Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ XV
Арагог

У наваколлях Хогвартса пакрысе пачаў адчувацца подых лета. Неба і вада ў возеры зрабіліся бэзава-блакітнымі, а ў аранжэрэях заквітнелі вялізныя, быццам капусныя качаны кветкі. Аднак, з замкавага вакна больш не было бачна Хагрыда, які хадзіў бы па наваколлі ў суправаджэнні свайго гіганцкага дога Фанга, таму Гары здавалася, што знадворку, што ўсярэдзіне замка ўсё скрайне няправільна.

Разам з Ронам ён хацеў наведаць Герміёну, але ў шпітальнае крыло іх не пусцілі.

— Мы больш ня можам вас пусціць, — строга заявіла ім мадам Помфры праз шчыліну ў дзвярах крыла. — Ёсць рызыка, што злачынца можа вярнуцца, каб дабіць гэтых небаракаў...

Пасля сыходу Дамблдора, жах, як ніколі ранней, распаўсюдзіўся па Хогвартсе. Нават сонца, што сагравала сцены замка звонку, здавалася, не жадала пранікаць у ягоныя вокны. Ува ўсёй школе было цяжка знайсці твар, які б не выглядаў заклапочаным, а кожная спроба засмяяцца амаль адразу прыпынялася, бо смех здаваўся пранізлівым і ненатуральным.

Гары ўвесь час праўтараў пра сябе апошнія словы дырэктара: “Пакуль у школе ёсць адданыя мне людзі, я ніколі САПРАЎДЫ не пакіну яе”... “Калі хтосьці ў Хогвартсе папросіць аб дапамоге, ён заўжды яе атрымае...” Але ніяк не мог зразумець, якая з іх карысць. Да каго ім з Ронам трэба звярнуцца, калі ўшчэнт усе былі збянтэжанымі і напалоханымі?

Хагрыдаў намёк аб павуках было зразумець значна прасцей... аднак, справа была ў тым, што цяпер іх не было бачна. Куды б хлопчык не накіроўваўся ён, як і Рон, што рабіў гэта з вялікай неахвотай, шукалі павукоў, але тыя, здавалася, кудысьці зніклі. Да таго ж цяпер ім не дазвалялася хадзіць сам-насам, па школе Гары і Рон рушылі выключна ў кампаніі іншых грыфіндорцаў, што, вядома, ані не палягчала іхнай задачы. Большасць з яго аднагодак была задаволена тым, што з класы ў класу іх вядуць настаўнікі, але Гары гэта вельмі стамляла.

Аднак, складалася ўражанне, што адзін чалавек, атрымліваў ад пануючай у Хогвартсе атмасфэры жаха і падазронасці сапраўдную асалоду. Драко Малфой, напышліва рушыў па калідорах, быцца толькі што быў прызначаны на старасту. Гары ані ніяк не мог зразумець, чаму той весяліцца, пакуль, праз два тыдні пасля сыходу Дамблдора і Хагрыда, на чарговых занятках па зеллеварству не пачуў, іх зларадную размову з Крэйбам і Гойлам.

— Я заўсёды ведаў, што менавіта мой бацька будзе тым, хто пазбавіць Хогвартс ад Дамблдора, — нават не спрабуючы гаманіць цішэй, заявіў Драко. — Мой бацька лічыць, што горшага за Дамблдора дырэктара ані яшчэ не было. Хутка ў нас будзе новы, годны дырэктар. Дырэктар, які не пажадае, ЗАЧЫНЯЦЬ патаемную залу. А МакГонагал на гэтай пасадзе доўга не пратрымаецца. Яна займае яе часова...

Міма Гары, нават не зірнуўшы на пустое герміёніна месца і яе кацёл, прайшоў Снэйп.

— Сэр, — гучна прамовіў Малофой, — чаму б вам не падаць заяву, на дырэктарскую пасаду?

— Ну-ну, Малфой, — адказаў Снэйп, ня ў сілах схаваць усмешкі на сваіх тонкіх вуснах. — Управа толькі часова звольніла Дамблдора з пасады. Магу цябе ўпэўніць, што вельмі хутка ён вернецца ў школу.

— Годзе вам, — з ухмылкай на вуснай працягваў Малфой. — Бацька абавязкова аддасць за вас свой голас, калі вы пажадаеце заняць гэту пасады. А Я скажу яму, што ня ведаю лепшага за вас настаўніка...

Снэйп працягваў усміхаючыся разгульваць па кабінэце і на шчасце не заўважыў, як Шымас зрабіў выгляд, бы яго званітавала ў кацёл.

— Я здзіўляюся, што глеекроўкі яшчэ не сабралі сваіх валізаў, — працягваў Малфой. — Закладаюся на пяць галеёнаў, што наступнага з іх заб’юць. І шкада, што не Грэйнджэр...

На шчасце, калі Рон, пачуўшы малфоевы словы, ускочыў з крэсла, адчуўся звон з урока і праз мітусню збораў ані ніхто не заўважыў яго спробы дабрацца да слізэрынца.

— Пусціце, — вырываючыся з рук Гары і Дына, галасіў Рон. — Пусціце мяне. Не хвалюйцеся, мне не патрэбна палачка. Я голымі рукамі яго заб’ю...

— Варушыцеся, — зароў Снэйп панад галовамі вучняў. — Мне яшчэ трэба адвесці вас на зёлазнаўства.

Вужачкай, яны рушылі ўслед за настаўнікам. Ззаду ішлі Гары і Дын. Яны ўсё яшчэ трымалі за рукі Рона, што па ранейшаму спрабаваў вырвацца і пусцілі яго, толькі калі праз грады, крочылі ўбок аранжэрэяў.

Тыя хто займаўся зёлазнаўствам, выглядалі вельмі прыгнечанымі. Цяпер сярод іх не было ўжо двух чалавек — Джасціна і Герміёны.

Сёння, пад кіраўніцтвам прафесаркі Спроўт, яны абразалі абісінскія шрывельфігі. Гары панёс ахапак сухога галля на кампостную кучу, дзе сам-насам сутыкнуўся з Эрні Макміланам. Хафлпафавец глыбока ўздыхнуў і вельмі афіцыйна прамовіў:

— Гары, я хачу сказаць, мне вельмі шкада за тое, што я цябе падазраваў. Я ведаю, ты ніколі не напаў бы на Грэйнджэр, таму, я прашу ў цябе прабачэнне за свае папярэднія словы. Цяпер мы ў адным чоўне і...

Ён працягнуў Гары сваю пухлую руку.

Да канца занятка Эрні і яго сяброўка Ханна, дапамагалі ў абрэзцы Гары і Рону.

— Гэты Драко Малфой, — ламаючы сухія галінкі, прамовіў Эрні, — ён яшчэ той фрукт. Здаецца, яму да спадобы, усё што тут дзеецца. Ведаеце, мне здаецца, што спадкаемцам Слізэрына можа быць менавіта ЁН.

— Як глыбакадумна з твайго боку, — адказаў Рон, які прабачаў не так лёгка, як Гары.

— Гары, а ТЫ думаеш гэта Малфой?— спытаўся Эрні.

— Не, — адказаў той, настолькі рашуча, што Эрні з Ханнай здзіўлена вытарапіліся на яго.

У наступнае імгненне, Гары заўважыў нешта, што прымусіла яго стукнуць нажніцамі для абрэзкі ронаву руку.

— АЙ! Ты чаго..?

Гары паказаў яму на земляную падлогу. Праз яе адно за адным беглі колькі павукоў.

— А!— сказаў Рон, няўдала прыдураючыся, што рад. — Але мы ня можам ісці за імі цяпер...

Эрні і Ханна, здзіўлена слухалі іхную размову.

Гары прасачыў, куды яны беглі.

— Яны накіроўваюцца ў Забаронены лес... — прамовіў ён.

Выраз на ронавым твары зрабіўся яшчэ больш няшчасным.

Скончыўшы свой урок, прафесарка Спроўт праводзіла грыфіндорцаў на абарону ад цёмных мастацтваў. Гары і Рон крыху адсталі ад астатніх, каб паразмаўляць сам-насам.

— Трэба зноў скарыстацца мантыяй-невідзімкай, — прапанаваў Гары, — і возьмем з сабой Фанга. Ён прызвычаўся хадзіць па Лесе разам з Хагрыдам, таму, можа дапамагчы нам.

— Ну, добра, — адказаў яму Рон, знервавана круцячы ў руках палачку. — Толькі... хіба там не... хіба з Лесе не павінны быць ваўкалакі?— дадаў ён, калі разам з Гары яны сядалі на свае звычайныя месцы на задняй парце.

Гары, палічыў за лепшае не рэагаваць на сябравы словы.

— У Лесе жывуць не толькі яны, — заявіў ён. — Там файна жывецца кентаўрам і аднарогам.

Рон ня быў у Забароненым лесе аніколі, а Гары быў там толькі адзін раз і яму не надта хацелася туды вяртацца.

Калі ў кабінэт уварваўся Локхарт, усе навучэнцы здзіўлена вытарапіліся на яго. Іншыя настаўнікі выглядалі неверагодна пахмурнымі, але ж Локхарт струмяніўся весялосцю.

— Ну, — ззяючы усклікнуў ён, — Чаму вы такія панурыя?

Навучэнцы абмяняліся злымі поглядамі, аднак ніхто ані слова не сказаў.

— Хіба вы яшчэ не зразумелі?— павольна, быццам размаўляў з дурнямі, спытаўся Локхарт. — Небяспекі больш няма! Вінаваты быў затрыманы.

— Хто вам гэта сказаў?— громка спытаўся ў адказ Дын Томас.

— Мой юны сябра, — заявіў Локхарт, так, бы сцвярджаў што адзін да адзін будзе два, — калі б міністр Фадж ня быў на сто адсоткаў упэўнены ў віне Хагрыда, яго б не арыштавалі.

— Ага, быў ён, — яшчэ гучней за Дына, заўважыў Рон.

— Суцяшаю сябе надзеяю, містэр Візлі, — самазадаволена прамовіў прафесар, — што ведаю аб арышце Хагрыда КРЫХУ больш за цябе.

Рон збіраўся было сказаць, што Локхарт памыляецца, але супыніўся на поўслове, калі Гары пад сталом балюча стукнуў сябра па назе.

— Хіба ты забыўся, нас там не было?— прамармытаў ён.

Брыдкая весялось Локхарта і яго сцверджанні, бы ён даўно ведаў, што Хагрыд той яшчэ мярзотнік, злавалі Гары настолькі моцна, што ён быў гатовы шпульнуць у дурную галаву прафесара “Гульнямі з гулямі”. Але, нарэшце ён задаволіўся тым, што нашкрабаў Рону цыдулку: “Сёння ўвечары.”

Прачытаўшы цыдулку, Рон пакасіўся на пустое крэсла, якое звычайна займала Герміёна. Гэта здаецца ўзмоцніла яго рашучасць і ён згодна кіўнуў у адказ.

*

Апошнім часам грыфіндорская гасцёўня была перапоўнена народам, бо пачынаючы ад шостай гадзіны вечара ніхто нікуды з яе не выходзіў. Больш таго, у вучняў заўжды знаходзілася тэма для размоваў, таму адчасу гасцёўня не пусцела, нават пасля апоўначы.

Адразу пасля вячэры, Гары выцягнуў з валізы мантыю-невідзімку і цяпер наупрост сядзеў на ёй ў гасцеўне, чакаючы пакуль тая спусцее. Фрэд і Джордж паклікалі іх з Ронам згуляць колькі партыяў у выбухаючы снэп, а Джыні, заняўшы звычайны фатэль Герміёны, сядзела і назірала за гульнёй. Гары з Ронам, наўмысна паддаваліся, спрабуючы скончыць гульню як мага хутчэй. Аднак, Фрэд, Джордж і Джыні пайшлі спаць далёка пасля апоўначы.

Гары і Рон дачакаліся пакуль хлопнуць дзверы ў двух спальнях, накінулі на сябе мантыю і праз адтуліну за партрэтам пакінулі грыфіндорскую вежу.

Зноў, яны з цяжкасцю, пазбягаючы сустрэчы з настаўнікамі, пайшлі па сходах і калідорах. Нарэшце, яны дабраліся да вестыбюля, адсунулі засаўку на дубовых дзвярах уваходу і праз шчыліну, намагаючыся, каб дзверы не зарыпелі, выбраліся ў ноч.

— Слухай, — раптам прамовіў Рон, калі хлопцы ішлі скрозь пакрыты цемраю траўнік, — мы можам пайсці ў Забаронены лес і анічога там не знайсці. Можа тыя павукі ішлі ня ў тое месца. Я, вядома ж, бачыў, што яны прытрымліваліся адзінага шляху, але...

У яго голасе чулася і пакрысе сціхала апошняя надзея.

Хлопцы дабраліся да сумна і змрочна выглядаючай халупы Хагрыда, якая сустрэла іх цёмнымі вокнамі. Гары адчыніў дзверы. Калі Фанг убачыў хлопцаў, ён звар’яцеў ад радасці. Занепакоенныя, што гучны і глыбокі сабакаў брэх можа абудзіць усіх у замку, сябры паспяшалі даць яму патачных ірысак, ад якіх зліпаліся зубы.

Гары скінуў мантыю-невідзімку і паклаў яе на хагрыдаў стол. У непрагляднай цемры Леса ў ёй не было патрэбы.

— Хадзем, Фанг, хадзем. Гуляць, — усклікнуў Гары, ляпаючы сябе па назе. Прасядзеўшы доўгі час у хаце, Фанг радасна кінуўся за імі надворак. Ён куляй кінуўся да ўскрайку Леса і падняў нагу перад вялізным яварам.

Гары выцягнуў з кішэні палачку, прамармытаў: “Люмас” і на яе кончыку з’явіўся невялічкі агенчык, якога як раз хапала на тое, каб адшукаць на зямлі сляды павукоў.

— Добра прыдумаў, — пахваліў яго Рон, — я б і сваю палачку дастаў бы, але сам ведаеш, яна хутчэй выбухнула бы ці яшчэ чаго горш...

Гары пастукаў сябра па плячы і паказаў на траву. Там у цені дрэў хаваліся ад палачкавага святла два самотных павучка.

— Добра, — скарыўшыся перад непазбежным, прамовіў Рон. — Я гатовы. Хадзем.

Разам з Фангам, які бегаў вакол хлопцаў, нюхаючы карані дрэў і апалую лістоту, сябры ўвайшлі ў Лес. Асвятляючы траву гарынай палачкай, яны шукалі ў ёй павучыныя шэрагі. Так яны ішлі каля дваццаці хвілінаў, прыслухоўваючыся да кожнага шуму, грамчэйшага за варушэнне галінак і шоргат лісця. Нарэшце, дрэвы зрабіліся таўшчэйшымі і з-за іх кронаў не было бачна зорак. Цяпер адзінай крыніцай святла сярод непрагляднай цемры засталася толькі палачка Гары. І тут хлопцы ўбачылі, што павукі некуды зніклі.

Гары супыніўся і паспрабаваў прыпомніць, дзе ён апошні раз іх бачыў, але па-за межамі колца святла ад ягонай палачкі ўсё было ахутана густой цемрай. Ён ніколі не заходзіў настолькі далёка ў Лес. Больш таго, Гары добра памятаў наказ Хагрыда, не пакідаць шляху па якім ішоў. Аднак, цяпер Хагрыд быў ў колькіх мілях адсюль у сваёй азкабанскай камеры і гэта ён сказаў хлопцам ісці за павукамі.

Нечакана нешта мокрае дакранулася да гарынай рукі, ён адскочыў назад, аддавіўшы Рону нагу. Але гэта быў усяго толькі фангаў нос.

— Ну што?— спытаў Гары ў сябра, у святле палачкі ён мог бачыць толькі ронавыя вочы.

— Мы ўжо так далёка зайшлі, — адказаў яму Рон.

І хлопчыкі рушылі далей, выглядаючы на зямлі імклівыя павучыныя цені. Цяпер, калі з непрагляднай цемры ім пад ногі ўвесь час трапляліся карані дрэў і пні, Гары і Рон не маглі рухацца захутка. Гары адчуваў на сваёй руцэ гарачае дыханне Фанга. Ім колькі раз прыходзілася супыняцца, каб Гары, прысеўшы змог разгледзець куды ідуць павукі.

Так яны крочылі не меньш за поўгадзіны. Іх мантыі ўвесь час чапляліся за ніжнія галінкі дрэў і калючыя кусты. Праз некаторы час хлопцам падалося, што зямля пайшла пад ухіл, а дрэвы зрабіліся як ніколі таўшчэзнымі.

Раптам Фанг выдаў гучны і гулкі брэх, ад якога ў хлопцаў затрасліся душы.

— Што?— гучна спытаўся Рон, азіраючыся ў апраметнай цемры. Ён балюча стукнуў Гары сваім локцем.

— Там нехта рухаецца, — прашапатаў Гары. — Прыслухайся... Нешта даволі вялікае.

Хлопцы прыслухаліся. Праваруч іх, нешта вялізнае храбусцела галлём, быццам прадзіраючыся праз зарасці дрэў.

— Вой не... — загаласіў Рон. — Вой, не не не не...

— Сціхні ты, — у адчаі прамовіў Гары, — яно пачуе цябе.

— МЯНЕ?— ненатуральна высокім голасам адказаў Рон. — Яно ўжо пачула Фанга!

Цемра, здвалася, націскала ім на вочы, калі яны перапужана стаялі, чакаючы што будзе далей. Яны пачулі дзіўны грукатлівы шум, а потым зноў настала цішыня.

— Як думаеш, што яно збіраецца рабіць?— спытаўся Гары.

— Верагодна рыхтуецца да атакі, — выказаў Рон здагадку.

Дрыжучы ад жаху, яны чакалі ня смеючы паварушыцца.

— Думаеш, яно сыйшло?— прашапатаў Гары.

— Ня маю паняцця...

Раптам, праваруч іх, прарэзаўшы цемру, спалыхнула яскравае святло. Каб абараніць свае вочы, хлопцы паднялі перад тварамі рукі. Фанг заскуголіў і паспрабаваў збегчы, але трапіў у церновы куст ад чаго гучна завыў.

— Гары!— з палёгкаю ў голасе, ускрыкнуў Рон. — Глядзі, гэта ж наша машына!

— ЧАГО?

— Ды паглядзі ж ты!

Навобмацак, спатыкаючыся аб карані дрэваў, Гары рушыў услед за Ронам у напрамку святла. Праз хвіліну яны выйшлі на шырокую паляну.

У самым цэнтры, акружанай вялізнымі дрэвамі з густым галлём паляны, свецячы фарамі, стаяў пусты аўтамабіль містэра Візлі. Калі Рон, адкрыўшы рота, зрабіў крок наперад, форд паехаў яму насустрач, нібы вялізны бірузовы сабака, што выраўшыў павітаць свайго гаспадара.

— Ён увесь гэты час быў тут!— ашаломлена прамовіў Рон, рушачы да машыны. — Паглядзі. Ён зусім тут здзічэў...

Крылы форда, былі падрапаны і перапэцканы брудам. Магчыма, ён ужо прызвычаўся перасоўвацца лесам. Адзін толькі Фанг ня быў у захапленні ад гэта гледзішча. Гары адчуваў, як той дрыжыць, прыціснуўшыся да яго нагі. Супакоіўшыся, Гары сунуў палачку ў кішэню.

— А мы вырашылі, што ён хоча на нас напасці!— усміхнуўся Рон, паклаўшы руку на дах форда, другой, хлопчык пяшчотна паляпаў машыну па баку. — А я ўвесь час думаў, дзе ён зараз!

Прыжмурыўшыся, Гары азірнуўся шукаючы павукоў. Але тыя, здавалася ўцяклі ад яскравага святла фар.

— Мы згубілі павучыны след, — сказаў ён Рону. — Хадзем, мы павінны зноў яго адшукаць.

Рон не адказаў. Ён нерухома стаяў, утаропіўшы вочы на штосьці ў дзесяці футах над зямлёй, адразу за гарынай спіной, а яго твар збляднеў ад жаху.

Гары, нават, не паспеў азірнуцца. Ён пачуў пстрычок, потым нешта валасатае схапіла яго пасярэдзіне і падняло панад зямлёй, дагары нагамі. Збянтэжаны, ён пачаў вырывацца, калі пачуў чарговы пстрычок і ўбачыў, як пакідаюць зямлю ронавы ногі. Недзе паблізу заскуголіў Фанг... і праз імгненне другое таксама завіс у паветры.

Завіснуўшы дагары нагамі, Гары бачыў, што істота якая яго трымала, перасоўваецца на шасці нагах трымаючы яго дзвумя пярэднімі ля бліскучых чорных клюшняў. Істота што рухалася следам без сумневу трымала Рона. Пачвары неслі іх у самае сэрца Забароненага леса. Гары чуў, як Фанг скуголячы змагаецца з трэцяй істотай. Аднак, сам Гары, нават моцна пажадаўшы закрычаць не змог бы гэтага зрабіць. Здавалася яго голас застаўся там, на паляне, разам з машынай.

Хлопчык ня ведаў як доўга яго неслі, але заўважыў, што цемра вакол іх развеялася настолькі, каб убачыць, што ўкрытая лістотай зямля пад імі кішэла павукамі. Схіліўшы набок галаву, Гары зразумеў, што яны апынуліся ў ачышчанай ад дрэў лагчыне. На небе яскрава свяцілі зоркі ад чаго хлопчык колькі часу клыпаў вачыма. Як толькі ён зноўку мог вольна бачыць, перад гарынымі вачыма паўстала найжахлівейшае ў яго жыцці гледзішча.

Павукі. Ня тыя маленечкія, што хаваліся ад яго ў лістоце. Не, гэтыя былі вялічынёй з добрага ламавіка — васьмівокія, васьміногія, чорныя, валасатыя і агромістыя. Волат, што цягнуў у сваіх нагах Гары, па крутым схіле рушыў да волкага павуціння ў самым цэнтры лагчыны. Астатнія павукі імгненна акружылі свайго сябрука ў захапленні пазіраючы на ягоную здабычу.

Павук выпусціў Гары і той, устаўшы на карачкі, апынуўся на зямлі. Побач з ім паваліліся Рон з Фангам. Сабака больш не скуголіў, ён моўчкі сядзеў ўцягнуўшы галаву ў плечы; а Рон пэўна выглядаў гэтак жа, як і сам Гары ў гэты момант. Яго рот быў адчынены ў нямым крыку, а вочы павылазілі на лоб.

Раптам, Гары зразумеў, што павук, які прыцягнуў яго сюды, нешта кажа. Што даклада зразумець было цяжка, бо пры кожным слове пачвара громка пстрыкала клюшнямі.

— Арагог!— клікаў павук. — Арагог!

У цэнтр валогага павуціння, павольна выпаўзла пачвара памерам з невялічкага слана. Валасы на яго чорным целе былі пакрыты сівізной, а вочы панад клюшнямі былі малочна белымі. Павук быў сляпым.

— Што там у вас?— хутка пстрыкаючы клюшнямі, спытаўся гігант.

— Людзі, — пстрыкнуў той, што прынёс Гары.

— Хагрыд?— паводзячы сюды-туды сваімі сляпымі вачыма, спытаўся Арагог.

— Незнаёмцы, — адказаў той, што прывалок Рона.

— Тады забіце іх, — з раздражненнем загадаў Арагог, — а я пайду спаць далей...

— Мы сябры Хагрыда, — закрычаў Гары. Здавалася сэрца з грудзей перасунулася яму ў горла.

Пстрык, пстрык, пстрык, адчулася па ўсёй лагчыне.

Арагог супыніўся.

— Хагрыд ніколі раней не дасылаў людзей у нашую лагчыну, — прамовіў ён павольна.

— Хагрыд трапіў у бяду, — хутка дыхаючы заявіў Гары. — Вось чаму мы прыйшлі да вас.

— У бяду?— спытаўся стары павук і хлопчык пачуў ў клацанні яго клюшняў некаторую заклапочанасць. — Але чаму ён прыслаў сюды вас?

Спачатку хлопчык вырашыў падняцца на ногі, але потым перадумаў, бо вырашыў, што наўрацці зможа трымацца на іх. Як толькі мог спакойна, ён крыкнуў з зямлі.

— У школе вырашылі, што Хагрыд нацкаваў... эээ... нешта на вучняў. І яго кінулі ў Азкабан.

Арагог люта пстрыкнуў клюшнямі і быццам рэха тое ж самае зрабілі павукі па ўсёй лагчыне. Знешне гэта было падобна да апладысментаў, аднак раней Гары ані ніколі не муціла пры гэтым ад жаху.

— Гэта ж было шмат год таму, — у раздражненні прамовіў Арагог. — Гады, дзесяцігоддзі таму. Я добра памятаю тое здарэнне. З-за яго Хагрыда тады выключылі са школы. Нехта тады палічыў, што Я — пачвара, якая жыла ў месцы, якое яны называлі патаемнай залай. Палічылі, што Хагрыд адчыніў залу і выпусціў мяне адтуль.

— Дык гэта... дык гэта не вы былі ў патаемнай зале?— спытаўся Гары, адчуваючы як на яго ілбе выступіў халодны пот.

— Я?— люта пстрыкаючы, прамовіў Арагог. — Я нарадзіўся не ў замку. Я паходжу з адной вельмі далёкай краіны. Хагрыду, мяне падараваў адзін вандроўнік, калі я быў яшчэ яйкам. Хагрыд тады быў яшчэ зусім хлопчыкам, але ён клапаціўся пра мяне. Ён пасяліў мяне ў каморы, карміў недаедкамі. Хагрыд быў і застаецца маім добрым сябрам і добрым чалавекам. Калі мяне знайшлі і абвінавацілі ў смерці той дзяўчынкі, Хагрыд абараняў мяне. З таго часу я жыву ў лесе, а Хагрыд працягвае мяне наведваць. Ён знайшоў мне Мосаг, маю жонку, бачыце якая ў нас вялікая сям’я. І ўсё дзякуючы Хагрыду...

Гары сабраў апошнія аскепкі мужнасці.

— Дык вы ніколі... ніколі ані на каго не нападалі?

— Ніколі, — прахрыпеў стары. — Гэта ў маёй прыродзе, але з павагі да Хагрыда, я ніколі не нападаў на людзей. Цела той дзяўчынкі знайшлі ў прыбіральне. У замку я ніколі не адыходзіў далёка ад сваёй каморы. Мы павукі любім цемру і цішыню...

— Але ж... вы напэўна ведаеце ТАГО, хто забіў дзяўчынку?— спытаўся Гары. — Справа ў тым, што ён вярнуўся і зноў нападае на людзей...

Яго словы патанулі ў выбухе пстрыкання і раззлаваным шоргаце безлічы доўгіх ног. З ўсіх бакоў іх атачылі агромістыя чорныя постаці.

— Ён жыве ў замку, — адказаў Арагог. — Гэта вельмі старажытная істоты і мы павукі баімся яе больш за ўсё ў гэтым свеце. Я добра памятаю, як маліў Хагрыда пусціць мяне, штораз, калі чуў як тая пачвара перасоўваецца па школе.

— Але што ён такое?— нецярпліва спытаў хлопчык.

Пстрыкане зрабілася мацней, шоргат ног злавесней, а павучыныя постаці бліжэй.

— Мы не кажам пра яго!— злосна прамовіў Арагог. — І не вымаўляем ягонага імя! Як Хагрыд не прасіў мяне ад гэтым, нават яму я не сказаў анічога, настолькі моцна баяўся.

Гары не хацеў настойваць, тым больш цяпер, калі з усіх бакоў яго атачылі павукі. Сам жа Арагог, здавалася стаміўся размаўляць. Павольна ён пашкандыбаў назад у сваё павуцінне, а яго супляменнікі тым часам збіраліся вакол Гары і Рона.

— Мы тады пойдзем, — у адчаі крыкнуў Гары Арагогу, ён ужо чуў шоргат лісця за спіной.

— Пойдзеце?— павольна спытаўся Арагог. — Я так не думаю...

— Але ж... але...

— Мае сыны і дочкі ніколі не нападаюць на Хагрыда, бо я ім так загадаў. Аднак, я не магу адмовіць ім у свежым мясе, што само да прыйшло нас. Бывай, сябра Хагрыда.

Гары развярнуўся. У фуце над ім ўзвышалася суцэльная сцяна павукоў. Яны пстрыкалі клюшнямі, вылупіўшы на хлопцаў незлічоныя вочы на выродлівых галовах...

Разумеючы, як мала з гэтага карысці, Гары пацягнуўся за палачкай. Ён ужо спрабаваў падняцца на ногі, каб памерці ў змаганні, але тут пачуўся доўгі, моцны гуд і лагчына залілася яскравым святлом.

Грукочучы, свецячы фарамі, гудзя і раскідваючы ў бакі павукоў, па схіле спускаўся аўтамабіль містэра Візлі. Колькі павукоў, дрыгаючы ў паветры доўгімі нагамі, ляжала на спінах. Віскнуўшы тармазамі, форд супыніўся ля Гары з Ронам і адчыніў дзверы.

— Забяры Фанга!— сядаючы наперад, крыкнуў Гары. Рон схапіў скуголячага сабаку і кінуў на заднюю сядушку. Дзверы зачыніліся. Рон не паспеў нават націснуць на газ, але машына ня мела ў гэтым патрэбы. Рухавік форда зароў. Давячы безліч апынуўшыхся на іх шляху павукоў, яны, падняўшыся па схіле, паймчаліся прэч з лагчыны. Неўзабаве, яны ляскаючы паехалі па Лесе, галлё сцябала па вокнах, аднак форд, спрытна ляцеў праз шырокія прасекі, шляхам, які відавочна добра вывучыў.

Гары зірнуў на Рона. Яго рот, як і ранней быў раскрыты у нямым крыку, але вочы ён ужо не вылупляў.

— Ты як?— спытаўся Гары

Але Рон, ня быў у стане вымавіць ані слова, толькі глядзеў перад сабою.

Яны пакацілі праз пралесак, на задняй сядушцы гучна выў Фанг. Гары ўбачыў, як праціскаючыся міма вялізнага дуба, форд абламаў бакавое люстэрка. Хвілінаў праз дзесяць грукату і камяністых горак, лес парадзеў і хлопчык зноўку змог бачыць кавалачкі неба над галавой.

Машына затармазіла так рэзка, што сяброў ледзь не кінула ў лабавое шкло. Яны стаялі на ўскрайку Забароненага леса. Моцна жадаючы выйці, Фанг кінуўся на вакно і ледзь Гары паспеў адчыніць дзверы, як той куляй, падцяўшы хваста, кінуўся да хагрыдавай халупы. Гары выйшаў вонкі, а праз хвіліну другую да яго далучыўся Рон. Ён здавалася зноўку мог вольна рухаць рукамі нагамі, але дагэтуль быў ня ў стане круціць галавой і мыргаць.

Гары завітаў у хаціну, каб забраць мантыю-невідзімку. У сваім кошыку пад коўдрай дрыжаў Фанг. Калі хлопчык вярнуўся надворак, ён убачыў, як Рона ванітуе ў гарбузы.

— Ідзіце за павукамі, — выціраючы рот рукавом, прамовіў Рон. — Я ніколі Хагрыду не дарую гэтага. Мы ледзь засталіся жывымі.

— Пэўна ён вырашыў, што Арагог ня будзе рабіць шкоды ягоным сябрам. — адказаў Гары.

— У гэтым яго галоўная праблема!— заявіў Рон, стукнуўшы рукой па сцяне халупы. — Ён заўсёды лічыў, што пачвары ані не такія дрэнныя, як пра іх думаюць іншыя! І дзе ён цяпер? Сядзіць ў Азкабане!— Рона пачало нястрымна калаціць. — Які быў сэнс дасылаць нас туды? Што мы там такога высветлілі?

— Што Хагрыд не адчыняў патаемнай залы, — накінуўшы на іх мантыю і штурхануўшы Рона, каб прымусіць таго рухацца, прамовіў Гары. — Ён ані не вінаваты.

Рон гучна пырхнуў. Відавочна з яго пункту гледжання, гадаванне Арагога ў каморы, не было чымсьці нявінным.

Калі замак быў ужо блізка, Гары патузаў мантыю, каб пераканацца, што іхныя ногі надзейна схаваныя пад ёй. Праз шчыліну ў рыпучых дзвярах яны праціснуліся ўсярэдзіну. Хлопцы асцярожна прамінулі вестыбюль і падняліся па мармуровых сходах, намагаючыся ня дыхаць, калі на іх шляху трапляліся пільнуючыя калідоры вартаўнікі. Нарэшце, яны апынуліся ў бяспечнай грыфіндорскай гасцёўне, вогнішча ў коміне ператварылася на цмяную грудку попелу. Скінуўшы мантыю, сябры па вінтавой лесвіцы падняліся да сваёй спальні.

Нават не распранаючыся, Рон паваліўся на ложык. А вось Гары ані не мог заснуць. Седзячы на ўскрайку свайго ложка пад балдахінам, ён разважаў аб усім што пачуў ад Арагога.

Істота, што хавалася ў замку была нечым накшталт Вальдэморта, і нават іншыя пачвары не жадалі вымаўляць яе імя. Аднак яны з Ронам ані не наблізіліся да разгадкі, што гэта была за істота і як яна скамяняе сваіх ахвяраў. І нават Хагрыд нічога ня ведаў пра тое, што хавалася ў патаемнай зале.

Гары лёг, падняў ногі на ложак і адкінуўся на падушку, назіраючы за святлом месяца, што праточвалася ў вакно вежы.

Ён ня ведаў што рабіць далей. Яны чарговы раз трапілі ў тупік. Рэдл выдаў не таго чалавека, а сапраўдны спадкаемца Слізэрына пазбег пакарання. І невядома было, ці ён адчыніў патаемную залу цяпер. У Гары было безліч пытанняў ня маючых адказу. Гары лёг, усё яшчэ працягваючы разважаць над словамі Арагога.

Яго пакрысе хіліла ў сон і тут яму ў галаву прыйшла думка, якая здавалася была іх апошняй надзеяй. Гары выпрастаўся.

— Рон, — скрозь цемру, прасыкаў ён. — Рон!

Той прачнуўся, заскуголіў бы Фанг, з ашалелымі вачамі развярнуўся і ўбачыў Гары.

— Рон... памятаеш пра памерлую дзяўчынку. Арагог сказаў, што яе знайшлі ў прыбіральне, — ігнаруючы хроп Нэвіла, спытаўся Гары. — А што калі яна больш не пакідала прыбіральні? Што калі яна і цяпер там?

Рон пацёр вочы, жмурачыся ад месячнага святла. І тут зразумеў аб чым кажа яму Гары.

— Ты ж не думаеш..?— прамовіў ён. — Не... толькі не Мармытуха Міртла.