Гары Потэр і патаемная зала

РАЗДЗЕЛ XIV
Карнэліюс Фадж

Гары, Рон і Герміёна заўсёды ведалі, што Хагрыд меў нездаровую прыязнасць да вялізных, пачварных істотаў. Падчас іх першага году навучання ў Хогвартсе, ён спрабаваў выгадаваць дракона у сваёй драўлянай халупцы і яны яшчэ доўга не забудуць велічэзнага, трохгаловага сабаку, якога брамнік ахрысціў Флуфі. Гары быў упэўнены, што калі б быўшы хлопчыкам Хагрыд, даведаўся, што недзе ў замку пад замком нудзіцца пачвара, ён пайшоў бы на ўсё, каб толькі зірнуць на яе адным вокам. І ён, зразумела ж, палічыў бы існым сорамам, што істота так доўга сядзіць пад замком і вырашыў бы даць пачвары шанец расцерці свае шматлікія ногі. Гары добра мог сабе ўявіць, як трынаццацігадовы Хагрыд спрабуе апрануць на пачвару аброжак з ланцужком. Аднак, Гары таксама добра ведаў, што Хагрыд ані не мог бы нікога забіць.

Гары ўжо напалову шкадаваў, што даведаўся, як пранікнуць у таямніцы дзённіка. Зноў і зноў Рон з Герміёнаю прымушалі яго распавесці ўсё, што ён бачыў, пакуль нарэшце, Гары шляхетна ім не заявіў, што яго хутка званітуе ад бясконцых паўтарэнняў.

— Рэдл МОГ і памыліцца, — заявіла Герміёна. — Можа нейкая іншая пачвара нападала на навучэнцаў...

— А ці не занадта будзе пачвараў на адзін замак?— глуха спытаўся Рон.

— Мы заўсёды ведалі, — сумна прамовіў Гары, — што Хагрыда выкінулі з Хогвартса. І што пасля гэтага напады прыпыніліся. Калі было б не так, Рэдл не атрымаў бы ўзнагароды.

Рон паспрабаваў падыйсці да пытання з іншага боку.

— Гэты Рэдл, ён НІБЫ Персі... хто прасіў яго выдаваць Хагрыда?

— Але ж пачвара кагосьці ЗАБІЛА, Рон, — нагадала Герміёна.

— А Рэдл, калі б Хогвартс зачыніўся, апынуўся назаўжды ў маглаўскім сіротскім прытулку, — дадаў Гары. — І я ані не вінавачу яго за жаданне застацца ў школе...

Рон закусіў губы, пасля чаго няўпэўнена спытаўся:

— Ты кажаш, Гары, што сустрэў Хагрыда на Цемраш Алее?

— Ён набываў атруту супраць драпежных смоўжаў, — імгненна адказаў Гары.

Усе трое змоўклі.

— Вы думаеце, — пасля паўзы, няўпэўненым голасам, выказала зацяжкое пытанне Герміёна, — нам трэба пайсці і спытаць аб усім самога Хагрыда?

— Цікавы ж атрымаецца візіт, — заявіў Рон, — “Здароўку, Хагрыд, ці ты апошнім часам не выпускаў паблукаць па замку анічога шалёнага і калматага?”

Нарэшце, яны пагадзіліся не пытацца ў Хагрыда ані аб чым, калі ня будзе новых нападаў. Мінула шмат дзён, Гары болей ня чуў бесцялеснага голасу і сябры ўжо пачалі спадзявацца, што аніколі не пайдуць абмяркоўваць з Хагрыдам, яго выключэнне са школы. Вось ўжо чатыры месяцы прайшло з моманту, калі адбыўся напад на Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка і ўсім падалося, што злаўмыснік нарэшце супакоіўся. Піўзу надакучыла спяваць аб Потэры-брыдотэры, а Эрні Макмілан на адным з заняткаў па зёлазнаўстве, даволі ветліва папрасіў у Гары, перадаць яму вядзёрка з са скокаючымі паганкамі. Напрыканцы сакавіка колькі мандрагораў зладзілі ў трэцім парніку гучную вечарыну і гэтая навіна прымусіла прафесарку Спроўт адчуваць сябе сапраўды шчаслівай.

— Калі яны пачнуць спрабаваць цягацца адно да аднаго ў горшчыкі, — растлумачыла яна Гары, — мы зразумеем, што яны цалкам саспелі. І мы зможам адрадзіць усіх тых няшчасных , што ляжаць у шпітальным крыле.

*

Напярэдадні велікодных вакацыяў другагодкам дадаўся новы клопат. Надыйшоў час абраць навукі, якім будзеш навучацца з трэццяга году: справа, да якой па словах Герміёны трэба было падыйсці з усёй сур’ёзнасцю.

— Ваш цяперашні выбар, можа паўплываць на вашу будучыню, — заявіла яна, Гары і Рону што скурчыўшыся над сваімі спісамі, выдзялялі заняткі птушкамі.

— Я б хацеў пазбавіцца зеллеварства, — сказаў Гары.

— Не, нельга, — змрочна заўважыў Рон. — Усе нашы старыя навукі застаюцца, ці то б я са здавальненнем адмовіўся ад абароны ад цёмных мастацтваў.

— Але ж яна вельмі важлівая!— прамовіла сшакаваная Герміёна.

— Не з такім настаўнікам, як Локхарт, — адказаў ёй Рон. — За ўвесь год я навучыўся ад яго толькі таму, што нельга выпускаць піксі з клеткі.

Шматлікія сваякі Нэвіла Лонгботама папросту закідалі яго лістамі з парадамі, наконт таго, якія яму абраць заняткі. Збянтэжаны і занепакоенный, высунуўшы языка, ён перачытваў спіс, пытаючыся ў іншых, што на іх думку цяжэй вывучаць, нумералогію ці старажытныя руны. Дын Томас, што як і сам Гары вырас у маглаўскім асяроддзі, навослеп тыцаў чароўнай палачкай па спісе і абіраў прадметы на якія тая трапляла. А Герміёна, не слухаючы ані не чыіх парадаў, папросту запісалася на ўсё.

Гары змрочна ўсміхнуўся, уявіўшы сабе, што было б, калі ён паспрабаваў абмеркаваць сваю далейшую чарадзейскую кар’еру з дзядзькам Вернанам і цёткай Пятуньей. Не, хлопчык ані не застаўся без падтрымкі — Персі Візлі з задавальненнем падзяліўся з ім сваім вопытам.

— Усё залежыць ад таго, у які бок цябе цягне, — сказаў ён. — Аднак, ніколі ня шкодна ведаць сваю будучыню, таму, я бы абавязкова абраў вяшчунства. Шмат хто кажа, што маглазнаўства самая лёгкая з навукаў, але што да мяне, я мяркую чараўнік павінен добра разумець немагічную супольнасць... вазьмі напрыклад нашага тату, ён увесь час вымушаны мець справу з магламі. З іншага боку, майго брата Чарлі заўсёды цягнула бліжэй да прыроды, таму ён абраў догляд за чарадзейнымі істотамі. Шукай, у чым ты мацней, Гары.

Аднак, адзіную схільнасць якую Гары ў сабе адчуваў была схільнасць да квідытча. Нарэшце, ён абраў тыя ж самыя навукі, што Рон, разважаючы так, нават калі яму не надта будуць давацца новыя заняткі, на іх хаця б будзе сябра на якога можна абапярэцца.

*

Наступнай гульнёй грыфіндорскай каманды быў матч супраць Хафлпафа. Вуд настойваў, каб яны трэніяваліся штовечара пасля вячэры, таму ў Гары не было часу ані на што акрамя квідытчу і хатняй работы. Тым ня меньш, ці то з-за таго, што гулялі яны значна лепей, ці то з-за таго, што на вуліцы не было дажджоў, але вярнуўшыся напярэдадні суботняга матчу ў спальню, каб пакінуць там сваю мятлу, Гары адчуваў, што Грыфіндор мае як ніколі добрыя шанцы на атрыманне Кубка школы.

Аднак, хлопчык ані не доўга быў у добрым настроі. Падымаючыся па лесеньке на самым версе, ён ўбачыў ашалелага Нэвіла.

— Гары... ня ведаю хто гэта зрабіў. Я зайшоў...

Спалохана паглядаючы на Гары, Нэвіл адчыніў дзверы.

Змесціва гарынай валізы было раскідана па ўсёй падлозе, побач з разарванай мантыяй. З ложка была сцягнута пасцельная бялізна, а на матрац вытрахнута змесціва камоднай скрыні.

Адкрыўшы рота, Гары падскочыў да ложка, наступаючы на вырваныя з “Трывання з тролямі” старонкі.

Як толькі з дапамогаю Нэвіла, Гары зноўку паклаў пасцельную бялізну на ложак у спальню завіталі Рон, Дын і Шымас. Убачыўшы тое, што тварылася ў пакоі, Дын гучна вылаяўся.

— Што тут здарылася?

— Сам не разумею, — адказаў Гары. Тут, Рон падняў з падлогі гарыну мантыю. Усі кішэні былі адарваны.

— Тут хтосьці нешта шукаў, — заявіў ён. — Правер, можа штось знікла?

Гары пачаў збіраць з падлогі свае рэчы і кідаць іх назад у валізу. І толькі калі туды былі пакладзены апошнія колькі кніг Локхарта, хлопчык зразумеў чаго не хапае.

— Дзённік Рэдла, яго няма, — напаўголаса сказаў ён Рону.

— ШТО?

Гары кінуўся да дзвярэй спальні, Рон паспяшаў следам. Разам, хлопцы спусціліся ў напалову пустую гасцёўню, каб далучыцца да Герміёны, што ў самоце чытала кнігу “Старажытныя руны без праблем”.

Дзяўчынку напалохала навіна.

— Той хто яго скраў... мог быць толькі грыфіндорцам... іншыя наш пароль ня ведаюць...

— Менавіта так, — пагадзіўся Гары.

*

Калі наступнай раніцай яны прачнуліся, свяціла сонца і дзьмуў лёгкі, свежы ветрык.

— Ідэальнае надвор’е для квідытча!— з энтузіязмам заявіў за грыфіндорскім сталом Вуд, раскладваючы па талеркам гульцоў сваёй каманды яечню. — Гары, давай варушыся, ты павінен добра пад’есці.

Гары між тым азіраў усіх прысутных за сталом, яму было цікава, хто ж з тых, каго ён тут бачыў, быў новым уладаром рэдлаўскага дзённіка. Герміёна пераконвала яго заявіць аб крадзяжы, аднак хлопчыку не падабалася гэтая ідэя. Прыйшлося б распавядаць настаўнікам пра дзённік, а як шмат сярод іх ведае за што Хагрыда выкінулі са школы пяцьдзесят год таму? Больш таго, Гары ня вельмі хацелася зноў варушыць гэтую справу.

Толькі яны разам з Ронам і Герміёнаю выйшлі з галоўнай залы, каб падняцца наверх і сабраць усе неабходныя для квідытчнага матчу рэчы, як да спісу гарыных турботаў дадалась яшчэ адна. Ледзь паставіўшы адну ногу на мармуровыя сходы, Гары зноў пачуў:

“Прыйшоў час забіваць... дай мне ўсадзіць... дай разарваць...”

Гары ўскрыкнуў настолькі гучна, што Рон і Герміёна занепакоена адскочылі ўбок.

— Голас!— прамовіў ён, азіраючыся на сяброў праз плячо. — Толькі што я зноўку яго пачуў... а вы?

Вылупіўшы вочы, Рон патрос галавой. А Герміёна нечакана ляпнула сябе па лобе.

— Гары... мне здаецца, што я сёе-тое зразумела! Мне трэба збегаць ў бібліятэку!

Куляю яна кінулася наверх.

— ШТО, яна зразумела?— рассеяна спытаўся Гары, ён азірнуўся, спрабуючы здагадацца адкуль ішоў голас.

— Нашмат больш чым я, — адказаў Рон і зноў пахістаў галавой.

— Але навошта ёй спатрэбілася бегчы ў бібліятэку?

— Ты ж ведаеш нашу Герміёну, — паціснуўшы плячыма адказаў Рон. — Калі яна ў нечым сумняваецца, адразу ж бяжыць да бібліятэкі.

Гары нерухома стаяў, спрабуючы яшчэ раз пачуць голас, аднак з галоўнай залы пачалі выходзіць людзі. Усе яны, громка размаўляючы, спяшалі да дзвярэй на вуліцу, каб трапіць на квідытчны стадыён.

— Цябе лепш паспяшацца, — заўважыў Рон. — Хутка ўжо адзінаццатая... пачатак матча.

Гары кінуўся да грыфіндорскай вежы, забраў са спальні свой Німбус 2000 і хутка далучыўся да грамады, што па траўніку спяшала на поле. Аднак яго думкі заставаліся ў замку, разам з тым бесцялесным голасам. Пакуль ён пераапранаўся ў сваю пунсовую спартыўную вопрадку, адзіным суцяшэннем для яго было тое, што ўся школа цяпер тут на стадыёне.

Пад бурнае апладыяванне каманды выйшлі на поле. Вуд дзеля размінкі абляцеў вакол стадыёна. Мадам Хуч выпусціла мячы. А апранутыя ў канарэечна-жоўтыя мантыі гульцы хафлпафскай каманды згрудзіўшыся разам і пакуль на гэта быў час, абмяркоўвалі тактыку сваёй гульні.

Гары ўжо сядаў на мятлу, калі на поле амаль што выбегла прафесарка МакГонагал з пурпуровым мегафонам у руках.

У хлопчыка сэрца абвалілася з хуткасцю каменя.

— Матч адмяняецца, — прамовіла ўсем прысутным на стадыёне прафесарка. З трыбунаў адчуўся незадаволены гуд і ўскрыкі. Апанураны Олівер Вуд, імгненна прызямліўшыся падбег да настаўніцы.

— Але, мадам прафесар!— закрычаў ён. — Мы павінны гуляць... Кубак... ГРЫФІНДОР...

Не звяртаючы на яго словы ўвагі, прафесарка працягвала:

— Усім навучэнцам, як мага хутчэй, трэба рушыць да сваіх гасцёўняў, дзе галовы іхных Дамоў паведамяць ім ўсю дадатковую інфармацыю. Калі ласка, паспяшайце!

Апусціўшы мегкафон, яна паклікала да сябе Гары.

— Потэр, думаю вам лепей ісці са мной...

Жадаючы ведаць у чым яго падазраюць на раз, Гары паспяшаў услед за прафесаркай, крайком вока заўважыўшы, як з незадаволенага натоўпу выдзерся Рон і пабег ў іх бок. На гарына здзіўленне, МакГонагал ані гэтаму не супрацівілася.

— Так, вам магчыма таксама лепей ісці з намі, Візлі.

Сёй-той з навучэнцаў паабапал іх скардзіўся на адмену гульні, іншыя ж выглядалі занепакоеннымі. Услед за прафесаркай, Гары і Рон ўвайшлі ў замак і падняліся па мармуровых сходах, але на гэты раз яны не накіраваліся ані ў чый кабінэт.

— Дзеля вас гэта будзе сапраўдным шокам, — на дзіва далікатным голасам, сказала настаўніца, калі яны наблізіліся да шпітальнага крыла. — Адбыўся новы напад... падвойны...

Ува ўлонні Гары, ад жаху ўсё перакруцілася. МакГонагал штурхнула дзверы і яны ўвайшлі ў палату.

Мадам Помфры схілілася над ложкам на якім ляжала нейкая шасцігодка з доўгім павойным валоссем. Гары адразу пазнаў яе, гэта была та самая дзяўчына з Рэйвенкло, якую ён выпадкова спытаў, як прайсці ў слізэрынскую гасцёўню. А на суседнім ложку ляжала...

— ГЕРМІЁНА!— пралямантаваў Рон.

Расплюшчыўшы шкляныя вочы, Герміёна ляжала нерухома, як статуя.

— Іх знайшлі ля бібліятэкі. — растлумачыла МакГонагал. — Мяркую вы ня можаце растлумачыць чаму? А вось што знайшлі побач з імі...

Прафесарка паказала хлопцам маленечкае круглае люстэрка.

Вытарапіўшыся на Герміёну, Гары і Рон пакруцілі галовамі.

— Я праводжу вас да грыфіндорскай вежы, — цяжка вохнуўшы, прамовіла настаўніца. — Тым больш мне ўсё роўна трэба зрабіць перад навучэнцамі аб’яву.

*

— Усі вучні павінны вяртацца ў межы сваіх Дамоў да шостай гадзіны вечара і нікому з іх нельга аб’яўляцца па-за межамі дамовых гасцёўняў пазней гэтага часу. Ад аднаго да другога кабінэта вы будзеце хадзіць толькі ў суправаджэнні настаўнікаў. Без іх забаронена нават выходзіць у прыбіральню. Усі квідытчныя трэніроўкі і матчы, таксама як і ўсе іншыя вечаровыя мерапрыемствы будуць перанесены ці адменены.

Грыфіндорцы, знатоўпіўшыся ў гасцёўне ў цішыні слухалі галаву свайго Дому. Яна скруціла пергамент з якога чытала аб’явы і крыху прыглушаным голасам дадала:

— Наўрад какусь з вас трэба казаць, што я вельмі рэдка бываю настолькі прыгнечанай. Калі віноўны ня будзе злоўлены, цалкам верагодна, школа будзе зачынена. Таму, ўсі хто мае хоць якія думкі наконт таго хто стаіць за нападамі, прашу распавесці іх мне.

Крыху нязграбна, прафесарка вылезла праз адтуліну за партрэтам. Як толькі яна знікла грыфіндорцы імгненна пачалі пераказваць адно аднаму свае версіі.

— Мы страцілі ўжо двух грыфіндорцаў, гэта калі не лічыць грыфіндорскага прывіда, — загінаючы пальцы, зароў, сябра блізнятаў Візлі — Лі Джордан, — таксама па аднаму чалавеку страцілі Хафлпаф і Рэйвенкло. Цікава, чаму АНІХТО з настаўнікаў не заўважыў, што дагэтуль не пацярпеў ані адзін са слізэрынцаў? Хіба не відавочна, што ўсі беды ідуць праз Слізэрына? СПАДКАЕМЦА Слізэрына, ПАЧВАРА Слізэрына... чаму папросту не выкінуць са школы ўсіх слізэрынцаў?

У адказ на яго заяву адчуўся бурны пляск далоняў і ўсеагульнае ківанне галовамі.

За спіною ў Лі сядзеў Персі Візлі, але ён не спяшаўся падзяліцца з прысутнымі сваімі думкамі. Ён быў збляднелы і агаломшаны.

— Персі ў шоку, — ціха паведаміў Гары Джордж. — Та дзяўчына з Рэйвенкло... Пенелопа Клірвотар — яна таксама прэфект. Закладаюся, ён думаў што пачвара не адважыцца напасці на ПРЭФЕКТА.

Але Гары слухаў яго напаўвуха. У яго з галавы не выходзіла выява Герміёны, ляжалай у шпітальным крыле, быццам яна была выразанай з каменя. Калі вінаватага ў нападах не знайдуць у бліжэйшы час, Гары прыйдзецца назаўжды вярнуцца жыць разам з Дурслі. Том Рэдл выдаў Хагрыда, бо баяўся, што пасля закрыцця школы ізноўку будзе жыць у маглаўскім прытулку. І цяпер Гары добра яго разумеў.

— І што цяпер рабіць?— ціхінька спытаў Рон у Гары. — Думаеш яны падазраюць Хагрыда?

— Мы павінны пайсці і пагаманіць з ім, — быццам нешта сабе вырашыўшы, адказаў Гары. — Я ня веру ў тое, што на гэты раз у нападах вінаваты ён, але калі ён выпускаў пачвару ў мінулы раз, ён ведае як трапіць у патаемную залу, для пачатку нам хопіць і гэтага.

— Але ж, МакГонагал сказала нам, што мы павінны заставацца тут, калі не вучымся...

— Думаю, — як мог ціха, сказаў Гары, — час скарыстацца старой бацькавай мантыяй.

*

У спадчыну ад свайго бацькі, Гары атрымаў толькі адну рэч — доўгую, срабрыстую мантыю-невідзімку. Употай ад усіх выйсці са школы і дабрацца да Хагрыда хлопчыкі маглі толькі скарыстаўшыся ёй. Спаць Гары і Рон паклаліся разам з усімі і, дачакаўшыся пакуль Нэвіл, Дын і Шымас скончылі абмяркоўваць патаемную залу і, нарэшце, паснулі, усталі, зноўку апрануліся і накінулі на сябе мантыю-невідзімку.

Падарожжа ў цемры па замкавых калідорах ані не было прыемным. Колькі разоў, Гары ўжо хадзіў тут ноччу, але ніводнага разу не бачыў у гэты час столькі народу. Настаўнікі, прэфекты і прывіды парамі блукалі па калідорах, азіраючыся пры кожнай старонней актыўнасці. Да таго ж мантыя ані не рабіла хлопчыкаў нячутнымі. У адзін асабліва напрыжаны момант, калі яны апынуліся ў колькіх ярдах ад месца, якое ахоўваў Снэйп, Рон стукнуўся аб нешта нагой. На шчасце, Снэйп чхнуў як раз той самы момант, калі хлопчык вылаяўся. І калі сябры дасягнулі дубовых дзвярэй уваходу, сапраўднай палёгкай для іх, было ўбачыць іх прыадчыненымі.

Знадворку была ясная, зорная ноч. Гары і Рон кінуліся да хагрыдавай халупы, арыетуючыся на асветленныя вокны і знялі мантыю, толькі апынуўшыся ля дзвярэй..

Мінула колькіх секунд, пасля таго, як яны пастукаліся. Хагрыд адчыніў дзверы і хлопчыкі апынуліся перад нацэленым на іх арбалетам. За спіной у брамніка гучна брахаў агромісты дацкій дог — Фанг.

— Вох, — прамовіў Хагрыд, апускаючы зброю. — Што вы двой тут збыліся?

— Што гэта?— спытаўся, кажучы на арбалет Гары, калі яны ўтраіх зайшлі ўсярэдзіну.

— Нічог... нічог, — прамармытаў у адказ волат. — Чкаў тут... ну, не стотна... сьдайце... я габат зраблю...

Ён цяжка разумеў, што робіць. Калі Хагрыд ставіў на агонь імбрык, ён ледзь не затушыў комін, плюхнуўшы ў яго вадой, а нэрвова тузануўшы рукой, разбіў імбрычак

— Хагрыд, з табою ўсё добра?— спытаўся Гары. — Ты ўжо чуў аб Герміёне?

— А, так чу, сё добр, — адказаў брамнік крыху ломкім голасам.

Увесь час ён занепакоенна паглядаў на вокны. Потым наліў гасцям два вялізных кубка кіпня (забыўшы пакласці туды гарбаты ў пакуначках). А як толькі ён сабраўся паставіць на стол талерку з фруктовым кексам, у дзверы зноўку нехта загрукатаў.

Харыд выпусціў кекс з рук. Гары і Рон у паніцы зірнулі адно на аднаго і, накінуўшы на сябе мантыю, прыселі ў кутку. Хагрыд праверыў, ці надзейна яны схаваліся і, схапіўшы арбалета, зноўку адчыніў дзверы.

— Вечар добры, Хагрыд.

За дзвярыма стаяў Дамблдор. Ён выглядаў неверагодна сур’ёзным, а следам за ім рушыў яшчэ адзін, вельмі дзіўна выглядаючы чалавек.

Незнаёмец быў невялічкага росту, мажным мужчынам, з ускудлачанымі сівымі валасамі і выразам заклапочанасці на твары. Яго вопрадка ўяўляла сабой надзвычай дзіўную сумесь стылей — касцюм ў палоску, пунсовы гальштук, доўгая чорная мантыя і пурпуровыя боты. Падпахаю чалавек трымаў лаймава-зялёны кацялок.

— Гэта татаў бос!— прашапатаў Рон. — Карнэліюс Фадж — міністр па справах магіі!

Гары моцна пхнуў Рона локцем, каб той замаўчаў.

Хагрыд збляднеў і пакрыўся потам. Сеўшы ў адно з крэслаў ён пераводзіў погляд з Дамблдора на Фаджа, з Фаджа на Дамблдора.

— Дрэнныя справы, Хагрыд, — сказаў, вельмі невыразным голасам, міністр, — вельмі дрэнныя. Я не мог не прыехаць. Чатыры напада на магланароджанных. Справы зайшлі надта далёка. І міністэрства павінна нешта рабіць.

— Гэт не я, — з маленнем у вачах пазіраючы на дырэктара, заявіў волат. — Прафес Дамблдор, сэр, вы ж ведце, што я ніколь...

— Я магу падцвердзіць, Карнэліюс, што цалкам давяраю Хагрыду, — змрочна паглядаючы на Фаджа, прамовіў Дамблдор.

— Аднак, Альбус, — няёмка працягваў Фадж, — запіс у справе Хагрыда, кажа супраць яго. Міністэрства павінна штось рабіць... з намі ўжо звязаліся прадстаўнікі школьнай управы.

— Я ў чарговы раз кажу табе, Карнэліюс, што затрыманне Хагрыда не дапаможа справе, ані ў найменьшай ступені. — адказаў прафесар. У яго блакітных вачах запалаў агонь, які Гары раней ніколі не бачыў.

— А цяпер паглядзі на ўсё маімі вачыма, — занепакоена круцячы ў руках кацялок. — Я знаходжуся пад моцным ціскам. І трэба, каб было бачна, што я нешта раблю. Калі высветліцца, што гэта не Хагрыд, яго выпусцяць на волю і я больш не скажу ні слова. Але зараз я абавязан яго затрымаць. Адыйдзі. Не перашкаджай мне рабіць сваю працу...

— Затрмаць мне?— з дрожжу ўва ўсім целе спытаўся Хагрыд. — Дзе затрмаць?

— Не надоўга, — прамовіў міністр, ня гледзячы волату ў вочы. — Гэта нават не пакаранне, а так, мера засцярогі. А калі мы зловім іншага злачынцу, мы з прабачэннем выпусцім цябе...

— Толь не ў Азкабан?— зароў Хагрыд.

Аднак, перш чым Фадж паспеў штось адказаць у дзверы зноў пастукалі.

Дзверы адчыніў Дамблдор. На гэты раз была чарга Гары, атрымаць локця, за гучны вох.

Захутаны ў доўгую дарожную мантыю і халодна ды задаволена ўсміхаючыся ў хаціну завітаў містэр Люцыюс Малфой. Убачыўшы яго, Фанг пачаў рыкаць.

— Вы ўжо тут, Фадж, — ухвальна сказаў ён. — Добра, добра...

— Што т тут робш?— разлютавана зароў Хагрыд. — Прэч з маго дому!

— Мой ты чалавеча. Павер, яне атрымліваю асалоды, ад таго, што знаходжуся... у гэтым месцы... ты называеш гэта домам?— насмешліва прамовіў Малфой, азіраючы невялічкі пакойчык. — Я толькі завітаў у школу і мне сказалі, што дырэктар тут.

— І што ты хацеў ад мяне Люцыюс?— ветліва спытаў Дамблдор, аднак, у яго блакітных вачах па ранейшаму палаў вагонь.

— ЖАХЛІВЫЯ справы, Дамблдор, — ляніва прамовіў містэр Малфой, выцягваючы з кішэні доўгі скрутак пергаменту, — аднак, школьная ўправа лічыць, што для вас надыйшоў час адыйсці. Вось загад аб звальненні... можаце праверыць, тут усе дванаццаць подпісаў. Баюся, мы палічылі, што вы згубілі былую хватку. Колькі ўжо нападаў адбылося? Яшчэ два па апоўдні? Калі так, хутка Хогвартс пакінуць усе магланароджанныя навучэнцы, а мы ведаем, якая гэта будзе ЖУДАСНАЯ страта для школы.

— Як, — устрывожана прамовіў Фадж. — Чакай, Люцыюс, Дамблдор звольнены... не, не... толькі не зараз...

— Зацверджанне... ці звальненне... дырэктара, справа ўправы, Фадж, — пасміхаючыся заявіў Малфой. — А паколькі Дамблдор, так і не змог прыпыніць гэтыя напады...

— Але глядзі, Люцыюс, калі ДАМБЛДОР ня зног прыпыніць напады... — прамовіў Фадж, на верхняй губе якога з’явіліся кропелькі поту, — хто тады ЗМОЖА?

— Мы яшчэ высветлім гэта, — з гідкай ўсмешкай сказаў Малфой. — Але, так прагаласавалі ўсе дванаццаць сябраў управы...

Хагрыд ускочыў на ногі, ледзь не стукнуўшыся аб столю калматай галавой.

— І кольк з іх ты мусіў гэт зрабіць пагрозмі і шатажом, а Малфой?— прароў ён.

— Мой ты чалавеча, твой нораў, калі-небудзь цябе загубіць, — сказаў містэр Малфой. — Раю цябе, Хагрыд, не раўці гэдак на ахоўнікаў Азкабану, ім гэта наўрацці будзе да спадобы.

— Ты ня мош скінуць Дамблдора, — волат лямантаваў так моцна, што Фанг ў сваім кошыку замуліўся і пачаў скуголіць. — Зробш гэта і ў маглнарожных вучняў не застнецца ань воднаг шанцу! Забоствы рацягнуцца!

— Супакойся, Хагрыд, — адрэзаў Дамблдор. Потым павярнуўся да Люцыюса Малфоя.

— Калі ўправа жадае мяне звольніць, Люцыюс, я вядома ж паслухаюся яе рашэння.

— Але... — пачаў заікацца міністр.

— НЕ!— зароў Хагрыд.

Дамблдор не адводзіў яскрава-блакітных вачэй ад халодна-шэрага позірку Малфоя.

— Аднак, — павольна і вельмі выразна прамовіў дырэктар, каб ніхто з прысутных не прапусціў ані слова, — пакуль у школе ёсць адданыя мне людзі, я ніколі САПРАЎДЫ не пакіну яе і вы гэта ўбачыце. Роўна як і тое што, калі хтосьці ў Хогвартсе папросіць аб дапамоге, ён заўжды яе атрымае.

Секунду-другую, Гары быў упэўнены, што дамблдоравы вочы зірнулі ў куток, дзе сядзелі яны з Ронам.

— Раскошная прамова, — пакланіўшыся, заявіў Малфой. Мы ўсе будзем сумаваць па вашаму... эээ... звышіндывідуальнаму падыходу да сваёй справы, Альбус, і будзем спадзявацца што ваш пераемнік зробіць усё магчымае, каб прадухіліць, гэтыя... а... “ЗАБОЙСТВЫ”

Містэр Малфой падыйшоў да дзвярэй халупы, адчыніў іх і кіўком запрасіў Дамблдора на выхад. Фадж працягваў круціць кацялок, чакаючы пакуль выйдзе Хагрыд, але той не спяшаўся. Ён глыбока ўздыхнуў і старанна прамовіў:

— Калі тосьці ждае НЕШТ высьтліць, няхай дзе за ПАВУКАМІ. Там ён знойць адказку! Я сё кзаў.

Міністр стаяў здзіўлена вытарапіўшыся на яго.

— Добр, добр, жо іду, — нацягваючы свой кратовы шынэлак, сказаў волат. Але, калі Фадж ўжо збіраўся выходзіць надворак, Хагрыд зноў супыніўся і гучна дадаў. — І камусьць прыйца карміць Фанга куль мне ня будзе.

Дзверы зачыніліся і Рон скінуў з сябе і Гары мантыю-невідзімку.

— Мы трапілі як гном у пастку, — прахрыпеў ён. — Дамблдора няма. Лепей бы яны сёння ж школу закрылі. Без Дамблдора напады будуць штодзённа.

Фанг заскуголіў, драпаючы закрытыя дзверы.