аркестр. Люстра над іх галовамі складалася з тысячы чорных свячэй гарэлых цёмна-сінімі вагнямі. З ротаў Гары, Рона і Герміёны валіла пара, быццам яны завіталі ў лядоўню.

— А ці нам не прагуляцца?— прапанаваў Гары, жадаючы даць сагрэцца нагам.

— Толькі асцярожна, каб не прайсці скрозь кагосьці з гасцей, — занепакоенна прамовіў Рон і яны пайшлі ўздоўж танцпляцоўцы. Сябры прамінулі гурток панурых манахінь, нейкага закутага ў кайданы і апранутага ў рахманы чалавека, сустрэлі вясёлага хафлпафскага прывіда — Тоўстага Айца, які гаманіў аб нечым з рыцарам, з лоба якога тырчэла страла. Потым яны ўбачылі Крывавага Барона — пакрытага плямамі срабрыстай крыві, хударлявага слізэрынскага прывіда, якому, і гэта ані не здзівіла Гары, іншымі прывідамі выдзялялася значна больш месца.

— Вой, не, — рэзка супыніўшыся, прамовіла Герміёна. — Давайце пойдзем назад. Я не хачу размаўляць з Мармытухай Міртлаю...

— З кім?— спытаўся Гары, калі яны хуценька пайшлі назад.

— Яна жыве ў дзявочай прыбіральне на другім паверсе, — адказала дзяўчынка.

— Жыве ў ПРЫБІРАЛЬНІ?

— Так. У мінулым годзе прыбіральня ўвогуле не працавала, бо калі ў Міртлы пачынаецца гістэрыка, яна адразу ж ладзіць патоп. Аднак, я ў любым выпадку туды б не хадзіла, каму спадабаецца, калі па-над яго вухам нехта плача...

— Глядзіце! Пачастунак!— сказаў Рон.

У дальняй сцяны падзямелля месціўся доўгі стол, як і ўсё астатняе пакрыты чорным аксамітам. Сябры з нецярпеннем падыйшлі да яго, але адразу ж з жахам супыніліся. Адтуль ішоў сапраўды брыдкі пах. На прыгожых, срэбных талерках ляжалі вялізныя кавалкі гнілой рыбы, на падносах ляжалі спаленыя ў вугаль кексы, агромісты паточаны чарвякамі барані рубец і пакрытая пухмянай зялёнай цвіллю галоўка сыра. А ў цэнтры стала ўзвышаўся вялізны шэры трот ў форме надмагілля з напісанай дзёгцепадобрай глазур’ю словамі:

Гары здзіўлена вытарапіўся на то, як нейкі мажны прывід падыйшоў да стала, прысеў і раскрыўшы рота прайшоў праз адзін са смярдзючых кавалкаў ласасіны.

— А што, праходзячы праз страву, вы здольны адчуць яе смак?— спытаўся хлопчык.

— Амаль што, так, — з жалем адказаў прывід і адыйшоў прэчкі.

— Мяркую, яны чакаюць калі страва загніе, каб мацней адчуць яе пах, — з веданнем справы выказала здагадку Герміёна і заціснуўшы носа нахілілася да гнілога рубца, каб лепей яго разгледзіць.

— Можа пойдзем ужо?— спытаўся Рон. — Ці то мяне зараз знудзіць.

Толькі яны развярнуліся, як з-пад стала выслізнуў маленечкі чалавечак і супыніўся ў паветры перад іх тварамі.

— Здароўку, Піўз, — з асцярогаю павітаўся Гары.

У адрозненні ад згрудзіўшыхся ў падзямеллі зданяў, полтэргейст Піўз зусім ня быў бледным і празрыстым. На галаве ён насіў яскрава-памаранчавы каўпак, на шыі вярчальную бабачку, а на яго злым твары лунала шырокая усмешка.

— Ці не жадаецце паспрабаваць?— салодкім голасам спытаўся ён, падаючы ім талерку з пакрытым грыбком арахісам.

— Дзякуй, ня трэба, — адказала Герміёна.

— Я чуў, што ты казала пра бедную Міртлу, — круцячы вачыма, заявіў полтэргейст. — Як груба ты гэта рабіла, — ён набраў грудзі пабольш паветра і загаласіў. — ГЭЙ, МІРТЛА!

— Вой, не Піўз, толькі не кажы Міртле пра гэта, яна моцна засмуціцца, — у адчаі прашапатала дзяўчынка. — Ммм, здароўку, Міртла.

Да іх праслізнула праз паветра каржакаватая дзяўчынка-прывід. Яна мела пануры твар, напалову схаваны за тонкім валоссем і тоўстыя перламутравыя акуляры.

— Што?— змрочна спыталася яна.

— Як маешся, Міртла?— ілжыва-вясёлым голасам спыталася Герміёна. — Як прыемна бачыць цябе па-за прыбіральней.

Міртла пырхнула.

— Міс Грэйнджэр, хвіліну таму казала пра цябе... — хітра мовіў на вушка прывіду Піўз.

— Так... казала... як добра ты выглядаеш сёння, — пазіраючы на Піўза заявіла Герміёна

Міртла з падазронам зірнула на дзяўчынку.

— Ты хацела пасмяяцца з мяне, — прамовіла яна і з яе празрыстых вачэй імгненна пацяклі срэбныя слёзы.

— Не... сапраўды... не, я ж казала вам аб тым, якая Міртла сёння прыгожая, — балюча штурхнуўшы хлопцаў у бакі, сказала Герміёна.

— Ага, так...

— Казала...

— Ты ўсё хлусіш, — задыхаючыся ад слёз, якія струмянямі пацяклі па яе шчоках, прамовіла Міртла, а з-за яе пляча задаволена ўсміхаючыся вызіраў Піўз. — Ці ты думаеш, я ня ведаю, як людзі называюць мяне па-за вочы? Тлустая Міртла! Страхота Міртла! Нікчэма, мармытуха, маркотная Міртла!

— Ты забылася аб “прышчавай Міртле”, — прашапатаў ёй на вуха Піўз.

Міртла пачала пакутліва галасіць і адляцела прэчкі з падзямелля, а Піўз кідаў ёй ўслед зацвілымі гарэхамі і лямантаваў.

— ПРЫШЧАВАЯ! ПРЫШЧАВАЯ!

— Ёечку, — з жалем прамовіла Герміёна.

Праз натоўп да іх падляцеў Амаль Безгаловы Нік.

— Весяліцеся?

— Канечне, — сылгалі ў адказ сябры.

— Не благі сход, — ганарліва заявіў Нік, — Лямантуючая Ўдава прыляцела ажно з Кенту... Аднак, амаль надыйшоў час ўзяць слова, пайду папярэджу музыкаў...

Але аркестр змоўк адразу пасля яго слоў. Музыкі, як і госці, сціхлі, не разумеючы азіраючыся. Адекуль чуўся гук паляўнічага ражка.

— Ну вось, пачалося!— маркотна прамовіў Нік.

У падзямелле ўварвалося з тузін каней, кожны з якіх нёс на сябе вершніка без галавы. Госці выбухнулі шаленымі апладысментамі. Гары таксама пачаў пляскаць ладкамі, але зірнуўшы на твар Амаль Безгаловага Ніка, імгненна супыніўся.

Коні супыніліся ў цэнтры танцпляцоўкі і падняліся на дыбкі. Агромісты прывід, што ехаў наперадзе і чыя барадатая галава, якую той трымаў пад пахай, дзьмула ў ражок, скочыў са свайго каняі падняў сваю галаву высока ў паветра, каб добра разгледзіць гасцей (ад чаго тыя засмяяліся), потым падыйшоў да Ніка і начапіў галаву на шыю.

— Нік!— заравела галава. — Як маешся? Галава як, усё яшчэ на плячах?

Прывід бадзёра зарагатаў і паляпаў Ніка па плячы.

— Вітаю, Патрык!— суха адказаў Нік.

— Жыўцякі!— заўважыўшы Гары, Рона і Герміёну прамовіў сэр Патрык і высока ды роблена скочыў ад здзіўлення, пасля чаго яго галава (пад дружны рогат талакі), павалілася на падлогу.

— Ой, як пацешна, — змрочна прамовіў Амаль Безгаловы Нік.

— Не звяртайце на Ніка ўвагу!— крыкнула з падлогі галава сэра Патрыка, — Ён ўсё яшчэ засмучаны, што мы не ўзялі яго ў Паляванне! Аднак, што я хачу сказаць... зірніце на нашага калегу...

— А я лічу, — паспешліва, пасля шматзначнага погляда Ніка, прамовіў Гары, — што Нік вельмі... жахлівы і... ну...

— Ха!— прагаласіла галава сэра Патрыка. — Іду ў заклад, ён сам цябе аб гэтым папрасіў!

— Ці не мог бы я ўсё ткі папрасіць у вас хвілінку ўвагі, дзеля маёй прамовы!— папросіў Нік і падыйшоў пад ільдзяно-блакітные промні лямпаў да трыбуны.

— Мае памерлыя панове, ледзі і джэнтльмены з вялікем жалем я...

Але больш аніхто нічога не пачуў, бо сэр Патрык са сваім Безгаловым паляваннем распачалі гуляць ў хакей галавой і ўсе прысутныя абярнуліся, каб паглядзець на іх. Колькі разоў Амаль Безгаловы Нік спрабаваў вярнуць да сябе ўвагу гасцей, але пасля таго, як пад бурныя пляскі, міма яго праляцела галава сэра Патрыка, здаўся.

Гары адчуваў сябе скалелым ад холаду і да таго ж моцна згаладалым.

— Я больш не магу гэтага вытрываць, — стукаючы зубамі прамармытаў Рон, калі музыкі зноў распачалі граць, а здані вярнуліся на танцпляцоўку.

— Хадземце адсюль, — пагадзіўся з ім Гары.

Яны пакрысе пачалі рухацца да дзвярэй, ківаючы галовамі і ўсміхаючыся, кожнаму хто глядзеў у іх бок. Хвіліну пазней, яны ўжо беглі па асветленаму чорнымі свечкамі праходу да сходаў..

Можа яшчэ не ўвесь пудынг з’елі, — з надзеяй прамовіў Рон, калі сябры пачалі падымацца па сходах, што вялі да вестыбюлю.

І тут Гары пачуў:

— ... схапіць... разарваць... забіць...

Гэта быў той самы халодны, знішчальны голас, які ён колісь чуў у кабінэце Локхарта.

Спатыкнуўшыся Гары супыніўся, прыціснуўся да каменный сцяны і, прыжмурыўшыся аглядзеў цмяна асветлены праход, з усяе моцы прыслухоўваючыся.

— Гары, што..?

— Голас, я зноў яго пачуў... памаўчыце хвілінку...

— ... як яяяяяяяяя згаладаўся... як доўга...

— Слухайце!— імгненна прамовіў Гары. Рон з Герміёнаю аслупянеўшы пазіралі на яго.

— ... забіць... час забіць...

Голас пачаў слабець. Гары быў упэўнены, што ён рухаецца... рухаецца кудысьці ўгору. З сумесью жаху і ўзбуджэння ён глянуў на цёмную столю, хто мог сыйсці туды? Можа гэта прывід, дзеля якога столя не з’яўляецца перашкодай?

— Сюды, — ускрыкнуў ён і паспяшаў па лесвіцы, што вяла ў вестыбюль. Няма было чаго спадзявацца пачуць тут што-небудзь, бо гоманы з галоўнай залы дзе ўся школа банкетавала з нагоды Хэлоўіна, рэхам разносіліся вакол. Гары прыпусціў па мармуровых сходах на другі паверх, а Рон з Герміёнаю тупалі следам.

— Гары, што мы...

— Шшш!

Гары напружыў слых. З трэцяга паверха пачуўся, працягваючы слабець голас:

— Я адчуваю кроў... Я АДЧУВАЮ КРОЎ!

У яго ўсё перакруцілася ў грудзях.

— Ён хоча кагосьці забіць!— ускрыкнуў Гары і, не звяртаючы ўвагі на разгубленыя твары Рона і Герміёны, панёсся, пераскокваючы праз тры прыступкі, наверх, спрабуючы пачуць голас праз грукат уласных крокаў.

Гары пабег па трэццему паверху, а Рон з Герміёнаю, запыхаўшыся спяшалі следам. Яны не спыняліся ажно пакуль, загарнуўшы за кут, не трапілі ў апошні пустынны калідор.

— Гары, ШТО тварыцца?— выціраючы ўзапрэлы лоб, спытаўся Рон. — Я анічога не...

І тут Герміёна нечакана вохнула, кажучы кудысьці ў глыбіню калідора.

— ГЛЯДЗІЦЕ!

На сцяне насупраць іх нешта блішчэла. Жмурачыся ў цемры, сябры паволі падыйшлі бліжэй. Між вокнамі на сцяне, пераліваючыся ў святле паходняў, луналі, напісаныя літарамі ў фут вышынёй, словы.

— А там, што такое... вісіць пад надпісам?— злёгку дрыготкім голасам, спытаўся Рон.

Сябры зрабілі яшчэ колькі крокаў наперад і Гары ледзь не падслізнуўся, уся падлога была заліта вадою. Рон з Герміёнаю паспелі яго падхапіць і ўсе трое, асцярожна працягнулі набліжацца да надпісу, углядаючыся ў цень пад ім. Зразумеўшы, што гэта такое, сябры, з гучным усплёскам, адскочылі назад.

Да клямкі ад паходні, за хвост была прычэплена котка наглядчыка Місіс Норыс. Цвёрдая быццам дошка, яна вытарапіўшы вочы, глядзела перад сабой.

Колькі імгненняў яны аслупянеўшы стаялі на месцы.

— Уцякаем адсюль, — парушаючы маўчанне, сказаў Рон.

— А хіба мы не павінны ёй нечым... — няўпэўнена прамовіў Гары.

— Шчыра кажучы, — адказаў Рон, — будзе лепей, каб нас тут не знайшлі.

Аднак, было ўжо запозна. Гул, падобны на далёкі грукат навальніцы, казаў аб тым, што святочны банкет скончыўся. З абодвух бакоў калідора, дзе стаялі сябры, пачуліся стук падымаючыхся ног і гучны, шчаслівы гоман. Праз імгненне калідор, напоўніўся сытымі і задаволенымі навучэнцамі.

Але балбатня, мітусня і гармідар сціхлі, як толькі ўсе ўбачылі віселую на клямцы котку. Гары, Рон і Герміёна, самотна стаялі ў цэнтры калідора аточаныя сціхшым натоўпам навучэнцаў, якія рушылі наперад, каб добра разгледзіць жудаснае відовішча, паўстаўшае перад іх вачыма.

Тут цішыню парушыў нечый крык.

— Будзе пільнымі, ворагі спадкаемцы! Наступнымі будзеце вы, глеекроўкі!

Гэта быў, прадраўшыйся праз натоўп Драко Малфой. Яго звычайна халодныя вочы заблішчэлі, а бледны твар пачырванеў, калі ён выскаліўшыся, глядзеў на знерухомленую котку.